Obudziłam się w cudownych ramionach ukochanego. Przekręciłam głowę w jego stronę, aby lepiej przyjrzeć się łagodności rysów. Delikatnie pogładziłam dłonią jego policzek, uniósł kąciki swoich ust, chwycił moją rękę po omacku i czule ją cmoknął. Otworzył oczy.

- Jak się spało? – spytał szeptem.

- Niby powinnam się wyspać, ale ciągle czuję się zmęczona - westchnęłam.

- Często tak mam po koncertach. - Odgarnął mi grzywkę z oczu, po czym cmoknął w czoło. – Byłaś wspaniała, a twoja przemowa... Mam nadzieję, że uda nam się choć trochę ruszyć sumienia dziennikarzy.

- Nie jestem pewna. Sam wiesz, że są niezłymi hienami, czatującymi nad nami, jak sępy nad padliną.

- Tak, wiem... Wiem również, że razem jesteśmy silniejsi i nie mamy prawa się poddawać.

Ponownie cmoknął mnie w głowę.

- Zamówię nam śniadanie, dobrze? – mruknął mi do ucha.

Kiwnęłam głową, a wtedy on odsunął mnie lekko od siebie, podniósł się z łóżka i podreptał do leżącego na komodzie telefonu.

- Dzień dobry, mówi Michael Jackson – powiedział w słuchawkę. – Chciałbym zamówić do swojego pokoju dwie porcje płatków z mlekiem, dwie szklanki soku pomarańczowego i tosty z serem. Tak... Jak najszybciej, poproszę...

To mówiąc, rozłączył się. Podniosłam się lekko i oparłam plecami o ścianę. Mike usiadł na skraju łóżka i położył mi dłoń na kolanie.

- Zamierzasz to wszystko zjeść? – roześmiałam się.

- ...A co? – uniósł lekko brew. – Myślisz, że nie dam rady?

- Nie, ja wiem, że dasz...

Zbliżyłam do niego swoje usta i delikatnie szurnęłam nimi o jego dolną wargę.

- Chciałabym kiedyś spróbować twoich potraw – szepnęłam.

Mike uśmiechnął się lekko, po czym wstał i wcisnął się obok mnie.

- Nie gotuję w trasie – oznajmił, obejmując mnie przy tym ramieniem.

- Chyba najlepsza pora, by to zmienić...

Ponownie ukazał mi swoje cudowne, białe perełki, po czym wtulił nos w moje włosy.

- Będę o tym myślał – szepnął.

Od Michaela aż biło spokojem i delikatnością. Błyskawicznie potrafił dostrzec, kiedy coś mnie trapiło, spędzało sen z powiek i wiedział, co zrobić, bym poczuła się lepiej. Po chwili rozległo się pukanie do drzwi naszego pokoju, zmuszając Michaela do wypuszczenia mnie ze swoich objęć i wpuszczenia stojącego na korytarzu gościa. Mike powoli zwlókł się z łóżka, przekręcił zamek i pociągnął za klamkę.

- Dzień dobry, przyniosłem pańskie zamówienie. – Usłyszałam głos mężczyzny stojącego za otwartymi drzwiami.

- Tak, dziękuję bardzo. – Michael przejął od niego tacę pełną jedzenia.

- Mam jeszcze gazetę, być może zaciekawią państwo najnowsze wiadomości.

Mike zmierzył go spojrzeniem, westchnął, po czym chwycił zwinięty w rulon brukowiec.

- Dziękuję, do widzenia. – Zamknął mu przed nosem drzwi.

Zwlokłam się z łóżka i podeszłam do stołu. Michael zajął już wygodne miejsce na krześle. Usiadłam naprzeciwko niego i bełtałam łyżką w zupie. Mike, zamiast jeść, rozwinął gazetę i zaczął ją lustrować. Nabierałam odrobinę mleka, po czym wylewałam ją do miski. Później zaczęłam ganiać płatki dookoła naczynia.

- Dlaczego nie jesz? – spytał mnie w końcu Mike, zerkając znad gazety.

- Jakoś... Nie mam ochoty – odparłam markotnie.

- To zjedz tosta, jak nie chcesz zupy... No, chyba, że mam cię pokarmić – roześmiał się, po czym chwycił łyżkę i zaczął kierować mi ją do ust. – Otwórz buźkę, leci samolocik!

Ryknęłam śmiechem, zdmuchując tym samym zupę z łyżki.

- Dobrze już, zjem – oznajmiłam w momencie, gdy trochę się uspokoiłam. – Nie ma to jak odpowiednia zachęta...

- Nie marudź, tylko szam tą zupkę, bo więcej jej nie zamówię - roześmiał się Mike. – Tylko pamiętaj, mam cię na oku, nawet za tą gazetą.

- Tak jest!

Ponownie podniosłam łyżkę z jedzeniem do ust. Tym razem udało mi się spróbować tej potrawy. Smakowała dziwnie... normalnie. Zupa mleczna, jak każda inna. Prawdę powiedziawszy, nie różniła się w zasadzie niczym od tej, którą często jadłam w domu. Kiedyś myślałam, że Mike, jako Król Popu, sławny i, nie oszukujmy się, bogaty człowiek, jada bardzo wyszukane śniadania, a tu dostałam taką prostą potrawę. Może dania, zrobione przez niego, są niezwyklejsze?

- Jezus Maria! – wykrzyknął Mike, w momencie, gdy połknęłam czwartą łyżkę zupy.

- Co się stało? – spytałam, lekko zaniepokojona.

- Zobacz...

Michael podał mi gazetę. Na jednej ze stron widniał nagłówek: Michael Jackson zmusił swoją dziewczynę do publicznego wyznania mu miłości!

- Ja pierdzielę! – wykrzyknęłam, zrywając się z miejsca, zaczęłam głośno czytać treść artykułu. - ,,Michael Jackson, podczas swojego wczorajszego koncertu w Buenos Aires wykonał w duecie z dziewczyną, którą prawdopodobnie krzywdzi i wykorzystuje, swój wielki przebój: ,,I Just can't stop lovin' you". Utwór opowiada o miłości, jednak, czy można go śpiewać z nastolatką, do której nie czuje się nic, prócz pożądania? Przypomnijmy, że gwiazdor od kilku miesięcy widziany jest w towarzystwie pięknej dziewczyny. Jak mówią nasze źródła, nazywa się Martyna, pochodzi z Polski i ma 16 lat! Piosenkarz jest od niej o ponad połowę starszy, czy można, więc w tym przypadku mówić o miłości? Zeszłej nocy, Jackson, starał się odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia związane z rzekomym wykorzystywaniem dziewczyny. Po zakończonej piosence zabrał głos w tej sprawie. Zapewniał, że oboje darzą się szczególnym uczuciem, a nasze podejrzenia uznał za kłamstwo. Następnie głos zabrała Martyna, potwierdzając wersję wydarzeń swojego poprzednika i zapewniając, że między nimi narodziła się prawdziwa miłość. Mówiła to szczerze, czy może została zmuszona do przedstawienia takiej wersji wydarzeń? W końcu niewinni się nie tłumaczą, prawda? Całe przemówienie zakończyli idealnie zainicjowanym pocałunkiem. Może, więc parę łączą tylko relację seksualne? Czy można tu mówić o pedofilii?''
Zrobiło mi się słabo, usiadłam na skraju łóżka, odrzucając od siebie gazetę i zakrywając twarz dłońmi. Zaczęłam płakać.
Dlaczego? Dlaczego nie mogą nam dać spokoju? Czy oczekuję zbyt wiele? Czy muszę cierpieć z miłości? – myślałam. Po chwili poczułam, jak obok mnie siada Mike. Przerzucił mi rękę przez ramię i mocno do siebie przytulił.

- Nie płacz, coś wymyślimy... - starał się mnie pocieszyć.

- ...Ale co?! – wykrzyknęłam, odsuwając dłonie od twarzy, tym samym ukazując podpuchnięte oczy i czerwone od łez policzki.

- Umówiłem się na wywiad...

- To nie ma sensu, będziemy tylko potwierdzać ich wersję. Powiedzieliśmy prawdę, licząc na to, że zrozumieją, że wszystko się wyjaśni i dadzą nam spokój, a teraz jest jeszcze gorzej. Boję się robić cokolwiek w tym kierunku. Odwołaj wywiad, proszę cię...

- W porządku. – Otarł kciukiem kolejną łzę, spływającą mi po policzku.

Dziwiło mnie, dlaczego jest w tym wszystkim taki silny. Media oskarżają go o tak okropne rzeczy, a on siedzi cicho, jak niewzruszony, jak z kamienia, uodporniony. Rzuciłam mu się na szyję i zaczęłam szlochać w rękaw.

- Ludzie zawsze będą gadać – zaczął, gładząc mnie po głowie. – Chciałem jakoś przemówić im do rozsądku, by zrozumieli, że nie mam wobec ciebie złych zamiarów, że naprawdę cię kocham i chcę spędzić z tobą resztę swojego życia. No, ale widać nie powinniśmy nic robić, bo teraz jest jeszcze gorzej. Przepraszam skarbie, nie chciałem cię zawieść.

- To nie twoja wina – odparłam, odrywając się od jego ramienia.

- Żałujesz... Żałujesz swojego uczucia? – spytał, drżącym głosem.

W moim oku ponownie zakręciła się łza, pokręciłam przecząco głową.

- Nie, nigdy... - szepnęłam. – Ostatnim uczuciem, jaki kiedykolwiek będzie mi doskwierać, jest żal. Kocham cię, całym sercem... Nie chcę cię zostawiać, nie mogę, nie potrafię, nawet, jeśli bym musiała. Mam ochotę uciec gdzieś z tobą, jak najdalej, by nikt nie mieszał nam w życiu, byśmy oddychali swoją miłością, żywili się dotykiem i pocałunkami... Michael, tak bardzo chcę uciec...

Ponownie zaczęłam płakać. Tym razem, poczułam na sobie również łzy swojego ukochanego.

- Nie możemy się poddawać – szepnął, tuląc mnie mocniej do swojego serca. – Nigdy cię nie zostawię, słyszysz? Nigdy! Choćbym miał stracić dobre imię, reputację, fanów, majątek, choćby mieli odwrócić się ode mnie przyjaciele, rodzina... Będę miał ciebie, ty jesteś najważniejsza.

Wtuliłam nos w jego koszulę. Słowa z gazety ciągle krążyły w mojej głowie, myśli kłębiły się w podświadomości. Dlaczego życie musi być takie trudne? Delikatnie położyłam swoją dłoń na jego ramieniu, wczepiłam się w niego jak koala. Było mi tak ciepło, przyjemnie. W końcu, przepełniona bólem, zmęczona płaczem, nie zważając na to, że niedawno wstałam, ponownie zasnęłam.

*****

Obudziłam się koło pierwszej w południe. Moje ciało okrywała ciepła kołdra, zdałam sobie sprawę z tego, że to Michael tak się o mnie zatroszczył. Wolno zsunęłam ją z siebie i ostrożnie wstałam. Zauważyłam, że na stole ciągle stoi moje śniadanie. Chwyciłam tosta z serem i zatopiłam w nim zęby. Byłam bardzo głodna, dlatego błyskawicznie pochłonęłam zawartość talerza. Zupy mlecznej już nie było, ale w sumie, to dobrze, gdyż zimna nie jest aż taka dobra. Podniosłam szklankę z sokiem i wypiłam go do ostatniej kropli. Posuwistym krokiem przetransportowałam się w stronę łazienki, licząc na to, że może tam znajdę Michaela, którego nie było w pokoju. Niepewnie uchyliłam drzwi. Pomieszczenie było puste. Weszłam do środka i stanęłam przed lustrem, przejrzałam się sobie. Miałam podpuchnięte od płaczu oczy i lekko rumiane policzki. Odkręciłam kran, zdecydowałam się umyć twarz zimną wodą, by poczuć się lepiej. Byłam załamana, pusta w srodku...
Dlaczego tyle nieszczęść spotyka akurat mnie? W dodatku Michael gdzieś wyparował...
Opuściłam łazienkę i rzuciłam się na łóżko. Zebrałam kołdrę w jedną kupkę i wtuliłam się w nią, zwijając przy tym w kłębek. Schowałam twarz w ciepły materiał. Po chwili usłyszałam dźwięk przekręcającego się, w zamku drzwi pokojowych, kluczyka. Nie drgnęłam.

- Skarbie, wstałaś już?- Ciepły głos Michaela wymusił u mnie lekkie poruszenie głową, jednak nie odpowiedziałam. – Kupiłem żelki, landrynki i ciastka. Pomyślałem, że może obejrzymy razem jakiś film. Jest jeszcze popcorn...

Westchnęłam cicho. Po chwili poczułam, że kładzie się obok, oderwał mnie od kołdry i przerzucił moje ręce przez swoją szyję. Wtuliłam się w niego tak, jak przed minutą w materiał leżący nieopodal.

- Skarbie, postaraj się tym tak nie przejmować, dobrze? – szepnął w końcu.

Otworzyłam usta...

- Wiem, że to trudne – nie dał mi dojść do słowa – ale spróbuj to zrobić, dla mnie. Nie mogę patrzeć na to, jak cierpisz....

Wolno zbliżyłam swoje usta do jego warg i delikatnie je musnęłam. Kiedy skończyłam, uśmiechnął się lekko.

- To jaki film mielibyśmy obejrzeć? – zmusiłam się do uśmiechu, chcąc jak najszybciej zmienić temat, może wtedy poczuję się lepiej.

- Co powiesz na... ,,Szczęki"?

- Lubisz filmy Spielberga, prawda?

- Lubię horrory...

- ...A jaki to horror, nie przesadzaj – uśmiechnęłam się, ucieszył się na ten widok. –Żyje niewinny rekinek, pływa po oceanie i raz na jakis czas zorganizuje sobie przekąskę. Toż to normalne!

- Tak, National Geographic po prostu. - Cmoknął mnie w głowę. – Chodź, w takim razie, dokształcimy się trochę...

Posłusznie sturlałam się z łóżka i podreptałam za Michaelem w stronę telewizora. Przykucnął i wsunął kasetę do odtwarzacza. Po chwili na ekranie zaczęły pojawiać się pierwsze sceny. Z zawzięciem pałaszowaliśmy wszystkie słodkości. W pewnym momencie, gdy przed oczami ujrzałam scenę grozy, chciałam ją zagryźć popcornem. Wsunęłam dłoń do pudełka i wtedy coś chwyciło mnie od spodu za rękę. Pisnęłam przerażona. Michael zaczął się ze mnie śmiać, wszystko stało się jasne. Chwyciłam pudełko i wysypałam resztkę popcornu do miski z żelkami, następnie nałożyłam je Michaelowi na głowę.

- Idiota, jak Boga kocham, idiota... - mruknęłam pod nosem.

Mike ciągle się śmiał, mimo że miał na sobie papierową ozdobę, zakrywającą jego twarz. Szturchnęłam go w bok.

- Cicho, przeszkadzasz mi oglądać.– roześmiałam się.

- Ej, ja też chcę zobaczyć, co się tam dzieje!

- Daj, wytnę ci otwory na oczy! – parsknęłam śmiechem.

- Nie kłopocz się, przecież mogę to zdjąć...

- Nawet nie próbuj! – Pogroziłam mu palcem, hamując śmiech.

Michael jednak nie posłuchał i ściągnął z głowy pudełko po popcornie.

- Ty małpo jedna! – rzuciłam się na niego i zaczęłam łaskotać. – To miała być kara za nastraszenie mnie! No, ale nic... Teraz będziesz błagał mnie o litość!

Łaskotałam go najlepiej jak umiałam, powaliłam na plecy, jednak on w pewnym momencie chwycił mnie za nadgarstki i uniemożliwił dalsze wykonywanie tej pasjonującej czynności.

- Miałem błagać cię o litość, tak? – uniósł lekko brew, starając się przy tym nie zaśmiać. – Nie wiedziałaś, że jestem mistrzem w łaskotaniu?

- Nie, sądziłam, że jesteś mistrzem w innej dziedzinie.

- Jakiej?

- W całowaniu...

To mówiąc rzuciłam się drapieżnie na jego usta, wgryzając w wargi. Mike nawet nie zdążył zaprotestować, ostrożnie położył mi dłoń na plecach i zaczął jeździć nią z góry na dół, od szyi, aż po lędźwie.

- No proszę, nie pomyliłam się... - szepnęłam w momencie, gdy w końcu udało nam się od siebie oderwać.

- Możemy nie przestawać? – spytał mnie niewinnie Mike, po czym ponownie dotknął mych ust.

Czułam ciepło, wypełniające całe moje wnętrze. Jego dotyk, miłość... To wszystko sprawiało, że byłam choć przez chwilę szczęśliwa.