-Jesteś pewna, że to wypali?- zapytał Clint Wandę. Oboje stali przed laboratorium.

-Tak. Jestem tego pewna. Laura i Sharon właśnie skończyły lekcje. Zaraz wyjdą, a my użyjemy zagrania "Czy znasz Clinta?".

-Czekaj... Ściągnąłaś to z jakiegoś serialu.

-Może, ale to nieistotne. Najważniejsze, że działa.

-Dobra. Co dalej mam robić?

-Ja odciągne Sharon, a ty zagadaj Laurę. Włącz swój urok osobisty i ją oczaruj. Potem zaproś ją na spacer po miejskim parku.

-Dlatego akurat spacer?

-Rozejrzyj się. Jest jesień. Liście są złote. Jest piękna pogoda. Ona na pewno to doceni.

-Ok. Ale czemu miejski park. Nasz szkolny jest niczego sobie.

-Tak, ale w miejskim nie ma ukrytych schronów, ani kamer bezpieczeństwa.

-Ale tamten jest tak daleko...

-Wychodzisz przez bramę i już jesteś w parku. Nie marudź.

-Tak jest.

-I jeszcze coś. Oddaj mi ten łuk i strzały.

-Czemu?- zapytał robiąc krok w tył.

-Bo masz wyglądać normalnie, a nie jak Robin Hood.

-Dobra- powiedział podając jej kołczan i złożony łuk- Tylko na nie uważaj. To bardzo delikatny sprzęt.

-O idą! Chodź. Pamiętaj masz zachowywać się naturalne.

Wanda pociągnęła Clinta w stronę dziewczyn. Wcześniej obgadała wszystko z Sharon.

-Cześć- zaczeła Wanda.

-O Wanda! Część. Właśnie szłyśmy do pokoju- odpowiedziała Sharon.

-Naprawdę? Lauro, czy znasz Clinta- zapytała przyjaciółkę dając znak Sharon, że czas się wycofać.

-Jeszcze nie miałam przyjemności. Laura Johnson jestem.

Clint jedna nic nie odpowiedział, patrzył tylko na Laurę. Wanda musiała interweniować. Tak by nikt nie zauważył nadepnęła na niego. To wyrwała go z transu.

-Tak, bardzo ładne imię. Ja jestem właśnie Clint. Clint Barton.

-No to my was zostawimy- powiedziała Wanda i pociągnęła za sobą agentkę Carter. Odeszły na tyle daleko by para ich nie zobaczyła, po czy się rozdzieliły.

Wanda wyciągnęła ukrytą wśród krzaków czapkę maskującą i lornetkę. Po czym wróciła okrężną drogą pod laboratorium. Schowała za krzakami i obserwowała. Musiała mieć pewność, że wszystko idzie zgodnie z planem. Niestety z tej odległości nie słyszała o czym rozmawiają Clint i Laura. Wszystko jednak wyglądało dobrze. Laura się śmiała, a łucznik coś mówił. Potem razem odeszli w stronę bramy. Wanda śledziła ich wzrokiem.

-Co takiego robisz- odezwał się ktoś koło niej.

Wanda aż podskoczyła. Rozejrzała się szybko. Koło niej kucał Vision patrząc na jej dziwną czapkę.

-Vision! Wystraszyłeś mnie! W ogóle nie słyszałam jak idziesz!

-Proszę o wybaczenie panno Maximoff. Ja tak naprawdę przeniknąłem przez roślinność.

-Mów mi po imieniu. Po prostu Wanda.

-Dobrze. Czy mogłabyś mi powiedzieć Wando, co takiego robisz?

-Pomagałam przyjacielowi. A ty skąd się wziąłeś?

-To skomplikowane. Jestem cybernetyczną wersją człowieka. Tak na prawdę zostałem wyprodukowany przez Kołyskę. Jednak dopiero panicz Star i pan Banner mnie włączyli...

-Chodziło mi po co tu przyszedłeś, a nie skąd się wziąłeś na świecie.

-Ah. Teraz twoje pytanie nabrało większego sensu. Ja właśnie szukałem ciebie, by cię zapytać... Ale kiedy ciebie zobaczyłem, poleciałem... Ja po prostu chciałem... Robisz coś w piątek?

Wanda przez chwilę patrzyła na niego nie mogąc wydobyć z siebie słowa.

-Nie ja nie mam żadnych planów- udało jej się wydukać.

-Więc czy uczynisz mi ten zaszczyt i pójdziesz ze mną na pokaz filmowy do kina?

-Tak, oczywiście- powiedziała spokojnie, w środku jednak krzyczała że szczęścia.