Writer's POV
Η όμορφη κοπέλα δεν μίλησε μονάχα του έδειξε το λευκό ματωμένο τριαντάφυλλο που κρατούσε και με δάκρυα στα μάτια της , ψέλλισε «Σ'αγαπω» κ έφυγε.

Το ματωμένο λευκό τριαντάφυλλο ήταν συμβολικό...ομως τι να σήμαινε?
Ξημέρωνε 31 Αυγούστου του 2019..
Τα 26 γενέθλια της Bella που δεν πρόλαβε να σβήσει τα κεράκια της..
Ηταν άραγε το τριαντάφυλλο η ζωή της? Λευκο , αγνο, γαλήνιο?Σε αντίθεση με το ερυθρό χρώμα που συμβόλιζε τον πόνο της όταν είδε τα μάτια του δακρυσμένα καθώς της άφησε ενα λουλούδι στο μνήμα της μια μερα πριν τα γενέθλια της?..

Austin:
Τελευταία μέρα του καλοκαιριού καρδιά μου..
Σαν σήμερα γεννήθηκες..αχ και να ήσουν εδώ.
Απο αύριο και πάλι Φθινόπωρο..και πιο συγκεκριμενα για μενα χειμώνας..
Ήταν πιο ανώδυνο το καλοκαίρι γιατι σε ένιωθα κοντά μου! Το καλοκαίρι ηταν η εποχή που σου ταίριαζε απόλυτα! Δροσερα φιλια στη θάλασσα , βρεγμένα χείλη ενωμένα κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας..
Έτσι περνούσαμε τα γενέθλια σου...
Στη θάλασσα, εγω εσυ και η κιθάρα μας..
Επαιζα μελωδίες και εσυ τραγουδουσες...
Με κοιτούσες με τόση τρυφερότητα...
(Ειπε κοιτάζοντας την φωτογραφία της στην κορνιζα)

Writer's POV:
Ακούστηκε και πάλι κάποια μελωδία απο τον πανω όροφο..
Αυτη τη φορά όμως η μελωδία ηταν διαφορετική..
Ήταν λυπητερή..η μελωδία της αγάπης μετατραπηκε σε μελωδία της θλίψης..

Austin:
Αγάπη μου..
Γιατί είσαι λυπημένη?
Ο ήχος της μινόρε με κάνει να νοσταλγώ τις ομορφες στιγμες μας..

Bella:
Austin ακουσε με..
Πρέπει να προχωρήσεις την ζωη σου...
Σε αγαπάω πολυ ομως ο θάνατος, μας νίκησε ψυχή μου..

Οσο για το λευκό τριαντάφυλλο ήταν πράγματι συμβολικό..
Αλλά όχι ετσι όπως εσυ εξέλαβες..
Το λευκο τριαντάφυλλο ημουν εγω.
Πάντα δεν σου άρεσε να φοράω αυτο το ολόλευκο φόρεμα?
Και το αίμα συμβολιζε πράγματι πόνο, αλλά πιο συγκεκριμένα τον πόνο που νιώθω εγώ που σε βλέπω κάθε μέρα συντετριμμένο και η θύμισή μου δε σε αφήνει να προχωρήσεις τη ζωη σου παρακάτω..
Η μουσική μας ένωσε κι ο θάνατος μας χώρισε...

Austin:
Μα..αφου η δική μας η αγάπη ειναι αληθινή, θα ξαναειδωθουμε ! Θα έρθω να σε βρω.
Πως να προχωρήσω παρακάτω οταν θα μπερδεύω τα ονόματα..?
Πως θα νιώσει η άλλη κοπέλα οταν θα την αποκαλέσω "Bella"...?
Πως θα μπορέσει η καρδιά μου να ανοίξει τις πόρτες των αισθηματων της και να δεχθεί τοσο γρήγορα μια αλλη ?
Αφου καμία δεν θα μπορέσει να σε αντικαταστήσει στην καρδιά μου...
Δε μπορώ να προχωρήσω τη ζωη μου..Γιατί η ζωη μου είσαι εσυ...

Writer's POV
Η Bella δάκρυσε..
Έτρεχαν στα ροδοκοκκινισμενα μάγουλά της τα πικρά δάκρυα του καημου ...
Τραγουδούσε οχι κατι συγκεκριμένο, σκόρπιες νότες απο δω κ απο κει μα συνάμα τοσο ταιριαστες μεταξύ τους...

Austin:
Είμαστε σαν δυο νότες μουσικής και συνοδεύουμε την μελωδία της αγαπης..

Bella:
Aγαπη μου, πολυ γλυκα τα λόγια σου αλλά μη ξεχνάς πως μια νότα μπορεί να ταιριάξει και με πολλές άλλες..
Ειναι κρίμα να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου περιμένοντας να συναντήσεις μια και μοναδική νότα...
Απο τη στιγμή που μπορείς να ζησεις στο έπακρον και να δημιουργησεις  μελωδιες με την οικογένεια σου...

Austin:
Θέλεις να πεις ότι ...

Bella:
Ναι Austin!
Δεν μπορώ αλλο να ζω με τύψεις!
Είναι ο λόγος που τριγυρναω ανήσυχη στο σπίτι, δεν μπορείς να με δεις παντα, ομως μπορείς να με ακούσεις..
Δεν θέλω να είμαι ο λόγος που δεν θα κανείς ποτέ οικογένεια και παιδιά..
Έφυγα εγω Austin!
Απέχω πόσες ατμόσφαιρες μακρια σου κ ας ζω μεσα στη καρδια σου!
Δε με βλέπεις! Νομίζεις οτι με βλέπεις!
Δε με ακούς ..ειναι όλα μια ψευδαίσθηση. .
Ξερω οτι θέλεις να με κρατάς ζωντανή στη μνήμη σου αλλα πρέπει να με ακουσεις...

Austin:
Αυτη τη στιγμή μπορω να ερμηνεύσω αλλιώς το όνειρο...
Το λευκό τριαντάφυλλο η αγάπη μας, που μάτωσε απο τον θάνατο και τα δακρυα του αποχαιρετισμού, του τελευταίου αντιου...
Θέλω μονάχα να σε φιλήσω για τελευταία φορα ...

Writer's POV
Ο Austin στην πραγματικότητα δεν κατάφερε να φιλήσει το όραμα του για τελευταία φορά..ομως για εκείνον ήταν σαν να έγινε...

Η Bella απομακρυνόταν σιγα σιγά κι άρχισαν στην πλατη της να εμφανίζονται φτερά...

Austin:
Πετα ψηλά άγγελε μου..
Μα να θυμάσαι οσο μεγάλος κ αν ειναι ο ουρανός εγω θα σε ψάξω..
Και θα σε βρω..