JOE

When I heard the loud sound of the whistle, I lowered the goggles I was wearing into my eyes. I took a deep breath and finally dived to the underneath of the pool.

The moment I dive in the water I felt good, calm and relax but unfortunately the great feeling doesn't last long 'cause in a bit of second. As I continue kicking my legs and exchanging my two both arms in the water.  I started to feel numb, my heart pounds faster, every part of my body started to struggles.

People ask me. Bakit ko nga ba ito ginagawa? Bakit ang galing-galing ko sa mga mata nila? Puring-puri ako.

But I answered nothing, I choose to be quite because the truth? Wala naman talaga akong alam at kakayahan. Way back then, I really don't have talent whatsoever. I am a person who couldn't even do anything, I was just enjoying my life. Phoebe Joe was just living her life to the simpliest and a happy way.

I don't know who inspired me, but one day I just push my self to do anything to myself. Even tho I was really digging my own grave--- Tired, body aches, indisposition, pain.

Now I have reached the place where I should be. There was no way I was let all the hardship in a waste, this is the only thing what I am holding on to now.

Muling pumito ng malakas si Coach Davis. Tumigil ako at kumapit ng mahigpit sa wall ng pool. Gamit ang kamay ko ay pinunsan ko ang basang-basa kong mukha. Nag-angat ako ng tingin kay Coach Davis na nakatayo ngayon sa harapan ko.

"55 seconds, Joe. Humahaba lang lalo ang oras na nakukuha mo." paliwanag ni Coach at halata sa tono nito ang pagkadismaya.

Umakyat ako sa floor at kinuha ang makapal na twalya pantakip sa katawan kong kita ang kalahati ng kutis ko.

"That's just 2 laps, Joe. Alam mo bang 35 seconds ang time na mayroon kayo noon ni Amara?" pagpatuloy pa ni Coach.

Hindi ko ito inabala at umupo saka pinunasan ang basa kong buhok. Inunat-unat ko rin ang mga paa ko, pakiramdam ko ay bigla silang namamanhid. Urgh.

"Look, Joe. Alam mong importante ang training mo, hindi ba? Kailangan mong maipakita na worth it man ang mga officials kung sakali mang ikaw ang mapili. This is a huge opportunity for you." umupo si Coach Davis sa tabi ko.

I looked at him. "Pagod lang ako, Coach." I reasoned out.

"If that is the reason, mas okay iyon. Ang importante hindi nada-damaged ang mga paa't kamay mo. Iyan ang magdadala sa'yo ng swerte, Joe." Coach stood up. "I'll be going, you stay a little bit here and rest. It's already passed lunch, dumaan ka sa cafeteria at kumain ka ro'n." he added. Bago ito tumalikod sa'kin ay tinapik pa nito ang balikat ko.

Natawa na lang ako habang inaagat ang mga paa't kamay ko. I smiled. Of course! You're really my lucky charm.

Nagpalipas ako ng ilang minuto sa loob ng swimming pool. This place was actually part of the school but nakatayo ito ng separate building. Yes, I am also part of the swimmers athlete, isa ako sa mga trainers ni Coach Davis. This school somehow have several trainees in different field of sports at kasama na ako doon.

I was excuse today in the class because of the swimming training I needed to attend which is this. Narinig niyo naman ang mga may 'patamang' reklamo ni Coach. Kailangan kong magsanay dahil nalalapit na ang swim meet ko at doon nakasalalay ang isang pinaka-aasam ng lahat.

Urgh. Just by thinking about those game ay sumasakit na ulo at katawan ko.

After a minutes of resting I finally decided to stand. I took my things and went straight to the shower to clean my body. Matapos lang ng mahaba-habang paglilinis at pagbibihis ay nagmadali na akong lumabas ng gym at naglakad na papunta sa cafeteria. Nagugutom na kasi talaga ako at kailangan kong punuin ang tiyan ko.

Since it was already passed lunch. Hindi na gaano karami ang mga estudyante sa cafeteria, mabibilang mo na lang sila. Hindi na rin ako nahirapang pumila pa dahil da-dalawahan lang ang nasa lane. Hiningi ko lahat sa server ang mga pagkain na nakahilera, dinukot ko ang school food card at ibinigay sa server.

About the card, it only works in this school cafeteria. May pera sa card na kinakaltas kapag bumibili kami ng pagkain sa cafeteria. Hindi na hassle magdala pa ng pera kapag lalabas ka ng classroom. There are also two cafeteria in this school. May isa sa building namin na 10, 11, 12th Grader. Samantala, ang isang cafeteria ay nasa kabilang building ng 7, 8, 9th Grader. Malawak naman ang espasyo ng dalawang cafeteria dito kaya iwas ang siksikan kahit na nakatayo ito sa pinakagitna ng ground floor ng magkabilaang building. Pwera na lang kapag may gulong nangyayari. Buong sambayan makikinood at pupusta sa pambato nila. Mga loko.

Nagpasalamat ako at sandaling naghanap ng bakanteng upuan. I spotted a vacant table near the window in right side. Iilan lamang din ang nakaupo doon at malayo ito sa mga nagkukumpulang estudyante sa akin.

Sandali kong inunat-unat ang aking mga palad at matapos lamang ay agad ko ng kinuha ang kutsara't tinidor, inumpisahan ko ang pagkain at hindi inabala ang mga tao sa paligid ko. Nagugutom ako kaya bahala na muna kayo sa buhay ninyo.

Urgh. Ang sarap ng kimchi fried rice nila saktong-sakto sa lutong ng pork cutlet!

"Woah. Nice eating, Joe." I heard South's voice behind me.

"Sis. Hinay-hinay, namumukha kang hindi kumakain ng isang linggo."
Quinn laughed out loud and sat down in front of me. I also saw in my pheripheral vision South sitting next to me.

Ayan na naman. Mambubulabog na naman sila.

"Wala bang teacher at nasa labas kayo?" I asked before eating a spoonful of rice.

"Luckily, wala si Ma'am. I have given a lot of time to read." I heard North voice, I looked at him and as usual may libro na naman sa kanyang nga kamay.

Ibinalik ko ang tingin sa pagkain, kinuha ko ang natitirang isang piraso ng strawberry sa plato ng mabilis na sumingit ang kamay ni South at inagaw ang pagkain ko. Tatawa-tawa nitong sinubo at nginuya-nguya.

Mahigpit akong napahawak sa tinidor. Urgh. Ang sarap tusok-tusukin ang eyeballs ng lalaking ito!

"Hey there people! Anong topic ngayon?" Ronan appeared in front of us whom followed by Nola.

"Excuse me? Hindi ka naman invited dito. Get lost." nagtaray si Quinn kay Ronan, nakangiti namang hinila ni Quinn si Nola. "Hey sis. Ano na balita ngayon?" pag-iintriga ni Quinn kay Nola.

"Kala mo talaga friendly. Plastic mo talaga, Quinn." natatawang singit ni Ronan.

"Huwag nga kayong magulo, kumakain si Joe, o'" tumingin ako kay South, napairap na lang ako sa kanya. Urgh.

Heto na naman tayo, pine-peste na naman ang tahimik kong pagkain ng mga taong 'to.

"Sa ngayon? Nagiging mabait na akong tao at hindi na nakikipag-away pa. Pero kung hindi mo titigilan paghawak sa buhok ko, Quinn baka magkagulo tayo dito." we were all silent and swallowed by Nola's sudden threat to Quinn.

Si Ronan na ang umaksyon at dali-dali inilayo ang kamay ni Quinn sa buhok ni Nola.

Iba rin itong si Nola. May times na mabait pero madalas tatahimik ka na lang sa takot. May awra kasi ito na talagang ikaw mismo tatakip sa bibig mo, matakot ka na kapag nagsalita ito at lumalim ang boses nito na sa pagsusuri namin, isa itong paraan niya bilang pagbabanta.

"Chill! Masyado namang seryoso ang mga tao dito. Tara! Inom na lang tayo, gusto niyo?" pagbasag ni South sa tensyong nagaganap sa table. Imbes na sumang-ayon sa kanya, lahat kami ay pinadilatan ito ng mata. Talagang isisingit pa ang alak. Siya lang naman ang may gusto!

"Ayan. Parating pa ang isa." lahat sila ay napalingon sa itinuturo ngayon ni Ronan. Hindi ko na ito tiningnan pa dahil alam ko namang si Denver pa ang dadagdag sa magulong table na'to.

"Oh, Joe. Nag-practice ka ba kanina?" dahil sa tanong ni Denver ay bumaling ang ulo ko sa kanya.

I simply nodded to him.

"Kakatapos ko pa lang sa pool. Sayang hindi kita nadatnan." tatawa-tawang sabi ni Denver habang pinupunasan ang basa nitong buhok. Naka-P.E uniform rin siya katulad ng suot-suot ko ngayon, ibig sabihin lamang may mabilis itong self-training sa pool kanina. Salamat naman at hindi niya ako inabutan doon.

Denver is also a part of swimmers athlete nauna nga lang siya sa'kin dahil halos Junior High pa ay kasali na ito, samantalang ngayong taon lang ako sumali. Kilala rin itong si Denver sa nakakamangha nitong pagba-butterly stroke. Forte niya kasi ang ganoong style while sa'kin naman ay ang Freestyle at side stroke. Hindi ko naman itatangging may ibubuga rin ito sa sports, I honestly think na magaling pa ito sa'kin sadyang hinahaluan niya lang talaga ito ng kalokohan.

"At siyang tunay na playboy! Kaya manang-mana ako sa'yo e!" inakbayan ni South si Denver at mabilis na hinampas. "Ikaw pare, huwag itong si Joe. Nahihirapan na nga ako dito nakikisali ka pa. Hanap ka ng iba riyan!" singhal ni South kay Denver.

Malakas kong itinampal ang kutsara sa mesa. "Yuck. Neither of you two ay hindi ko papatulan." diretsahang wika ko sa kanila, sandali lang ay humalakhak nang tawa sina North, Quinn at Nola.

"Narinig niyo 'yon mga bayag? Wala kayong pag-asa kay Joe! HAHAHA!" nagsalita si Nola na nakuha pang humalakhak sa tawa. Umapir naman si North sa kanya. "Tama ka riyan, Nols. Kailangan niyo pang magpatuli ulit para umepekto charms niyo kay Joe!" dumagdag pa sa ingay itong si North.

Akmang hahampasin na ni South and kambal nitong si North ng unahan ito ni... Nola.

"... At sinong namang nagsabing, Nols ang pangalan ko, NORTHSEA?" Nola again said in a serious tone.

Tumingin naman kami kay North na hindi mapakali sa takot. Agad na sinecure nito ang librong hawak niya palayo kay Nola. "Hehe. Ikaw naman, Nola. Hindi ka mabiro joke lang 'yon." North stutered.

"Ahh. Kung biro 'yon, gusto mo bang tawagan na lang din kitang NORTH SEA?" pagsagot ni Nola na naka-angat ang tingin kay North.

I wanted to keep my mouth shut but I can't, halatang-halata sa mukha ko ang pagpipigil ng tawa. Mukha na kasing natatae itong si North dahil sa muling pagtawag sa kanya ng ganoong pangalan. Ayaw na ayaw niya kasi ang tinatawag na 'NorthSea' lalo na't ang apelyido nilang kambal ay 'Sy' It makes sense sa 'Sea'. Hindi ko nga alam kung bakit ganoon ang ipinangalan sa kanila. HAHAHA

Kung ang pagtawag kay North na 'Sea' ay ikasisira ng dignidad nito, ibahin natin si South. Gustong-gusto ng pinag-uusapan ng lokong 'to eh.

"Oh! Look! May laban pala ang Beverly at Castalleja sa basketball! Taray may pa-live pa silang nalalaman!" biglang sigaw ni Ronan kaya lahat kami ay napatingin sa kanya. Hawak ni Ronan ang remote ng flat screen TV na nakalagay ngayon sa pinakagitna ng cafeteria, the led TV has a size of 80 inches, sakto na para  makita ng lahat ang images ng TV kahit pa nasa malayong pwesto ka.

"Aba tingnan mo nga naman, si gagong Lenox kasali pala. Alam mo ba 'yon, Quinn?" pagtatanong ni Denver.

Tinapunan naman ng kumpol na papel ni South si Denver. "Late ka sa balita? Hiwalay na 'yang dalawang 'yan!"

"Ow? Seryoso? Hindi ka natagalan?" tanong ni Denver at humalakhak ito sa tawa.

Muling namang nakatikim ng batok si Denver kay Ronan. "Kung supalpalan ko kaya bibig mo? Wala talagang sinasanto 'yang bibig mo, oh."

Napatingin ako kay Quinn na malalim na humuntong-hininga. "Duh. It's fine. It's already months since we broke up. He's also a dick like you, Denver. So, yeah. I broke up with him." tumugon si Quinn kay Denver nang may ngiti sa labi. Pero alam kong sinungaling ang ngiti nito.

Kahit brat, spoiled na tingnan si Quinn may malambot naman itong puso, I was the one she leaned on when they separated Lenox. Quinn told me how much he love that man but yeah. Things happened.

That love thing really doesn't work out.

"Can this Lenox really be part of this game? Tingnan mo nga, 'di man lang mahawakan ang bola!" nagbago ang ihip ng hangin ng batikusan ni Denver itong si Lenox.

"Kahit wala naman 'yang si Lenox matatalo naman ang Castilleja." North commented.

"Hindi 'no." umapela naman si Nola.

"Oo." mariing pang saad ni North.

Kinurot ko na ang kamay ni South para senyasang pigilan ang dalawang si North at Nola. Alam ko kasing gulo na naman ang kahahantungan nito.

"Sabi nang mananalo mga Castilleja, e!" Nola began to shouted.

"Hindi nga sabi!" buwelta pa ni North.

"Oo! Mananalo sila!" Nola.

"Pinagbigyan lang sila ng Beverly last year kaya nanalo iyang mga taga Castilleja!" North.

"Hindi sila pinagbigyan dahil natural na magaling ang mga Beverly!" Nola.

"Sus. Kung 'di lang na-injured iyong ace player sa Castilleja, panalo sana sila." North.

"SABI NG HINDI E!" hindi na nakapagpigil itong si Nola ng malakas na kuwelyuhan niya si North. Muli, Naagaw na naman ng mga baliw na 'to ang atensyon sa loob.

Pansin ko ang paghawak ng kabilang kamay ni North sa nangngingnginig nito kanang kamay. Ilang sandali lang ay nagpakawala ito ng bomba kay Nola. "ANG SABIHIN MO PUMUSTA KA LANG SA CASTILLEJA!"

Sandaling natahimik ang lahat. Gulat na binitawan ni Nola ang leeg ni North.

"Paano mo nalaman 'yon!"

"Sa lahat! Dahil marami akong koneksyon!"

Tawanan ng mga estudyante ang bumalot sa loob, nakisali rin itong sina South sa paghalakhak nila dahil sa kahibangan ng dalawang sina North at Nola. Hindi ko na rin maiwasan pang hindi matawa sa kanila. Knowing North and Nola would did this such thing, sila mismo naghukay sa bumagsak nilang dignidad. HAHAHA

"Ellian!"

I stopped laughing when I heard the familiar name, I followed the source of the voice and I saw two young men chasing the man who was now leaving the cafeteria... Its Ellian.

Hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari noong nakaraang araw. Luckily, hindi ako pinagpiyestahan ng iba dahil sa biglang pagsigaw ko, agad naman kasing nakisingit itong si South.

It's actually been two days since this man moved into this school and he became my classmate, but until now I have not even talked to him.

I'm just annoyed because of him! How could Elli act like he didn't seem to know me. Siya na nga biglang nawala. Siya pa ang may ganang um-attitude.

Mabilis kong hinablot ang bag ko sa mesa at agad na kumaripas ng takbo papalabas. Luminga-linga ako at hinanap ang lalaking iyon.

"Ayun!" nang mamataan ko itong naglalakad ng mag-isa papunta sa may gawing kaliwa ng building ay agad ko nang pinatakbo muli ang mga paa ko.

Sampung habang na lang. Sampung hakbang na lamang ay mahahawakan ko na ang balikat nito para humarap sa'kin pero dahil may lahi rin akong ma-chismoso ay tumigil ang mga paa ko nang marinig ko ang pamilyar na boses.

"Pwede bang huwag ka ng pasaway at ibigay mo na ang I.D mo."

I looked at Maia na nakikiusap sa isang 10th Grader girl student.

"Bakit ko naman ibibigay? I didn't do anything!" buwelta naman ng babae.

"Maia. Anong nangyayari dito?" napatingin ang dalawa sa akin. Hindi ako inabalang tugunan ni Maia at matalim na tinitigan ang babae.

"Ibibigay mo ba o bibigyan kita ng notice?" seryosong saad ni Maia sa babae.

Pansin ko namang natakot ang babae sa kanya. "Ano ba kasi ang problema ninyo? Maia, may kailangan pang pasukan na klase ang babae. Hindi p---"

"Eh kasi, Ate. Hindi ko po napasukan ang subject ko ngayon at nahuli niya po akong nasa labas." the girl explained.

"At ngayon ayaw mong ibigay ang I.D mo? Sino ang matigas ang ulo ngayon?" pagtataray ni Maia.

"Nagawa ko lang naman kasing lumabas dahil kanina pa ako nagugutom! Paliwanag ako ng paliwanag sa'yo pero hindi ka naman po naniniwala!" napalakas ang boses ng babae.

"Oh. May rason naman pala ang babae, Maia. Baka naman pwede mo na munang palampasin ito." ang sabi ko at tumingin sa babae. "Ikaw, may offense ka na ba sa Council?" tanong ko sa kanya at umiling naman ito.

"Wala pa naman pala. Bakit hindi mo pa pagbigyan ang babae, Maia?" sabi ko kay Maia dahilan para samaan niya ako ng tingin.

Bumuntong hiningi si Maia. "Ano pa bang magagawa ko?"

Napatalon ang babae sa saya. Mabilis niyang hinawakan ang braso ko, "Thank you po, Ate!" aniya at mabilis na tumakbo papalayo.

I looked back at Maia but she was no longer where she was standing, I chase and stopped her by holding her hand.

Maia faced me. "What?" she asked.

"Huwag masyadong mainit ang ulo, alam mo---"

"Okay, fine. I know." inalis niya ang kamay ko. "Makikinig ako sa'yo tutal lahat naman ng tao dito sa'yo nakikinig. Nakakahiya naman sa'kin na Chairwoman ng eskwelahang ito pero hindi mabigyan ng respeto."

"What are you talking about? Kung hindi mo nagustuhan ang ginawa ko. I'm ---"

"Pwede ba, Joe. Huwag mo namang  ipamukhang ako ang nakakaawa dito." Maia suddenly said and walk away from me.

Hindi ko na ito hinabol pa dahil ramdam ko ang inis nito. Minsan talaga nakaka-stress na ng ulo ang kaibigan kong si Maia. Siya nga lang ang tinuturing kong kaibigan dito, pero siya pa ang hindi ko maintindihan. Don't get me wrong about what I have just said. North and the gangs. Well, I didn't said that those creatures are my friends. Hilig lang nilang mameste sa buhay ko at alam ko naman din kung bakit nila ako sinasamahan. Dahil halos lahat kami ay sikat dito sa campus, they gain benefits from me and from each other.

Nang muli kong maalala ang lalaking sinusundan ko kanina ay agad na hinanap ng tingin ko dito, napahinga na lang ako ng mausisa kong wala na siya.

Pinagpatuloy ko na lang ang paglakad ko bitbit ang bag pack. Dinala ko na lang ang sarili ko papasok sa library room. Since tahimik ang lugar na'to makakapagpahinga ako sandali.

I quietly headed to the left side of the library where the long tables and chairs were arranged. On the right side those four large shelves where differents books were displayed lined up in each lane. Malawak ang lugar na'to sakop ang tatlong classroom, malamig rin ang loob kaya halos ay dito tumatambay para nagpahinga at makatulog man lang.

Habang naglalakad ako papunta sa dulo ay may nga iilang ngumingiti at kumakaway sa'kin, ibinalik ko naman din sa kanila ang pangiti at pagkaway hanggang sa makarating na ako sa bakanteng table na mauupuan ko.

Kinapa ko ang white ponytail sa bag at mabilis na itinirintas ang mahaba kong buhok. Yumuko ako sa mesa ng patagilid ang ulo, sanay kasi ako ng ganito, half half na natatakpan ang isang mata sa kabilang mata. Natawa ako. Pakiramdam ko kasi bukas ang 6th sense ko at aware pa rin ako sa nangyayari sa paligid.

Hindi ko pa man naipipikit ng tuluyan ang mata ko ng masagi ng paningin ko ang isang librong kumikislap sa may kataasang pwestong bahagi ng isang stante.

Dala ng kuryosidad ay tumayo ako naglakad papalit dito. Itinaas ko ang kamay ko para abutin ang libro subalit hindi pa rin mahawakan kaya't pilit kong itinaas baba ang aking mga paa.

Aish. Bwisit.

Sa huli, isang malamig na kamay ang naramdaman kong pumatong sa nakataas kong kamay. I was shocked to see the person behind me and didn't expect to see him here.

Its Elli.

Ipinahawak niya sa dalawang kamay ko ang libro, sandali akong natigilan pero nang mahimasmasan na ang isip ko ay saka ko siya simaan ng tingin, umatras ito bigla. Kung wala lang tao dito sa loob baka nakuha ko na itong sapakin. Ang lakas ng loob ilapit ang sarili nito ngayon sa'kin tapos may patitig-titig pa siya nalalaman! Nahihibang na ba ang lalaking ito?

I rolled my eyes and quickly turned my back on him. I thought he would go away already but I could feel him following behind me. Napa-nganga na lang din ako ng umupo pa ito sa harapan ng pwesto ko. Seryoso nitong binuksan ang isang librong hawak niya ngayon.

Ano bang trip ng lalaking 'to?

Inaasar ba niya ako!

I sighed in irritation and let go of the book I was holding, I just bent down again at the table and I ignored the man in front of me. Alam ko rin naman sa sarili ko na susulyap at susulyap lang ako ng tingin dito na alam kong ring hindi magiging maganda--- Ano pang mukhang maihaharap ko kapag naguli ako nitong tingin ng tingin sa kanya? Tsk.

Hinayaan ko na lang ang sarili kong ikalma ang katawan ko at ipinikit ng mabuti ang aking mga mata.

Napadilat ako ng maramdaman ko ang isang bagay na nakapatong sa'king mukha.

Pupungay-pungay kong hinawakan ang aking mukha. Aish nakaidlip ba ako?

Napatitig ako sa isang panyong nakatakip sa'king mukha kanina. Inilipat ko ang tingin sa harapan ko at nagtatakang wala na siya dito.

I just laughed. Is it really his habit not to say goodbye?

Inis akong tumayo at naglakad papalabas ng library.

Kailangan ko na talaga makausap ng harap-harapan ang lalaking iyon!

"Ell---"

Napatakip ako ng bibig ng biglang magsulputan ang iilang estudyante sa'king harapan. Lahat sila ay nakaharang sa daan.

"Ate Joe! Pwede po bang maging trainer ka po namin!"

"Sige na po, Ate! Gustong-gusto po naming maging katulad niyo!"

Wala na akong nagawa pa at tanging pagtitig na lamang sa kanya habang pinapanood itong maglakad papalayo sa kinatatayuan ko.

Kumabog ng malakas ang puso ko. Hindi sa kilig, kun'di sa sakit.

Ngayon ko lang pala nagpagtanto. Na iba na ang kinatatayuan naming dalawa... Ni Elli.