Heb je stilaan genoeg van alle jaaroverzichten op televisie, in kranten en tijdschriften en alle andere oververtegenwoordigde media? Dan ben je hier absoluut niet aan het goede adres. Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn wilde gedachten nog eens op jullie heb losgelaten, dus dacht ik dat het bij deze de ideale moment is om nog eens helemaal los te gaan. Eindejaar is namelijk de periode bij uitstek voor het introspectieve gedoe waar ik me vaak nogal schuldig aan maak. Ik denk te veel na over de wereld, mezelf en anderen en misschien heb ik dat te weinig gedeeld met jullie het voorbije jaar - zie hier het eerste waar ik misschien spijt van heb gehad. Anderzijds, we worden zowat plat gebombardeerd door alle meningen die tegenwoordig in het rond vliegen, dus misschien is het net goed dat ik me wat koest heb gehouden. Wie zal het zeggen? Het is hoe dan ook een boeiend jaar geweest en hoe clichématig dit ook mag zijn, ik denk wel dat het de moeite waard is om daar nog eens op terug te blikken en dit tegelijk te toetsen aan mijn goede voornemens voor volgend jaar. Dus houd je maar vast voor een heleboel gezever.

2016 op algemeen vlak

Wanneer je een jaaroverzicht bekijkt, wordt 2016 vaak afgeschilderd als het zoveelste annus horribilis. Om eerlijk te zijn erger ik me een beetje aan de mensen die ieder jaar opnieuw beweren dat we een rampjaar achter de rug hebben en dat het maar snel weer een nieuw jaar wordt. Als ik het me goed herinner, zei men dat ook over 2015 en daarvoor ook over 2014 en raad eens? Over 2013 werd exact hetzelfde gezegd. Ik vraag me af of er ooit in de geschiedenis een jaar is geweest waarvan men wel het gevoel had dat het geweldig verlopen geweest was.

Toch durf ik te zeggen dat het zelden zo goed is geweest als afgelopen jaar. We hebben de neiging om altijd alleen maar naar het negatieve te kijken, terwijl we het op zoveel vlakken zo goed hebben. Ja, er zijn natuurlijk afschuwelijke dingen gebeurd. Terreuraanslagen hebben zowat het nieuws gedomineerd, waardoor er nu de algemene perceptie heerst dat het niet meer veilig zou zijn. Terwijl het nog nooit zo veilig is geweest! Stel dat het echt zo slecht zou gaan met ons, dan zouden we toch helemaal niet meer opkijken van zulke dingen? Net omdat we het zo goed hebben, vallen de slechte dingen meer op; omdat ze in de minderheid zijn. Het feit dat we deze dingen niet als normaal beschouwen, is volgens mij het beste bewijs dat onze wereld heus niet naar de klote is.

Natuurlijk kan het altijd beter. Er zijn nog steeds heel veel zaken die verkeerd lopen. Dat het al bij al goed gaat, betekent niet dat we op onze lauweren mogen rusten. Aan de wereld moet je constant blijven werken. Het is namelijk niet de bedoeling dat het terug slechter wordt, nietwaar?

Er zijn in 2016 namelijk wel enkele schrikbarende evoluties op gang gekomen, met de verkiezing van Donald Trump misschien wel als absolute hoogtepunt. Ik ga niet te ver uitweiden over hem, want dan schrijf ik een hele bibliotheek vol. Voorlopig wil ik hem het komende jaar nog het voordeel van de twijfel geven, al ben ik er toch niet helemaal gerust in. Het meest ongerust ben ik over zijn plannen met het klimaat; net nu we eindelijk bereid waren grootse stappen te zetten, gooit hij roet in het eten. Even voor de duidelijkheid, Donald: klimaatsverandering is geen geloof, het is de realiteit en het gebeurt nú. Donald Trump past eigenlijk in het rijtje van voorbeelden waaruit blijkt dat de bevolking overal ter wereld polariseert.

Er zijn dus zeker zaken die we best niet te ver laten komen en andere zaken die aan verbetering toe zijn. Ik heb dan ook nooit gezegd dat je blind optimistisch moet zijn, noch pessimistisch. Realistisch, dat is wat je moet zijn. Erken de dingen die fout gaan in de wereld, maar sta ook open voor de dingen die goed gaan. Perfect zal de wereld nooit zijn. En dat is maar beter ook. Als alles perfect zou zijn, waar moeten we het dan in hemelsnaam nog over hebben? Waar moeten we dan in hemelsnaam nog naar streven? Een beetje wanorde is goed, want uiteindelijk is de hoop om het beter te hebben toch altijd datgene wat een mens voortdrijft?

2016 op persoonlijk vlak

Over mijn persoonlijke leven zal ik niet te veel uitweiden, want ik behoud toch graag een beetje mijn privacy. Ik vind eigenlijk dat ik al best veel met jullie deel - meer dan wat ik in het gewone leven deel met anderen - maar ik heb ook mijn grenzen.

Op persoonlijk vlak is het eigenlijk best rustig geweest het afgelopen jaar. Ik heb niet het gevoel dat ik enorme obstakels heb overwonnen, maar ik denk dat ik stukje bij beetje toch wat veranderd ben. Ik heb mezelf iets meer opengesteld voor nieuwe dingen bijvoorbeeld. Jullie weten het of jullie weten het niet, maar ik ben een vrij angstig persoon die het liefst in haar eigen cocon blijft zitten. Ik moet ook niet van mezelf verwachten dat ik deze cocon in één keer open prik; ik moet mezelf de tijd gunnen om er stap voor stap uit te klimmen. Dat is dan ook meteen mijn eerste voornemen voor 2017: verdergaan op dit elan.

Dit jaar ben ik vaak opgebotst tegen de perfectionist in mij, meer dan alle voorgaande jaren. Ik betwijfel of ik ooit van die onzekerheid zal afraken. Misschien hoeft dat ook helemaal niet. Het is een deel van mij en dat heb ik in verloop van tijd ook steeds beter leren accepteren. Ik heb geleerd om mezelf en mijn leven te nemen zoals het is; ik moet niet proberen om iemand anders te zijn. Ook al vinden andere mensen mij raar, of vinden ze mijn leven saai. Zolang ik maar gelukkig ben. Op welke manier maakt toch helemaal niets uit?

2016 op schrijfvlak

Ik heb een stuk of vijftig handen nodig om de momenten te tellen waarop ik uitermate gefrustreerd ben geweest door het schrijven. Ik heb gevloekt, geschreeuwd, gehuild. Toch blijft het mijn allergrootste passie.

Het was misschien niet het productiefste jaar ooit wat betreft mijn schrijfsels. Ik heb me te vaak laten tegenhouden door mijn perfectionisme, mijn onzekerheid. Ik heb te vaak smoesjes verzonnen om niet te hoeven schrijven: te moe, te weinig tijd, geen inspiratie... Achteraf gezien heb ik daar natuurlijk spijt van. Ik heb er spijt van dat ik sommige momenten gewoon vergat dat schrijven nog altijd een hobby is, niet iets waar ik stress voor moet hebben.

Toch zijn er enkele lichtpuntjes geweest het afgelopen jaar. Ik heb mijn grenzen kunnen verleggen en heb mijn schrijfvaardigheden ondanks alles toch in de goede zin ontwikkeld, ook al maak ik mezelf vaak wijs dat ik helemaal niet meer verbeterd ben de laatste tijd.

In mei deed ik mee aan Write Now! Voor wie dat niet mocht kennen: dat is een grote schrijfwedstrijd voor jongeren tussen vijftien en vierentwintig jaar, die zich volstrekt over het hele Nederlandstalige taalgebied. Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel zou doen, want dat maakte alles meteen zo groots en bovendien achtte ik mijn kans om te winnen zo goed als nihil. Wat was ik blij dat ik het er uiteindelijk toch op had gewaagd; ik kreeg er tussen de honderd inzendingen een eervolle vermelding! Het moment waarop Lize Spit (zij was het hoofd van de jury) de eerste zin van mijn verhaal voor die bomvolle zaal voorlas en vervolgens mijn naam uitsprak: kippenvel. Voor de eerste keer had ik het gevoel dat ik echt iets kon bereiken met mijn schrijfsels.

Een andere overwinning dit jaar vond plaats in de maand juli. Dan werd naar goede gewoonte Camp NaNoWriMo georganiseerd, het kleinere broertje van de klassieke NaNoWriMo in november. In april had ik het ook al eens geprobeerd, maar toen had ik faliekant gefaald. In juli probeerde ik het dan maar opnieuw, want het was toch zomervakantie dus dan zou ik meer tijd hebben. Mijn doel was om 15.000 woorden te schrijven in één maand. Voor sommigen misschien een peulenschilletje, maar voor mij was dit een grote uitdaging. Het heeft me heel veel moeite gekost, maar uiteindelijk heb ik het gehaald! Man, wat gaf dat voldoening.

Verder mag ik natuurlijk niet vergeten dat ik een Watty gewonnen heb, iets waar ik oprecht nooit had van durven dromen. Ik heb zo veel complimentjes gekregen over Maanvlucht en mijn andere schrijfsels en dat heeft mij zo vaak doen glimlachen. Eigenlijk zijn jullie allemaal gewoon veel te lief voor mij. Tussen al mijn onzekere en gefrustreerde momenten heeft Wattpad mij zo veel deugd gedaan, ook al zorgt deze site er ook voor dat ik druk voel - om te posten, om even goed te zijn als al die andere talenten hier.

Een van mijn belangrijkste voornemens voor 2017 is dan ook om meer te schrijven. Ik hoop eindelijk mijn allereerste boek af te schrijven, of dat nu Maanvlucht of een ander verhaal is. Schrijven moet nog meer dan nu opnieuw een plezier worden, iets waar ik elke dag tijd voor wil vrijmaken. Om dat mentaal aan te kunnen, ben ik trouwens in het boek Schrijven vanuit je Hart van Nathalie Goldenberg begonnen. Het heeft mij al zo veel bijgebracht. Een aanrader voor iedereen die af en toe worstelt met schrijven.

*****

Om af te sluiten: bedankt aan iedereen die mij het afgelopen jaar gesteund heeft, met wie ik leuke momenten heb beleefd. Bedankt aan iedereen die de moeite heeft gedaan dit hele stuk uit te lezen. Bedankt aan iedereen die mijn nonsens wil lezen. Bedankt aan iedereen die zo veel geduld met mij heeft. Gelukkig nieuwjaar, iedereen ♥