"Co robimy od stuleci? Dzieci..."

J.I.Sztaudynger

__________________________________

Jeszcze przed feriami część szkoły spaliła się (co za nieszczęście) i przerwa świąteczna została wydłużona o dziesięć dni, aby odremontować przynajmniej fragment.

Nie byłem z tego szczególnie zadowolony, bo później będziemy wszystko nadrabiać jak szaleni. Nauczyciele nakazali pilnować naszym domowym wychowawcom, byśmy uczyli się w domu. W końcu jesteśmy w klasie maturalnej.

Rodzice dali mi na urodziny sporo kasy i świetny zegarek. W tym roku postanowiłem zdawać też na prawo jazdy.

Moje pozostałe postanowienia to: Zapomnieć o Helenie, zapomnieć o Słońcu i zapomnieć o Tobie.

Co do Natalii, nie wiem, czy mam udawać uczucia do niej, żeby nie było jej przykro. Właściwie jestem jej coś winien za tę noc.

Piątego stycznia odebrałem od niej SMS o treści:

"Chyba jestem w ciazy ratuj boje sie".

Odpisałem, że to niemożliwe, i żeby się nie martwiła.

"Niby dlaczego niemozliwe..."

Bo Bóg nie jest aż takim popaprańcem, żeby tak bardzo niszczyć mi życie - pomyślałem.

Dla Natalii poradziłem, żeby nie przejmowała się, dopóki nic nie jest pewne.

"Latwo ci mowic, w razie co to nie ty je bedziesz nosil w brzuchu"

Nie odpisałem. Nie denerwowałem się, bo naprawdę było już mi wszystko jedno.

Wyobrażałem sobie Ciebie i Magdę, całujące się.

To nienormalne.

Do tamtej pory tolerowałem wszystkich. Chyba mi się odmieniło.

***
Odezwałaś się do mnie szóstego stycznia.

- Cześć.

- Hej.

- Jak było na imprezie? - spytałaś.

Włączyłem głośnik, aby położyć się na kanapie obok telefonu.

- Dobrze. - Zawahałem się. - Spotkałem Natalię.

- Kto to Natalia...? Ach, twoja była, tak?

- Mhm.

Zapadła cisza.

- Aleks, posłuchaj... Po tym, co zdarzyło się na urodzinach Patryka, nasze relacje...

- Daj spokój, wszystko jest okay. Masz swoją... przyjaciółkę... a ja swoich kumpli.

- Ostatnio w moim życiu zmieniło się więcej, niż mógłbyś sobie wyobrazić. Jestem strasznie zagubiona. Zwierzyłabym ci się, ale... ostatnio tak bardzo się od siebie oddaliliśmy. To boli.

- Wiem.

Znowu cisza.

- Cholera, kończy mi się kasa na koncie. Spotkamy się dziś albo jutro?

- Jeśli chcesz - mruknąłem.

- Aleks? Chyba coś jest nie tak.

- Nie przejmuj się. Po prostu jestem zmęczony.

- Możesz przyjść po mnie jutro o piętnastej?

- Może być o czternastej? - spytałem.

- Nie - zaprotestowałaś dziwnym tonem. - Proszę, nie przychodź wcześniej.

- Dlaczego?

Połączenie zostało przerwane.

Wierzyłem, że to wina braku kasy na koncie.

***
Nie chciałem należeć do chłopaków, którzy po spędzonej wspólnie nocy uciekają od dziewczyny i nie pokazują jej się na oczy.

Korzystając z nieobecności rodziców - nic nowego - zaprosiłem Natalię na seans filmowy. Padło na "Za jakie grzechy dobry Boże", bo potrzebowaliśmy oboje odstresowującej komedii.

Po zakończeniu - gdy nikt z nas nie potrafił zacząć rozmowy - Natalia wyszeptała:

- Będziesz ojcem, Olo.

Wzdrygnąłem się.

- Ale chyba nie...

- Zrobiłam test. Będziemy mieli dziecko. - Podniosła głos.

- Spokojnie. To nie koniec świata.

- Rodzice mnie wyrzucą z domu. - W jej oczach stanęły łzy.

- Właściwie, to i tak przecież wyjeżdżasz na studia - zauważyłem, ale szybko dodałem:

- Przepraszam, wiem, że nie o to ci chodzi.

- Na studia. - Zaśmiała się gorzko. - Studia. Z dzieckiem.

- Może to pomyłka.

- Wątpię.

- Jeśli aż tak bardzo nie chcesz, możesz je przecież...

Popatrzyła na mnie spod zmrużonych powiek.

A mnie niewidzialna siła rąbnęła wielkim młotkiem w głowę.

- Nie. Jednak nie - wychrypiałem.

Klatka piersiowa Natalii zaczęła ruszać się szybciej. Wiedziałem, że zaraz się rozpłacze.

- Nie zabiję go.

- Wiem. Nie chciałbym tego.

Często rozmawiałem z moją niewidzialną siostrą. Mówiła mi, że bardzo chciała żyć, ale nie było jej to dane.

- Ono nie jest nic winne - wyszeptałem. - To ja jestem winny.

- Nikt nie jest winny, bo dziecko to nie cholerna kara!

- Spokojnie... Natalio.

Nie potrafiłem nazwać jej "kochaniem".

- Mama zawsze mi powtarzała, że ja i moja siostra jesteśmy jej darami od Boga. - Uśmiechnęła się przez łzy.

- Myślisz, że to dar?

- Chcę tak to postrzegać.

- Ja chyba też.

Przytuliliśmy się. Oboje płakaliśmy - ona otwarcie, ja skrycie.

Trwaliśmy w krzepiącym, dającym uczucie bezpieczeństwa uścisku bardzo długo.

Ale nawet w tej sytuacji nie mogłem zapomnieć o Tobie.