- musiałeś im mówić - jęknęła carrie, przewracając oczami. - przecież nie wystosowałam oficjalnego oświadczenia...

- jesteś człowiekiem, nie szwajcarią w stanie wojny z dziurami w serze - parsknął irwin, patrząc z rozbawieniem na carrie. - oświadczenia są zbędne, to nasi przyjaciele, albo chociaż znajomi, wiem, że u ciebie awans ze znajomego na przyjaciela to długi proces, ale...

- żadnych "ale", ashton. to długi proces. kropka. koniec. a teraz powiedz mi, gdzie jest mój pudding? 

- pudding? - ashton odłożył laptop na stolik w obawie przed trwałym uszczerbkiem na jego - lub swoim - zdrowiu. - pudding?

- tak, ashton, pudding. to breja z łojem - westchnęła carrie, szczelniej otulając się kocem. - nie mów, że zapomniałeś go przemieszać w zeszłym tygodniu. 

- uhm... 

- ASHTON.

- CARRIE.

- ASHTON!

- osioł? - wymamrotał irwin, próbując jakoś załagodzić sytuację, jednak jedyną odpowiedzią ze strony jego narzeczonej był syk godny najbardziej jadowitego węża. - carrie, słońce dni moich, matko dzieciątka mojego, moja własna maryjo do józefa, pudding to... nie wszystko.

- ty sobie chyba jaja ze mnie robisz - wycedziła carrie, rozszerzając mocno oczy. - ty sobie, kurwa, jaja robisz. obiecałam pudding na naszą wigilię, ty imbecylu z ilorazem inteligencji mniejszym od zera, ty, ty, ty ludzka metaforo ciepłej strony poduszki, dlaczego. 

- carrie, ja...

- nie mów do mnie. - carrie wstała z kanapy, rzucając koc na głowę ashtona. - wychodzę do molly na dziesięć minut, mieszaj tą dziwną polską kapustę co pół godziny.

- ale carrie, ja...

- NIE MAMY PUDDINGU, ASHTON - wrzasnęła carrie całą siłą swych płuc (a jej córeczka pewnie dzielnie sekundowała kilkoma kopniakami). - CZY TY WIESZ CO OZNACZA BRAK PUDDINGU.

- carrie...

- NIE MA PUDDING, JA WYCHODZĘ, TY ZNAJDŹ PUDDING I MIESZAJ TĄ CHOLERNĄ KAPUSTĘ - dorzuciła carrie i powoli człapiąc i sapiąc, wyszła z mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi.

- ale carrie, nikt nie je puddingu - wydusił w końcu ashton, ściągając z głowy koc. - po co nam ten idiotyczny łój. 

- TO TRADYCJA - wrzasnęła carrie, prawdopodobnie wchodząc do windy. - TRADYCJA. JAK JA SIĘ TERAZ POKAŻĘ DOZORCY.

- najlepiej wcale - wymamrotał ashton, biorąc z powrotem laptopa.