Jeszcze tego samego dnia odbyło się uroczyste śniadanie, poprzedzone - jak zwykle - nudną przemową mojego wuja. Następnie wszyscy udali się do odpowiednich sal lekcyjnych.

Na schodach prowadzących do klasy od eliksirów zaczepił mnie Harry.

- Uważaj na niego. - oznajmił stanowczym tonem.

- Sądzę, że nie powinno cię to interesować, i... I przestań mnie prześladować, ok? Nie jestem już małym dzieckiem, które potrzebuje niańki. - oburzyłam się.

- Martwię się o ciebie. On nie jest ciebie wart.

- Kurwa, Potter! To, że przeżyłeś nie oznacza, że możesz podporządkowywać sobie ludzi! - warknęłam.

On odchylił usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale po chwili odwrócił się i zaczął iść w przeciwnym kierunku. Wiem, że byłam za ostra, ale już dawno chciałam mu to wszystko wygarnąć.

Zajęcia minęły nam bardzo szybko. O wpół do czwartej leżałam w swoim pokoju pod kołderką i pisałam list do rodziców.

Nagle usłyszałam pukanie do drzwi.

- H-hej... Mogę?

Przewróciłam oczami, widząc, że to Harry uchyla drzwi.

- Jeśli to jest naprawdę coś ważnego i nie będziesz mi truł dupy - jak najbardziej.

- Chciałbym cię przeprosić. - oznajmił.

Dałam mu znak, by kontynuował.

- Wiem, że robię źle, ale Draco... On nie jest taki jak myślisz. Zwyczjnie się martwię. - widziałam w jego oczach poczucie winy.

- Mam pytanie.

- Tak?

- Miał rację?

- Kto? - udawał głupa.

- Malfoy. Idzie wojna? Voldemort powrócił?

Zapadła głucha cisza. Ciemnowłosy spojrzał w ziemię.

- Tak... - wyszeptał, podnosząc wzrok.