Όταν ο άνδρας έβγαλε τη κουκούλα τότε η αλήθεια δεν άργησε να φανεί...

Bella:
ΕΣΥ?..

Stephan:
Ναι Bella. Εγώ..

Bella:
Εσυ ήσουν το μυστήριο πρόσωπο που εμφανιζόταν συνεχώς εδώ? Γιατί? Πως ήξερες τον πατέρα μου?

Stephan:
Bella, για αυτό ήθελα να σου μιλήσω.
Η εμμονή μου για σένα είχε καταντήσει σε αρρώστια πια.
Όπου και να κοιτούσα σε έβλεπα μπροστά μου. Είχα την ψευδαίσθηση οτι ήμασταν μαζί.

Bella:
Ναι, αλλα τι σχέση έχει αυτο με τον πατέρα μου?

Stephan:
6/04 ήταν η ημέρα που είχα επισκεφτεί το σπίτι σου. Δε με είχες δει εσυ όμως. Πίστευα οτι αργά η γρήγορα θα πήγαινες στο σπίτι του Austin..

Bella:
Με παρακολουθουσες?..

Stephan:
Ναι,πριν με ρίξουν εσωκλειστο σε ενα ψυχρό κελι ψυχιατρικού νοσοκομείου...αλλα άλλο προσπαθω να σου πω..
Εκείνη την ημέρα είχα δραπετεύσει απο αυτο το μέρος.
Δεν ήμουν τρελός, η μάλλον ήμουν.
Ήμουν τρελός για εσένα!
Περνούσαν διάφορες ιδέες απο το μυαλό μου , το πως θα μπορουσα να σε κάνω δική μου.
Μα βρήκα την ιδανικότερη , μη ξεχνάς οτι η εμμονή ειναι αρρώστια...
Μεσα στο σκοτάδι δεν μπορούσα να διακρίνω τα αυτοκίνητα καλά. Το ένα ηταν το δικό σου και το άλλο του πατέρα σου. Τα χρώματα όμως δεν ηταν ευδιάκριτα.
Έκοψα τα φρένα του ενός αυτοκινήτου νομίζοντας πως ήταν το δικό σου.
«Η θα σε έχω εγω η κανένας » σκέφτηκα.
Περίμενα εξω απο σπίτι σου την στιγμή που θα έμπαινες στο αυτοκίνητο, όμως αντι για εσένα , είδα έναν άνδρα να βγαίνει απο το κατώφλι του σπιτιού σου.
Στην αρχή νόμιζα οτι ηταν ο Austin , κι αυτό θα μου έκανε ακόμα πιο βολικό το σχέδιο μου.
Θα έφευγε αυτός απο τη μέση και θα μπορούσα να σε διεκδικήσω χωρίς αντιστάσεις..έλεγα.
Μα στην συνέχεια κατάλαβα οτι ηταν ο πατέρας σου..
Όταν πήρες τηλέφωνο τον Austin σε έβλεπα απο το παράθυρο, ήμουν ακόμα εκει δεν είχα φύγει. Περίμενα σαστισμένος και οι τύψεις με τρυπούσαν σαν καρφιά.
Λυπάμαι πολυ Bella , δ..δεν ήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα..

Writer's POV:
Η Bella δε μιλούσε. Ηταν αποσβολωμένη και έτρεχαν δάκρυα απο τα μάτια της. Ένιωθε τόσο αδύναμη.

Stephan:
Αυτή ηταν η πρώτη φορα που έγινα δολοφόνος και δεν άργησε να έρθει και η δεύτερη..
Ακολούθησα το αυτοκινητο του Austin όταν ηρθε να σε πάρει για να κατευθυνθω στο νοσοκομείο στο οποίο βρισκόταν ο πατέρας σου.
Μόλις βγήκες απο τον θάλαμο του πατέρα σου , μπήκα στα κρυφά εγω.
Ήθελα να σιγουρευτώ οτι δεν με είχε δει κοντά στο σπίτι σου..
Ο μόνος τρόπος για να μπορούσα να καλύψω το λάθος που έκανα, ήταν να κανω ενα ακόμα μεγαλύτερο.
Έβγαλα τη μάσκα του οξυγονου του, γουρλωσε τα ματια και δεν μπορούσε να πάρει αέρα. Χτύπησε το κουδούνι για να ειδοποιηθούν οι νοσηλευτές και έτσι επρεπε να κανω κάτι δραστικό. Τον έπνιξα με ενα μαξιλάρι και υστερα οι τύψεις έπνιγαν εμένα.
Έφυγα γρήγορα απο το δωμάτιο μη κινήσω υποψίες. Και έφυγα τελείως απο το νοσοκομείο.
Προσπάθησα να δώσω ενα τέλος στη ζωή μου όταν συνειδητοποίησα τι είχα κάνει όμως ήμουν αρκετά δειλός για να το κάνω.

Bella:
ΤΙ ΛΕΣ ΚΑΘΑΡΜΑ?!
ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΙΣ ΤΙ ΛΕΣ?
ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΏΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΚΑΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ..!
ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝ..

Γειαα! Πως είστε?
Ξερω ΣΟΚ αυτο το κεφάλαιο!
Κι εγω όταν το έγραφα δεν πίστευα στο τι σκέφτηκα!
Φαντασια μου πλανεύτρα είσαι η πιο μεγάλη κλέφτρα χαχα!🙈

Λοιπόν το έκοψα απότομα γιατί σας εχω μια ερωτηση:

Μπορείτε να μαντέψετε γιατί η Bella δε κατάφερε να ολοκληρώσει τη πρότασή της??

Περιμένω τις απαντήσεις στα σχολιααα!❤❤

ΥΓ. Ποσο ψυχακιας αυτός ο Stephan..