– Cześć, mogę się dosiąść?

Drgam na dźwięk męskiego głosu i natychmiast odrywam wzrok od kufla piwa, w które wpatrywałam się bezmyślnie od kilku dłużących się minut, całkowicie pochłonięta pięknym głosem śpiewającej dziewczyny. Przymykam oczy, nabieram głęboko powietrza i zmuszam się do uśmiechu – takiego, który mówi: „zwykle jestem miła, ale dzisiaj lepiej mnie nie prowokuj, bo tego pożałujesz”. Powoli przenoszę wzrok na mężczyznę, a gdy nasze spojrzenia się krzyżują, coś we mnie zamiera. Na ułamek sekundy zapominam, co chciałam powiedzieć. Ma oczy jasne jak niebo i ciemne rzęsy, które wyglądają, jakby były muśnięte tuszem. Jego blond włosy związane są w kitkę tuż nad karkiem, a kształtne usta wykrzywia lekki uśmiech. Ma delikatne rysy, co nadaje mu łagodności. Być może moje serce zabiłoby szybciej, gdybym nie była emocjonalnym wrakiem. Obecnie jestem jednak zupełnie wyprana z uczuć i jedynie patrzę na niego nieprzytomnym wzrokiem. Po chwili milczącego patrzenia na siebie usta mężczyzny rozciągają się w rozbrajającym uśmiechu. Mrużę oczy. Z zakamarków wspomnień zaczyna się wyłaniać obraz chłopca, o tym samym uśmiechu.

– Ja cię chyba znam – mówię niepewnie.

Kiwa głową, szczerząc zęby, ale nie pomaga mi wychwycić z pamięci swojej osoby. Unoszę palec i przykładam pięść do czoła, stukając w nie, jakbym wyszukiwała w rejestrze mózgu odpowiednich momentów z jego udziałem.

Nagle mnie oświeca.

– Chłopak od koni! – Celuje w niego palcem. Unosi brew, a jego mina wyraża zawód. – Czekaj, czekaj.

– Robię to – odpowiada rozbawiony, podbierając się pod boki. Przygląda mi się w zaciekawieniu. Na jego twarzy wciąż błąka się lekki uśmiech.

– Noah? – pytam niepewnie.

– We własnej osobie! – odpowiada radośnie i rozkłada ręce, jakbym wygrała jakąś nagrodę w teleturnieju, rozwiązując poprawnie zagadkę.  Wpatruję się w niego dłuższą chwilę, aż w końcu zmieszany przeczesuje palcami włosy, rozglądając się na boki.

– No tak… – mamrocze. – Minęło trochę czasu i…

Zrywam się z miejsca, jakby mnie coś w tyłek ugryzło i wpadam mu w ramiona, prawie nas przewracając. Noah zamyka mnie w mocnym uścisku, aż parskam śmiechem, naśladując duszenie się. W końcu odsuwam się, by lepiej mu się przyjrzeć.

– Nie wierzę, że to ty! Ale wyrosłeś!

Noah śmieje się ciepło, a jego osoba przywodzi na myśl ogrzewające słońce, które wychynęło zza ciemnych chmur. Wyjechałam z Haven Cove, mając dwanaście lat. Minęło kolejne tyle, zanim nasze drogi się znowu skrzyżowały. Cieszę się, że jest pierwszą napotkaną tutaj osobą.

– Ja też nie poznałem cię od razu. Patrzyłem na ciebie przez dłuższą chwilę jak stalker i zastanawiałem się: Cassie, czy nie Cassie? Musiałem się przekonać.

– Co u ciebie? Siadaj i opowiadaj. – Pochylam się w jego stronę, ożywiona spotkaniem. Jego obecność wyciągnęła mnie z letargu.

– Przejąłem stadninę, po tym jak rok temu moi rodzice zginęli w wypadku i aktualnie staram się ją utrzymać na powierzchni – wypala na jednym wydechu, jakby chciał mieć tą część rozmowy już za sobą. – W zasadzie tyle ciekawostek z mojego życia. Ciągle tylko praca i praca, nie mam za bardzo czasu na rozwijanie życia osobistego.

– Boże, Noah. Tak mi przykro. Nie wiedziałam, że twoi rodzice nie żyją. – Wyciągam dłoń w jego stronę, a on ją chwyta. – Moja mama również zginęła w wypadku, ale minęło już sześć lat.

– Tak, słyszałem o tym od Henry’ego. Przykro mi. Pamiętam twoją mamę. Była wspaniałą kobietą.

– Tak jak twoja. Przecież były przyjaciółkami.

– Najlepszymi. Co cię tu sprowadza, Cassie? – pyta, patrząc na mnie z zaciekawieniem.

– Moi rodzice rozstali się dawno temu – mówię, ignorując jego zaskoczenie. – Ojciec zostawił mamie dom, który zapisała mi pod warunkiem, że zostanę jego właścicielką dopiero po ukończeniu dwudziestego czwartego roku życia. Przez ten czas był wynajmowany… Coś cię bawi? – pytam, widząc jego rozbawioną minę.

– Nic. Wiem, że dom był wynajmowany, ale szczegółów nie znałem – mówi, drapiąc się po brwi, a jego tajemniczy uśmiech nie znika. – Przeprowadzasz się tu na stałe, czy…

– Och, nie! W zasadzie miałam zamiar zostawić wszystko w rękach wujka i nawet się tu nie pojawiać. Byłam o krok od podpisania kontraktu z wytwórnią i rozpoczęcia wymarzonej kariery muzycznej. – Przełykam ślinę i piję łyk piwa, by ukryć, jak bardzo łamie mnie to wspomnienie. Wypowiedzenie tego na głos boli znacznie bardziej niż tylko mielenie tego tematu w głowie.

Noah wygląda na zaskoczonego. Otwiera usta, ale unoszę dłoń, by go powstrzymać.

– Nie pytaj. Po prostu nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem.

Nie mam siły o tym mówić, kiedy rana jest nadal świeża, a każde słowo przypomina mi o dniu, w którym wszystko się rozpadło.

– Wiem coś o tym – mówi Noah, a jego oczy zachodzą smutkiem.

Chwilę trwamy w ciszy, po czym zaczyna wypytywać mnie o życie w Nowym Jorku. Rozmawiamy na niezobowiązujące tematy. Opowiada mi o stadninie, trochę wspominamy dawne czasy, przez ci przypominam sobie coraz więcej szczegółów, a przeszłość staje się nieco żywsza. Czas płynie mi szybciej i przyjemnie. Na chwilę podeszła do nas Layla – wokalistka umilająca czas gościom swoim śpiewem. Przywitała się z Noah. Od słowa do słowa okazało się, że to przyjaciółka mojej kuzynki Amandy. Od niej dowiedziałam się, że niedługo ma zamiar wpaść z odwiedzinami. Layla mnie nie kojarzyła, dopóki nie padło wspomnienie o moim dziadku i informacja, że jestem spadkobierczynią jego domu.

 Nie chodziłam do szkoły w Haven Cove, a do szkoły muzycznej w Baltimore, ale oprócz Noah nie miałam za bardzo kontaktu z dzieciakami z miasteczka. Od dziecka byłam owładnięta muzyką. Odkąd tylko mój mały paluszek zetknął się po raz pierwszy z klawiaturą pianina zakochałam się w tym instrumencie i poświęciłam mu wszystkie swoje lata. Nie znam innego życia.

– Będę się zbierał. Wstaję o świcie – mówi Noah, gdy opróżniam kufel piwa do ostatniej kropelki.  –  Jak wrócisz do domu?

– Pójdę na piechotę – odpowiadam, choć zdaję sobie sprawę, że dom jest dość daleko.

– O tej porze przez las? Zwariowałaś? – protestuje. – To jakieś dwadzieścia minut drogi. Podwiozę cię.

Niechętnie zgadzam się, bo wiem, że nie darowałby sobie, gdybym szła sama. Przyznaję w duchu, że to nie najlepszy pomysł, by samotnie przemierzać taką odległość o zmroku.  Nie myślałam o tym, gdy wychodziłam z domu na spacer. Byłam ciekawa, jak wiele pamiętam z miasteczka. Tu się urodziłam, ale gdy miałam dwanaście lat, mój ojciec dostał awans i świetną ofertę pracy, więc wyprowadziliśmy się do Nowego Jorku. Mama przez bardzo długi czas nie potrafiła odnaleźć się w wielkim mieście. Haven Cove jest kolorowe, sielskie, idealne do spokojnego życia dla rodziny i emerytów, jeśli ktoś ceni sobie małomiasteczkowy styl. Miałam tutaj dobre dzieciństwo. W Nowym Jorku dużo się pozmieniało i nie były to dobre zmiany. W pewnym sensie straciłam dwoje rodziców. Nie potrafię wybaczyć ojcu zdrady, odejścia i cierpienia mojej mamy, na które musiałam patrzeć, więc nie mam z nim kontaktu. Po śmierci mamy zaopiekowała się mną i Sally, ciocia Jen – starsza siostra mojej mamy, która od razu po skończeniu liceum wyjechała z miasteczka na studia do Nowego Jorku i tam osiadła na stałe.

– Kiedy przyjechałaś, Cassie? – Noah zagaduje mnie, gdy wychodzimy na zewnątrz.

– Dzisiaj.

– Na jak długo zostaniesz?

– Jeszcze nie wiem. Potrzebuję zmienić otoczenie i się zresetować.

– W takim razie, wpadniesz do stajni?

Ignoruję jego pełen nadziei głos.

–  Jasne. – Wzruszam ramionami, a chłodna morska bryza muska moją twarz, przynosząc ulgę rozpalonym policzkom. Nie lubię piwa. Zdecydowanie gustuję w winach. Może w ostatnim czasie nawet za bardzo i w zbyt dużych ilościach.

– Dobrze się czujesz? – pyta zatroskany Noah, gdy przystaję i przykładam dłoń do czoła, aby zniwelować zawroty głowy.

– Tak, jestem tylko zmęczona. – To duże niedopowiedzenie, ale nie musi o tym wiedzieć. Nie mam apetytu, mało śpię, za dużo piję, od miesiąca nie dotknęłam klawiszy pianina i nawet nie mogę na nie patrzeć...

 Czuję się świetnie.

Noah otwiera drzwi od samochodu i wsiadamy do środka.  Drogę pokonujemy w przyjemnej ciszy, a kiedy docieramy na miejsce, czeka mnie jeszcze spacer przez ciemny las, dlatego nie dziwię się, że Noah wysiada razem ze mną. Zapala światło latarki z telefonu.

– Cholera, nie będziesz się bała tu mieszkać?

– Pamiętam, że miasteczko było bezpieczne. Oprócz festynów nie za wiele się tu działo.

– Różnie z tym bywa. Są ludzie, na których lepiej uważać. Lubią zaczepiać dla zabawy. Mieliśmy tutaj wiele nieprzyjemnych sytuacji.

– Będę pamiętać.  Nie mam zamiaru zbyt często pojawiać się w miasteczku, więc wątpię, żebym komuś się naraziła.

Tak, dokładnie taki mam plan. O ile wcześniej nie byłam duszą towarzystwa, o tyle teraz mam zamiar stać się na jakiś czas totalną pustelniczką, dopóki nie poukładam sobie wszystkiego w głowie.

– Będziesz komponować? Piękne otoczenie chyba sprzyja wenie.

– Mam taką nadzieję – odpowiadam wymijająco.

Gdy podchodzimy pod dom, Noah świeci na niego latarką.

–  Nie działa oświetlenie na ganku – wzdycha. – Jak chcesz będę mógł to naprawić. Ciemno tu jak w grobie.

– Poradzę sobie, Noah. Dziękuję – odpowiadam z twardszą nutą w głosie, machinalnie wprowadzając dystans. W świetle latarki nie widzę dokładnie wyrazu jego twarzy, ale jeśli zauważył tą drobną zmianę, to nie daje tego po sobie poznać.

– Jasne. To będę leciał. I czekam na ciebie w Lucky Horse

– Dzięki za odprowadzenie. Niedługo się zobaczymy. – Obiecuję, wcale nie będąc pewną, czy tak będzie.

Wchodzę do środka, ściągam buty i niemalże się wlokę na górę, czując przyjemną senność. Padam twarzą w miękką pościel. Nawet nie myślę o prysznicu ani przebieraniu się – po prostu chcę zasnąć.