Waar was jij toen je het nieuws vernam over [insert ingrijpende gebeurtenis]? Vaak kunnen mensen het nog perfect zeggen. Zo weet ik bijvoorbeeld nog op welke manier ik het nieuws over de aanslagen in Parijs op 13 november heb vernomen. De wedstrijd van de Rode Duivels tegen Italië was net afgelopen en natuurlijk was ik euforisch met de overwinning toen. Meteen daarna kwam dat nieuws. Weg euforie.

Nu opnieuw: ik had mijn laatste examen vandaag en de vakantie is begonnen -nog niet officieel, weliswaar. Je voelt je opgelucht en komt met een heleboel plannen thuis. Daar zag ik mijn vader naar het nieuws kijken en meteen wist ik dat het ernstig was. Dat moment waarop je dat nieuws te horen krijgt. Dat het zich in jouw land afspeelt. Jouw eigen land. Daar slik je toch even van.

Het is allemaal zo onwezenlijk. Ik ben echt niet het soort persoon dat heel emotioneel reageert op zulke nieuwsfeiten en meestal kan ik dit soort dingen nog wel ergens relativeren, maar nu kwam het hard aan. Misschien omdat het zo dichtbij komt. Zo gruwelijk dichtbij. In minder een halfuurtje ben ik in Brussel. Duizenden mensen gaan er dagelijks werken, nemen er het openbaar vervoer... Mensen die je misschien al bent tegengekomen op straat. Mensen uit je eigen kennissenkring.

Natuurlijk was dit ergens te verwachten. Iedereen weet dat Brussel geviseerd wordt. Een complete verrassing was het dus niet. Toch denk je daar op voorhand niet zo bij na - ik toch niet, in ieder geval. Je wuift het ergens nog weg en troost jezelf met het idee dat er uiteindelijk toch niets zal gebeuren en het allemaal wel zal meevallen.

Ik denk altijd: dat overkomt mij niet, dat is enkel iets voor in de kranten en op tv. Maar denkt niet iedereen zo? Uiteindelijk moet het iemand overkomen. Ik wil niet weten hoe dat moet voelen, het moment waarop je beseft: ik zit midden in een terroristische aanslag. Kan je zoiets eigenlijk wel beseffen? Dat je wel eens je laatste lucht gaat uitademen? Dat het zwart voor je ogen zal worden? De rillingen lopen me over het lijf als ik er aan denk. Dit had ik evengoed kunnen zijn. Ik zou niet weten hoe ik zou reageren moest het mij ooit overkomen.

Tegelijkertijd begin je ook te denken: en al die andere slachtoffers in de wereld dan? Hoe voelen zij zich? Dit gebeurt elders bijna dagelijks. Die mensen hebben ook heel veel pijn. Toch besteden we er nauwelijks aandacht aan. Nu gebeurt er iets bij ons en de wereld staat op zijn kop. Natuurlijk snap ik dat dit erg ingrijpend is voor ons. Natuurlijk word je meer getroffen door iets wat dichter bij huis is, aangezien het dan ook gevolgen heeft voor onszelf. Zo egoïstisch is de mens nu eenmaal. Dat dit groot nieuws is in België is dus niet verwonderlijk, maar dat het ook zo in heel de wereld ging zijn?
Ik bedoel, zelfs de Burj Khalifa (in Dubai, toch niet meteen heel dicht bij België) toont nu de Belgische driekleur. Heeft de Burj Khalifa ooit pakweg de Turkse vlag getoond? Ik denk van niet (verbeter me als ik fout ben). Nochtans is Turkije al meermaals getroffen. Waarom zouden onze levens meer waard zijn dan de andere in de wereld?

Nu rest de vraag nog: wat nu? Hoe gaat het leven verder? De eerstvolgende dagen in België zullen moeilijk worden. Het zal weer aanpassen worden aan een nieuwe angst. Iedereen weet dat we daar niet aan mogen toegeven, maar is het wel echt zo makkelijk? Weten dat elk moment je laatste kan zijn? Het kan altijd je laatste moment zijn, maar nu word je daar nog eens extra op attent gemaakt.
Tegelijkertijd zal dit alles alleen nog maar meer ongelijkheid zaaien. Vooroordelen steken weer de kop op. Ik merk dat ik mezelf daar ook schuldig aan maak. Zo voel ik me vaak beduidend ongemakkelijker als ik voorbij een groepje allochtone moslims loop in mijn buurt. En ik vind het zo vreselijk van mezelf.

Bestaat hier eigenlijk een oplossing voor? Kan je dit helemaal voorkomen?
Ik denk van niet. Er zullen altijd mensen rondlopen met slechte bedoelingen. Dat is van elke tijd. De wereld is niet perfect en dat zal ze ook nooit worden. Hoe veel militairen je ook op straat zet. Het enige wat we kunnen doen is hopen. Al is die hoop nog zo onrealistisch. Ik hoop dat er ooit een wereld zal zijn waarin mensen elkaar niet veroordelen omwille van een overtuiging of een geloof en iedereen gewoon kan samenleven zonder daarbij aan eigen vrijheid in te boeten. Gewoon vrede. V-R-E-D-E.

#PrayfortheWorld