Με το που φτάνουμε έξω από την εκδήλωση λεω στον άνθρωπο να με αφήσει λίγο πιο κάτω... αφού πληρώσω το ταξί κατεβαίνω και ξεκινάω να περπατάω προς το κτήριο... αμέσως διακρίνω μια αντρική φιγούρα να στέκεται σε απόσταση από τις μεγάλες γυάλινες πόρτες και να πηγαίνει νευρικά πάνω κάτω... δεν τον πιστεύω!... με το που τα μάτια μας συναντιόνται εκείνος παγώνει... με μια κίνηση πετάει κάτω το τσιγάρο του και το σβήνει με το πόδι του ενώ κατευθύνεται προς το μέρος μου... δεν έχω καμία ορεξη να του μιλήσω...

S:Αμαρυλλίς ... λέει καθώς τον προσπερνάω... «σου μιλάω Αμαρυλλίς !»... λέει και νιώθω το χέρι του να τυλίγεται γύρω από το μπράτσο μου σφίγγοντας με...

Α:Σου έχω πει να μη μου μιλάς στον ενικό!... λεω καθώς προσπαθώ να απελευθερωσω το χέρι μου από τη λαβή του... νιώθω το αίμα να μου ανεβαίνει για άλλη μια φορά στο κεφάλι... τα σώθηκα μου καίγονται...

S:Που στο διολο είχες παει; Θέλεις να καταστρέψεις τελείως την εικόνα του πατέρα σου;... λέει μέσα από τα δόντια του... εμ βέβαια... τωρα εξηγούνται πολλα...

Α:Μην ανησυχείς όπου πηγαίνω είναι για λογαριασμό του πατέρα μου• δεν σκοπεύω να του καταστρέψω την εικόνα!... λεω έντονα και τραβαω το χέρι μου από το κράτημα του ενώ ξεκινάω να κατευθυνομαι προς τις μεγάλες γυάλινες πόρτες... το κεφάλι μου παει να σπάσει... νιώθω το πρόσωπο μου να ζεματάει... η ανάσα μου είναι τόσο καυτή που μπορώ να νιώσω το στόμα μου έτοιμο να πάρει φωτιά... με το που μπαίνω μέσα στο χολ νιώθω μια έντονη ζαλαδα με αποτέλεσμα να κοιτάξω κάτω... τα βήματα μου γίνονται όλο και πιο βαριά... απότομα νιώθω το σώμα μου να χτυπάει πάνω σε κάτι... η μαλλον πάνω σε κάποιον... ωχ οχι  «με συγχωρείτε»... λεω χωρίς να σηκώσω το βλέμμα μου... με γρήγορα βήματα προσπερνάω τον άνθρωπο μπροστά μου και μπαίνω μέσα στην αίθουσα... ο ήχος από τα χειροκροτήματα και τις συζητήσεις με κάνει να υποφέρω... επιλέγω να καθίσω σε μια θέση πίσω πίσω και απλά περιμένω όλο αυτό να τελειώσει...

[...]

Λίγη ωρα αργότερα βρισκόμασταν σε μια τεράστια αίθουσα με μεγάλους μπουφέδες γεμάτους με ποτά αλλά και διαφορα συνοδευτικά... ο πατέρας μου εξακολουθούσε να μιλάει με διάφορους... φαίνεται πως δεν κατάλαβε ότι έλειψα... από εκεί που δεν είχα προβλήματα και ολα ήταν υπό έλεγχο τωρα ξεφύτρωσε αυτό... και τους είχα ξεκαθαρίσει να μην κάνουν καμία κίνηση χωρίς να τους δώσω εγώ την άδεια... δεν το πιστεύω πως έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο τωρα... και δεν είναι τόσο απλό ούτε να τους απολύσω ούτε να διευθετήσω το θεμα χωρίς να με καταλάβει ο πατέρας μου... σκέψου γαμωτο....σκέψου... σκέψου... τι μπορώ να κάνω για να το διορθώσω;...

V:Αμαρυλλίς είσαι καλα; Το πρόσωπο σου φαίνεται κατακόκκινο... η φωνή της vanelopy ηχει στα αφτια μου κάνοντας με να γυρίσω να την κοιτάξω... η έκφραση στο πρόσωπο της φαίνεται αρκετά ανήσυχη... τωρα που το σκέφτομαι... οχι δεν είμαι καλα... το κεφάλι μου δεν έχει να σταματήσει να με πονάει...

Α:Ναι καλα είμαι μην ανησυχείς... της λεω καθώς αφήνω ένα στραβό χαμόγελο να ξεγλυστισει από τα χείλη μου

S:Αμαρυλλίς ήρθε η ωρα να φύγουμε... νιώθω την επιβλητική παρουσία του πατέρα μου λίγα μέτρα πιο πίσω μου... χαιρετάω την vanelopy και αρχίζω να κατευθύνομαι προς το μέρος του... «πάμε»... λέει με έναν επιβλητικό τόνο και ξεκινάμε και οι δυο να κατευθυνόμαστε προς την έξοδο... με το που διασχίζουμε τις μεγάλες γυάλινες πόρτες βλέπω τη λιμουζίνα να μας περιμένει...

[[....]

Η βαριά σιδερένια πόρτα του σπιτιού κλείνει και αφήνω μια ανάσα να βγει από μέσα μου

S: 8:30 να είσαι έτοιμη... λέει ο πατέρας μου καθώς ξεκινάει να ανεβαίνει την γυαλινη σκαλα

Α:Έτοιμη για ποιο πράγμα;... ρωτάω μέσα στην άγνοια μου... εκείνος χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει και χωρίς να σταματήσει να ανεβαίνει τα σκαλιά μου απάντησε...

S:Δεξίωση... λέει καθώς χάνεται από το οπτικό μου πεδίο... δεν το πιστεύω... γιατί δεν με ενημέρωσε νωρίτερα; Γιατί παντα θα πρέπει να τα μαθαίνω ολα τελευταία στιγμή;... κοιτάζω το ρολόι μου και η ωρα ήταν ήδη πέντε και μισή... υποθέτω θα προλάβω να δουλέψω για μια μισή ωρα τουλάχιστον... ανεβαίνω τη γυάλινη σκάλα και κατευθύνομαι προς το γραφείο μου...

[...]

Κοιτάζω την ωρα στην δεξιά γωνία του υπολογιστή μου... πήγε επτά... όπου να ναι πρέπει να ξεκινήσω να ετοιμάζομαι... μάζεψα το χάος από τα χαρτιά που με περιτριγύριζε και σηκώθηκα από την καρέκλα μου... δεν πρόλαβα ούτε να αλλάξω ούτε να βγάλω τις γόβες μου... βγαίνω από το γραφείο μου και μπαίνω στο δωμάτιο μου... βγάζω τα παπούτσια μου και τα ρούχα μου... πρέπει να κάνω ένα μπάνιο όπως και δηποτε... σκέφτομαι και κατευθύνομαι προς το μπάνιο...

Τυλίγω μια πετσέτα στο κεφάλι μου να μαζεψει τα νερα από τα μαλλιά μου... δεν έχω ιδεα τι να φορέσω... υποθέτω θα είναι συνέχεια της πρωινής εκδήλωσης και αυτό... πρέπει να προσέξω τι θα φορέσω... αρχίζω να κοιτάζω τα φορέματα μου ένα ένα και δεν μαρεσει τίποτα... ολα είναι πολύ ανοιχτά στο ντεκολτέ ή στο θώρακα... δεν έχω κανενα με λαιμο;... σκέφτομαι και το ματι μου πέφτει πάνω σε ένα μαύρο... το βγάζω έξω και το περιεργάζομαι... είναι ότι πρέπει!... μαύρα μανίκια μέχρι τους καρπούς, έντονο γυαλιστερό αλλά οχι πολύ υπερβολικό, ψηλό λαιμο και όλη η πλάτη καλύπτεται από μαύρη δαντέλα...

[...]

Λίγη ωρα αργότερα είμασταν μέσα στη μαύρη λιμουζίνα... αφού ο πατέρας δεν μου έκανε κάποιο σχόλιο υποθέτω πως εκανα καλή επιλογή στο ντύσιμο... αν φορούσα κάτι ανοιχτό είμαι σίγουρη ότι θα φώναζε... η εικόνα μου στον έξω κόσμο πρέπει να είναι άψογη χωρίς κανενα ψεγάδι και καμία τροφή για σχόλια...

S: φτάσαμε... λέει ο Stefan και ο πατέρας μου ανοίγει την πόρτα... δεν σκοπεύω να μιλήσω ξανά στον Stefan... είμαι ακόμα εκνευρισμένη από την συμπεριφορά του και το χειρότερο;... το χέρι μου πονάει ακόμα από το κράτημα του... προχωράμε με σταθερά βήματα... ο χώρος μοιάζει με σάλα εποχής του 18ου αιώνα... ξεκινάμε να κατεβαίνουμε κάτι μεγάλες μαρμάρινες σκάλες... ο χωρίς ήταν γεμάτος με αγάλματα... ένας μεγάλος πολυέλαιος κοσμούσε το κέντρο της Σάλας... ο χώρος ήταν ήδη γεμάτος από κόσμο... με το που φτάσαμε στον χώρο όπου βρισκόταν οι πιο πολλοι καλεσμένοι η φωνή του πατέρα μου ήχησε στα αφτια μου

S:Frederic!... το βλέμμα μου γυρίζει προς το μέρος του πατέρα μου... αμέσως βλέπω ένα νεαρό άντρα γύρω στα 27 να πλησιάζει προς το μερος μας... είναι αρκετά ψηλός με κάστανα μαλλιά και πράσινα μάτια... εκείνος δίνει το χέρι του στον πατέρα μου για μια τυπική χειραψία... αφού μιλήσουν λίγο το βλέμμα και των δυο γυρίζει προς το μέρος μου «Frederic από δω η κόρη μου Αμαρυλλίς »... η ποια;... χωρίς να το χω καταλάβει τα μάτια μου είχαν γουρλωσει... εκείνος είχε απλώσει το χέρι του και περίμενε να του δώσω το δικό μου... για λίγο είχα παγώσει... «Αχαμ..» ακουσα τον πατέρα μου να καθαρίζει το λαιμο του και τότε είναι που συνήλθα από αυτό σοκ που είχα υποστεί

Α:χάρηκα... λεω χωρίς κανενα συναίσθημα και του δίνω το χέρι μου... εκείνος κάνει μια κίνηση και το φέρνει κοντά στα χείλη του φιλώντας απαλα το δέρμα μου...

F:Γοητευμένος... λέει και νιώθω το σώμα μου να παγώνει όταν το κρύο και έντονο βλέμμα του συναντάει το δικό μου...