Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Bab 10

"PERGH, ini aku tak tahulah, Saloma ke Nyonya Mansor." Eja bantai gelak. Tak teragak langsung dia gelak. Inilah pertama kalinya aku pakai kebaya pendek, kain batik kipas. Ni semua idea Eja juga. Enam puluhanlah sangat.

"Aku rasa macam tak boleh berjalan saja. Kalau aku tersungkur, kau orang pertama aku cari. Aku belasah cukup-cukup. Aku tak peduli." Aku pandang Eja yang masih gelak sakan.

"Rupa batang pisang pakai kebaya pun ada..." Pecah lagi ketawa Eja.

"Melampau ni..."

"Dah, dah. Jangan banyak cakap. Bos kau dah lama tunggu tu. Pergi cepat. Jangan sampai dia pitam tengok kau sudah."

Aku fikir kawan baik saja, satu-satunya kawan yang aku ada masa susah dan senang. Kalau tak fikir semua tu, memang aku gusti Eja sekarang juga. Dia yang pilihkan aku baju ni, dia pula yang bantai gelak tak ingat dunia.

"Kau nak kena dengan aku ke?"

"Okey, okey. Aku gurau saja. Sebenarnya kau memang cantik. Sangat cantik. Mungkin sebelum ni aku biasa tengok kau pakai seluar saja pergi ofis, sekali pakai baju kebaya, sah ada yang meleleh air liur."

"Sebenarnya apa yang kau nak sampaikan ni?" soalku geram.

"Kau memang cantik. Seorang tomboi yang terkenal dengan sikap ganas dan panas barannya suatu masa dulu ialah seorang gadis yang sangat cantik."

"Dahlah..." Malas nak layan Eja. Karang lagi teruk dia merepek. Aku atur langkah perlahan dan berhati-hati sebab kurang biasa. Kemudian ambil kasut tumit tinggi yang aku beli dua hari lepas. Malam ni memang betul-betul aku buat gila.

"Aku pergi dulu," kataku.

"Selamat bergembira," kata Eja. Dia hantar sampai depan muka pintu. Kemudian dia sambung gelak. Sabar, Nurul. Eja memang begitu perangainya. Kalau dapat gelak, memang dia tak ingat orang.

Aku terus melangkah. Di luar pintu pagar Encik Faizal sudah menanti. Kalau dia sama bantai gelak, memang aku patah balik masuk rumah. Jangan harap aku nak pergi majlis tu.

"Hmmm... Cantik," kata Encik Faizal sambil pandang aku atas bawah. Tak senyum dan tak gelak. Biasa-biasa saja muka dia. Tapi dia juga nampak segak. Gaya-gaya Sarip Dol Kampung Dusun. Malas nak tanya mana dia dapat seluar kotak-kotak macam tu.

"Encik perli ke?" soalku.

"Kalau cantik, saya cakap cantik. Kalau tak cantik, saya diam aje." Macam marah saja bunyi jawapannya. Jadinya, aku malas nak cakap apa-apa lagi. Terus tarik pintu kereta dan duduk diam-diam selepas itu.

"Teman lelaki awak tahu tak kita nak keluar ni?"

Aku geleng. Maknanya bukan tak beritahu, tapi nak cakap aku tak ada teman lelaki. Aku tipu dia saja selama ini. Mulanya memang alasan aku sangat logik. Aku tak nak ada gangguan apa-apa daripada Encik Faizal, tapi kenapa sejak akhir-akhir ini aku rasa menyesal sebab keluarkan status berpunya tu? Perasaan itu muncul waktu aku bercuti dengan Kak Husna hari tu. Sejak itulah aku rasa aku memang tak boleh berjauhan daripada Encik Faizal.

"Nak belajar curanglah ni?" Encik Faizal mula pandu kereta.

"Sebab encik aje, kalau dengan orang lain jangan harap."

"Saya sangat berbesar hati."

"Berbesar hati? Kenapa pula encik berbesar hati?" soalku dan pandang wajah Encik Faizal.

"Belajar curang sebab saya."

Aku gelak sekali. Tak ada curang-curang pun. Awak tu aje yang kena tipu hidup-hidup.

"Manalah tahu terus curang, kan?" katanya lagi.

"Mana tahu, kan? Tapi kalau sekali curang, mungkin nak curang dua tiga kali. Tak takut ke dikhianati?" Apa yang kau merepek ni, Nurul? Yang layan orang tak betul ni pasal apa? Karang dia perasan, habislah.

"Tapi mungkin ada sebab kenapa nak curang. Mungkin yang datang kemudian tu lebih baik, lebih menghargai."

Aku senyum. Ayat macam puji diri sendiri saja.

"Hmmm, boleh tak kita jangan sebut pasal curang? Takutlah saya. Kalau boleh saya tak mahu berlaku curang. Mahu menjadi seorang kekasih yang setia. Bukan senang untuk membina sebuah percintaan."

"Untung la..." Perlahan saja suara Encik Faizal.

Sepanjang perjalanan, aku rasa berdebar saja. Takut nanti aku terlampau melebih berbanding pekerja lain. Pasti jadi bahan kutuk. Setakat kutuk tak apa lagi, buatnya ada yang tergelak macam Eja tadi, memang aku tak tunggu lama. Aku balik terus.

"Apa pasal ni?" soal Encik Faizal ketika kami atur langkah masuk ke dewan.

Aku geleng. Tapi mustahil dia tak perasan betapa cemasnya aku sekarang ini.

"Relakslah. Saya percaya, awak akan mencuri perhatian ramai orang malam ni."

"Encik jangan banyak cakap boleh tak? Karang tak pasal saya lari balik."

"Saya cakap yang betul. Jujur saya cakap, awak ialah gadis yang tercantik pernah saya jumpa."

Aku berhenti melangkah. Kemudian pandang dia tepat. Nak fahamkan apa makna kata-katanya. Adakah dia sekadar hendak menyedapkan hati aku saja? Aku gadis tercantik yang pernah dia jumpa? Sebelum ni dia tinggal di daerah mana agaknya sampai tak pernah jumpa gadis cantik?

"Saya tak minta awak percaya cakap saya. Yang penting apa yang saya rasa tentang awak. Dah, jangan nak masam sangat muka tu."

Encik Faizal tolak perlahan bahuku. Terus kami sambung melangkah mencari meja yang memang dikhaskan untuk bahagian kami.

Ketika kami sampai, teman sepejabat yang lain sudah sedia menunggu di tempat duduk masing-masing. Masing-masing pandang aku semacam.

"Encik Faizal, mana boleh bawa orang luar. Dah menyalahi atur cara majlis." Mia terus bersuara.

"Bawa orang luar? Siapa?"

"Sebelah encik tu siapa?"

"Cuba kamu tengok betul-betul." Aku toleh pandang Encik Faizal yang sudah tersenyum.

"Nurul?" soal Hisyam.

Masing-masing tercengang.

"Siapa lagi kalau bukan Cik Nurul kita." Encik Faizal tarik kerusi dan seperti meminta aku duduk.

"Memang tak kenal." Mia tak sudah pandang aku.

Aku tak jawab apa-apa sebab waktu ini aku susah hendak terima kenyataan. Tadi Eja cakap macam tu, sekarang rakan sekerja aku pula.

Majlis bermula. Sesi ucapan daripada orang-orang besar syarikat membuatkan aku terasa sangat bosan. Lepas tu sesi penyampaian hadiah serta pekerja cemerlang.

Untuk menghilangkan rasa bosan, aku buka telefon bimbit. Ada 12 panggilan tidak berjawab, semuanya daripada Eja. Apa hal pula ni? Rumah terbakar ke? Aku lupa tutup seterika ke tadi?

Aku bangun dan bawa telefon bimbit ke tempat yang agak terlindung dari bunyi bising.

"Helo Eja, apa hal?" soalku sebaik sahaja Eja jawab telefon.

"Kak Husna." Suara Eja seperti cemas.

"Kenapa dengan Kak Husna?"

"Kau datanglah hospital tengok dia. Aku tak boleh nak cakap sekarang ni."

"Cakaplah dengan aku, kenapa dengan Kak Husna? Kenapa sampai masuk hospital?" Aku sudah tidak boleh kawal perasaan. Suara sudah mula naik.

"Baik kau datang cepat ke hospital."

"Aku datang sekarang." Kelam-kabut aku ke meja semula. Kepala sudah fikir macam-macam. Kak Husna telan pil tidur ke? Kak Husna nak bunuh diri ke? Tapi masakan Kak Husna boleh terfikir jalan terkutuk itu.

Kak Husna orang yang beriman. Dia yang ajar aku macam-macam tentang agama, tentang takdir. Takkan dia pula yang hendak memilih jalan singkat? Padanlah aku rasa Kak Husna lain benar masa kat Cameron Highlands. Itukah petunjuknya dan sebagai orang paling rapat dengan Kak Husna, kenapa aku tak sedar semua tu?

Air mata sudah bergenang.

"Encik, saya nak balik," bisikku perlahan agar tidak didengar rakan lain.

"Kenapa?" Dia nampak terkejut.

"Ada masalah sikit."

"Nak saya hantar?"

"Tak payah." Aku sapu air mata dan atur langkah cepat.

"Nurul, awak ada masalah? Teman lelaki awak tahu awak datang majlis ni dengan saya?"

Aku geleng dan tahan perasaan. Kenapa sekarang ini aku hanya fikir Kak Husna mahu bunuh diri?

"Nurul, janganlah rahsiakan apa-apa daripada saya. Nanti saya rasa lebih bersalah lagi."

"Tidak. Encik jangan bimbang. Encik tunggu sampai majlis tamat. Mana tau kita dapat gelaran Mr. and Mrs. enam puluhan. Hadiah jangan lupa kongsi." Aku cuba senyum dan sapu air mata.

"Apa-apa hal Nurul call saya nanti."

"Okey, encik."

"Terima kasih menjadikan saya rasa istimewa malam ni."

Aku angguk dan atur langkah semula. Minta-minta tidak ada apa yang berlaku terhadap Kak Husna. 

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro