[AN: Yes, ik leef nog! Omdat ik al een tijdje niets meer in dit boek heb geplaatst en jullie toch nog ietwat het gevoel wil geven dat ik dit niet vergeten ben, heb ik maar even besloten om eens een kortverhaaltje te plaatsen. Ergens in het begin van het schooljaar moesten we voor Nederlands een kortverhaal schrijven over de vluchtelingenproblematiek. Dit is dus het resultaat geworden. Ik ben er eigenlijk nog best wel trots op - wow, dit moet zowat de eerste keer zijn dat ik dit zeg. Hoe dan ook, enjoy reading! Of niet.
PS: Ik ben echt helemaal verslaafd aan het nummer Fortune Cookie van Emma Bale en Milow. Dus heb ik het liedje hier maar even random bijgevoegd, hehe] 

Twee lusteloze ogen keken treurig voor zich uit, glijdend over de uitgestrekte vlakte van zout water en onstuimige golven.
Een diepe zucht rolde van twee lichtroze, gebarsten lippen. Ravenzwarte haren dansten mee op het onregelmatige ritme van de wind, die met momenten stevig uithaalde en alles op zijn pad een paar centimeter de lucht in tilde.
Eerst had ze uitgekeken naar haar langverwachte overtocht, maar de aanblik van de zee zorgde ervoor dat ze toch niet meer zo zeker van haar stuk was. Ze had zichzelf nog moed ingepraat door steeds in zichzelf te herhalen dat het allemaal wel zou meevallen en dat ze gewoon even op haar tanden moest bijten, maar nu kon ze niet anders dan de brok in haar keel wegslikken en korte gebedjes prevelen.
'Weet je zeker dat we dit moeten doen, Ayla?'
De zachte, vrouwelijke stem achter het vijftienjarige meisje deed haar opschrikken uit haar web van gedachtenspinsels.
Ayla kantelde haar hoofd een beetje in de richting van de vrouw en antwoordde met onvaste stem: 'Ja, moeder. We kunnen niet in Syrië blijven. Ik wil een toekomst. Ik wil iets bereiken in mijn leven.'
Ayla's moeder zette een paar langzame stappen naar voren en legde een hand op haar schouder.
Hoewel Ayla zichzelf verbood haar aan te kijken, wist ze dat haar moeder vertwijfeld voor zich uit staarde en vocht tegen haar emoties, in een poging zichzelf sterk te houden. Net zoals ze wist welke woorden nu van haar lippen zouden rollen.
'Je hebt het nieuws van de afgelopen maanden toch gevolgd, Ayla? Er zijn al duizenden mensen, kinderen, verdronken. Het is niet eens zeker dat je een toekomst hebt, want voor je het weet is het gedaan. Ik wil het risico echt niet nemen.'
Ayla sloeg haar ogen neer. Weer hetzelfde liedje, dacht ze. Hoe vaak had ze haar moeder al niet moeten overtuigen dat het wel allemaal de moeite was? Hoe vaak had ze al een emotionele speech gegeven over het psychologische aspect van risico's nemen?
'We hebben het er al genoeg over gehad,'antwoordde ze met een licht geërgerde ondertoon in haar stem, 'dus laten we het hierbij houden. Heb jij toevallig een beter idee dan?' Ze schrok van de brute toon die ze tegen haar moeder sprak. Vroeger was ze altijd dat beleefde meisje geweest dat haar ouders trouw gehoorzaamde en nooit iets deed dat ook maar voor een half procentje tegen de regels was, maar de laatste tijd was ze slechts een schim van zichzelf geworden. Ze wist niet eens of dit een goede zaak was of niet.
Een onaangename stilte viel tussen moeder en dochter in. Ayla wist dat ze haar moeder had gekwetst, maar haar ego wilde geen excuses aanbieden. Een jaar geleden had ze daar geen probleem mee gehad, maar dat was natuurlijk voor hèt was gebeurd. Zij had toen ook nooit excuses aangeboden gekregen. Toen keek ook niemand naar haar om. Dan was het toch niet meer dan normaal dat zij nu net hetzelfde deed?
Haar ziel was simpelweg gebroken en geen enkele lijm was sterk genoeg om de scherven weer in elkaar te plaatsen. De enige manier om het verleden achter zich te laten, was vluchten. Liefst zo ver mogelijk. Ze moest gewoon weg, indien ze niet meer elke dag geconfronteerd wilde worden met haar eigen kwetsbaarheid.
Het liefst wilde ze naar Zweden, omdat de welvaart er hoog is en de natuur verkwikkend. Maar vooral omdat dit het verst verwijderd is van Syrië, het land waar ze ooit zo'n gelukkige jeugd had gehad, maar tegelijkertijd haar leven had doen versplinteren.
Ondertussen was de zon achter de horizon verdwenen en was de hemel gevuld met een duistere gloed. Een fris briesje streek neer over haar wangen en deed haar lange, zwarte lokken zachtjes mee wapperen.
Haar moeder had zich een paar meters verderop naast haar familie neergezet, terwijl zij nog steeds op een rots tuurde naar het uitzicht van de zee. Op het eerste gezicht leek het een idyllische avond, zo eentje waar je een zoetsappig gedicht over kon schrijven en die vastgelegd kon worden op een foto die later in een vakantieboek vol leuke herinneringen zou terecht komen.
Nog even. Nog even en ik kan vertrekken.
Minuten verstreken en het werd steeds drukker voor de kust. Mensen liepen zenuwachtig door elkaar en families namen afscheid. Ayla nam iedereen nauwgezet in zich op; met hen zou ze straks de oversteek maken. Ze wilden allemaal hetzelfde: een betere toekomst.
Plots ontstond er een knagend gevoel van onzekerheid in haar gedachten. Misschien had haar moeder wel gelijk. Ze had de verhalen wel gelezen van vluchtelingen die hardhandig werden tegengehouden aan de grenzen in Europa, de mensonwaardige omstandigheden waarin ze werden opgevangen, het gevoel niet welkom te zijn. Ze was tenslotte nog maar vijftien. Wat kende zij nu van de wereld? Wat kon zij als kleine uk tussen die zee van mensen betekenen? Misschien had ze zich alles wel veel te rooskleurig voorgesteld.
Op dat moment echter, bemerkte ze dat twee rubberen bootjes over het strand werden geschoven en er zich een ongeduldige menigte rond verzamelde. Ze moest nu vertrekken!
Snel zette ze zich af van de rots en liep ze met grote passen naar haar familie toe.
'Het is zo ver. We gaan vertrekken!' riep ze hevig met haar armen zwaaiend uit. 'Kom nu meteen, straks zijn we nog te laat.'
Enthousiasme leek ver zoek bij haar familie. Uiteindelijk stonden ze traag en met duidelijke blijk van tegenzin op, het kleine aantal bagage dat ze bij zich hadden tussen hun armen geklemd.
Het was duwen en trekken geblazen rond de bootjes, aangezien iedereen zijn ticket naar een beter leven wilde bemachtigen. Even vreesde Ayla dat er geen plaats meer voor haar en haar familie zou zijn, maar gelukkig kon ze nog een zeldzaam plekje vinden. Ze moest zich weliswaar in een vreselijk oncomfortabele houding wurmen om er in te passen, maar ze zat er in en dat was het enige wat telde. Oncomfortabele houdingen was iets waar ze zich later zorgen over zou kunnen maken, nu was ze gewoon heel erg blij dat ze deze kans kreeg.
Het duurde even voor alles gereed was, maar uiteindelijk was het zover. Iedereen dicht tegen elkaar geklemd, werd het rubberen ding verder over het strand geduwd, om uiteindelijk op het water te belanden. Het bootje dobberde rustig verder over de golven, waarna de afstand tot de kust steeds groter werd, tot er niets meer dan een donkere streep met een paar vage lichtpuntjes achterbleef.
Ayla wierp nog een laatste blik op de kustlijn en zei hiermee vaarwel aan haar oude leven en hallo aan een nieuw begin. Er overviel haar een melancholisch gevoel, dat haar hoofd tegelijkertijd veerlicht en loodzwaar deed aanvoelen. Nu was het menens. Ze kon niet meer terug.
De volgende ochtend zouden ze aankomen in het Griekse eiland Kos. Totdan stonden er nog enkele loodzware uren te wachten, gevuld met een steeds groter wordende angst. Het gammele bootje wankelde voortdurend, de duisternis zorgde ervoor dat je geen steek voor ogen kon zien, de zeewind werd steeds guurder en het ijskoude water kletterde de boot binnen.
Ayla dacht steeds haar naam door een onbekende stem te horen, maar uiteindelijk bleek het over een klein, Syrisch jongetje te gaan dat vlak naast haar zat. Zijn naam verschilde maar één letter van de hare en door het geroezemoes in de boot kon ze niet elk woord goed onderscheiden.
Ze voelde zich simpelweg niet op haar gemak en hoopte dat het snel weer morgen zou zijn. Om zichzelf wat te kalmeren, besloot ze daarom haar ogen stevig dicht te knijpen en haar geest leeg te maken. Op die manier zou de tijd veel sneller gaan, beredeneerde ze.
Die rust werd echter snel verstoord door een ongelooflijke klap, die haar longen leek doen barsten en een zwarte waas voor haar ogen deed verschijnen. Een snijdende koude ging door haar heen en rillingen verplaatsten zich over haar hele lichaam, terwijl haar adem stokte en ze hevig om zich heen spartelde.
Ze opende haar ogen. Een oneindige vlakte van donker, zout water.