«Κύριε Windsor δυο λόγια για τη σημερινή εκδήλωση»

«Κύριε Windsor ποιο είναι το μυστικό κατά τη γνώμη σας για να πετύχει κάποιος πρώτο ανερχόμενος επιχειρηματίας»

«Κύριε Windsor είναι αλήθεια πως καταφέρατε να εκτοξεύεται τις επιχειρηματικές σας δραστηριότητες μόλις στην ηλικία των 25 ετών;»

«Κύριε Windsor-»

«Νομίζω είναι υπερβολικά πολλές οι ερωτήσεις για να καταφέρω να τις απαντήσω όλες. Μπορείτε να περιμένετε μέχρι την ωρα του διαλόγου μου μόνο τότε θα δεχτώ ερωτήσεις»... λέει ο πατέρας μου με σταθερή και επιβλητική φωνή... για λίγο όλοι οι δημοσιογράφοι γύρω του σιώπασαν.... ο άνθρωπος αυτός δεν αστειεύεται... μόνο η αύρα που αποπνέει κάνει τον κόσμο γύρω του να νιώθω ένα τίποτα μπροστά του
«Πάμε Αμαρυλλίς »... λέει σε μενα χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει... χωρίς δεύτερη σκέψη ξεκίνησε να προχωράει προς το μεγάλο κτήριο μπροστά μας

«Δεσποινίς μια ερώτηση!»

«Δεσποινίς-»

Άκουγα τους δημοσιογράφους να με φωνάζουν αλλά δεν έδωσα καμία σημασία. Συνέχισα να προχωράω προς την είσοδο... με το που πέρασα τις τεράστιες γυάλινες πόρτες ο εξωτερικός θόρυβος έμοιαζε σα να μην υπήρχε... δυο μεγαλόσωμοι μπράβοι εφραζαν τις πόρτες της εισόδου για να μην μπορούν οι δημοσιογράφοι, οι ρεπόρτερ και όλοι αυτοί να μπουν μέσα...
Ακολουθούσα τον πατέρα μου μέχρι που φτάσαμε μπροστά από δυο μεγάλες πόρτες. Έξω από αυτές βρισκόταν ένας άντρας ντυμένος με ένα ιδιαίτερο στυλ κοστουμιού.
Λίγο πριν μπουμε μέσα ένιωσα το βλέμμα του πατέρα μου να με κοιτάζει έντονα
«Μην απομακρυνθείς πολύ από δίπλα μου»...
λέει και με το που ανοίγουν οι πόρτες μπαίνει μέσα και τον ακολουθώ και γω...

Ο χώρος μπροστά μας μοιάζει με ένα ταιριαστοί αμφιθέατρο. Θα μπορούσε κανείς να πει πως μοιάζει με αίθουσα θεατρικών παραστάσεων από εκείνα που πηγαίνουν οι πλούσιοι και παρακολουθούν όπερα. Ένα τεράστιο έδρανο βρισκόταν πάνω σε μια υπερυψωμενη πλατφόρμα που έμοιαζε με σκηνή θεάτρου.... επάνω του βρισκόντουσαν χιλιάδες μικρόφωνα... πίσω έπαιζε ένα βίντεο με τίτλους που σχετίζονταν με την εκδήλωση... ένας μεγάλος χώρος σαν εξέδρα βρίσκονταν δεξιά και αριστερά με καθίσματα τα οποία έβλεπαν προς την σκηνή... εγώ εξακολουθούσα να ακολουθώ τον πατέρα μου χωρίς να σταματήσω να επεξεργάζομαι τον χώρο... είμαι σίγουρη πως εδώ μέσα χωρούσαν γύρω στα 2.000 άτομα... στην σκέψη και μόνο νιώθω τα πόδια μου να κόβονται... είναι ήδη υπερβολικά γεμάτη η αίθουσα...

«Κύριε Windsor»... ακουω κάποιον να φωνάζει τον πατέρα μου και αμέσως γυρίζω προς εκείνη την κατεύθυνση όπου ακούστηκε η φωνή. Μπροστά μου βλέπω έναν κύριο γύρω στα 40 του ντυμένο από την κορυφή έως τα νύχια με κοστούμι από πανάκριβο σχεδιαστή... υποθέτω δεν αστειευόταν καθόλου ο πέτρας όταν είπε πως μόνο σημαντικά ονόματα θα παρευρεθούν σήμερα... αναρωτιέμαι όμως ποιος είναι αυτός... κάποιες φυσιογνωμίες μπορώ να τις αναγνωρίσω... οχι ότι τους έχω γνωρίσει από κοντά αλλά φρόντισε ο πατέρας μου να μάθω από μικρή σχετικά ηλικία όλους του τους παλιούς, τωρινούς αλλά και μελλοντικούς συνεργάτες... ρίχνω μια κλέφτη μάτια προς το μέρος του πατέρα μου. Φαίνεται αρκετά απορροφημένος στην ζήτηση... ξέρω πως μου είπε να μην φύγω από κοντά του αλλά δεν μπορώ να κάθομαι και γω σαν σκιάχτρο...

«Δεσποινίς Windsor• τι έκπληξη είναι αυτή;»... ακουω μια γυναικεία φωνή... γυρίζω το σώμα μου προς το μέρος όπου ακούστηκε και αντικρίζω μπροστά μου μια γυναίκα γύρω στα 60 καλοντυμένη με ένα έντονο καπέλο με βέλο στο πλάι να καλύπτει την δεξιά μεριά του προσώπου της «δεν περίμενα να σας βρω σε μια τέτοια εκδήλωση• περιεργο ο κύριος Windsor φαίνεται να σας εμπιστεύεται πολύ..»... λέει και με το που αφήνει την χολή της καταλαβαινω αμέσως ποια είναι...

Α:Κυρία Hanley! Τι τιμή να σας έχουμε στην εκδήλωση μας".... Miria Hanley γυναίκα του Amstron Hanley ενός από τους πιο παλιούς συνεργάτες του πατέρα μου... δεν με παίρνει να μιλήσω περισσότερο απ όσο πρέπει... αυτο σημαίνει πως πρέπει να καθίσω να ανεχτώ τις προσβολές της... νιώθω το υπεροπτικό της βλέμμα να με καίει... η αλαζονεία στο πρόσωπο της δεν λέει να φύγει

Μ: δεν έχεις αλλάξει καθόλου• το ίδιο μικρό κοριτσάκι που είχα συναντήσει πριν τρεια χρόνια»... λέει και αφήνει ένα πλάγιο ειρωνικό χαμόγελο

Α:Κυρία Hanley• κρίμα που δεν μπορώ να πω το ίδιο και για εσάς!... λεω και αφήνω ένα πλάτη χαμόγελο... ποσό πολύ θέλω να της δώσω το καπέλο της να το φάει!.. ο άντρας της είναι ευγενέστατος! Επειδή έχει εκείνος λεφτά νομίζει πως και αυτή είναι κάποια... ανθρώπους σα και του λόγου της τους σιχαίνομαι!...

«Αμαρυλλίς ! Αμαρυλλίς !».... αυτή η φωνή... αγνοώ το μωβ από θυμό πρόσωπο της miria και της γυρίζω την πλάτη
«Αμαρυλλίς !»...
νιώθω τα χέρια της vanelopy να σφίγγουν τα δικά μου απαλά.. δεν περίμενα πως θα την δω εδώ!

Α:Vanelopy!... λεω όλο χαρά και της χαμογελάω... αν μπορουσα να περιγράψω την vanelopy θα έλεγα πως είναι η μόνη φίλη που έχω... είναι ο μονος άνθρωπος που έχω κοντά μου και με στιριζει...

V:Ο κυρία Harley τι κάνετε; Χαιρομαι που σας βλέπω μετά από τόσο καιρό... λέει στην πλέον ήρεμη miria

Μ:ναι παει πολύς καιρός• ο πατέρας σου; Η μητριά σου τι κάνουν;... ρωτάει χωρίς να μου ρίξει ούτε ένα βλέμμα

V:Όλοι καλα, όλοι καλα!.... λέει και κάνει μια παύση «δεν πιστεύω να πειράζει αν πάρω την Αμαρυλλίς ; Έχω να της μιλήσω για κάτι σημαντικό»... ρωτάει και αφήνει ένα πλάγιο χαμόγελο

Μ:οχι οχι ουτος ή άλλος ήθελα να μιλήσω με τον πατέρα της οχι εκείνη... λέει αφήνοντας την χολή της... καθώς απομακρύνετε τα λόγια μου βγαίνουν σαν ψυθιρος μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου

Α:χάθηκε να πέσει κάτω η καρακαξα και να γίνει ρεζίλι;... λεω και ρολαρω τα μάτια μου

V:Ελα βρε Αμαρυλλίς 90 χρόνων γυναίκα δεν τη λυπάσαι να παει από πέσιμο;... λέει η vanelopy κοντά στο αφτι μου και αμέσως σκάμε και οι δυο στα γέλια «τι έγινε; Ακουσα καλα• θα μιλήσεις και συ σήμερα στη σημερινή εκδήλωση;»... με ρωτάει κοιτώντας με βαθιά στα μάτια

Ε:Ναι αν μπορουσα να το αποφύγω πίστεψε με θα το είχα κάνει... της παραδέχομαι χαμηλόφωνα... άπαξ και με άκουγε κανεις θα έβρισκα μεγάλο μπελά... ξέρω πως η vanelopy δεν πρόκειται να κάνει κάτι το οποίο θα με βλάψει για αυτό και είναι ο μονος άνθρωπος που μπορώ να ανοιχτώ και να μιλήσω ελεύθερα...

V:Σε καταλαβαινω απόλυτα! Και μενα ο πατέρας μου με βάζει αρκετά συχνά να μιλήσω σε κάτι τετοιες εκδηλώσεις μόνο που πρώτη φορά βλέπω τόσα πολλα άτομα και τόσους πολλούς δημοσιογράφους! Φαίνεται πως ο πατέρας σου την σχεδίαζε μήνες... λέει και εγώ της νευω

S:Αμαρυλλίς... η επιβλητική φωνή του πατέρα μου φτάνει στα αφτια μου κάνοντας με να παγωσω στη θέση μου... η vanelopy φαίνεται να ανησυχεί καθώς το πρόσωπο της έχει πάρει μια περίεργη έκφραση... όσο κοντά και να είμαι με την vanelopy δεν μπορώ να ανοιχτώ τόσο πολύ και να της πω το οτιδήποτε για τον πατέρα μου ή την... οικογένεια μας...

Α:vanelopy θα τα πούμε μετά• πρέπει να φύγω... της λεω καθώς αφήνω ένα χαμόγελο να βγει από τα χείλη μου... φαίνεται πως η έκφραση μου την καθησύχασε. Εκείνη μου ενευσε και ξεκίνησε να απομακρύνεται... ξεκίνησα και γω να πλησιάζω προς το μέρος του πατέρα μου... το βλέμμα του φαινόταν αγριεμένο

S:Δεν έχουμε χρόνο για ανοησίες• σε λίγο ξεκινάει η εκδήλωση!... λέει χαμηλόφωνα μέσα από τα δόντια του... εγώ αμέσως χαμηλωνω το κεφάλι μου και προσπαθώ να μην δείξω πως το σώμα μου έτρεμε από φοβο... «ελα μαζί μου πρέπει να ετοιμαστούμε»... λέει ξεκινώντας να περπατάει και χωρίς να χασω χρόνο τον ακολουθούσα και γω με χαμηλωμένο το βλέμμα...