Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

o i t e n t a e q u a t r o

[picture by @/LarryMagia_ on twitter]

[ analovesboo no 8tracks: playlist marry you ]

[oitenta e quatro] "dois sumos de laranja, daisy"

//

[ d a i s y ]

"Até logo." Sorrio, segurando a porta.

"Vejo-te à hora de almoço?" O meu marido questiona, guardando as chaves de casa no seu bolso.

"Se não morrer até lá, espero que sim." Afirmo, fazendo-o gargalhar.

"Preparada para o teu primeiro dia?" Ele brinca com a sua aliança, inconscientemente, enquanto me encara.

"Acho que sim." Admito, respirando fundo. "Que remédio."

O Harry apenas abana a sua cabeça em divertimento e volta a fixar os seus olhos nos meus.

"Eu devia... Ir... Provavelmente..." Ele diz, apontando para trás, atrapalhadamente.

Surpreendo-me a mim própria por me aproximar dele e juntar os meus lábios aos seus. Consigo perceber que ele fica um pouco à nora, mas depois acaba por agarrar a minha cintura delicadamente, puxando-me para mais perto dele. A minha pulsação acelera drasticamente e eu apenas tento não me engasgar.

"Até logo, então." Ele murmura, lambendo, lenta e sedutoramente, os seus lábios.

"Até logo." Respondo, nervosamente e afasto-me, tropeçando ao voltar a entrar em casa.

Aceno-lhe, despedindo-me uma última vez, e acabo por fechar a porta, logo me encostando à mesma e me deixando escorregar por ela. Suspiro, sentindo a minha pulsação voltar ao normal.

Como é que ele consegue ter este efeito em mim?

"HARRY!" Exclamo, assim que o vejo entrar pela porta do café da minha mãe.

Corro até ele, saltando para o seu colo. As minhas pernas cruzam-se nas suas costas e as suas mãos apressam-se a agarrar-me.

"Woah- Que susto!" Ele gargalha, assim que volto a pousar os meus pés no chão.

"Leva-me embora!" Exclamo. "Vou ficar o dia todo a olhar para comida e não posso comer. Estou a morrer de fome." Murmuro, aproximando-me dele.

"Tens a certeza que o teste não estava estragado?" O cara-de-camelo questiona. "Passaram duas horas desde que tomaste o teu enorme pequeno-almoço - e o resto do meu!"

Consigo ouvir a minha mãe chamar pelo seu nome e ela aproxima-se. Acabo por voltar para o balcão, deixando-os a conversar.

"Dois sumos de laranja, Daisy." O meu novo colega de trabalho pede e eu apresso-me a assentir.

"Na verdade... Ela ia ajudar-me a trazer o pão." O meu marido admite, aproximando-se, acompanhado pela minha mãe.

"Eu posso fazê-lo. Eu faço-o sempre, Harry." Kyle informa.

"Mas é o primeiro dia dela... E ela devia aprender a fazer um pouco de tudo." Harry insiste e eu quase consigo ouvir o sangue a correr nas suas veias.

A sua mão fecha-se e ele pousa-a firmemente no balcão.

"Deixa estar." Murmuro e deixo a minha mão descansar em cima da sua.

Logo o sinto relaxar e o seu olhar caminha até ao meu; a sua expressão suaviza-se e ele acaba por assentir.

"Vamos lá." Ele resmunga para o pobre Kyle e ambos saem do café, sem trocarem sequer um olhar.

"DAISY!" É a primeira coisa que oiço, assim que entro em casa.

O Harry aparece no meu campo de visão, com os seus braços abertos e um grande sorriso nos lábios. Gargalhando, corro até ele e abraço-o.

"Preciso de ir à casa de banho." Admito, baixinho, e ele logo gargalha, afastando-se um pouco de mim.

Caminho até à casa de banho, fazendo o que tenho a fazer, e apresso-me a voltar para a beira do Harry, na cozinha.

"O que estás a fazer?" Sorrio, ao sentir o cheiro da comida.

"Lasanha." Ele afirma, verificando o forno, e volta a sentar-se numa das cadeiras, à mesa.

"Cheira bem." Elogio, sentando-me à sua beira.

Consigo sentir o seu olhar seguir todos os meus movimentos; o meu coração parece querer saltar para fora do meu peito, assim que sinto a sua mão pousar-se em cima da minha.

"Eu já venho." O meu marido afirma e volta a levantar-se.

Acabo por ficar à sua espera, enquanto brinco com a minha aliança.

"Daisy?" A sua voz chama-me, não muito tempo depois.

Viro-me, logo deixando o meu queixo cair ao ver o Harry a segurar um ramo enorme de rosas. Ele aproxima-se e eu acabo por me levantar, tentando ficar o mais perto da sua altura possível.

"Eu sei que tu gostas de flores... Principalmente rosas." Ele murmura, parecendo mais nervoso do que é normal entre nós. "E eu adorava ter uma metáfora para elas, mas nunca fui bom com as palavras."

"Elas... Oh céus, Harry... Será que consegues fazer algo mal? Por uma única vez?" Questiono, não conseguindo conter o meu sorriso. "Eu sou uma trapalhona de primeira e nunca sei o que fazer; mas tu fazes tudo parecer tão fácil." Admito, segurando o ramo nos meus braços.

"Lembras-te de teres dito que nunca te levei num encontro?" O meu marido pergunta e eu assinto. "Bem... Queres sair comigo? Antes de dizeres não, eu fiz uma lista de razões pelas quais deves sair comigo." Ele aponta para um papel preso no meio das rosas.

Gargalhando, pouso as flores na mesa e agarro o pequeno cartão.

Querida Daisy,

Pensei em dar-te margaridas porque, sejamos sinceros, faria muito mais sentido; mas eu sei o quanto tu odeias flores com pétalas brancas (e também sei o quanto odeias quando as flores não são um número par, num ramo, por isso, certifiquei-me que tens exatamente 20 rosas vermelhas).

Bem... Tendo em conta que somos casados e nunca fomos a um encontro apenas nós os dois, acho que está mais do que na hora. Seria uma honra se me deixasses levar-te a sair.

E porque deverias sair comigo?

Bem... Primeiro: eu sou teu marido, e seria horrível se me recusasses.

Segundo: eu prometo que vai ser divertido.

Terceiro: eu sou lindo.

Quarto: a tua mãe adora-me.

Quinto: o teu pai não me detesta.

E, por último, mas não menos importante (muito pelo contrário): eu amo-te.

Com amor, H.

PS: eu JURO que voltamos a tempo de veres o novo episódio de American Horror Story!

Elevo o meu olhar, sem conseguir parar de sorrir, para encontrar o Harry a olhar para mim, nervosamente.

"Hoje?" Questiono, mordendo o lábio para tentar parar de sorrir por uns segundos.

Céus, já me doem as bochechas de tanto sorrir. A carta dele está tão querida!

"Se aceitares." Ele afirma; um sorriso a prender-lhe o canto dos lábios.

"Eu não tenho nada para vestir..." Admito, baixando o meu olhar até ao chão.

"Não precisas de vestir nada especial." As suas mãos elevam o meu queixo, fazendo os meus olhos logo se fixarem nos seus. "Somos apenas nós. Não vamos a nenhum sítio com muitas pessoas; podes até usar apenas uma das minhas camisolas. Não há ninguém para impressionar."

"Devo usar um vestido? Talvez.. Aquele que levei ao casamento?" Questiono e o seu sorriso logo se alarga.

"Isso é um sim?"

"É claro que é, idiota."

***

podemos tirar uns momentos para apreciar fetus haisy no quote deste capítulo? :o

AW EPAH VÃO NUM ENCONTRO

eles são do contra

primeiro casam, depois é que vão num encontro

porque HASHTAG F*CK LOGIC

quotem frases e ponham no twitter com a hashtag #WeWantBabyEmily xp

ok vote & comment if you liked

amo-vos e até ao próximo capítulo

ps: ALL I WANT FOR CHRISTMAS IS- wait... ALL I WANT FOR VALENTINE'S DAY IS YOOOOOOOOU

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro