Ndihej i rraskapitur edhe pse ishte afer saj. Mermeri i bardhe ishte aq i ftohte sa ftohtesia brenda tij. Nje ftohtesi qe thellonte largesine midis tyre . E mbeshteti koken aty dhe fshehu syte qe i kishte te mbushur me lote. Edhe pse i dhimbte ta shihte aty, ashtu edhe pse refuzonte te shihte fotografine e qeshur qe i kishin vene atij mermeri serish kthehej aty sepse mes atyre loteve ,aty therjeve gjente qetesine, gjente brengat, gjente dhimbjen qe aq shume donte ta ndiente.

I hoqi barerat e keqinj e i fliste nen ze duke patur frike ti drejtohej me zerin e larte. Menjanoi koken per te pare serish buzeqeshjen e atij portreti e iu duk nje buzeqeshje e harxhuar. Kishte pare per 2 vite me rradhe te njejten fotografi. Te njejten pamje te njejten sembim kraharori. Ajo dhimbje kurre skishte per tu zhdukur ama i duhej te mesohej me te. E kishte groposur veten ne ate fotografi te qeshur ama kishte nje shpirt qe i frikesuar ngrinte duart lart e deshironte aq fort te jetonte.

Sa keq qe ishte krejt i vetem ne erresiren e tij. Sa keq qe njerzit qe te duan mashtrohen me nje buzeqeshje edhe pse e dine qe eshte fallco. Sa dhimbje e madhe te mos kesh nje dore te te shtrengoje e jo te te ngreje nga ai batak ne te cilin ndodhemi . Ai ne ato dite vec ate deshironte. Te shtrengonte doren e dikujt , ta benin te kuptonte qe nuk ishte vetem.

I la nje lule te fresket qe shperndante arome ,pjese te vetes e me nje 'me fal' u largua nga aty. Kete bente shpesh, dite te tjera e gjeje duke u cmendur neper rreshta trishtimi ku adoleshentet e lenduar mundoheshin te gjenin veten. Ishin te pakte njerzit qe arrinin te kuptonin dhimbjen e erresiren qe bertisnin ato fjale qe ai shkruante neper flete. Ama ai mjaftohej me pak, gjithmone kishte qene i tille. Thjesht ishte i humbur...e sdeshironte te dilte nga aty.

***
Grejs vazhdonte te lexonte nje liber tjeter te vjedhur kete rradhe nga zyra e shefit te saj ne nje nga derrasat e drrunjta qe vareshin ne nje ane te murit dhimbshem , gozhduar per te mos levizur me kurre.

Prekte rreshtat , ndjente gezim e me pas merzitej. Gjente veten e jetonte jetet e personazheve. Hera heres ne mendje bente zerin e trashe te nje mashkulli kur personazhi ishte mashkull e here ze te lodhur kur personazhi ishte nje i moshuar i thyer ne moshe.

I adhuronte ditet si ato. Pervec faktit qe ishte lodhur ne pune e ishte merzitur duke gjetur nje zgjidhje si te mos kthehej te klubi i Albertit ia kishte kaluar mire. I ati skishte vene dore mbi te dhe kishte nje liber te ri teresisht per vete per te lexuar.

Ndihej si e pavlere se smendonte kurre per te ardhmen e thonte qe ska te tashme . Ndihej si e perhumbur kur mendon per turbelliren ne te cilen ndodhet ama vazhdon te shfletojnte sikur asgje te mos kishte rendesi sepse fundja...jeta ishte shume e shkurter per tu marre me filozofira.

....

Nje telefonate i prishi rehatine e atij gjumi te thelle qe po bente. Te atij gjumi qe e ngrente zgupthi dhe e dergonte ne boten e mosndjenjave. Se deshironte shume qe te mos kishte asnje ndjenje ne damaret e saj. Deshironte aq shume te mos ndjete dhimbjen e vetmise ne ate germadhe fatkeqe.

"Po do jem aty me nje vendim te marre." I mbylli telefonin Albertit duke e mallkuar nen ze.

U be gati per pune e doli me hap te nxituar. Sherbente me duar qe i dridheshin , ngaterroi porosine nja dy tri here ama koken e mbante lart e syte nuk i puliste. Mundohej te falte nje buzeqeshje fallco per personat qe i dilnin perballe ama syte iu mbushen me lot kur hasi ne fytyren e Arlos qe kishte me shume se nje ore qe verente levizjet e saja te tensionuara.

Ah sa kishte nevoje per nje fjale te tij e sa shume qe po tregonin ata sy teksa shiheshin me njeri tjetrin. Sa mire e njihte dhimbja shoqen e sa shoqe bushtra qe ishin.

E priti aty ne kafe derisa mbaroi turnin. E pa te largohej duke ferkuar duart me njera tjetren e te shfrynte cdo 10 hapa. Mblodhi fletet e bardha bosh qe kishte mbi tryeze dhe pa ditur se cpo bente iu vu pas.

Nuk kishte ndjekur asnjehere dike ne jeten e tij. I dukej vetja si pinguin kur ecte me hove e mundohej te fshihej pas njerezve te pakte te asaj qytezeze pa shpirt te vjeteruar. Kishte nga ata qe qeshnin me veprimin e tij te mete e nga ata qe ngrysnin vetullat e hidhnin ndonje te share. Ndalonte me deshiren per ti grushtuar si person gjaknxehte qe ishte por kishte friken se mos Grejs i humbiste nga syte.

E njihte ate rruge shume mire. Ishte rruga e vjeteruar qe te dergonte per tek rruga kryesore. Mendoi se e dinte se ku do shkonte keshtu qe ndaloi hovin e u mbeshtet tek muri duke ndjekur tanime me sy hapat e vogla te Grejs.

10 hapa... nje e shfryre
15 hapa... nje ferkim balli
20 hapa...nje e shfryre tjeter
30 hapa...nje marrje fryme e thelle, nje tundje flokesh, rregullim kemishe ...e ishte gati.

Doli me shpejt nga ce priste dhe vete ajo. Shfryu serish ama kesaj here ishte nje e shfryre lehtesimi . Kishte dhe nje buzeqeshje te sforcuar ne fytyre. Nxitoi hapin e lehtesuara Grejs per tu kthyer nga erdhi ama se priste te gjente mbeshtetur ne mur me duart kryq Arlon, te cilin e injoroi dhe vazhdoi te ecte.

To be continued...sigurisht 😂🔜