Plan Wandy zadziałał. Clint szedł właśnie z Laurą po parku. Wszystko co mówiła potwierdzało to co o niej myślał, kiedy pierwszy raz ją zobaczył. Była niezwykła, urocza. Śmiała się z jego żartów.

-I mówisz, że nigdy nie pudłujesz?- zapytała przyglądając się uważnie Clintowi.

-Tak. Pokazał bym ale nie mam przy sobie łuku.

-Można pokazać to bez łuku- powiedziała, po czym schyliła się podniosła kamień i mu podała. Po tym wskazała najbardziej oddalone drzewo- Na jego korze jest wyryte serce. Widzisz je?

-Tak i co mam w nie trafić? Łatwizna.

-Nie w nie. Nad nim jest mała dziupla. Traf w nią.

Clint wytężył wzrok. Dziupla miała wielkość pięści dziecka. Serce w porównaniu z nią było ogromne. Spojrzał na kamyk. Miał nieregularny kształt. Musiał idealnie wcelować w środek, bo inaczej się nie zmieści.

-Patrz na mistrza- powiedział po czym wziął zamach. Rzucił. Widział jak w zwolnionym tempie jak kamyk leciał. Leciał i leciał. Trafił.

-Widziałaś?- zapytał zadowolony z siebie.

-Chodź sprawdzić- powiedziała i pobiegła w stronę drzewa.

Clint ruszył za mną. Biegał szybko ale mnie mógł jej dogonić. Była naprawdę szybka. Dobiegła pierwsza.

-Ruszasz się jak much a smole.

-Bo mnie zaskoczyłaś.

-Życie jest jedną wielką niespodzianką, więc trzeba się przyzwyczaić.

-Dobra. I co trafiłem, czy nie?

Laura włożyła rękę do dziupli. Szukała przez moment po czym wyciągneła go.

-Brawo udało ci się trafić.

-Mówisz to jakby to był przypadek.

-Dobra udowodniłeś właśnie, że umiesz trafić do celu.

-Od teraz masz mnie nazywać Clint Wspaniały.

Uśmiechnęła się do niego. Po ten ruszyli w dalej. Opowiadali sobie nawzajem śmieszne historię, a potem się z nich razem śmiali.

-I dlatego właśnie nigdy nie wolno słuchać się Starka- zakończył swoją opowieść.

-A ty i Romanoff to coś poważnego?- zapytała Laura.

-Natasza? Nie to tylko moja przyjaciółka. Dlaczego cała szkoła uważa, że jesteśmy parą?

-Bo do siebie pasujecie. Jako jedyni w Avengers nie macie jakiś nadludzkich zdolności.

-Stark też nie ma.

-On ma zbroje. I to dziwne świecące coś na klacie.

-To reaktor łukowy, ale twoja nazwa jest o wiele lepsza. Tylko przy nim tak nie mów, bo zrobi ci pięciogodzinny wykład.

-Mówisz jakbyś sam to przeżył.

-Bo przeżyłem. To jest jeden z powodów dlaczego chciałbym cofnąć czas.

-Więc ty i Natasza nie jesteście razem?

-Nie i nigdy nie będziemy.

Nagle z krzaków coś wyskoczyło i rzuciło się na Clinta. Coś dużego i puchatego.

Laura pomogła poskromić potwora. Clint dopiero kiedy stanął na nogi zorientował się, że to był pies. Obklejony błotem i liśćmi, ale zwykły pies, machający radośnie ogonem.

-Jaki on uroczy- powiedziała Laura głaszcząc go.

-Trzeba sprawdzić, czy ma obrożę- odparł Clint. Pochylił się nad nim i zaczął szukać. Niczego jednak nie znalazł.

-Musimy go odstawić do schroniska- stwierdziła towarzyszka Clinta. Ten jednak popatrzył prosto w oczy psa. W jednej chwili podjął decyzję.

-Nie trzeba, ja go wezmę.

-Jesteś pewien. Nie wiem, czy w szkole można trzymać zwierzęta.

-Dam sobie jakoś radę.

Tak razem z nowym towarzyszem ruszyli w stronę szkoły. Przed bramą jeszcze Laura zapytała:

-A jak go nazwiesz?

-Lucky- zdecydował- Panno Lauro Johnson przedstawiam ci Lucky'go.

Pies radośnie zaszczekał słysząc swoje nowe imię.