Parę przyjaciół obudziło natarczywe pukanie do drzwi. Było kilka minut po jedenastej, lecz oni mieli wrażenie, że ktoś brutalnie wyrwał ich ze snu o świcie. Michael spojrzał na Sam, ale ona jedynie odwróciła się do niego plecami i wyłączyła swój dzwoniący telefon. Nawet nie otworzyła oczu.

- Ktoś puka.

- Przecież słyszę, Mickey.

- Otwórz, Samuelu.

- Ale nie chce mi się wstawać tak cholernie bardzo. - Wymamrotała w poduszkę. Pukanie nie ustępowało, więc Michael z westchnieniem wstał z łóżka i poszedł otworzyć. Czuł się jak definicja nieogarnięcia, jego włosy sterczały w każdą możliwą stronę, miał poduszkę odciśniętą na policzku i ledwo patrzył na oczy. Poprawił swoją wymiętą koszulkę i otworzył - w tej właśnie chwili poczuł, że przegrał życie.

No tak, któż inny mógłby ich tak chamsko obudzić? To po prostu musiał być Chris. Vloger zmierzył go wrogim spojrzeniem.

- Co ty tu robisz?

- Tymczasowo mieszkam. - Michael przeczesał palcami resztkę swoich włosów, przypomniał sobie jak poprzedniej nocy Sam to robiła i uśmiechnął się na samo wspomnienie.

- Sam nic nie mówiła.

- Sam nie musi ci się tłumaczyć.

- Gdzie ty tak właściwie śpisz?

- W wannie - sarknął, nie mógł się powstrzymać. Chris jedynie uniósł obie brwi. - A jak myślisz? Wow, nie grzeszysz inteligencją, co nie?

- Kto przyszedł, Mikey? - Usłyszeli zachrypnięty głos Sam dochodzący z salonu.

- Nikt ważny!

- To wracaj do tego pieprzonego łóżka i mnie przytul.

Mike prawdopodobnie nigdy nie widział tak bardzo zdenerwowanego człowieka, szczerze mówiąc niezbyt się tym przejął. Szkoda życia na przejmowanie się osobami, które nic nie znaczą.

Chris wyminął Michaela w drzwiach i ruszył do salonu, gdzie zastał zaspaną Sam. Widząc go przeniosła się do pozycji leżącej, Mike zauważył rumieńce na jej policzkach, domyślił się, że zdała sobie sprawę z tego, jak brzmiał ich dialog i jak musi to wyglądać. Taak, ich poranek nie mógł zacząć się lepiej...

___

Dodam dziś jeszcze jeden, ale najpierw ogarnę życie .-.