Ο καλοντυμενος άνδρας περίμενε σε μια άκρη , το πρόσωπο του δεν ηταν ευδιάκριτο, φορούσε γυαλιά ηλίου. Κρατούσε ενα λευκό σπάνιο  τριαντάφυλλο που εν τέλει το έριξε στο μνήμα αφότου εφυγε ο κόσμος..

Ο ίδιος άνθρωπος επισκεπτόταν το μνήμα κάθε απόγευμα στις 18:00 και άφηνε ενα λευκό τριαντάφυλλο, μόλις έφευγε η Bella απο το νεκροταφείο.
Μια μέρα ομως η Bella άργησε να έρθει κ νομίζοντας πως θα είναι μόνος του ,πλησίασε και κάθισε στο μάρμαρο.
Η Bella όμως τον είδε κι όταν πήγε προς το μέρος του , ο μυστήριος άνθρωπος έτρεξε, το βαλε στα πόδια...
Απο τότε ο παραξενος άνδρας πρόσεχε τις κινήσεις του πολυ.
Η Bella κοίταξε το τριαντάφυλλο, της έκανε εντύπωση το χρώμα, ειναι σπάνιο μα υπάρχει στ'αλήθεια.
Δεν τρόμαξε απο την παρουσία του νεαρού άνδρα ωστόσο δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα, πληκτρολογησε τον αριθμό του Austin.

Bella:
Austin, μπορείς να έρθεις στο νεκροταφείο, γίνονται περίεργα πράγματα.

Austin:
Τι συμβαίνει? Είσαι καλα? Ακούγεσαι τρομαγμένη.

Bella:
Ολα καλα, ελα απο δω σε παρακαλώ! Απλα είμαι λιγο αναστατωμένη.

Writer's POV:
Ο Austin έκλεισε το τηλεφωνο και έφτασε στο νεκροταφείο.
Η Bella καθόταν στο μνήμα του πατέρα της και του μιλούσε, αλλα ο Austin δεν μπορούσε να διακρίνει τι του έλεγε.
Άκουσε μονο «Συγγνωμη πατέρα μου» και θεώρησε πως δεν ήταν σωστό να την ρωτήσει τώρα ετσι όπως ειναι κομματιασμενη και πως θα ηταν καλύτερο να την παρηγορήσει.
Οι απορίες του μαζεύονταν , οι υποψίες ομως όχι.
Δε φανταζόταν ποτέ πως η Bella του θα μπορούσε να περάσει ενα ερωτικό βράδυ με τον καλύτερο του φίλο, ουτε όμως κ οτι ο καλύτερος του φίλος ηταν κρυφά ερωτευμένος και τρομερά εμμονικός μαζί της.
Ήταν τόσο ευτυχισμένος μαζι της που στα μάτια του ηταν μια θεϊκή μορφή και οχι ανθρώπινη!

Οι μέρες περνούσαν, τα χρονια κυλούσαν και η Bella επισκεπτόταν καθε απόγευμα τον πατέρα της.
Ο Austin ηταν πλέον ενας επιτυχημένος μουσικός, εκανε επαγγελμα το όνειρο του τη μουσική, όμως δεν άφησε πίσω την αγαπημενη του.
Οι συναυλίες και οι εκδηλώσεις γέμιζαν τη ψυχή του χαρά και τα μάτια της όμορφης κοπέλας του , τον γέμιζαν πίκρα.
Αποφάσισαν να συγκατοικησουν μετα απο τόσα χρόνια που ήταν μαζί.
Η Bella δεν του είχε αναφέρει τόσο καιρό τίποτα. Προσπαθούσε να του δείξει οση περισσότερη αγάπη και αφοσίωση γινόταν για να την συγχωρήσει ο ίδιος της ο εαυτός.

Bella's POV:
Ανάθεμα σε τότε Stephan.
Είσαι ο λόγος που πλέον δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου στον Austin.
Ο λόγος που μισώ τον εαυτό μου.
Δεν θέλω να θυμάμαι εκείνη την αναθεματισμένη νύχτα. Ακόμα καταριέμαι την ωρα και στιγμή που βρέθηκες στον δρόμο μου. Με εκμεταλλεύτηκες και έλεγες οτι ήσουν ερωτευμένος μαζι μου κι οτι με αγαπούσες. Αν με αγαπούσες θα με άφηνες να παρω το πανωφόρι του και να φύγω.
Φταίω κ εγω το ξέρω. Είμαι απαράδεκτη και ειναι κριμα για τον γλυκό Austin να πιστεύει οτι είμαι αλάνθαστη σαν θεα. Οι Θεοί δεν κάνουν λάθη, οι άνθρωποι ομως?..
Λυπάμαι λυπάμαι πολυ.
Ο πατέρας μου θα ντρεπόταν για μένα, δεν είναι λίγο η απιστία! Ειδικά όταν ο άνθρωπος σου, σου δείχνει συνεχώς την αγάπη του για σενα, την αφοσίωση του με πράξεις κ οχι μόνο με λόγια.
Ενω εγω τι κάνω? Αποφεύγω συζητήσεις λέγοντας ανόητες δικαιολογίες και εκείνος καταλαβαίνει οτι κάτι πηγαίνει λάθος με εμένα αλλα δεν αναφέρει τίποτα για να μη με φέρει σε δύσκολη θεση.
Δηλαδή ετσι θα ειναι απο δω και πέρα η ζωη μου? Ψέμματα και λαθη?
Αν είναι ετσι καλυτερα να μη ζω, δε του αξίζει τέτοια κοπέλα.

Austin's POV:
Κάθεται στο κρεβάτι σιωπηλή με τα μάτια κλειστά για να νομίζω οτι κοιμάται. Δεν κοιμάται το ξέρω.
Κάθε βράδυ γυρνάει πλευρό και κλαίει πνιχτά, νομίζει πως είναι αθόρυβο το κλάμα της ομως εγω το ακούω. Γιατί μπορώ να ακούσω την ψυχή της και να την αφουγκραστώ.
Κάνει ανήσυχο ύπνο , στριφογυρίζει στο κρεβάτι και βλέπει εφιάλτες σχεδόν κάθε βράδυ.
Τι έχει πάθει η ηλιαχτίδα μου?
Ήρθε η ώρα επιτέλους να την ρωτήσω, δεν πάει άλλο, δεν αντέχω να τη βλέπω έτσι.

Austin:
Bella, ξέρω οτι δε κοιμάσαι όπως και κάθε βράδυ άλλωστε που συνεχώς στριφογυρίζεις σαν κατι να σε απασχολεί. Είμαι διπλα σου φως μου! Γιατί να έχεις μυστικά απο μένα?
Έχω καταλάβει οτι κατι σε απασχολεί.

Bella:
Austin , ναι..
Η αλήθεια είναι πως πρέπει να μιλήσουμε..

(Η συζητηση διακοπηκε όταν το χτύπησε το τηλέφωνο)

...
-Αν θέλεις να μάθεις ποιος είμαι, έλα το απόγευμα στις 18:00 στο νεκροταφείο, είναι η ωρα που συνήθως έρχεσαι..

Writer's POV:
Η Bella ταραχτηκε και άρχισε να τρέμει, ο Austin την ρωτούσε συνεχώς για το τηλεφώνημα ομως εκείνη αδυνατούσε να απαντήσει. Την είχε καταπιεί η σιωπή και ο φόβος.

Την ίδια μέρα η Bella ακολούθησε τις οδηγίες που τις έδωσε ο άγνωστος άνδρας, χωρίς ομως να αναφέρει το παραμικρό στον Austin. Ένιωθε ενοχές για αυτό που του είχε κάνει τοτε, δεν ήθελε να τον μπλέξει περισσότερο.
Στις 18:00 ακριβώς η νεαρή κοπέλα έφτασε στο νεκροταφείο οπου την περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη.
Ήταν ο νεαρός άνδρας που είχε αφησει το λευκό τριαντάφυλλο στο μνήμα του πατέρα της.
Ηταν αυτός που οταν τον πλησίασε εκείνος δείλιασε να την αντικρύσει.
Ο νεαρός άνδρας πλεον δεν έδειχνε καλοντυμένος , φορούσε μια μπλούζα με κουκούλα που κάλυπτε το μισό πρόσωπο του.
Όταν ο άνδρας έβγαλε τη κουκούλα τότε η αλήθεια δεν άργησε να φανεί...

Γεια σαςς! Τι κάνετεε?
Αυτό που μου αρέσει σε αυτη την ιστορία ειναι οτι περιέχει πολλά είδη θεμάτων μαζί.
Ρομαντικη με μυστήριο ,δράση και επιστημονική φαντασία.
Για αυτο και την εχω ξεχωρίσει απο τις άλλες μου ιστορίες!💕

Τα λέμε στα σχόλιαα!❤🙈