Paolo's POV

I really don't like attending anything that is related to death. I remember when I heard the news saying that the great Cedrick Natividad-Porlas is dead ay medyo natuwa ako dahil akala ko ay makakalayo na ako sa kanyang kapit sa akin but to my dismay eventhough his dead I still can't get away from him, ganyan siya ka makapangyarihan. You can't keep anything from him. Even my most kept secret that nobody lived to tell, alam nito kaya isa ito sa mga taong kinatatakotan ko.

Hindi ko rin maitago ang paghanga ko dito dahil sa mga gawa nito. Bilang isang pintor rin, bilid ako sa mga likha ni Ced kaya nga isa siya sa mga kilalang artist worldwide bawat likha niya ay alam mong pinaglaanan niya talaga ito ng oras at puno ng pamamahal kaya hanga talaga ako sa kanya.

30 minutes, yan ang time nna binigay sa amin ni Sev bago niya ilahad ang sunod na likha ni Ced

Habang pumipili ako ng makakain ay may lumapit sa akin "Mr. Estacia, its so nice to see you here" bati sa akin ni Cookie na asawa ni Henry

Pinakilala talaga ako ni Ced nito noon because he is sick and twisted, pinamukha talaga nito sa aking ang katotohanan

"You can call me Pao" sabi ko sa kanya

"Mabuti naman at nakapunta ka dito. Maraming na kwento si Ced sakin tungkol sayo over the pass years" sabi nito

Nakapagtataka bakit nasabi iyon sa akin ni Cookie, sa loob ng 5 years na nasa pangangalaga ako ni Ced ay never kaming nag-usap, hindi man lang niya ako kinamusta or hindi man lang siya nagpakita sa akin, kahit sa mga exhibit ko ay hindi ito pumupunta

"Nakakalungkot nga dahil hindi na natin kasama ngayon si Ced" pagpakatotoo ko

"Im pretty sure he is watching us" sabi nito with a smile that creeps me out, parang mas mensahe sa likod ng kanyang mga ngiti

"Hon" kilalang kilala ko ang boses na ito, naging parte rin ito ng buhay ko noon

"Halika dito Hon, may ipakilala ako sa iyo" sabi nito sabay kaway sa kanyang asawa

Busy ako sa pagpili ng makakain kaya naka talikod ako sa kanya

"Sino ba iyang ipakilala mo sa akin Hon?" tanong ng lalaki sa kanyang asawa

"I'd like you too meet Paolo Estacia, isa sa mga kaibigang pintor ni Ced" pakilala ni Cookie sa akin

Nakangiti akong humarap sa kanya "Good evening Sir, Ako po pala si Pao" sabi ko dito at inilahad ang aking kamay

Halatang nagulat ito dahil hindi niya akalaing pupunta ako dito

Matagal pa bago niya kinuha ang aking kamay at ipinakilala ang sarili "You can call me Henry"

"Samahan mo muna si Pao dito Hon, punta lanng ako ng Cr" sabi ni Cookie sa awasa

"Sure" maikling sagot ni Henry

"Kamusta ka na?" casual kong tanong dito ng nakita kong malayo na si Cookie mula sa amin

"Kamusta ka na? Yan lang ba ang itatanong mo sa akin Pao? Saan ka ba nagpunta? Bat bigla kang naglaho? Bakit ngayon ka lang nagpakita?" sunod-sunod na tanong nito sa akin

"Woah! Chillax Henry, why dont we grab a seat first" mungkahi ko sa kanya

Nakita kami ng bakanteng table at doon umupo. Nabalot kami ngayong dalawa ng katahimikan

"5 years ago, I went abroad" panimula ko dito

"Yan lang ba ang sasabihin mo sa akin Pao? Alam mo bang alalang-alala ako sayo dahil hindi kita mahanap. Akala ko ano na ang nangyari sayo" sabi nito sa akin

"Really Henry? Are we seriously going to have this talk? Hindi ka ba masaya sa buhay mo ngayon?" sarkastiko kong sagot sa kanya at mukhang natauhan ito sa aking sinabi

"I can see that you two are lighting up the old flame" rinig kong salita ng tao mula sa likod ko

Paglingon ko ay doon ko nakita si Sev. Laking tuwa ko ng makita ko ito "Sev, miss na miss talaga kita" sabi ko dito sabay yakap

"I miss you too, kamusta ang abroad?" tanong nito sa akin

"Okey lang" tipid kong sagot at bumalik sa pagka-upo at kumain

Kita ko ang pagtataka sa mga mata ni Henry sa mga oras na ito "Teka, Sev? Alam mong pumunta ng abroad si Pao?" tanong nito sa aking kaibigan

"Well ofcourse" sagot nito

"Tinanong kita dati ngunit bakit mong sinabi na hindi mo alam?" tanong ulit nito

"Cedrick" ito lang ang sinabi nito at tumahimik ang table namin

Sa palagay ko alam na nito ang ibig sabihin nito at sakto rin ang pagdating ni Cookie ulit

"Atty., have you met Pao?"  tanong nito

"Magkaibigan kami actually Mrs. Sarmiento" sagot nito

"Mabuti naman at nagkita kayong muli, its been 5 years nang umalis ito" sabi ni Cookie dito

"Im actually happy to see him here and he better prepare himself dahil tatawagin ko siya sa entablado mamaya" sabi nito

"Really? I cant wait to see anong nagawa ni Ced para sa iyo Pao" natutuwang sabi nito

"If you'll excuse me, I have someone to attend to right now" sabi ni Sev at umalis na

"Hon, Okey ka lang ba?" tanong nito sa asawa

"Parang masama ang pakiramdam ko, I need to use the rest room" sabi naman nito

"Perfect timing, parang kanina pa gustong pumuntok nitong pantog ko. Samahan na kita" sabi ko dito

Walang nagsalit sa amin habang nasa rest room kami. Nagulat na lang ako paglabas namin ay nandoon na si Ed at mukhang galit ito

"What are you two doing? Dito pa talaga Henry? Konting respeto naman" sumbat nito

"Its not what you think Ed" sabi ko dito

"Malinis ang konsensya ko pare, I will never make the same mistake baka mawala pa sa akin si Cookie at kambal" sabi nito sa kaibigan

"Pasensya na kung nagduda ako. Importante sa akin ang pamilya at kasama na kayo doon Pare" paliwanag nito

"Alam ko Pare, I know that you miss Ced so much. Wag kang mag-alala nandito naman kami para sa iyo" sabi nito sa kaibigan at niyakap

"Teka lang, bakit ka ba nandito Pao?" tanong nito sa akin

"Im actually here...." hindi ko na napatuloy aking sinabi dahil sa biglang pagsingit ni Cookie

"Pao, tawag ka na ni Atty." annnnd that what my go signal at iwan sila

"I really need to get this over with para maka balik na ako sa States" sabi ko sa aking isipan at dali-daling pumunta sa entablado

"What am I supposed to do Sev?" tanong ko dito

"Well this is something that he wants you to have" sabi nito sabay bigay sa akin ng papel

Freedom

For 5 years I was in control of your life and now that you have became a household name because of your talent. The dream that I want you to accomplish for yourself is now complete, its time for you to take control of your life again. Im so proud of what you have done and what you have become.

Ps. Dream of bigger things and soar high Mr. Estacia

Hindi ko mapigilang mapaluha, hindi naman talaga niya kinokotrol ang buhay ko. Its sad to think na akala nito galit ako sa kanya. Im not mad at him, takot lang talaga ako sa kanya.

Biglang umiwal ulit ang projector showing Ced with his angelic smile

"I actually met this talented person 10 years ago. I think he was 20 around those time, hindi niya na siguro ako natatandaan but he never left my mind because of his amazing potential for art" panimula nito

Nagulat talaga sa kanyang sinabi, totoo siguro amg kanyang mga sinabi na hindi ko natatandaan. Kinakabahan ako sa mga oras na ito, hindi ko mapagmamalaki kung sino ako 10 years ago. I was a completely different person.

I was different. I was weird. I was an outcast. I stand out for the wrong reasons before but now I have changed.

"Freedom" yan ang lumabas sa aking bibig at doon nilahad ang likha ni Ced

Wala talaga akong masabi,  napamangha ako sa gawa nito. It was my art works and standing in the middle is my 20 year old self. 

"This was me before, I was used to being call different. I was alone with no one to guide me but it all changed because of one person" sabi ko

Now that I think of it matagal ko nang hindi nakakausap si Kuya. He was the one who help me during those time and until now kahit hindi ko natatandaan ang mukha nito at hindi kami kadugo, when I was far away I made sure to keep in touch with him through mail because he is the closest thing that I have as a family.

Biglang lumitaw ulit ang projector, doon ko nakita ang mukha ko noon.

"Hi bunso!" yan ang narinig ko for sure yan si Kuya

"Sungit naman nito, mag Hi ka sa Camera" sabi ulit nito

"Kuya naman eh, Hi!" yan ang nasabi ko halatang naiinis

"Today is March 26 2008, 21 na ang bunso ko. Dalaga na, pwede nang mag boyfriennd" asar nito

"Kuya bat naman sabihin pa sa Camera nakakahiya eh" sabi ko

"Im making Memories bunso, lapit ka nga dito kay Kuya" sabi nito

Doon ko nakita, ang dating ako ay dahan-dahang lumapit kay Kuya, kinakabahan ako dahil hindi ko talaga matandaan  kung ano ang kanyang itsura at kahit na pangalan ay parang nabura sa aking isipan

"Kuya naman eh, Malaki na ako wag mo na akong binibaby" sabi ko sa kanya

"Kahit matanda ka na Paolo baby ka pa rin ng Kuya mo" sabi nito at ginulo ang buhok ko

"Maraming salamat Kuya, you are the closest thing that I have as a family" doon nakitang umiyak ako

"Wag kang mag-alala bunso, Im here for always going to be here for you at sa susunod mong kaarawan may ipakilala ako sa iyo" sabi nito

"Sino yan kuya?" tanong ko kita ko ang tuwa sa aking mga mata

"Ipakilala ko sa iyo ang pamangkin mo, alam mo bang excited na siyang makilala ang kanyang Tito" sabi nito sa akin

"Talaga Kuya? mayroon akong pamangkin?" sunod sunod kong tanong sa kanya

"Sa gwapo nitong kuya mo, natural na may asawa at anak ako" iyan ang sagot nito sa akin

"Eh kung gwapo ka bakit ako lang itong kinukuhaan mo ng video?" tanong ko dito

"Hali ka nga dito, parang hindi ko na love ang Kuya eh" sabi nito sa akin

Nakita ko ang sarili ko na lumalapit dito. Nagulat ako sa mga sumunod na  nangyari at sa aking nakita

"Love na love ko kaya ang Kuya ko" yan ang sinabi ko hinalikan ang pisngi nito at humarap na rin si Kuya sa Camera

Tinignan ko si Sev kahit siya ay nagulat sa kanyang nakita, hindi lang pala si Sev kundi ang ibang bisita rin Ced

Ang nagpatigil at gumulat sa amin ay ang nasa projector ngayon. Doon ko nakita ang mukha ko at ang mukha ni Ced, hindi ako pwedeng magkamali dahil parehong-pareho ang kanilang facial features

"I love you too bunso" yan ang sabi nito at hinalikan ang aking noo at doon natapos ang video

Hindi pa rin maprocess ng utak ko ang mga pangyayari.

"This is a lot to take in, Im so sorry." yan lang ang sinabi ko, dali-dali akong bumaba sa entablado at lumabas habang umiiyak

"No! No! No! No!" sigaw ko

Inis na inis ako sa aking sarili, si Ced at si Kuya ay iisa. Napakasama kong tao, napagisipan ko siya ng masama at minsang ginustong mamatay. Ano bang klaseng kapatid ako.

"Pao?" rinig kong tawag sa akin ni Sev at Ed

"Alam kong gulat ka pa sa mga pangyayari kahit si Ced ay hindi sinabi ang bagay na ito" paliwanag ni Sev sakin

"Im so sorry we kept this as a secret but you had a accident 7 years ago in which you forgot about Ced, Me and Edri. This might help you remember" sabi sa akin ni Ed sabay bigay sa akin ng isang flashdrive

"You have always been a part of the family" sabi sa akin ni Ed at niyakap ako

Doon talaga ako umiyak ng todo at niyakap rin ito

"I want to go home, this is really a lot to take in. Hindi ako makapaniwala nna nagawa kong saktan ang Kuya, nakalimutan ko siya, ikaw at si Edri" sabi ko

"I'll bring him home Tito" doon ko nakita ang pamangkin ni Ced

"Sige ikaw nang bahala sa kanya Cee" sabi ni Ed

"Aalis na kami Sev, kita na lang tayo sa susunod. Tawagan kita" sabi ko

"Sige mag ingat ka" sabi nit at umalis nna kami ni Cee

Habang nasa byahe kami ay patuloy ang pagtulo ng luha ko

"I know you feel sad dahil nakalimutan mo ang Tito but look at the bright side he left you a flashdrive containing your Forgotten Memories" sabi nito sa akin

Dahil sa kanyang sinabi ay napaisip ako. Siguro nag-isip ako ng masama kay Kuya and I feel really bad not remembering him.

I can still change that though and with the help of the flashdrive I can still relive our Memories together over and over again.