Büyük savaştan 4 yıl sonraydı ve Nico 17 yaşındaydı. Sokak boyunca yürüdü, hava karanlıktı. Yürürken birini gördüğünü düşündü, sonra boşverdi. Diğer caddeyi dönerken bir kızın onu takip ettiğini gördü. Yürümeye devam etti ve kız da onu takip etmeye. Durdu ve elinde kılıcıyla arkasını döndü. Nico dondu, o Bianca'ydı. "Nesin sen?" dedi. "Nico, benim. Bianca. Babam -O- gitmeme izin verdi." cevapladı o. "Gerçekten sen misin?" diye sordu Nico. "Evet benim." dedi Bianca ve bir gözyaşı yanağından düştü. Nico ona doğru koştu, onu kucakladı.

Ben de böyle bir abla istiyorum, derdim. Ama heyhat! Tek çocuğum. ^^