F:Γοητευμένος... λέει και νιώθω το σώμα μου να παγώνει όταν το κρύο και έντονο βλέμμα του συναντάει το δικό μου...

Βλέπω τον πατέρα μου να μου ρίχνει ένα πλάγιο βλέμμα και να... χαμογελάει;... έστω και άχνα;... και οχι μόνο αυτό αλλά με είπε και κόρη του;... τι στο καλό συμβαίνει εδώ πέρα;... αν θυμάμαι καλά ή μάλλον όχι δεν θυμάμαι καθόλου πότε ήταν η τελευταία φορά που με αποκάλεσε «κόρη» του... όσο και να θέλω να μην υπερβάλω και να κάνω χίλιες δυο υποθέσεις δεν μπορώ να το αποφύγω... τόσα χρόνια δίπλα του κάποια πράγματα έμαθα να τα ξεχωρίζω... και αυτή η συμπεριφορά είναι σίγουρα ύποπτη... το σώμα μου αρχίζει να τσιτώνεται... δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω φοβισμένη... το βλέμμα μου συναντάει την σιλουέτα του νεαρού άντρα απέναντι από τον πατέρα μου... η παρουσία του στο χώρο βγάζει έναν δυναμισμό... είναι από τους άντρες που δεν περνούν απαρατήρητοι σίγουρα... για δευτερόλεπτα τα βλέμματα μας συναντήθηκαν... αμέσως κοίταξα άλλου... τι με έχει πιάσει γαμωτο;... γιατί κάθε φορά που τον κοιτάζω νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνάει;... στο μυαλό μου έρχεται ξανά ο τρόπος με τον οποίο με κοίταξε πριν στα μάτια... όλο μου το σώμα ανατριχιάζει... τόσο τρομακτικό...

S:Frederic με συγχωρείς μισό λεπτό... λέει και γυρίζει να με κοιτάξει «Αμαρυλλίς μπορεις να δείξεις στον Frederic το τραπέζι μας;»... λέει και εγώ απλά νευω... εκείνος μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου είχε χαθει από το οπτικό μου πεδίο... γυρίζω δυστακτικα προς το μέρος του και τον βλέπω να μου χαμογελάει... χαμογελάω και γω αμήχανα... ακόμα και ο τρόπος που χαμογελάει με τρομάζει... τι στο καλό έχω πάθει;... σοβαρέψου!... σκέφτομαι

Α: φαίνεται πως Γνωρίζεστε αρκετά καλα με τον πατέρα μου... λεω πιο πολύ στον εαυτό μου απευθύνοντας του ταυτόχρονα τον λόγο... ξεκινάω να περπατάω προς τα μεγάλα κυκλικά τραπέζια.. εκείνος με ακολουθεί σε σχετικά κοντινή απόσταση...

F:Δεν θα το έλεγα• ο κύριος Windsor έχει περισσότερες σχέσεις με τον πατέρα μου παρά με εμένα... λέει και με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να πίνει μια γουλια από το ποτό του... μάλιστα... τωρα αν ρωτήσω ποιος είναι ο πατέρας του θα φταίω;... και αν είναι κάποιος από τους στενούς συνεταίρους του πατέρα;... αχ νιώθω τόσο νευριασμενη με τον εαυτό μου!... με το που φτάνουμε στο τραπέζιι βλέπω τον Stefan να είναι καθισμένος και να πίνει ήδη το τρίτο ποτήρι σαμπάνιας του... χωρίς να του δώσω σημασία πλησιάζω την πρώτη καρέκλα που βλέπω ότι είναι σε μεγάλη απόσταση από τη δίκη του... μπορώ να νιώσω το βλέμμα του να είναι πάνω μου και να με κοιτάζει επίμονα... έχω τόσα προβλήματα που δεν μπορώ να ασχοληθώ και με ένα ακόμα... με το που πηγαίνω να καθίσω η φωνή του Frederic με κάνει να παγωσω στην θέση μου...

F:Επιτρέψτε μου... λέει και τραβάει ελαφρά και με προσοχή την καρέκλα στην οποία πήγα να καθίσω... μπορώ να πω πως η συμπεριφορά του με ξάφνιασε... δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος προσφέρεται να με βοηθήσει να καθίσω αλλά για κάποιον παράξενο λόγο δεν μαρεσει που είναι ο συγκεκριμένος που έκανε αυτή τη κίνηση... Μήπως υπερβάλλω;... μήπως είμαι πολύ καχυποπτη;... δεν φταίω εγώ ο ίδιος μου ο πατέρας δεν με έχει συστήσει ως 'κορη' του ούτε στους κοντινούς του συνεργάτες... η λέξη αυτή δεν μπορούσε να βγει από τα χείλη του... και τωρα... οχι μόνο την είπε αλλά χαμογέλασε και ολας... δεν είμαι εγώ παρανοϊκή... αχ... με όλες αυτές τις σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μου νιώθω πως θα με ξανά πιάσει πονοκέφαλος... χωρίς να το έχω καταλάβει το Frederic καθόταν στην καρέκλα ακριβώς δίπλα μου... η νύχτα αυτή δεν μπορεί να γίνει χειρότερη...

[...]

Όλοι στο τραπέζι μας καθόντουσαν και μίλαγαν μεταξύ τους... εγώ απλά καθόμουν και σκεφτόμουν... που και που συμμετείχα στην κουβέντα αλλά οχι για παραπάνω από πέντε λεπτα... με το χέρι μου πιάνω το γυάλινο ποτιρι στο οποίο βρισκόταν μέσα αυτό το πανάκριβο χρυσάφι υγρό... δεν το μπορώ καθόλου το αλκοόλ... και ποσό μαλλον την σαμπάνια... είμαι μόλις 22 και είναι η δεύτερη φορά που βάζω αλκοόλ στο στόμα μου... η φασαρία στην αίθουσα αρχίζει να γίνεται όλο και πιο έντονη... νομίζω το παυσίπονο που πηρα εδώ και μερικές ώρες αρχίζει να χάνει την επίδραση του... δεν το πιστεύω πως κατάφερα να αρρωστήσω... και πάνω στην χειρότερη περίοδο... αύριο πρέπει να παω όπως και δηποτε στην εταιρία... πρέπει να βρω τρόπο να διορθώσω αυτό το μπάχαλο... ήθελα να ήξερα πως μια τόσο σημαντική δουλειά περάστηκε σα να μην ήταν τίποτα.... απ όσο θυμάμαι το project αυτό είχε να κάνει με μια ιδεα σχετικά με το μικρότερο δυνατό κόστος και τη μεγαλύτερη δυνατή εξοικονόμηση βενζίνης στα αυτοκίνητα... πφ.. και θυμάμαι και τον λόγο που το απέρριψα... τα χρήματα  που χρειάζονται για να έχουμε τη μεγαλύτερη εξοικονόμηση είναι ικανά να βουλιάξουν μια ολόκληρη εταιρία!... ποσό ανίδεος ήταν αυτόν που παρουσίασε αυτό το project?... και οχι μόνο αυτό πως θα βρω εγώ τρόπο να σώσω αυτή τη καταστροφή;;... όσο και να πιέζω το κεφάλι μου, όσο και να προσπαθώ να σκεφτώ με ολα τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου μου... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ αυτό το project να μπορέσει να γίνει έστω και λίγο χρήσιμο... παει... αυτό ήταν... τι να τα κάνω τα πτυχία και τις πρακτικές όταν το πραγματικό πρόβλημα είναι μπροστά μου και δεν μπορώ να το λύσω;... αναρωτιέμαι τι κυρώσεις έχω να υποστώ... να μου πάρει ο πατέρας την διοίκηση της εταιρίας;, να με βάλει να ξανά διαβάσω ολα μου τα βιβλία οικονομικών και διοίκησης και να φέρει κάποιον να με αναγκάσει να διαβάζω νύχτα-μέρα ή χειρότερα να με αποκληρώσει;... νομίζω η τριτη επιλογή είναι μονόδρομος... αν μαθευτεί στον κύκλο του ότι η κόρη του η μοναδική 'διάδοχος' βούλιαξε μια από τις εταιρίες του... μόνο που το σκέφτομαι νιώθω τον κρύο ιδρώτα να λούζει όλο μου το σώμα...

F:Δεσποινίς;... τινάζομαι ελαφρά και γυρίζω το μέρος μου προς την μεριά του Frederic... η φωνή του με ξάφνιασε κάνοντας με να βγω απότομα από τις σκέψεις που με έτρωγαν ζωντανη...

Α:Με συγχωρείτε ημουν απορροφιμενη στις σκέψεις μου... λεω φανερά αμήχανα και πίνω μια γουλια από το ποτό μου.. ακουω ένα μικρό γελακι να βγαίνει από το στόμα του και γυρίζω να κοιτάξω ξανά προς το μέρος του...

F:Και αν επιτρέπεται τι σκεφτόσασταν;... ρωτάει και από τα χείλη του δεν είχε εξαφανιστεί αυτό το περιεργο χαμόγελο

Α:Δουλειές• τι άλλο θα μπορουσα να σκεφτώ... λεω κάπως ρητορικά... εκείνος αφήνει άλλο ένα γελακι... δεν καταλαβα... λεω κάτι αστείο;...

F:Τι θα ελεγες να αφήσουμε τον πληθυντικό και να περάσουμε στον ενικό;... λέει και φέρνει το ποτήρι του κοντά στα χείλη του... χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου πίνει όλο το περιεχόμενο του ποτηριού του και έπειτα το αφήνει ξανά πάνω στο τραπέζι άδειο πλέον... για ποιο λόγο; Δεν τον ξέρω και δεν με ξέρει... δεν έχω καμία πρόθεση να γίνω 'φιλη' μαζί του...

Α:Καλύτερα οχι• είναι προτιμότερο να κρατήσουμε τοπικότητα... λεω και τον κοιτάζω μέσα στα μάτια με επιβλητικότητα και σοβαρότητα... εκείνος φαίνεται να ξαφνιάζεται... παει να πει κάτι αλλά η δυνατή φωνή του πατέρα μου τον σταματάει... απότομα γυρίζω τον κορμό μου προς το μέρος του και τον βλέπω να έχει σηκωθεί όρθιος χτυπώντας με ένα μαχαίρι την άκρη του ποτηριού του... απότομα όλη η βαβούρα στο χώρο έπαψε να υπάρχει και νεκρική σιγή άρχισε να επικρατεί...

S:Παρακαλώ πολύ την προσοχή σας... λέει και κάνει μια παύση... ολα τα βλέμματα είναι στραμμένα επάνω του... αναρωτιέμαι τι πρόκειται να ανακοινώσει... φαίνεται αρκετά σημαντικό από τον τόνο της φωνης του... «η σημερινή μέρα από το πρωί έως και τωρα ήταν και είναι αρκετά σημαντική οχι μόνο για μενα, οχι μόνο για την πορεία της εταιρίας μου αλλά και για την εξέλιξη της οικογένειας μου»... για μερικά λεπτα κάνει μια παύση... νιώθω το βλέμμα του να πέφτει πάνω μου... για κάποιο περιεργο λόγο το σώμα μου έχει κοκαλωσει... «Χαιρομαι που παρευρίσκεται όλοι εδώ φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες παλιοί και καινούργιοι για να μοιραστείτε μαζί μου αυτήν την χαρμόσυνη μέρα!»... λέει με ένα περιεργο τόνο στην φωνή του... «Σήμερα λοιπόν θα ήθελα να ανακοινώσω τους αρραβώνες της κόρης μου Αμαρυλλίς με τον Frederick Campbell!»....

.....