— O czymś chciałeś ze mną porozmawiać. — Czarnowłosy przyszedł do klasy, gdzie nikogo nie było, z wyjątkiem jego i szatyna. Niebieskooki nie wyglądał, jakby miało to być coś dobrego, więc David trochę się stresował, jednak nie tracił nadziei, że może to być coś dobrego. 

— Musimy zerwać — powiedział prosto z mostu Sanders. Nie chciał w tym momencie patrzeć na zielonookiego. Bał się, iż dostrzeże jego zaczerwienione od płaczu oczy. 

— Co? Nie mówisz poważnie, prawda...? — Jones był zdziwiony jego słowami. Nie chciał, by to była prawda. On chciał z nim zerwać? — Jake, spójrz na mnie. — Zbliżył się do niego, po czym podniósł lekko jego głowę. — Co się stało? 

— Nic. Po prostu doszedłem do wniosku, że to nie ma sensu. Nigdy nie powinienem był z tobą chodzić. 

Czarnowłosy poczuł, jakby te słowa były ciosami wymierzonymi w niego. Nie wiedział, czemu jego chłopak go ranił. Czemu chciał to zakończyć? A może on nie chciał tego kończyć?

— Twój ojciec kazał ci ze mną zerwać, prawda? — Nadal patrzył w jego oczy. Zauważył łzy napływające do nich. 

— Chciałem być z tobą, odkąd tylko cię spotkałem... Nie chcę tego psuć... — łkał. Jego usta drżały. — Muszę... Muszę, bo inaczej nigdy cię już nie zobaczę... 

Nagle poczuł, jak chłopak go obejmuje. Poczuł jego łzy na swoim ramieniu. Też płakał. Też dał się ponieść emocjom. 

— Też chciałem z tobą być... — jego głos również się łamał. —  I nadal chcę... Proszę, nie kończmy tego... 

Trwali tak, wtuleni w siebie, płacząc. 

— Właśnie, nie pozwól swojemu ojcu sobą pomiatać! — Oboje popatrzyli się w stronę drzwi, gdzie stał Michał. — O, sory, nie wiedziałem, że macie ważną rozmowę, już mnie tu nie ma. — Powoli wycofał się, rozumiejąc powagę sytuacji. 

— Czyli... Jaka jest ostateczna decyzja? — Zielonooki otarł ze swojej twarzy łzy. Patrzył z lekkim uśmiechem na szatyna. 

— Nie wiem... — Sanders nie chciał mu odpowiedzieć, że nie powinni ze sobą chodzić, gdyż bał się, iż skrzywdzi chłopaka, a drugiej strony nie chciał mu odpowiedzieć, że będą ze sobą chodzić, ponieważ bał się, iż będzie musiał go zostawić. 

— Dam ci czas — odparł David. Czuł, że dla Jake'a obie opcje mogą oznaczać cierpienie, więc nie naciskał. Pocałował go w policzek. — Kocham cię. 

— Ja też... — odrzekł niebieskooki, gdy czarnowłosy już poszedł. — Nie wiesz, jak bardzo... 

***

— Oooo paaanieee, to tyyyyy na mnie spoooojrzaaałeeeś! — Jasnowłosy śpiewał (czy może raczej wydzierał się) na cały korytarz. David sam nie wiedział czemu, ale lubił spędzać z nim czas. Zwłaszcza, że nikt poza nim nie próbował nawet porozmawiać z tym Polakiem. 

— Jaki tytuł ma ta piosenka? — zapytał zielonooki, zainteresowany piosenką, którą prawie cały czas śpiewał jego nowy kolega. 

— Barka. — Chłopak wyglądał, jakby się miał zaraz rozpłakać. Oczywiście udawał. — Brother, Jan Paweł II był złotym Polakiem. 

— A znasz Michaela Jacksona? 

Michał musiał chwilę się namyślić. 

— Kojarzę z imienia i nazwiska — odpowiedział po dłuższym czasie. — Ale tak to nie. 

— Posłuchaj sobie tego. — Włączył piosenkę They Don't Care About Us. Jasnowłosy szybko podchwycił rytm. 

— Ej, pamiętam, jak kiedyś w Twoja Twarz Brzmi Znajomo Piotr Gawron-Jedlikowski ją śpiewał. — Przypomniał sobie ten występ. — Biedaczek, zrobił se krzywdę. 

— Co mu się stało? 

— Nieważne. Powiedz mi, co z wami? — zaczął delikatny temat, jednak David postanowił mu o tym powiedzieć. 

— To skomplikowane — zaczął. — Ale... jeszcze dam mu czas do zastanowienia się. Nieważne, jaką decyzję podejmie, zrozumiem to i będę go wspierać. 

— Ooo, jakie to słodkie. — Chłopak szczerze się wzruszył. — Smutno, smutno mi, Boże — zaśpiewał cicho. — Smutno mi, bo oni nie są razem — dopowiedział sobie. 

Jones wbił swój wzrok w ścianę. Nie chciał zamęczać się myślą o tym, iż może nigdy nie będą razem, jednak wciąż o tym myślał. 

***

Następnego dnia próbował dodzwonić się do szatyna. Ile razy próbował, zawsze włączała się poczta. Bał się, że mogło mu się coś stać. Kiedy już miał wychodzić, chłopak do niego zadzwonił. 

— Myślę, że to nie najlepszy czas, abyś do mnie dzwonił — powiedział. W jego głosie słychać było przygnębienie. Zielonooki zaczął martwić się o niego jeszcze bardziej. — Jeszcze ojciec usłyszy. 

— Ja martwiłem się o ciebie... — zaczął David. — Nie chciałem cię zdenerwować...

— Dave, proszę, nie potrzebuję więcej kłopotów. 

— T-to cześć. — Czuł, że zaraz się rozpłacze. Starał się utrzymać poważny ton głosu.

— Pa. 

Nie wiedział, co ma zrobić dalej. Chciał nadal z nim być. Nie chciał na niego naciskać, ale czuł, iż takie czekanie będzie bolało go bardziej, niż najgorsza odpowiedź. 

***

— Tato, musimy porozmawiać — podjął temat Thomas. Mężczyzna popatrzył na niego. 

— O co chodzi? — zapytał, nie interesując się jakimkolwiek tematem. 

— Co powiedziałeś Jake'owi? — Powaga, jaką spoglądał na rodziciela była zdumiewająca. Pan Sanders zastanowił się, co ma mu odpowiedzieć. 

— Powiedziałem mu to, co miałem mu powiedzieć. 

Brązowowłosy zdenerwował się jeszcze bardziej. 

— Masz w ogóle pojęcie, że przez ciebie wychodzi z pokoju tylko po to, żeby pójść do szkoły?! Ty wiesz, że on cierpi?! — Chciał powiedzieć mu gorsze rzeczy, ale się powstrzymał. — Coś ty mu powiedział? — wycedził przez zęby. 

— Nie chcę, aby mój syn był gejem. To wszystko — odparł ojciec, nie okazując żadnej skruchy. — Kazałem mu zerwać z... 

— Dość tego! Nie możesz mu rozkazywać, z kim ma być, a z kim nie! To jest jego życie, nie twoje! 

Robert Sanders po raz pierwszy widział swojego syna, który nawet po dużej dawce alkoholu umiał zachować względny spokój, rozwścieczonego.