Ocze­kiwa­liśmy światła, a oto ciem­ność; jas­nych pro­mieni, a kroczy­my w mro­kach. Jak niewi­domi ma­camy ścianę i jak­by bez oczu idziemy po omac­ku. Po­tyka­my się w sa­mo połud­nie jak w no­cy, w pełni sił jes­teśmy jak­by umarli.