Wanda szła właśnie w stronę swojego pokoju gdy spotkała Clinta. Raczej nie spotkała, a wpadła na niego. Szła właśnie koło schodów kiedy Clint koziołkując wpadł prosto w nią.

-O Wandzia właśnie ciebie szukałem.

-Daj mi najpierw wstać- odparła po czym podniosła się z podłogi.

-O co chodzi?- zapytała przyglądając się uważnie koledze.

-Mam problem. Spodobała mi się taka jedna dziewczyna i nie wiem jak do niej zagadać. Myślałem, że mogłabyś mi pomóc.

Wanda nie mogła uwierzyć. Odkąd tylko poznała Clinta chciała go zeswatać z Nataszą. Stanowiliby idealnie dobraną parę. Znała się na tym, przeczytała już wszystkie romanse jakie istnieją. Aby dokonać by Clintasza stała się prawdą potajemnie tworzyła romantyczną atmosferę między nimi.

-Wreszcie​, myślałam, że już nigdy nie zapytasz. Nawet zaczęłam tracić już nadzieję.

-Naprawdę?- zapytał zdziwiony Hawkey- Ale skąd ty wiesz...

-Ty i Nat będziecie piękną parą.

-A ty myślisz, że chodzi...

-Już wszystko zaplanowałam. To będzie nieziemskie.

-Wandzia...

-Zapukasz do jej drzwi. Będziesz miał kwiaty. Powiesz jej wiersz o tym jak bardzo ją kochasz.

-Wanda...

-Potem zabierzesz ją na piknik w parku. Przy tym starym dębie.

-Wanda!

-Co? Powinieneś robić notatki- powiedziała wyrwana z marzeń.

-Nie chodzi o Nataszę. Ona jest tylko moją koleżanką.

-Ale jak to... Jak nie ona to kto?- nie mogła uwierzyć. Czyżby się pomyliła?

-Podoba mi się Laura.

-Czekaj. Laura Johnson? Ta z którą jestem w pokoju?

-Tak właśnie ona. Pomożesz mi, czy nie?

Wanda stała przez chwilę w ciszy. Musiała przeanalizować to co przed chwilą usłyszała.

-To zupełnie zmienia postać rzeczy- powiedziała wreszcie.

-Czyli pomożesz mi?

-Tak, tak pomogę. To będzie projekt na wielką skalę. Nadal uważam, że z Nat i ty bardziej do siebie pasujecie, ale jeśli nie to nie.

-Wielkie dzięki Wandzia. Tylko postaraj się nikomu nic nie mówić.

Z tym może być problem. Wanda Maximoff słynęła z tego, że nie umie trzymać języka za zębami.

-Postaram się.

-Bo wiesz jeśli wygadasz, to ja powiem wszystkim, że ci się podoba Vision.

-Ciągle żałuję, że ci to wtedy powiedziałam.

-Przysięgnij.

-Dobra dobra. Przysięgam- to była odpowiednia motywacja by trzymać to w tajemnicy.

-Ok i jeszcze coś.

-Co?

-Czy mogłabyś zahipnotyzować swojego brata by nie był taki denerwujący?

-Wierzyłem mi już próbowałam. Pietro to beznadziejny przypadek.

-Zapytać nigdy nie zaszkodzi. No to pa i dzięki za pomoc- powiedział i znikł.

Wanda uśmiechając się weszła do pokoju. Od razu przestała, ponieważ stała tam jej druga współlokatorka Sharon Carter. Z jej miny można było wywnioskować, że wszystko słyszała.

-Proszę nie mów nikomu- zaczęła błagać.

-Spoko, spoko. Nie jestem taka- zapewniła blondynka.

-Dziękuje.

-Ty naprawdę bujasz się w Visionie?