Gretel's POV

Sa palagay ko halat ay nagulat pa rin sa mga pangyayari. Sino ba naman anng hindi magugulat na kapatid pala ni Ced si Paolo.

Kilala na sa industrya si Ginoong Paolo Esctacia dahil sa kanyang mga gawa at likha, kung ikukumpara ko ang gawa ni Ced at ni Paolo ay masasabing pareho anng kanilang style sa pagpinta.

"Ninang mabuti naman at dumalo kayo dito" bati sa akin ni Edri

"Alam mo namang malakas sa akin ang Papa mo at kanina pa kaya ako nandito hindi mo lang ako pinansin" sabi ko

"Sorry po medyo lutang po ako eh" sabi nito

"Naku ikaw talaga. Pahinga ka na muna doon, sa susunod mo na lang ipakilala sa akin iyang syota mo" sabi ko sabay gulo sa buhok nito

"Sige Ninang" sabi nito at umalis na

Nilibot ko ang tingin ko at doon ko nakita ang isa sa mga estudyanteng pinakamalapit kay Ced, Si Anthony Encarnation.

Nilapitan ko ito "Mabuti at nandito ka Ton" sabi ko dito

"Magandang Gabi Ma'am noong nakuha ko ang imbetasyon ay hindi ako nag-isip at pumunta kaagad dito" sabi nito

"Kamusta ka naman?" tanong ko dito, marami akong balitang narinig tungkol sa kanya nitong nakaraan at noong nalaman ko ay nalungkot talaga ako

Yumuko lang ito at doon ko nakitang may luha sa kanyang mga mata "Ang hirap pala, everyday is a struggle. I keep telling myself not to give pero habang tumatagal ay parang humihina ang loob ko" sabi nito

Wala akong masabi kundi niyakap ko lang ito "Alam mong hindi nakakabuti ang ganyang mind set. Lagi mo lang tandaan na kahit anong mangyari nandito lang kami para supportahan ka" yan ang nasabi ko sa kanya

"Thank you Ma'am" sabi nito

"Tahan na, ang tanda-tanda mo umiiyak ka parin" sabi ko doon napatawa kaming dalawa

"Ikaw lang ba ang nandito?" tanong ko sa kanya

"Sa pagka-alam ko dapat nandito rin yung iba kong kaklase ngunit hindi ko nga alam kung bakit wala pa ang mga ito" sagot nito sa akin

"Hayaan mo na sila ang importante ay nandito ka. Kakamustahin ko muna ang ibang bisita ni Ced dito at maraming salamat sa pagdalo kahit na may pinagdadaanan ka ngayon" sabi ko

"Alam mo namang mahalaga kayo sa akin ni Sir Ced pati na ang paaralan" sabi nito

"Lahat ng naging estudyante ng paaralan ay may mahalaga para sa amin ni Ced kaya kahit graduate na kayo ay binabantay parin kayo namin, gaynan namin kayo ni Ced kamahal" sabi ko at yumakap na ako sa kanya at umalis na

Doon ako pumwesto malapit sa pintuan dahil kahit nagsimula ay may ibang bisita na ngayon lang dumating.

Dito ko napanasin ang dali-daling takbo ng isang lalaki, magulo ang kanyang damit at may mga lipstick sa leeg. Sinundan ko lang ito at nakita kong lumapit ito kay Anthony at nagyakapan ang dalawa, lumapit ako dito at doon ko namukhaan kung sino.

"Late as always Mr. Javier" sabi ko

"Ma'am naman graduate na po ako" sabi nito at napakalmot sa kanyang ulo

"Sus! Wag ako Joren! Parati ka namang ganyan kahit noong estudyante ka pa" sabi ko sa kanya habang tumatawa

"Traffic?" tanong ni Anthony sa kanya

"Medyo, kilala niyo naman ako" sabi nito

"Better fix yourself sa rest room Mr. Javier, mukhang na traffic ka nga" sabi ko at doon napatawa na rin si Anthony

"Mamaya na po Ma'am, so whats going to happen to the school?" tanong nito

"We will move forward and continue to grow" sabi ko sa kanila

"Dont hesitate to ask help from us if its needed" sabi nito sa akin

"Wag kayong mag-alala. I know how much you love the school and Im very thankful for it but we will manage" sabi ko

"Ayusin mo na nga yang sarili mo" sabi ni Anthony sa kanya

"Sige, hindi ko nakita ang ibang pinta" sabi nito

"Dont worry, after this may Exhibit to show ang gawa ni Ced" sabi ko

"Nice!" sabi nito at pumunta na sa banyo

"Kahit kailan talaga" sabi ni Anthony

"Okey lang ba si Joren?" tanong ko sa kanya

"Hindi ko nga rin po alam eh" sagot nito

"How long has it been? 5 years? Nakabalik na ba siya sa resort ninyo?" tanong ko

"7 years actually" biglang sagot ni Joren sa aking likuran

"Hindi sa nanghihimasok ako sa buhay mo but we keep track of every student that has been enrolled and we see how they are doing because thats how much we care" paliwanag ko

"Im still moving on, mahirap pero kakayanin. Wag ninyo akong aalahanin" sabi nito

"Wag kayong mag-alala binabantay niya tayo ngayon kung nasaan ma tayo" sabi ko

"Gretel! Bakla! Hali ka nga muna dito" sigaw sa akin ni Cookie

"Sandali lang boys, tawag ako ng Lola niyo" sabi ko at tumawa kami

"Bakla! Bilisan mo nga!" sigaw ulit nito

"Baliw, ikaw kaya itong bakla" sabat ko habang palalapit sa kanya

"Girl, pahinga ka naman muna" sabi nito sa akin

"Baliw ang dami kayang mga bisita ni Ced dapat pasalamatan ko sila sa pagdalo" paliwanag ko

"Hindi mo na obligasyon iyan Tel nandiyan naman si Edward, Siya na ang bahala diyan. You should rest, marami ka pang trabaho sa school" sabi nito sa akin

"Its fine kaya ko pa naman" sagot ko sa kanya

"Kaya mo pa sa ngayon, wag mo munang abusuhin anng katawan ko Tel kahit 1 oras lang bigyan mo ng pahinga ang katawan mo" sabi nito

"Ninang? Diba si Luke Dizon yan?" tanong ni Irene sa akin sabay turo sa isang lalaking kakadating lang

"Hindi ako sure, lapitan ko muna" sabi ko

"No, you need to rest" sabat naman ni Cookie

"After this, I'll rest" sabi ko sa kanya at lumapit sa kakadating lang

"Magandang gabi at maraming salamat sa inyong padalo. What brought you here Mr. Dizon?" bati ko sa kanila

"He's with me" sabi ng lalaki na nasa likod ni Luke

"Nathan? Ikaw na ba iyan? Hindi na kita nakilala" sabi ko

"Ako nga po Ma'am. Nakakalungkot isipin ang nangyari kay Sir Ceddy" sabi nito at umiyak

Sobrang lapit ni Nathan kay Ceddy, batang lansangan kasi ito noon at ginabayan at inalagan ni Ceddy hanggang sa may nag-adopt dito

"Stop crying" sabi ni Luke at niyakap ito

"Parang ama na ang turing ko sa kanya at hiyang-hiya ako dahil kahit sa kanyang libing ay hindi man lang ako nakadalo" umiiyak na sabi ni Nathan

"Everythings going to be fine" sabi ng lalaki sa kanya habang nakayap pa rin

"So this must be the Boyfriend and you must be the PA?" tanong ko sa lalaki

"Im Giovanni Mendez, Secretary/PA ni Mr. Dizon" pakilala sa akin ng lalaki

"Hon, by the way this is Miss Gretel Orasis, siya ang namamahala sa paaralan" sabi ni Nathan

"Luke you told me ihahatid lang natin si Nathan dito at aalis na tayo para sa taping mo mamaya" sabi ng Secretary nito

"I cant just leave Nathan here" sabat naman ng lalaki

"Nathan is safe here. I am his family, the school is is family" sabi ko sa kanila

"Wag kang mag-alala sa akin, rinig mo naman ang sabi ni Ma'am. They are my family" sabat ni Nathan sa lalaki

"Sige, kita na lang tayo sa bahay" sagot ng lalaki at hinalikan sa pisngi si Nathan

"What are you doing with your life? and can you please drop the drama" galit kong tanong sa kanya noong nakalayo na ang mga kasama nito

"Hindi pa rin talaga ako makakalusot sa inyo kahit kailan" sagot nito sa akin habang pinunasan luha sa kanyang mata

"Sinabihan na kita noon dito na ipagpatuloy ang acting career since iyan naman talaga ang strong point mo kontra sa music" sabi ko sa kanya

"Oh please, I want to live a normal life" sabi nito sa akin

"Alam mo naman iniisip lang namin ang iyong kapakanan" sabi ko sa kanya

"I can handle myself now, no need for you to worry about me" sagot nito sa akin

"Are you happy with your life now?" tanong ko dito

"Do we really need to talk about this? Please" sabi nito

"We really dont need to talk about if you would just keep your act straight" sabi ko sa kanya at umalisa sa kanyang harapan

Bumalik na ako sa table nila Cookie sabay sabi "Sige pagbibigyan na kita, I'll rest" sabi ko at umupo sa table nila

"So whats your plan now?" tanong sa akin ni Herny

"I still dont have options yet, aaminin ko na medyo worried ako now that Ced is gone. Wala ng susuporta sa kabataan at sa paaralan, parati nitong sinisigurado na ang kanilang talento ay makikita sa buong mundo" paliwanag ko

"You can always count on us for help as well, tutulong kami sa abot ng aming makakaya" sabi nito sa akin

"Maraming salamat talaga" sabi ko

Habang naka-upo lang ako at walang ginagawa doon lang pumasok sa aking isipan na kaya pala ayaw kong magpahinga ay dahil ayaw ko na makaramdam ng pagod the more I keep on moving the more I forget na pagod pala ako.

Hindi ko rin pala akalain na mahirap rin pala kapag wala si Ced upang umalalay at gumabay sa akin kung sa pamamalakad sa paaralan.

"I would like to call in front the lady behind the success of Cedrick Porlas-Natividad Sport and Performing Arts School, lets all welcome Miss Gretel Marie Orasis" hndi ko na narinig ang sinabi ni Atty. dahil siguro sa pagod

"Bakla, tawag ka ni Atty." sabi ni Cookie

"Huh?" tanong ko

"Sabi ko tawag ka ni Atty." ulit nitong sabi at doon na ako napatayo at pumunta sa entablado

"Im so sorry, medyo nagmuni-muni pa kasi ako sa tabi" sabi sa kanya at tumawa

"Its fine Ma'am, Im really glad to meet the lady behind the success sa paaralan ni Ced" sabi nito sa akin

"Ako lang ang namamahala sa paaralan, si Ced talaga ang nasa likod ng aming tagumpay" paliwanag ko

"Dont be to modest Ms. Orasis" sabi nito

"Im not modest, Im just stating the fact" sabat ko sa kanya

"If you insist, Kindly read this" sabi ni Atty. sabay bigay ng isang papel sa akin

Title: Rejoice

Out with the Old and In with the New, kahit wala na ako sa mundong ito darating ang araw na may papalit sa akin. Sa mga oras na ito ay hindi pa handa ang papalit sa akin kaya ikaw muna ang magiging ilaw ng paaralan.

Wag kang malungkot dahil wala na ako pero dapat tayong magsaya dahil ang ating pangaral ay mananatiling nasa puso ng ating mga mag-aaral.

Hindi ko talagang mapigilang malungkot at maiyak sa sitwasyon ito

"Rejoice" bigkas nng aking mga labi at sabay lantad sa gawa ni Ced

Ang kanyang likha ay ang araw kung kailan namin binuksan sa paaralan, it sure brings back memories.

Tandang-tanda ko pa noong sinabi nito sa akin na gagawa ito nang paaralan para sa mga batang gustong matuto at maging bihasa sa kanilang talento. He took a bunch of talented people ang brought them together to create the school. The Painter, The Actress, The Singer, The Dancer and The Instrumentalist sila ang naging pundasyon ng paaralan at naging guro na rin sa mga kabataan

"Matagal na kaming magkakilala ni Ced, kasama niya ako noong binuo niya ang kanyang paaral. Ang Cedrick Porlas-Natividad Performing Art and Sport School ay isa na sa pinakasikat na paaralan dito sa siyudad at dinadayo ito ng iba't-ibang uri ng mag-aaral.

Naniniwala kasi si Ced na ang pagsasanay sa mga talento at pagaaral ng kabataan ay ang siyang huhubog sa kanilang pagkatao kahit pribadong paaralan kami ay sinigurado namin na maliit lang ang tution fee.

Walang enrollment process sa paaralan dahil kami mismo ang pumipili nang estudyante namin. Si Ced ang may gusto nang ganoong paraan.

Halos lahat ng kita ni Ced sa kanyang Exhibit ay napupunta sa kanyang paaralan, pang swledo sa mga instructor, janitor, guard, kitchen staff at gardener upang mamaintain ang ganda at kaligtasan ng paaralan. Marami rin itong nakuhang mga sponsor sa paaralan kung saan magdodonate ng upuan, building, musical instruments at marami pang iba.

Dito ko masasabing dedicated si Ced sa kanyang trabaho, pamilya at paaralan. He would make time to those student who are in need kahit sa anong aspeto ay tutulong ito.

Kaya halos lahat ng estudyante sa aming paaralan ay may respeto sa isa't-isa, magalang at magagaling sa kanilang specializations.

Noong nalaman naming nawala na ang aming pinakamamahal na Founder ay halos buong paaralan ay nagluksa. Bawat empleyado at estudyante ay may lungkot sa kanilang mata."

"Nakakapagod rin pala noh?" sabi ko at doon tumingin sa akin ang lahat

"Nakakapagod intindihing wala na si Ced, nakakapagod rin ang malungkot dahil wala na ito, at higit sa lahat nakakapagod rin palang maging okey ka kahit hindi" patuloy kong sabi

Tumingin ako sa mga taong nandito ngayon bawat isa sa kanila ah may halong lungkot sa kanilang mata. Hindi ko madeny na ibang-iba talaga si Ced, he is one of a kind.

"But such as life, we need to continue moving forward. In time we will all learn to live with out him but his memories will forever be remembered" makabuluhan kong sabi at bumaba na sa entablado upang magpahinga