(A/N:Hello readers, itong story na ito ay para sa mga ARMY na tulad ko ay BTS FAN. Ganun na rin sa mga BLACKPINK LOVER diyan, labas labas tayo. Sana magustohan niyo yung story, I LOVE YOU READERS.)

Irich POV

Be a bad girl is real.Bad girl? Yah! I am a real bad girl.At walang taong hindi ako sinasabihan nun.Why? Kasi nasa akin na lahat ng pagiging bad, like, maldita, masungit, mataray, at higit sa lahat ay ang pagiging War Lover.Wala na kayong magagawa kasi ako ito, ito ang ugali ko, ito ang pag katao ko, at syempre ito na ang naka sanayan ko.Well, who can stop me? Wala. Bakit? kasi takot silang lahat sa akin. Takot silang mabugbog, masapak, masampal, umiyak at higit sa lahat ayaw nilang maka tikim ng masasakit na salita mula sa akin.Pero umiiral lang naman ang pagiging Bad Girl ko pag pinapaki alaman ako, friends ko or kahit pamilya ko. Im Irich Pineda, 4th year High School, 17 years old proud to be a Bad Girl.

Pagkatapos kong mag ayos, ay bumaba na rin ako. Saturday ngayon walang pasok. Magte-training lang ako sa Training Center. Bagpack lang ang dala ko para hindi masyadong mabigat. At pagbaba...

"Goodmorning, Mama!"nakita ko si Mama na nag hahanda ng mesa. Kaya agad ko siyang pinuntahan at hinalikan sa pisngi.

"Aalis ka???"tanong niya sa akin then tumingin sa akin mula ulo hanggang paa.

"Opo."napatingin din alo sa kanya pati sa suot ko."Bakit po? May problema po ba sa damit ko?"

"Ahmm... napansin ko lang kasi, wala ka bang ibang damit na may ibang kulay, Anak?"Mama naman parang hindi na nasanay.

"Wala po."matipid kong sagot.

"Gusto mo, bilhan kita?"

"Mama, wag na po.Andami dami ko pang damit sa drawer ko e! Yung iba nga hindi ko na nasusuot e!"umupo na ako sa upuan.

"Halos parang lahat ng damit na nakikita kong suot mo, kulay itim.May lamay ba?"napa ngisi ako dahil sa sinabi ni Mama.

"Mama, I love Black, at alam mo yun."

"Alam kong paborito mo yun, pansin ko lang kasi lahat ng gamit mo ay kulay itim, buti na lang di nadamay yung pader ng kwarto mo na kulay puti."balak ko nga sana papinturahan ng black yun e!

"Speaking of Pader, ipapapintura ko rin pala yun ng COLOR BLACK."ganun talaga pag BLACK LOVER.

"Huh!? parang ang dilim naman ng mundo mo? Ok na yung kulay PUTI para medyo lumiwanag naman yang kwarto mo."

Paano naman kasi yung kwarto ko, wala kang makikitang ibang kulay, except sa ALL BLACK ACCESSORIES at color White na pader. Pero kahit ganun, malinis at mabango doon, hindi tulad ng kapatid ko na natakpan na yung pader ng kwarto niya ng mga Koreanong hindi naman siya kilala at ang mahirap pa parang may dumaang Bagyo, World War 3 or what?

Speaking of my kapatid, asan na nga pala yun?
"Ma, asan na nga p-"natigil ako sa pagsa salita dahil may bigla kaming narinig na isang malakas na sigaw.

"Waaaaaaaaaahhhhhhhhh!!!!"nagka tinginan kami ni Mama dahil sa gulat.

"Si-"agad akong napa tayo sa kina uupuan ko.

"Micca!!!"tawag ni Mama habang nan lalaki ang mata.

Agad kaming napatakbo sa kwarto ni Micca, ang bilis ng tibok ng puso ko, Anong nangyari kay Micca?

"Micca!?"agad kong binuksan ang pinto at bumungad sa aming dalawa ni Mama ang-

What!? Isang flat screen TV kung saan nakaharap si Micca at nag tatatalon. Pina panood na naman niya yung mga Koreano. Tss! Grabe ang lakas ng volume nakaka bingi, 100% na nga yung volume ng TV, pati ba naman speaker!?

"Micca?"tawag ko pero parang walang naririnig, pero sabagay 100% na volume ng TV at speaker na pinag sabay pa, sinkng makaka rinig nun, kahit ako nabibingi na e!

Tinawag ko na siya ng tatlong beses pero di parin niya kami pina pansin. Kaya napag desisyunan ko na kunin yung remote control ng TV at pinindot ko ang power.

Nakaka inis! Kala ko ba naman kung ano ng nangyari sa kanya, kala ko inatake na naman siya sa puso. Kala ko may nangyari nang masama sa kanya. Tapos ito mada datnan namin nanonood lang pala siya nung mga Koreano!?

"Hey!?"nagmamadali niyang hinanap ang remote, mukhang wala parin siyang kaalam alam na nandito kami ni Mama. "Where's the re-"napa tingin siya sa direksyon namin. "Oww! Ate, Mama! May kailangan kayo?"naka ngiti niyang tanong.

Wala na ba talaga siyang magawa na matino?

"Balak mo bang basagin mga Ear drum namin?"seryoso kong tanong sa kaniya.

"Rinig niyo???"gulat at nag tataka niyang tanong.

"Ay hindi!... Hindi halata!?"pilosopo kong sagot.

"Micca naman kasi, hanggang kailan mo ba titigilan yang pagka adik sa mga Koreanong yan?"tanong ni Mama.

"Hanggang sa kamatayan ko."adik na nga talaga siya, biruin mo? Kaya niyang isugal ang sarili niya para sa mga taong hindi naman siya kilala. Saklap!

"Hayst! Ano ba kasi yang pina panood mo?"naka cross arm kong taning tapos sabay sandal sa pinto.

"Concert."matipid niyang sagot. "Pwede ko na bang makuha yung remote?"

"Bawal."seryoso kong sagot.

"Pero bakit???"nag iinarte niyang tanong, tapos umakting na parang bata. Tapos padabog dabog pa.

"Makukuha mo lang ito pagkatapos nating mag almusal at pag naka alis na ako."sabi ko sabay alis.

Hay! Ano bang meron sa mga Koreanong yun, at adik na adik si Micca? Actually, hindi lang si Micca pati yung buong mundo.

Pagkatapos kong kumain, nag paalam na ako kay Mama para umalis, binigay ko na rin yung remote kay Micca, para matahimik na rin yung babaeng yun. Ang ingay ingay habang kuma kain kami. Kwento siya ng kwento about sa mga Koreanong pina panood niya.

~Training Center~

"Goodmorning, Coach."walang reaksyon kong sabi.

"Oy! Andito kana pala wild Irich!?"nakipagshake hands siya sa akin pero di ko yun pinansin kasi busy ako sa pag aayos ng gamit ko sa locker. "Sabi ko nga..."nagkibit balikat siya.

"Wild Irich!?"nag tataka kong tanong pero di parin ako naka tingin sa kanya.

"Yah! Bakit may problema ba dun?"

"Im not wild Irich. Im Irich."sagot ko at napa tingin sa kanya ng seryoso.

"Ok. Pero pag nanalo ka sa laban na ito, matatawag na kitang wild."

"Bakit sino bang kalaban ko ngayon?"ng tataka kong tanong. Pero may biglang sumabat...

Napa tingala ako. "Hello, Babgirl."matangkad siya at malaki ang katawan niya. Mukha lang siyang nakakatakot but Im not scared.

(A/N:"Babgirl" means "Babygirl")

"Mukhang ayaw ko ng lumaban."sabi nung lalaki sabay ngisi.

Marami siyang kasama, puro naka jacket.

"Bakit natatakot ka?"naka cross arms kong tanong sabay sandal sa locker.

"Hindi. Naaawa lang."ang laki ng boses niya.

"At bakit naman?"seryoso kong tanong.

"Baka kasi mabalian ka lang ng buto. At baka hindi kana maka uwi ng buhay sa Mommy mo."naka ngisi niyang sagot. Wala lang akong reaksyon sa sinabi ng dambuhalang ito.

Nag pumlit sumingit si Coach. "Ahmm... Irich, siya nga pala yung Country Championship Wi-" napahinto si Coach sa pagpapa kilala. Sumingit kasi agad ako.

"Wala akong pake kung ikaw ang CCW sa bansa niyo, hindi ka mada dala ng kayabangan mo."lumapit ako ng ka unti sa kanya. "Hindi mo ako kilala."inirapan ko siya sabay alis.

Mabilis akong nag lakad habang ini ikot sa kamay ko yung isang yarda ng tela. Ramdam kong may humahabol sa akin pero patay malisya lang ako at nag patuloy sa pag lalakad. Diretso lang ang tingin ko hanggang sa ma abutan na niya ako.

"Hindi ka ba natatakot, Irich?"hinihingal niyang tanong habang hina habol ako sa pagla lakad. Nagpatay malisya parin ako. "Ano, kaya mo ba siya, baka mapano ka?"nahinto ako sa pag lalakad. At napa tingin ako sa kanya.

"Im not scared, kaya ko siyang tapatan, at kaya ko ang sarili, ok!?"nag patuloy parin ako sa pag lakad.

Kahit slim lang ang katawan ko kaya ko siyang tapatan. Lahat ng laban ay napag daanan ko na. At syempre lagi akong nagcha champion, basta wag mo lang idadaan sa kayabangan ang katapangan mo. Tulad nung dambuhalang iyon.

"Kailan ba ang laban?"tanong ko sa kanya habang naka upo kami sa isang couch.

"Sa isang buwan pa naman."sagot niya. "Kaya kailangan mong mag ensayo."

"I know."agad akong tumayo sabay suntok sa punching bag.

Boigla namang dumating yung dambuhalang magiging kalaban ko sa NCB (Nationwide Championship Battle). Nagsimula na rin siyang sumuntok sa isang punching bag habang pasimpleng sumusulyap sa akin.

*Breaktime*

"Irich, gusto mo bang kumain?"napa tingin naman ako sa kanya. Sa ngayon, kinukuha ko lang yung tuwalya at tubig sa locker ko.

"Libre mo ako?"naka ngiti kong tanong sa kanya habang naka cross arms.

"Ito na nga... Isipin ko lang, wait huh!?"pabiro niyang sabi habang hina hawakan ng hinlalaki at hintuturong daliri ang baba niya.

"Tss! Ewan ko sayo, diyan ka na nga!"nagtangka na akong umalis pero agad naman niya akong pinigilan. Dahilan para mapa hinto ako.

"Uy! Wait lang, ikaw naman hindi mabiro. Syempre libre ko, ikaw pa ba? Malakas ka ata sa akin."

"Oo na! Sa dating restaurant."naka ngiti kong sabi, sabay suntok sa dibdib niya pero mahina lang yun.

"Aray!"reklamo niya.

"Hoy! Mahina lang yun."tindi ng reaksyon ko. OA rin kasi ng kausap ko.

"Tsk! Oo na, grabe! Ang wild mo talaga."sabi niya habang naka ngisi tapos nauna ng umalis.

Sa hinaba haba ng pag uusap namin di ko siya napa kilala sa inyo. Yun nga pala yung coach ko. Si Coach James, isang 3rd year College. Parang part time Job niya lang ang pagiging Coach dito. Sa kadahilanan na wala na siyang mga Guardian or Parents. Mabait siya at magaling na Coach pero di parin maitatgo yung pagiging duwag at matatakutin kasi biktima siya ng BULLY dati. Pero ngayon tina-try niya paring maging Matapang.

And now, pauwi na ako.! Ay nakikita akong mga lalaking naka sandal sa mga poste tila ba may ina abangan ilang saglit pa, may biglang umakbay sa akin.

"Hi, Miss."nahinto ako sa pag lalakad, napansin ko ring nakatutok na sa leeg ko ang kutsilyo na hawak. Nag lapitan naman yung iba pang naka abang. Pero sa ina akala kong tutulong sila—mali pala. Kasabwat din ang mga lalaking ito, anim silang nakapalidid sa akin.