Rozdział wstawiłam jeszcze raz, ponieważ się nie wyświetlał:)
W mediach zdjęcie przyjaciela Scarlett, Oliver'a.

Następnego dnia siedziałam w salonie i czekałam aż chłopcy wrócą. Pojechali do Harry'ego po moje rzeczy. Nie musiałam czekać długo, bo po niecałej godzinie wrócili. 

-Ile ty masz tych rzeczy! - powiedział Max.

-Ale się zmachałem - sapnął Oliver. 

-Dziękuję wam za to, że pojechaliście po te rzeczy. - westchnęłam. - Harry był w domu? - zapytałam ciekawa.

-Tak był i do tego nie wyglądał najlepiej. - powiedział Oliver.

-No i Gemma u niego była. - powiedział Max. - O dziwo się z nami przywitała. 

-Co mieliście na myśli z tym, że Harry nie najlepiej wyglądał? 

-No wiesz, miał podkrążone oczy, zupełnie jakby nie spał całą noc, cały czerwony nos, jakby od płaczu i wyglądał na takiego smutnego. - powiedział Max.

-Nie zgodzę się z tym, bardziej wyglądał na zawiedzionego i załamanego.

-Naprawdę? - zapytałam nie mogąc uwierzyć w ich słowa. 

-Tak. - powiedział Max.

Posiedziałam z nimi jeszcze chwilkę i zabrałam się za rozpakowywanie swoich rzeczy. Nie zabrało mi to dużo czasu. Tylko z godzinkę, jednak i tak musiałam się pośpieszyć, bo dzisiaj przyjeżdża Zayn z Perrie. Oni jako jedyni dowiedzieli się o mojej chorobie, tak w zasadzie Zayn usłyszał jak rozmawiałam o tym z Kevin'em, obiecał, że nie powie, ale Perrie też się dowiedziała, kiedy rozmawiałam z Zayn'em. Ogólnie oni też nie odzywają się z resztą. Zayn kiedy dowiedział się o ciąży Perrie od razu odszedł z zespołu. Dziewczyna zrobiła to już w czwartym miesiącu ciąży. Jednak jej koleżanki przyjęły to dobrze, a chłopcy z zespołu, nie dość, że naskoczyli na Zayn'a to jeszcze się z nim pokłócili.

Kiedy skończyłam rozpakowywać pudło z ubraniami, zabrałam się za pudła z duperelami. Rozpakowanie tych dwóch pudeł zajęło mi dwadzieścia minut, to i tak mniej niż zakładałam. Po tym całym rozpakowywaniu położyłam się na chwilkę. Byłam bardzo zmęczona i obolała. Cieszę się, że Oliver ma trzy pokoje i salon, bo cisnęlibyśmy się jak w jakiejś dziupli. 

***

-Scarlett, wstawaj. Zayn z Perrie przyjechali.

-Już? - zapytałam i nagle się podniosłam. Niestety źle zrobiłam, bo zakręciło mi się w głowie. Na szczęście obok mnie stał Max i pomógł mi ustać. - Dziękuję. 

Poszliśmy razem do salonu, stanęłam w drzwiach i spojrzałam na moich przyjaciół. 

-Cześć. - powiedziałam z lekką chrypką. 

-Hej Scarlett! - powiedziała Perrie i zamknęła mnie w niedźwiedzim uścisku. - Jak się czujesz? - zapytała z troską wymalowaną na twarzy.

-Dobrze, dziękuję. A ty jak? Jak tam dzidzia? Wiesz już czy chłopiec czy dziewczynka? 

-Kolejny chłopak.

-Kolejny? - zapytałam zdezorientowana - Masz bliźniaki?!

-Nie. - zaśmiała się. - Mam jeszcze Zayn'a, to większe dziecko, niż te tutaj. - wskazała na swój brzuszek. - Z resztą chcesz je zobaczyć? Mam usg. 

-Jasne, pokaż. 

Dziewczyna grzebała w swojej torebce i wyjęła portfel, w którym znajdowała się owa fotografia. Perrie pokazała mi zdjęcie i powiedziała gdzie jest główka, nóżki, rączki, a nawet powiedziała, że ma nagranie bijącego serduszka, ale pokaże mi przy następnym spotkaniu, bo zostawiła w domu. Kiedy usiadłyśmy już w miejscu i Zayn z Oliver'em wrócili z balkonu, to chłopak się na mnie niemal rzucił. 

-Scarlett słońce jak się czujesz? - zapytał. 

-Dobrze, wszystko jest okej. - westchnęłam.

-Na pewno, bo nie wyglądasz na zadowoloną z naszego przyjazdu. - zironizował.

-Bo był tutaj wczoraj Harry i zerwał z nią zaręczyny, bo myśli, że jest z Kevin'em. - powiedział Max, a ja następnym razem zabiję go, za ten niewyparzony jęzor. 

-Serio?! Co za kretyn! Myślałem, że już bardziej mu nie odbije. - westchnął chłopak. - Przykro mi. - szepnął na ucho, a ja jedynie się uśmiechnęłam. - Ja nie mógłbym odejść od mojej kobiety. - powiedział zapatrzony w Perrie, chłopak. 

-Idę zrobić sobie herbatę, ktoś chce? - nikt nie odpowiedział, więc uznałam to za nie. 

Wstawiłam czajnik na wodę, po czym wyjęłam z szafki kubek i włożyłam do niego torebkę herbaty. Ni stąd ni zowąd mój telefon wydał z siebie głoś przychodzącej wiadomości. Wiadomość została wysłana z kik'a.

Danielson: Cześć Scarlett. Nie wiem jak zacząć, może od tego, że jestem wobec ciebie szczery i chciałem ci powiedzieć, że Alice pisze do mnie o tym, jaka to ty nie jesteś. Nie wiem o co poszło, laska powiedziała, że jeśli zacznę z tobą pisać to jestem skończony, a ja nie lubię nikogo słuchać, więc jestem:)

Ja: Okej, dziękuję za informację. Chciałeś czegoś jeszcze? 

Danielson: Ogólnie to bardzo chciałbym się z tobą spotkać, odzyskać to co było i sprawić, że znów mi zaufasz..

Ja: Naprawdę ci na tym zależy? 

Danielson: Oczywiście, należą ci się wyjaśnienia i brakuje mi ciebie..

Ja: Okej, możemy się spotkać. Gdzie i o której? 

Danielson: Jutro w kawiarni niedaleko mojego mieszkania? 

Ja: Okej, a godzina? 

Danielson: 14?

Ja: Okej, do zobaczenia:)

Danielson: Oczywiście, dziękuję xx

Rozdział dodaję jeszcze raz, ponieważ wattpad usunął poprzedni.