Straż Królewska zajmowała się nie tylko obroną króla, jego rodziny oraz ważnych osobistości, ale także utrzymaniem pokoju na wszystkich poziomach zamku. Na jej czele stał pułkownik Tormod, choć wielu z bezczelną szczerością żartowało, że tak naprawdę jego obowiązki wykonywał dowódca Mathias. Wiekowy tryton o gładkiej cerze, krótko przystrzyżonych bokobrodach, wąsiku i z pasją w chwaleniu się swoimi podbojami. Tymi na polu walki, jak i w łóżku, z czego nie była zadowolona jego wybranka.

Tormod zajęty smakującymi winem ustami kochanek, nie zdawał sobie sprawy z wielu sytuacji bądź zagrożeń, a nawet jeśli o czymś wiedział, to zazwyczaj nie zaprzątał sobie tym głowy. Powiadomiony o zamieszkach odparł, że Mathias wie, co czyni, infromacje o burdzie strażników skwitował krótko – muszą się wyżyć, innym razem, kiedy to zgraja sheram włamała się do znajdującego się we wieży magazynu żywności roześmiał się w głos i rzucił talerzem ryb w dowódcę ze słowami: Nakarm ich. Najedzeni nie będą kraść.

Pułkownik wolał pozostać w miękkim, pachnącym kwiatami łożu i czule pieścić kochankę, jak czynił to i tym razem, niż przejmować się sprawami bezpieczeństwa na zamku. Oddechem drażnił białą plamkę za uchem, delikatnie przygryzał sutki i szczypał pośladki. Wolał to wraz z cytowaniem wierszy, degustacją sprowadzanych z powierzchni win czy rozkoszowaniem się krągłościami nadobnych panien.

Gdyby nie nikła szpara w zaciągniętych zasłonach oraz różowe, czerwone i żółte kryształy arbolli zwisające z niskiego żyrandolu sypialnię pułkownika ogarnęłaby całkowita ciemność.

– Nigdy nie wypuszczę cię ze swoich ramion, moja kochana. Moje serce bije pospiesznie na sam dźwięk twojego głosu. Nie! Na sam dźwięk twojego imienia – namiętnie wyszeptał imię Nessa, a ona zadrżała nie tylko od słów, ale i słodkich pocałunków na wrażliwej skórze szyi. Tormod silniej objął drobniejsze, acz i tak mocno umięśnione, ciało samicy, ciasno przylegając do jej nagich piersi.

Zmrużyła oczy i z jękiem wygięła się do tyłu, kiedy to tryton przygryzał, muskał i drażnił się z nią. Ponownie zadrżała, a on odsunął jej gęste, kręcone włosy i tuż za uchem pocałował białą plamkę w kształcie sierpa księżyca. Na nowo otworzyła oczy. Błękitne, wyróżniające się na tle czarnej, okrągłej twarzy. Cała była krągła, kusząca, ponętna, ale i niebezpieczna. Nie bez powodu nosiła tytuł dowódcy księżycowych orek. Z taką samą łatwością otwierała drzwi do sypialni Tormoda, jak i mieczem gardła swoich przeciwników.

– Wina? – Zaprzestał pocałunków i nagi wstał z łóżka. Podszedł do stolika tuż obok pełnego w bujne kwiaty paleniska i nalał do kielicha pomarańczowo-czerwonego trunku. Sprowadzano je z Ziem Natury, gdzie produkowano je z tamtejszych płomiennych śliwek. Dzięki tym owocom charakteryzowało się ostro-słodkim smakiem, ale raczej należało do delikatnych, nie za szybko mieszających w głowie trunków.

– Poproszę. – Naga, piękna i rozkoszna wstała z łóżka. – Ale niestety niedługo będę musiała cię opuścić.

– Poczekaj, aż zmrok przesunie palcami po twoim policzku, i czekaj dalej aż...

– ...aż okrutna bladość jutrzenki wbije szpony w twe oczy – wpadła mu w połowie zdania, aby dokończyć wers ballady jednego z czarodziei. Odebrała kieliszek z winem. – Nie sądziłam, że masz upodobania w powierzchniowych tekstach.

– Wszystko, co piękne. – Z tymi słowy dotknął jej obojczyka i subtelnym gestem przesunął palcami po barku, umięśnionym ramieniu. Nie poruszyła się, ale gęsia skórka oraz rozniecony płomień w jej oczach, zdradziły ją. – Wszystko, co jasne i mroczne. Głębokie i płytkie. – Wraz ze słowami wciąż poruszał palcami, wciąż ją drażnił i rozpalał. – Co bawi i wzrusza. Wszystko, co wyjęte z otchłani umysłu i osadzone na płyciźnie kart. – Pochylił się nad nią i najpierw pocałował w policzek, potem musnął brodę, niemal dotknął ust, ale rozmyślił się i polizał żuchwę. Zadrżała, głęboko wciągnęła powietrze. Dopiero wtedy pocałował ją, ale w tym samym momencie rozbrzmiał odgłos pukania.

Zachichotał, a Nessa posłała mu zaniepokojone spojrzenie. On był trytonem, a ona księżycową orką. Tormod wiedział, że jeśli nie chcą stracić głów, ich romans musiał pozostać tajemnicą.

– Już idę! – Złapał za kielich z winem i ruszył w kierunku drzwi.

– Co ty robisz? – syknęła, ale Tormod posłał jej przez ramię rozbawione spojrzenie i złapał za klamkę. Kochanka podbiegła do łóżka i wskoczyła na nie, po czym zakryła się kocem, niemal w tym samym momencie, kiedy drzwi zostały otwarte.

Na korytarzu stał Mathias w towarzystwie płotki o ni to rudych, ni to blond włosach. Dowódca był skonfundowany widokiem nagiego pułkownika, natomiast młodszy tryton próbował ukryć rozbawienie. Jednak obydwaj przywitali się gestem szacunku, to znaczy dłonią przyciśniętą do serca i skinieniem głowy. Przy ruchu dłoni starszego trytona łańcuch przy gorgecie cicho zadźwięczał, a usypane z szafirów fale oraz fioletowe włosy i ametystowe oczy wykutej w metalu syreny zalśniły.

– Co was do mnie sprowadza, przyjaciele? – Tormod nonszalancko oparł się o framugę i zaplótł ramiona na szerokiej piersi. Był niższy od podlegających mu wojowników, ale nigdy nie czuł się przez to niezręcznie.

– Królestwo nawiedziła mgła – powiadomił rzeczowym tonem dowódca.

– Niech bogini czuwa nad nami – bez przejęcia wyrecytował znane wszystkim powiedzenie, wzniósł kieliszek jak przy toaście, po czym upił łyk wina. – Może też wam nalać?

– Nie, dziękuję.

– A ty? Jak ci na imię? – Młody wojownik miał twarz tak gęsto obsypaną piegami, aż wydawał się opalony.

– Ian.

– Nikt nie będzie pił wina, pułkowniku. – Mathias nie ukrywał poirytowania, ani w głosie, ani w mimice twarzy. – W tak niebezpiecznych sytuacjach winniśmy skupić się na zorganizowaniu straży, a nie się zabawiać. – Zerknął w bok. Z pewnością gardził widokiem za plecami Tormoda. Rozrzucone po podłodze ubrania, kieliszki, puste butelki i skryta pod kocem kochanka. Wszystko oblekła delikatna różowo-złota poświata kryształów oraz ostra woń alkoholu.

– Jak mniemam, podwoiłeś, a może nawet potroiłeś straże, więc z pewnością reszta infantylnych dam, które zdecydowały się samotnie spacerować po ogrodach, zostanie bezpiecznie eskortowana na zamek.

– Właśnie w tej kwestii przybywam, pułkowniku. Z powodu zaistniałej sytuacji powinniśmy zrezygnować z dzisiejszych walk na Arenie i, z uzyskanych z tego działania strażników, wzmocnić warty na zamku.

– Jestem ciekaw, w jaki sposób król się z tobą rozprawi, nim odrzuci twoją propozycję. Z pewnością przeleje się krew.

– Krew na zamku i tak zostanie przelana, jeśli nie skupimy sił na straży bezbronnych, zamiast wysyłać wojowników na bezsensowne walki i warty przy Arenie.

– Wykonuj swoje obowiązki, ale przy tym nigdy nie zapominaj o wadze tradycji i kultury. Są one tak samo ważne, jak nasze bezpieczeństwo.

– Na równi z winem i kochankami.

– Czyżby przemawiała przez ciebie zazdrość? – Tormod nie dał się sprowokować, ani nie ubodły go słowa dowódcy. – Może jednak wejdziesz do środka i pozwolisz ugościć się kielichem wina oraz słodką damą?

– Nie, dziękuję.

– Czyżbyś czuł się niezręcznie przez moją nagość? – Tormod przywdział ironiczny uśmieszek i dla podkreślenia tematu szerzej rozstawił nogi. – Słyszałem od ciebie tyle nieskromnych wręcz sprośnych opowieści, a teraz rumienisz się na widok mojego przyrodzenia. Co się dzieje, Mathiasie, mój dowódco? Może wolisz, jeśli zarzucę na siebie koszulę?

– Wrócimy do obowiązków, pułkowniku. Żegnam. – Niedbale wykonał gest szacunku i nie czekając na reakcje przełożonego, odwrócił się i odszedł, a za nim ruszyła płotka, uprzednio także pożegnawszy Tormoda.

Pułkownik zamknął drzwi i z powrotem znalazł się przy stoliku. Napełnił kieliszek i upił łyk, dopiero wtedy Nessa wychyliła się spod koca. Skręcone loki miała roztrzepane wokół okrągłej twarzy, a jasne oczy i duże usta przyciągały wzrok. Z dłonią podtrzymującą koc przy piersiach, podniosła się do siadu.

– Nic nie obchodzi cię życie?

– Wręcz przeciwnie, moja miła. Życie jest mi droższe niż cokolwiek innego.

– A jednak nie obawiałeś się zaprosić ich do środka, ani otworzyć drzwi, kiedy to stałam na środku pokoju – zauważyła z powagą, ale bez odrobiny złości. Nessę wcale nie tak szybko można było rozwścieczyć.

– Oczywiście, że nie otworzyłbym im drzwi, kiedy to stałaś na środku pomieszczenia. Uważasz mnie za szaleńca? – udał oburzenie i dolał sobie więcej wina.

– Jeśli dowiedzą się o nas, to stracimy głowy.

– Ja już straciłem głowę – odparł i podszedł do łóżka z dwoma pełnymi kielichami wina.

– Bądź poważny – mruknęła i odebrała trunek z jego dłoni.

– Jeśli pragniesz poważnego kochanka, powinnaś odwiedzić sypialnię generała Sorina, chociaż wątpię, żeby cię tam wpuścił, albo kogokolwiek. – Zachichotał z własnego żartu.

– To szanowany, genialny generał.

– Bardzo sztywny, ciekawe czy tylko...

– Tormodzie! – Stopą delikatnie kopnęła go w podbrzusze, a on złapał ją za kostkę.

– Nesso. – Wyrwała się z jego uścisku i podkuliła nogi pod siebie, a tryton nie ukrywał ciekawości i żądzy. Błądził oczami po nagiej, ciemnej skórze.

– Znowu nawiedziła nas mgła. Znowu ktoś zginie – głos miała słaby, zachrypnięty, niepewny. Blaski różu, czerwieni i złota z kryształów padały na nią niczym magiczne pocałunki. Nadały jej postaci niezwykłej poświaty. Oczarował go ten widok.

– Mgła, śmierć, zachwyt i miłość. Wszystko wokół nas kroczy, dotyka, to nierozerwalny krąg, więc nie przejmujmy się tym.

– Śmierć może i jest codziennością, ale jej nadejścia nie powinniśmy witać niczym wschodu słońca.

– Nad wschodem słońca się zachwycę, zatrzymam i możliwe, że nacieszę się, że dożyłem kolejnego, ale dla śmierci z pewnością nie poświęcę tyle czasu.

– To chłodne podejście.

– Niczym morskie otchłanie, a jednak wciąż do nich wracamy i to one dodają nam sił, i to w nich czujemy się ekstatycznie.

– Jesteś niepoprawny.

– Nigdy nie twierdziłem inaczej. – Usiadł obok Nessy. – Jedna z syren, obiekt moich starych, głębokich uniesień i westchnień, zawsze powtarzała, że urodziła się dla pasji nie rozpaczy. To w niej podziwiałem. – Uniósł kielich do góry i wzniósł toast: – Za miłość, bo śmierć jest zbyt oczywista w tym przebrzydłym świecie!

– Za miłość. – Także uniosła kielich, ale nie upiła nawet łyku, a Tormod już się na nią rzucił. Żarłoczny, spragniony, pewny, czego pragnie. Nie baczył na rozlane wino, na szczęk rozbitego o podłogę kieliszka, a skupił na jękach i drżeniach kochanki, na cieniach różu i czerwieni kreślących urocze wzory na jej ciele, na złotych błyskach w jej czarnych lokach i mokrej od pocałunków oraz wina skórze.

A wino smakowało słodko, rozkosznie, grzesznie, uzależniająco.