- To nie możliwe ! - krzyknął rozgoryczony chłopak waląc ręką o stół. Kolejne próby znalezienia owej krainy poszły na marne.

Miał nadzieję, że choć raz znajdzie ślad, nawet najdrobniejszy, który prowadzi do tego świata.

- Cholera ! - krzyknął znów zrzucając papiery i mapy ze stołu. Nie mógł przyjąć do siebie wiadomości, że po raz kolejny mu się nie udało.

Znany poszukiwacz i łowca skarbów, który znalazł wiele cennych artefaktów nie może sobie poradzić z zaginionym światem. Zajmował się różnymi sprawami i zawsze znajdywał to czego szukał, ale nie tym razem. Od miesiąca próbował znaleźć krainę zwaną Verlore.

Miesiąc siedzenia nad mapami i zbieraniem informacji nic nie dał. Jedyne co mieli to okolicę, w której RZEKOMO znajduje się kraina.

Pewności nie było.

Zaginęła wieki temu, ale nadal znajdą się mapy z zaznaczonym jej położeniem, czy też ludzie, którzy twierdzili, że widzieli mieszkańców Verlore.

Nie tyle co skarby podniecały poszukiwacza, a wiedza, że nikt nie wrócił stamtąd żywy.

To jeszcze bardziej potęgowało chęć zobaczenia tego cuda na własne oczy.

Nie jeden już próbował znaleźć Verlore.

Dysząc ciężko podniósł jedną z map i rozłożył na stole zaznaczając miejsca, w których już był.

Wiedział, że miał dobrą mapę, ale czy dobrze szukał ?

Warknął zagniewany i kopnął w nogę od stołu przy czym wosk ze świeczki kapnął na mapę.

- Nosz jasna cholera ! - znów zaklnął próbując zebrać wosk z mapy.

Nie zauważył, gdy do pokoju wszedł jeden z jego współpracowników.

Nie przepadali za sobą od pewnego czasu, jednak trzymali się razem, gdyż obydwoje mieli dobre wpływy.

- Dzwonił jeden z klientów - odparł bez zbędnej zwłoki - chce byś znalazł dla niego Ver...

- Jak mam niby to znaleźć ?! Jest to nie możliwe ! Od miesiąca staram się znaleźć choć jedną poszlakę ! - przerwał mu gwałtownie odwracając się do współpracownika. Te wszystkie telefony z ofertą były kuszące, aż za bardzo, ale sami zleceniodawcy wiedzieli, że nie da się znaleźć tej krainy i mimo tego wydawali fortunę na jej odnalezienie.

Denerwujące to było, jednak zabawne. Głupota bogatych nie zna granic.

- Proponuje całą fortunę za znalezienie jej - kontynuował spokojnie. - nie przyjmuje też odmowy.

Mówiąc to podał czarnowłosemu czerwony szalik i czapkę braci.

Oszołomiony wziął rzeczy i przypatrywał im się ze strachem.

Skąd miał rzeczy jego braci ?

Czy naprawdę niektórzy są skłonni do takich rzeczy ?

- Ile mamy czasu ? - zapytał  podnosząc wzrok na drugiego.

- Pół roku.

- Podejmuję się - odpowiedział bez jakiekolwiek namysłu i zacisnął ręce na rzeczach jedynej rodziny.