- Z kim rozmawiasz?

W progu stała Aurelia i przyglądała mi się z zastanowieniem na twarzy, a tuż za nią była reszta moich towarzyszy.

Dopiero teraz zauważyłam to co mi wcześniej umknęło w jej wyglądzie, a mianowicie to, że nie była do siebie podobna. Miała na twarzy dużo makijażu, który całkowicie zmienił rysy jej twarz i jej wygląd, a na głowie miała chustę, pod którą schowała wszystkie włosy, więc jakbym jej nie znała, nawet bym nie byłą w stanie określić ich koloru.

Kiedy spojrzałam na resztę moich przyjaciół, okazało się, że i oni dziwacznie wyglądają. Kiedy ujrzałam Harley, szczęka o mało nie opadła mi na podłogę.

- Harley, czy ty porabowałaś włosy na fioletowo? - wydusiłam z siebie z trudem w mocno zdziwieniu.

- Nie, to niestety tylko peruka, ale tak się sobie w niej podobam, że poważnie zaczynam rozważać przefarbowanie się na fioletowy - odarła.

Ale Leo chyba i tak przebił swoim wyglądem je obie. Czy on dokleił sobie brodę? Bałam się, że zaraz parsknę śmiechem na ten widok, co w moim słabym stanie, raczej nie było wskazane. Włosy schował pod czapką, którą miał zawadiacko ubraną na głowie.

- Co wam się stało? - zapytałam próbując zrozumieć co tu się dzieje.

- Nie zapominaj, że wciąż jesteśmy poszukiwanymi zbiegami z psychiatryka, uważanymi za niebezpiecznych i zagrażającym życiu innym, a po tej całej akcji z podpaleniem stacji benzynowej, szukają nas dwa razy bardziej, więc kamuflaż był konieczny. W takim miejscu jak szpital aż roi się od ludzi i głupota było by uważać, że nikt nas nie rozpozna, więc musieliśmy się uciec do przebrań - wyjaśniła Aurelia.

- Ty po wypadku byłaś tak pobijana, że i tak nikt by cię nie poznał, ale my nie mieliśmy się tak dobrze i teraz paradujemy w tych dziwnych rzeczach - powiedział Leo z niesmakiem patrząc na swoją sztuczną brodę.

- Wyglądacie uroczo - powiedziałam nie potrafiąc powstrzymać się od uśmiechu.

- Zatem z kim rozmawiałaś? - ponowiła pytanie Aurelia, ewidentnie będąc nieco podejrzliwą.

Do tej pory nie opowiedziałam im o Zacku, Pracetorze i jego planie podboju świata. Ale właśnie może nadszedł ten moment, w którym należało by im wyznać całą resztę prawdy? Wiedzieli już, że jestem medium, uwierzyli mi i nie uciekli ode mnie, więc zasługiwali by znać też resztę prawdy, zwłaszcza że zbliżało się ostateczne starcie z Pracetorem, a ja bardzo potrzebowałam sojuszników.

- Poznajcie Zacka - powiedziałam wskakując go, mimo tego, że i tak nie mogli go zobaczyć.

Gdyby sytuacja nie była tak tragiczna i poważna, ich zdezorientowane miny, którzy próbowali wypatrzeć ducha o którym mówię, mogły by być nawet zabawne.

A potem im powiedziałam. O wszystkim. O tym, że to Zack był twórcą pomysłu ucieczki z psychiatryka, o Pracetorze, o apokalipsie umarlaków, o stanie Aleksandry i o wszystkim innym co było w tej sytuacji znaczące. Z każdym moimi słowem na ich twarzach malowało się coraz większe niedowierzanie, które mieszało się z próbą akceptacji, tego co usłyszeli.

Kiedy skończyłam na sali zaoponowała cisza. Niepewna spuściłam wzrok na swoje dłonie i zaczęłam się bawić palcami. Miałam nadzieję, że nie wezmą mnie za wariatkę, albo nie stwierdzą, że majaczę pod wpływem leków przeciwbólowych.

- A ja myślałam, że widzenia duchów nic nie przebije, ale wiadomość o apokalipsie umarlaków przebija wszystko - powiedziała Harley z swoim słynnym uśmieszkiem łobuziary na twarzy. - Zapowiada się z tego niezły materiał na film.

Nie mogłam się nie roześmiać pod nosem. Ta dziewczyna zawsze umiała rozładować napięcie.

- Cóż to wszystko zdecydowanie nie jest normalne, jeszcze pogadamy o tym później, ale w tym momencie naszą naglącą sprawą jest wydostanie się z tego szpitala. Prędzej czy później ktoś się zorientuje kim jesteśmy, musimy stąd prysnąć póki czas - powiedział poważnie Leo.

Byłam zaskoczona powagą i konkretami w jego głosie, bo odkąd wydostaliśmy się z psychiatryka ćpał non stop i rzadko miewał fazy, w których wszystko do niego docierało. Ale miała rację, musieliśmy udać się w bezpieczne miejsce, potem możemy się martwić apokalipsą.

- Ale Sophia jest świeżo po operacjach, wprawdzie przespała kilka dni i jej ciało jest już w większości zregenerowane, ale to i tak potrzebuje opieki medycznej, a żadne z nas nie jest ani trochę zorientowane w tym temacie - zauważyła trzeźwo Aurelia.

- No to mamy szczęście, że Aleksandra Stephańska skończyła medyczne studia - powiedział Zack.

- Skąd to wiesz? - zapytałam, powtarzając jego słowa moimi towarzyszom.

- Możesz się zdziwić ile można się dowiedzieć będąc duchem. Nie mam żadnych ograniczań, mogę sobie szperać w urzędowych papierach do woli, przechodzić przez ścinany, podglądać ludzi i tak dalej. Wiedziałaś na przykład, że prezydent ma w Białym Domu swoją pilnie strzeżoną kolekcję porcelanowych słoni, której nie pozwala nikomu dotykać?

Będąc lekko tym nieco zszokowana, wypowiedziałam jego słowa na głos, pomijając wątek o słoniach prezydenta. Nigdy tak na to nie patrzyłam, ale rzeczywiście duchy muszą mieć nieograniczony odstęp do wszelakich informacji, poprzez śledzenie, podglądanie czy przeszukiwanie prywatnych archiwum. Było to jednocześnie przerażające i fascynujące.

- Czyli możemy się do niej udać, tak jak zakładał pierwotny plan - powiedziała Aurelia.

- Zgadza się Aurelio - spojrzałam na nią z uśmiechem.

- Jestem Kornelia - zwróciła mi uwagę.

Spojrzałam na nią skonsternowana. Naprawdę nie rozróżniałam kiedy zamieniały się miejscami, to bywało frustrujące i uciążliwe.

- Wybacz - przeprosiłam, lekko zawstydzona.

Zbyła tylko moje przeprosiny machnięciem ręki, zapewne uznając, że nic się nie stało.

- To jaki mamy plan? - zapytała Harley. - Przecież nie pozwolą nam tak po prostu wyjść głównymi drzwiami. Będziemy próbowali zmyć się w nocy?

- Nie, w nocy większość drzwi jest zamknięta, a pacjentów i personelu na korytarzach jest tak mało, że od razu rzucalibyście się w oczy - powiedział Zack, a ja na bieżąco powtarzałam jego słowa. - Lepiej to zrobić wieczorem, kiedy korytarze są jeszcze zatłoczone, większość bocznych drzwi otwarta, a noc zapewni wam kamuflaż w drodze do Alexandry.

- Zack ma rację, lecz będziemy potrzebowali jakiegoś transportu, w takim stanie nie dojdę nigdzie pieszo - powiedziałam.

- Ja mogę coś skombinować - powiedziała tajemniczo Harley, uśmiechając się przebiegle. Wolałam nie wnikać co ma na myśli.

- Dobrze - powiedziałam tylko. - Ktoś musi mi pomóc przedostać się do wyjścia, a inna osoba dobrze by było by zagadała personel, by odwrócić ich uwagę od tego, że opuszczam szpital, bo w takim stanie zdecydowanie nie powinnam tego robić.

- Ja mogę zagadać lekarzy, było się w końcu w psychiatryku ładne parę lat, jestem obczajony w tych tematach, będę miał o czym z nimi gadać - zgłosił się na chętnego Leo.

- Zatem ja cię stąd wyprowadzę - stwierdziła Kornelia i spojrzała na wózek inwalidzki, który stał w kącie pokoju. - A raczej wywiozę, tak będzie znacznie szybciej i prościej, niż byś miała iść taka osłabiona o własnych siłach.

Skinęłam głową, zgadzając się z nią.

- Zatem ustalone, zaczynamy dziś wieczorem, za kilka godzin. Bądźcie gotowi - oznajmiłam i poczułam ulgę, że mamy plan działania.