ඇයි මට ගහන්නෙ? මං ඇහුවා. කෑ ගහල ඇහුවා. බෙරිහන් දීල ඇහුවා. ඒත් උත්තරේට හම්බුණේ තව කනේ පාරවල් විතරයි. මගෙ කටේ සද්දෙ වැඩිවෙන ගාණට වැදෙන පාරවල්වල සැර වැඩි වුණා.

ඉතිං මං ම හෙව්වා.

මේ ඔක්කොම අර සුනඛයා හින්දා. මට තාමත් තරහයි.

ඇයි හිනාවෙන්නෙ? මං නරක වචන කියන්නෑ.

ඒත් ජුන්ට මට වඩා අර කොහෙවත් යන සුනඛයෙක් ව ලොකු වුණා.

කොච්චර ගුටි කෑවත් ආය ගුටි කන්න හරි මං මගෙ ජුන්ව හොයාගන ගියා. මට එයා ව ඕනි. නැතුව කොහොම ද ඉන්නෙ? මැරෙන්න බෑ. මැරෙනව නං ඌවත් මරාගන යි මැරෙන්නෙ. මං මැරිලා උට මගෙ ජුන් ව ඉතුරු කරන්න බෑ.

මං මගෙ ජුන්ගෙ බංගලාවට ම ගියා.

වහල තිවුණු අඩි ගාණක් උස ගේට්ටු පහු කරන් ගියා.

ඒත්, ඒත් යද්දි,

එයා නෙමේ එතන හිටියෙ!

අර සුනඛයා. උගෙ නම මොකද් ද කීවේ?? මගෙ ජුන්ගෙ වාසගම ම යි.

කිම්...

ජින්..

මන්දා.

ආාහ් හරි මතකයි. සොක් ජින්! කිම් සොක් ජින්! ඒ නමේ කැත! මගෙ නමේ කෑල්ලකුත් තිබ්බ හින්ද ද දන්නෑ මුට හිත ගියේ. ඉම් ජින් ආ. ඒ නමට වඩා අර නම කොහොම ද ජුන්ට ලස්සනට ඇහුණේ?

මං උට ගෙවන්න ඇහුවා. මට මගෙ ජුන් ව දීල යන්න කියලා.

ඕන දෙයක් කරන්නම්, යන්න කිව්වා. බෑ කිව්වා.

දණ ගහල වැඳල කිව්වා. බෑ ම කිව්වා.

යකෝ මේක පුදුම ලව් එකක්නෙ! ඒත් මගෙ ලව් එක එහෙම දෙන්නෑ සත්තලං..

අන්තිමට ජීවිතේ පළවෙනි කුණුහරපෙත් එක 'පලයව් වද නොදී පරයෝ!' කිව්වා. මෙන්න අඬනවා!

මට යකා නැග්ගා. ඒ සුදු ශර්ට් එකේ ලස්සන රතු පාට රටා මැවුණා.

හ්ම්ම්. ලස්සනයි. මං නිස යි ඌ ඔහොමවත් ලස්සන වුණේ.

මං ලස්සන දෙයක් කළේ. ඒත් එදායින් පස්සෙ ජුන් ආවෙ ම නෑ.