Zamknęłam drzwi na klucz i poszłam zobaczyć przez okno balkonowe czy odjechał. Na moje szczęście właśnie odpalił samochód i odjechał w kierunku domu jego rodziców. Wzięłam torebkę i zaczęłam w niej szukać mojego telefonu komórkowego, a po chwili go znalazłam.

Do Alana:
Proszę zaopiekuj się dziś Lili

Na początku się wahałam czy to wysłać, ale nie chciałam, żeby tu dziś przyjeżdżał. Usiadłam na sofie i czekałam na odpowiedź, którą po chwili otrzymałam.

Od Alana:
Jasne jutro wieczorem Ci ją przywiozę

Przeczytałam wiadomość i odłożyłam telefon na stolik kawowy. On jednak znów zawirował wydając z siebie dźwięk. Spojrzałam na ekran wyświetlacza, na którym widniało zdjęcie Leona. Wzięłam telefon i odebrałam.

- Cześć kochanie. - przywitałam się.

- Cześć misiu. Co tam u was? - zapytała.

- A dobrze Lili przed chwilą usnęła. - skłamałam z wachającym się głosem.

- Czyżby? - zdziwił się.

- T...tak. - powiedziałam łamiącym się głosem.

- Kate nie kłam. Wiem gdzie jest Lili, ale chce to usłyszeć z twoich ust.

- U rodziców Williamsa. - odpowiedziałam cichym głosem, którego prawie nie było słychać.

- Możesz głośniej? - zapytał.

- U rodziców Williamsa. - powtórzyłam głośniej.

- Dziękuję. - powiedział po cZym dodał. - Muszę wyjechać w ważnej sprawie i nie będzie mnie przez tydzień. - poinformował. - Poradzicie sobie? - zapytał.

- Tak jasne. - odpowiedziałam poprawiając się na sofie.

- Moi ludzie mają Cię cały czas na oku, więc nic ani Tobie, ani Lili nie grozi.

- Rozumiem.

- To ja będę kończył. Widzimy się w sobotę. Nie robi głupstw kochanie. - powiedział i się rozłączył.

Czy tylko mi się  wydaje, że z Leonem coś się dzieje? Zaczęłam patrzeć się w ścianę z zdjęciami. Na każdym była Lili, a czas trafiałam się ja. Jedno było, na którym byliśmy w trójkę. Było? Było jak wychodziłam, a teraz go nie ma. Wstałam na wyprostowane nogi i podeszłam do ściany. Spojrzałam za komodę i ujrzałam potrzaskaną antyramę z zdjęciem. Schyliłam się by je podnieść, ale dostałam dziwny skurcz w podbrzuszu.

Alan:

Co ja robię? Sam nie wiem. Nie powinienem jej zostawiać, ale nawet po jej wiadomości siadać, że chce być sama. Chce mnie wyeliminować ze swojego życia.

Po piętnastu minutach byłem na podjeździe u moich rodziców. Zamknęłem samochód na pilota i poszedłem w stronę drzwi wejściowych. Otwierając drzwi usłyszałem już śmiech Lili. Ta naprawdę fajne dziecko i cieszę się, że to ja jestem jej ojcem. Odziedziczyła po mnie oczy, ale mam nadzieję, że kilka cech charakteru też jej po mnie zostanie.

Stałem w futrynie drzwi od salonu i obserwowałem co się tam dzieję, a to co tam zobaczyłem to prawdziwy kabaret. Mój ojciec był przebrany za wróżkę, a matka za księżniczkę robiąc wnuczce przedstawienie, z którego miała wielką radochę.

- Pacz Lili kto przyszedł. - odezwała się kobieta, gdy mnie zauważyła, a dziewczynka spojrzała w moim kierunku.

- A gdzie Kate? - zapytał mój ojciec.

- Źle się poczuła. - odpowiedziałem.

***

Po kilkunastu minutach Lili sama zasnęła na sofie oglądając bajkę w telewizorze, a ja przełożyłem ją do wózka, przykrywając kocykiem. To taki uroczy widok.

- Alan - dobiegł mnie głos kobiety.

- Tak? - odpowiedziałem.

- Możemy porozmawiać? - zapytała.

- Jasne.

- Chodź do kuchni. - powiedziała, a po chwili już tam byliśmy. - Chcesz coś do picia? - zapytała, a ja zająłem miejsce na wysokim krześle przy wyspie kuchennej.

- Może być woda. - odpowiedziałem. - To oczyma chcesz porozmawiać? - zapytałem zainteresowany.

- Chodzi mi o Kate. - powiedział i postawiła przede mną szklankę z przeźroczysta cieczą.

- Jeśli chodzi o związek to niestety, ale jest z Jonasem. - odpowiedziałem i upiłem łyk wody.

- Czyli to z nim jest w ciąży? - zapytała.

- Zauważyłaś? - zdziwiłem się.

- Już to po niej widać. Nie ukryje tego.

- Też tak myślę, a co do pytanie to chyba ja jestem ojcem.

- Chyba? - dopytywała.

- Nie powiedziała mi tego prosto w oczy, że jest w ciąży.

- Porozmawiajcie poważnie tu chodzi o życie dzieci.

- Ja to wiem. - odpowiedziałem i upiłem kolejnego łyka napoju.