Zaczęłam mrużyć powieki czując coś gorącego na moim czole. Odruchowo przyłożyłam dłoń do czoła i dzięki temu wyczułam coś miękkiego, materiał?

- Zostaw.-mruknął jakiś męski głos, który wydawał mi się dziwnie znajomy, ale byłam zbyt zdezorientowana, żeby go rozpoznać.

Obróciłam głowę w bok, aczkolwiek czyjeś dłonie złapały moje policzki i obróciły głowę twarzą do sufitu. Mruknęłam czując szczypanie na szyji, którego nie mogłam zidentyfikować. Udało mi się uchylić powieki, aczkolwiek wzrok jeszcze przez chwilę miałam zamglony i roztarty. W końcu niewyraźne kształty przerodziły się w obiekty. Zamrugałam kilka razy obracając głowę w bok, gdzie ujrzałam Dantego. Patrzył na mnie siedząc obok na ziemi. Jednak jego wzrok pałał złością.

- Dante?-wymamrotałam przymykając na chwilę ciężkie powieki.

- Idiotka.-prychnął.- Po co na ten lód wchodziłaś?-zapytał okrywając mnie szczelniej kocem.

Jak się okazało leżałam na materacu przed zapalonym kominkiem z okładem na czole.

- Szukałam cię.-odparłam ledwo słyszalnie.

-A ja ciebie. Masz szczęście, że usłyszałem ten huk lodu. Inaczej mogłabyś utonąć albo zamarznąć.

-Uratowałeś mnie?-mruknęłam podnosząc się do siadu przez co okład spadł mi z czoła.- Jak?-dodałam otrzymując do rąk kubek z panującą herbatą w środku.

- Wskoczyłem za tobą. Trochę to potrfało, ale w końcu cię znalazłem.

W tamtej chwili zauważyłam, że rzeczywiście miał mokre włosy, ale ubrany był w swoje dresy oraz czarną bluze.

- Mogłeś mnie nie ratować.

- Nie mów tak.-zareagował na moje słowa niemalże od razu i to ostrym tonem.- Nie wybaczyłbym sobie, gdybym pozwolił ci odejść.

- Tyle krzywdy ci zrobiłam.-mruknęłam, po czym upiłam łyk gorącego napoju.

- I nawzajem.-dodał z uśmiechem, dzięki czemu wiedziałam, że nie jest na prawdę zły.- Musisz uważać. Te okolice może i wyglądają na potulne, ale są niebezpieczne.

- Zdążyłam się zorientować.-odstawiłam naczynie na bok.- Ile spałam?-spojrzałam na niego.

- Dwa dni.-odpowiedział, przez co coś mnie w piersi zakuło.

Przeniosłam wzrok na swoje dłonie będąc nadal zszokowaną takim czasem mojego snu.

- Głowa boli?-zapytał, a ja pokiwałam głową, ponieważ rzeczywiście czułam ból w skroniach.

Ale większe cierpienie miałam w duszy, kiedy myślałam o tym czemu musiałam go szukać.

- Jesteś na mnie zły?

- Nie, jestem zły na siebie, Bella.-odparł, przez co uniosłam na niego skruszony wzrok.- Pozwoliłem ci wyjść na ten mruz i wpaść do tego cholernego jeziora.-przetarł dłonią widocznie zmęczoną twarz.

- A ja pozwoliłam ci się we mnie zakochać.-dodałam do jego wypowiedzi.

- Przecież to nie twoja wina.

- Skoro tak, to mój wypadek również nie jest z twojej winy.-rzuciłam.

- Pomimo tego w jakim stanie jesteś, to i tak cię nie przegadam.-westchnął dramatycznie, przez co się lekko uśmiechnęłam a on za mną.

- Czekaj, to ty cały czas się mną zajmowałeś?

- Nie miałem wyboru, inaczej mogłoby być z tobą źle.-wstał z ziemi.- A na to nie mogę pozwolić.