Α:-... Ο κολοσσός Windsor ποτε δεν απογοήτευσε κανενα. Παντα με τις νέες και καινοτόμες ιδεες μας καταφέρνουμε να διατηρούμε την θέση μας ψηλά! Δεν ξεχνάμε ποτε τους ανθρώπους και τους συνεργάτες που μας στήριξαν μας στηρίζουν και θα μας στηρίζουν για πολλα χρόνια ακόμα. Είναι τιμή μας που συναναστρεφόμαστε με τόσο ικανούς και δυναμικούς ανθρώπους. Χάρη σε εκείνους η εταιρία μας έχει καταφέρει να κάνει άλματα και τα αδύνατα δυνατά! Ως Έρρικα Windsor δηλώνω περιφανή για ολα όσα έχουν καταφέρει να επιτευχθούν μέσα από τις συνεργασίες και τις προσπάθειες χιλιάδων ατόμων. Η εταιρία μας συνεχίζει και θα συνεχίζει για ακόμα πολλα χρόνια να στέκετε ψηλά! Ευχαριστω πολύ... λεω και αφήνω ένα χαμόγελο... το βλέμμα μου είναι καρφομενο στα χιλιάδες άτομα που βρίσκονται μπροστά μου... νιώθω τα φλας των φωτογράφων να είναι επάνω μου... δεν ξέρω πως κατάφερα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να βγάλω τον λόγο μου χωρίς κανενα ψεγάδι...

«Παρακαλώ ερωτήσεις»... λέει μια γυναίκα που καθόταν δίπλα μου

«Δεσποινίς Windsor είναι αλήθεια πως μόλις στην ηλικία των 20 ετών είχατε ήδη πτυχίο οικονομικών, μάρκετινγκ, μαθηματικών και στατιστικών-λογιστικών;»... νιώθω τα βλέμματα όλων να είναι πάνω μου και να με κενέ

Α:Ναι είναι αλήθεια• και ένα χρόνο αργότερα εξέλιξα το πτυχίο μου στα οικονομικά και ασχολήθηκα με την διοίκηση»... λεω χωρίς κανενα είδος συναισθήματος στη φωνή μου...

«Δεσποινίς•είναι αλήθεια ότι είχατε φύγει για δυο χρόνια στην Αμερική στην ηλικία των 16-18 για να κανεται πρακτική άσκηση όσον αφορά το μάρκετινγκ σε μια από τις μεγαλύτερες Πολυεθνικές των ΗΠΑ;»... Χριστέ μου... που στο καλό πήγαν και ξέθαψαν όλο μου το ιστορικό;... νιώθω τόσο άβολα με όλες αυτές τις ερωτήσεις που απλά εύχομαι να σταματήσουν! Δεν ξέρω καν αν μου επιτρέπετε να απαντήσω σε μια ερώτηση σαν και αυτήν... το γεγονός πως είχα φύγει στην Αμερική έπρεπε να έχει μείνει μυστικό αλλά αυτοί πήγαν και το ξέθαψαν... νιώθω το αγριεμένο βλέμμα του πατέρα μου να μου καίει τη σάρκα... όλο μου το σώμα αρχίζει να σφίγγεται...

Ε:Δεν θα δεχθώ άλλες ερωτήσεις!... λεω αυστηρά και σηκώνομαι όρθια... όλο μου το ανάστημα απέπνεε έναν αέρα αυτοπεποίθησης αλλά και σιγουριάς με μεγάλη δώση αυστηρότητας... κανεις δεν τόλμησε να πει τίποτα μέχρι να κατέβω από την μεγάλη σκηνή...

[...]

Η εκδήλωση συνεχίστηκε κανονικά με μεγάλες προσωπικότητες να συζητούν και να βγάζουν λόγους... άλλοι παρουσίαζαν τις δουλειές τους και τις νέες επιχειρηματικές τους προτάσεις... είναι τόσος βαρετό όλο αυτό... απότομα νιώθω την τσέπη του μπουφανιου μου να δονείτε... το βγάζω και το παίρνω στα χέρια μου... βλέπω το τηλέφωνο της γραμματέας μου να αναγράφεται στην οθόνη... χωρίς να κάνω κάποια φασαρία σηκώθηκα από την καρέκλα μου και ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς τα έξω..

«Στην συνέχεια ο κύριος Romanov θα μας παρ-»... ακουω την πόρτα πίσω μου να κλείνει... ξεκινάω να προχωράω προς την εξώπορτα... ο ένας από τους δυο μπράβους με βλέπει και μου ανοίγει αμέσως για να βρω...  με το που απομακρύνομαι αρκετά καλώ τον αριθμό της γραμματέας μου... στο δευτερο χτυπο απαντάει

«Δεσποινίς Windsor!»... η φωνή της ξαφνιασμενη

Α:Τι συμβαίνει Zila? Ελπίζω να είναι σημαντικό• σου είπα σήμερα να μην με ενοχλήσεις καθόλου μέχρι τις 4:00»... λεω με την επιβλητική μου φωνή...

«Το ξέρω πολύ καλα αλλά είναι αρκετά σημαντικό! Με πήραν πριν πέντε λεπτα οι μέτοχοι και ήθελαν να συγκαλέσουν έκτακτο μίτινγκ! Τους είπα πως είναι αδύνατο για σήμερα αλλά επέμεναν. Είπαν πως είναι αρκετά σοβαρό»... λέει και νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί... όλο μου το σώμα αρχίζει να βαραίνει... η χθεσινοβραδινή κούραση άρχισε να με καταβάλλει...

Α:Εντάξει σε είκοσι λεπτά θα είμαι στην εταιρία!... λεω ξέρω και κλείνω το τηλέφωνο... πως στο καλό θα το δικαιολογήσω;... έχει μείνει τουλάχιστον μιάμιση ωρα μέχρι να τελειώσει η εκδήλωση... αν φύγω τωρα πιστεύω δεν θα το καταλάβει κανείς ότι λείπω εκτός από τον πατέρα μου και στον Stefan... τι στο καλό μπορεί να έγινε;... απλώνω το χέρι μου και αμέσως ένα ταξί σταματάει μπροστά μου... του λεω που να με παει και ξεκινάει χωρίς να χάσουμε δευτερόλεπτο...

[....]

Μπαίνω μέσα στην εταιρία μου και χωρίς να χασω άλλο χρόνο ανεβαίνω κατευθείαν στο γραφείο μου...
Λίγο αργότερα οι πόρτες μπροστά μου ανοίγουν και αντικρίζω την γραμματέα μου... εκείνη πετάγεται από την θέση της καθώς καταλαβαίνει την παρουσία μου στο χώρο...

Α:Τι ακριβώς συμβαίνει Zila? Αποκλείεται να σε κάλεσαν οι μέτοχοι και να μην σου είπαν τι στο καλό έγινε... λεω με έναν σχετικά άγριο τόνο στην φωνή μου καθώς μπαίνω μέσα στο γραφείο μου... εκείνη έρχεται από πίσω μου και καθώς μπαίνει μέσα κλείνει την πόρτα... καθώς γυρίζω την βλέπω να κρατάει ένα πακέτο χαρτιά στα χέρια της

Z:Η αλήθεια είναι πως αν καταλαβα καλα έχει να κάνει με μια οικονομική επένδυση αλλά δεν μου είπαν παραπάνω πληροφορίες... λέει και μου δίνει τα χαρτιά τα οποία κρατούσε στα χέρια της...

Α:Μόλις έρθουν να με ειδοποιήσεις!... λεω αυστηρά και της κάνω νόημα με το χέρι μου να φύγει... γιατί ποτε γαμωτο μου δεν μου παει τίποτα καλα;... σκέφτομαι καθώς ξεκινάω να διαβάζω τα χαρτιά που μου άφησε η γραμματέας μου... καθώς διάβαζα μια μια τις προτάσεις προσεκτικά δεν άργησα να καταλάβω που είχε γίνει το λάθος... «δεν είναι δυνατόν..» ψυθιρισα μέσα από τα χείλη μου «ZILAAAAAA!»... σε κλάσματα δευτερολέπτου την βλέπω να ανοίγει την πόρτα μου και να μπαίνει μέσα στο γραφείο μου σα σίφουνας

Ζ:Ήρθαν οι μέτοχοι!.... λέει κοφτά και με το που κάνει στην άκρη βλέπω πέντε άντρες να μπαίνουν μέσα στο γραφείο μου... κοιτάζω και τους πέντε με βλέμμα βλοσυρό... μπορώ να διακρίνω από τη στάση του σώματος τους πως έχουν καταλάβει τι λάθος έκαναν και από το βλέμμα μου είναι πλέον σίγουροι πως έχω καταλάβει τον λόγο που ήθελαν να συναντηθούμε τόσο απρόοπτα... με το που ακουω την πόρτα πίσω μου να κλείνει κατεβάζω τα χέρια μου από το γραφείο και κοιτάζω τον καθένα ξεχωριστά

Α:ΑΠΟΛΥΕΣΤΕ!... λεω έξαλλη και με το ζόρι κρατιέμαι να μην βαρεσω τα χέρια μου στο γραφείο

«Δεσποινίς Windsor ακούστε μας πρώτα-»... λέει ο ένας και νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί!

Α:Τι να ακούσω ακριβώς κύριε Roberts? ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΑΤΕ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΔΑΠΑΝΗΡΟ PROJECT ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ; ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΙΠΑ ΑΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΤΑΙ;.... μπορώ να νιώσω το αίμα στο κεφάλι μου να ανεβαίνει με μεγάλη ταχύτητα... τα νεύρα όλου του σώματος μου είναι στη τσίτα... νιώθω τα μάγουλα μου να καίγονται...

«Δεσποινίς Windsor αφήστε μας να σας εξηγήσουμε»...

Α:Τι να μου εξηγήσετε κύριε Heinrich?Τα έγγραφα μπροστά μου τα λένε ολα!... λεω πιο ήρεμη... προσπαθώ να κρατησω την ψυχραιμία μου αλλά δεν μπορώ... όσο βλέπω το ποσό που αναγράφεται στα χαρτιά μπροστά μου... ένας από τους πέντε παει να μιλήσει αλλά τον διακόπτω... «αρκετά! Θα τα μελετήσω αργότερα και θα σας καλέσω μέσα στη βδομάδα μαζί με τους υπόλοιπους μετόχους!»... λεω και τους κάνω νεύμα να φύγουν... νιώθω το πρόσωπο μου να καίει... το κεφάλι μου παει να σπάσει... ο ήχος της πόρτας να ανοίγει με κάνει να κοιτάξω προς τα εκεί

Ζ:δεσποινίς Αμαρυλλίς ... λέει δυστακτικα η Zila.. της έχω πει επανειλημμένα να με λέει Windsor!... «Αχχ»... με το χέρι μου πιάνω το κούτελο μου ενώ ο αγκώνας μου ακουμπάει το γραφείο μου στηρίζοντας με... «Δεσποινίς Αμαρυλλίς !»... λέει ανήσυχα και μπορώ να ακούσω τον ήχο από τα τακούνια της να με πλησιάζει... το κεφάλι μου παει να σπάσει... νιώθω όλο μου το σώμα να καίγεται... τι στο καλό έχω πάθει;... νιώθω τα χέρια της στους ώμους μου και αμέσως τινάζομαι... εκείνη κάνει μερικά βήματα πίσω... το βλέμμα της ανήσυχο...

Α:Σου έχω πει να με λες Windsor!... λεω επιβλητικά... εκείνη δεν προλαβαίνει να πει κάτι διότι το κινητό μου αρχίσει να χτυπάει επίμονα... το παίρνω στα χέρια μου και βλέπω το όνομα του Stefan να αναγράφεται στην οθόνη...

«Που ακριβώς είσαι Αμαρυλλίς ?»... που είμαι; Ποιος του έδωσε το δικαίωμα να μου μιλάει στον ενικό;

«Ποιος σου είπε πως μπορεις να μου μιλάς στον ενικό; ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ ΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ STEFAN!»... λεω έντονα και νιώθω απότομα σαν κάποιος να μου καρφώνει βελόνες τους κροτάφους

«Είσαι τυχερή που ο κύριος Windsor δεν έχει καταλάβει πως λείπεις! Τι νομίζεις πως θα γίνει αν το μάθει;»... λέει απότομα και για λίγο σφίγγω τα δόντια μου... θα το πληρώσει πολύ ακριβά αυτό... μου μιλάει στον ενικό λες και είμαστε ίσα και όμοια

«Σε λίγο είμαι πίσω!»... λεω απότομα και του το κλείνω στη μούρη... αμέσως σηκώνομαι όρθια και νιώθω να ζαλίζομαι

Ζ:Δεσποινίς-... πιάνομαι από το γραφείο μου και προσπαθώ να βρω την ισορροπία μου... κοιτάζω την Zila και της κάνω νόημα να μην πει τίποτα

Με βιάστηκα βήματα βγαίνω από το γραφείο μου και ξεκινάω να κατευθυνομαι προς το ασανσέρ... το κινητό στα χέρια μου δεν παύει να σταματά να χτυπά... τι στο διάολο θέλει πια; Να με εξοργίσει χειρότερα;;... χωρίς να χασω άλλο χρόνο μπαίνω μέσα στο πρώτο ταξί για να επιστρέψω πίσω στην εκδήλωση....