- Kate? - usłyszałam jego głos.

- Głupio mi do Ciebie dzwonić i pytać. - zaczęłam.

- Mów zwięźle i na temat. - wepchnął mi się w zdanie.

- Jesteś w mieście czy jeszcze nie wróciłeś? - zapytam.

- W mieście, a o co chodzi?

- Nie chce mi się wtrącać w plany czy coś, ale... - zaczęła , ale nie pozwolił mi skończyć.

- Ty nigdy nie po krzyżujesz mi planów.

- Mógłbyś do mnie przyjechać? - wypaliłam od razu.

- Jasne, a gdzie jesteś? - spytał.

- W szpitalu miejskim. - odpowiedziałam.

- Coś z Lili? Czy z Tobą? Co się dzieje? - słychać było w jego głosie, że się przejął.

- Wszystko okey z Lili i ze mną też. - skłamałam.

- Okey to napisz mi, gdzie dokładnie jesteś, a ja już jadę.

- Dziękuję. - odpowiedziałam.

- Nie ma za co. Do zobaczenia. - powiedział i się rozłączył.

Wysłałam sms Dylanowi na jakim dokładnie oddziale na i sali leżę i czekałam, aż przyjedzie.

Dylan:

Po telefonie Kate trochę się zdziwiłem. Co prawda widzieliśmy się raz po kilku latach, a ona mnie prosi, żebym przyjechał. Co się stało, że jest w szpitalu? I dlaczego zadzwoniła po mnie, a nie Jonasa. Wsiadłem do samochodu i pojechałem w stronę szpitala.

Na moje szczęście na wszystkich światłach miałem zielone światło co spowodowało, że byłem tu o wiele wcześniej. Podeszłem do rejestracji i zapytałem o sale, na której leży brunetka, a starsza z pielęgniarek zaprowadziła mnie prosto pod drzwi.

- Mogę wiedzieć co się stało z nią? Dlaczego jest tu? - zapytałem kobietę stojąc przed odpowiednimi drzwiami do sali.

- Jest pan kimś z rodziny? - odpowiedziała pytaniem na moje pytanie.

- Nie. - odpowiedziałem krótko.

- Nie mogę panu udzielić takiej informacji. - powiedziała i odeszła.

Otworzyłem drzwi i wszedłem do środka pomieszczenia.

Kate:

D

rzwi do pomieszczenia, w którym jestem się otworzyły i ujrzałam bruneta. Od razu uśmiechnęłam się w jego kierunku co odwzajemnił.

- Hej. - przywitałam się i wstałam do pozycji siedzącej.

- Siemka. - odpowiedział i zamknął drzwi.

- Siadaj tu. - pokazałam na krzesło przy łóżku. - Albo tu. - poklepałam miejsce na łóżku, ale chłopak wybrał to drugie.

- Co się stało, że tu jesteś? Coś poważnego? - zaczął zadawać pytania.

- To przez ten wyjazd. - odpowiedziałam.

- Niech zgadnę przez samolot? - zapytał.

- Tak.

- Aż tak Ci się nudzilo, że zadzwoniłaś po mnie? - zaśmiał się.

- Fajnie nam się wtedy rozmawiało i pomyślałam, że fajnie by było teraz porozmawiać sobie. Chyba, że nie masz czasu to zrozumiem. - posłałam mu lekki uśmiech.

- Dla Ciebie zawsze się czas znajdzie. Połóż się jeśli tak Ci będzie lepiej.

- Nie. - zaprzeczyłam. - Tak jest dobrze.

- Gdzie ty tak ogólnie pracujesz? - zapytał. - Szef zadowolony, że tak długo Cię już nie ma? - zmarszczył brwi. - No chyba, że pracujesz u chłopaka.

- Raczej nie będzie zadowolony, gdy wrócę. - zacisnęłam usta w wąska linię. - Chyba będę musiała poszukać nowej pracy.

- To dobrze się składa, bo mój kuzyn ma miejsce stworzone specjalnie dla Ciebie. - posłał mi szczery uśmiech.

- To znaczy? - zapytałam. - Co bym musiała robić?

- Sekretarka. - powiedział krótko. - Sprawy papierkowe wiesz o co chodzi?

- Tak, tak. A ja się nazywa jeśli można wiedzieć? - zapytałam ciekawska.

Trudno mi będzie odejść z firmy Williamsa, ale na pewno mnie już nie będzie chciał. Nie ma mnie już trzeci tydzień. Już pewnie znalazł kogoś na moje miejsce.

- Alan Williams. - odpowiedział, a ja zdębiałam.