Την επόμενη μέρα η Bella δέχθηκε ενα αναπάντεχο τηλεφώνημα..

...
-Είστε η Bella Swift?

Bella:
Μάλιστα..εσείς ποια είστε?

..
-Σας τηλεφωνώ απο το νοσοκομείο...
Ο πατέρας σας είχε ενα τροχαίο ατύχημα

Bella:
Τι πράγμα??
Που τον έχουν? Είναι καλά? Έρχομαι τώρα απο κεί ...

...
-Βιαστείτε , η κατάσταση είναι κρίσιμη λένε οι γιατροί..τον έχουνε στο χειρουργείο.

Writer's POV:
Η Bella έκλεισε το τηλέφωνο , και κλαίγοντας πληκτρολογησε τον αριθμό του Austin

Bella:
..Austin....

Austin:
Bella μου? Γιατί κλαίς?

Bella:
Austin, ο πατέρας μου τράκαρε , τον έχουν στο νοσοκομείο , μπορείς σε παρακαλω πολυ να με πάς να τον δω?

Austin:
Κλείσε έρχομαι τώρα απο κει!

Writer's POV:
Ο Austin πήγε με το αυτοκίνητο τη συντετριμμένη Bella στο νοσοκομείο

Bella:
Που ειναι ο πατέρας μου?
Ειναι καλά? Θελω να τον δω! Που τομ έχουν? Ακόμα στο χειρουργείο ειναι?
Θελω να τον δω!!!

Reception:
Είναι στον θάλαμο 12.

Η Bella έτρεξε στο δωμάτιο που είχαν τον πατέρα της , βρήκε μέσα μια νοσοκόμα και τη ρώτησε για την κατάσταση του.

Bella:
Πώς είναι?..

Nurse Sarah:
Όχι πολύ καλά..Δεν έχει ανοίξει ακόμα τα μάτια του, θα ήταν προτιμότερο να τον αφήσουμε να ξεκουραστεί.

Writer's POV:
Η Bella έγνεψε καταφατικά και πέρασε το υπόλοιπο της βράδυ στις καρέκλες του διαδρόμου του ψυχρού νοσοκομείου με τον Austin που δεν ειχε φύγει δευτερόλεπτο απο κοντά της, γεγονός που οι ενοχές της δεν την άφηναν να ησυχάσει..
Της έφερνε καφε, την κατηγορούσε, της χάιδευε τα μαλλιά και της υπενθύμιζε συνεχώς τα συναισθήματα του.

Bella's POV:
Ποσο στοργικός και τρυφερός.
Με κάνει να θέλω να του πω όλη την αλήθεια αλλά κάθε φορά που προσπαθώ να ανοίξω αυτό το θέμα, η γλώσσα μου γίνεται κόμπος και κλείνω απότομα τη συζήτηση με χαζές δικαιολογίες.
Δε του αξιζω. Το εχω πάρει απόφαση πια. Πρέπει να τελειώσει ολο αυτό.

Austin's POV:
Η γλυκιά μου έχει γείρει στον ώμο μου , τα μάτια της ειναι κλειστά, ευελπιστώ να καταφέρει να κοιμηθεί λιγάκι, σε λίγο θα ξημερώσει και θα είναι χλωμή κι αδύναμη.
Δε ξέρω αν της αξίζω..
Είναι ενας άγγελος. Μια οπτασία.
Μια θέα που έχει κατέβει στη γη για να αποδείξει την ύπαρξη του παραδείσου.
Προσεύχομαι να γίνει καλα ο πατέρας της, είναι το στήριγμα της. Με τη μητέρα της δε τα πάνε πολύ καλα.
Πληγωμένο πλάσμα η Bella μου, το κοριτσάκι μου..
Αχ...ξημερώνει..

Austin:
Bella μου , ξημέρωσε!

Bella:
Το ξέρω , δεν εχω καταφέρει να κοιμηθώ πολύ...

Bella's POV :
Μα τι να του έλεγα? Οτι ολο το βράδυ βυθιζόμουν στις σκοτεινές σκέψεις μου για εκείνον και για τον πατέρα μου? Οτι σκεφτόμουν την αποτρόπαια πράξη που έκανα αλλά το έχω μετανιώσει πικρα?..
Και να του το πω, τι θα καταφερω?
Θα με πιστέψει?
Πιο πιθανόν ειναι να ραγίσω την εύθραυστη καρδιά του με τα λόγια μου.

Austin:
Bella μου τι σκέφτεσαι?..

Bella:
Τον πατέρα μου Austin.
Δεν μας εχουν ενημερώσει, ανησυχώ!!

Austin:
Ακούω βηματα, νομίζω έρχεται ο γιατρός.

Bella:
Γιατρέ, πως είναι ο πατέρας μου?

Dr.Mark:
Δύσκολα τα πράγματα , με δυσκολία χτυπάει η καρδιά του. Ολα ειναι αβέβαια.

Writer's POV:
Η Bella πλέον είχε στερέψει απο δάκρυα. Κοιτούσε τον γιατρό αμίλητη, ενιωθε αδύναμη. Η δύναμη της ηταν πάντα ο πατέρας της. Η μητέρα της ήταν αλκοολική και σχεδόν πάντα την έβρισκε στο σπίτι υπό την επήρεια αλκοόλ. Δεν είχε έρθει καν στο νοσοκομείο που ο άντρας της χαροπαλευε για τη ζωή του..
Την ιδια μέρα ο πατέρας της Bella άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο.
Η κοπέλα προσπαθούσε να ενώσει τα κομμάτια της και για άλλη μια φορα ο Austin ηταν εκεί για εκείνη.
Μετά απο 2 μέρες έφτασε η πικρή ωρα.
Η ωρα που η Bella θα έβλεπε για τελευταία φορά τον πατέρα της.
12/04/2003 απεβίωσε και 14/04/2003 πραγματοποιήθηκε το θλιβερό μυστήριο.

Austin's POV:
Η καμπάνα χτυπούσε, για την καρδιά της Bella πάλι ,δεν ήμουν σίγουρος..
Περπατούσε αργά σαν ζωντανή νεκρή, ποτε δεν είχα ξαναδεί τα μάτια της τόσο ερυθρά και πρησμένα.
Η εικόνα της αυτη με πικραινει πολύ. Κάθε δάκρυ της είναι μαχαίρι στην καρδιά μου.

Writer's POV:
Ο Austin και η Bella περπατούσαν αγκαλιά αμίλητοι..
Όσο διαδραματιζοταν το μυστήριο της κηδείας, ενα άλλο μυστήριο δεν άργησε να φανεί.
Ένα μυστήριο πρόσωπο στεκόταν στη γωνία και παρακολουθούσε σιωπηλά..
Φορούσε σκούρο μπλε σακάκι και λευκό πουκάμισο απο μέσα. Το παντελόνι του ηταν Σκουρο μπλε κ αυτό και τα παπούτσια του ηταν μαυρα σκαρπίνια.
Ο καλοντυμενος άνδρας περίμενε σε μια άκρη , το πρόσωπο του δεν ηταν ευδιάκριτο, φορούσε γυαλιά ηλίου. Κρατούσε ενα λευκό σπάνιο  τριαντάφυλλο που εν τέλει το έριξε στο μνήμα αφότου εφυγε ο κόσμος..

Γειαα σας!
ΞΕΡΩ ΛΙΓΟ ΜΑΚΑΒΡΙΟ ΟΣΟ ΠΑΤΆΕΙ Η ΓΑΤΑ😂..
Το περιμένατε? Εγω πάντως δεν το περιμενα, αλλα έμπνευση να χουμε!!😂
Σε αυτό το σημείο να πω οτι μου έχει δώσει έμπνευση η αγαπημένη μου συγγραφέας seirhna που διαβάζοντας το έργο της "She" θυμήθηκα οτι εχω κ εγω wattpad αποφάσισα να ανεβάσω αυτη την ιστορία !❤
Είναι εκπληκτική να πάτε να την τσεκάρετε!!

(

Λεω στα 2 ατομα που με ακολουθουν😂)