Ο ήχος από το κινητό μου με κάνει να σφίξω τα μάτια μου με δύναμη... νιώθω όλο μου το σώμα να πονάει... ένας έντονος πονος στην πλάτη με κάνει να ανοίξω τα μάτια μου... που είμαι;... με το αγουροξυπνημένο βλέμμα μου προσπαθώ να εντοπίσω το κινητό μου... όταν το βλέπω απλώνω το χέρι μου στο γυάλινο τραπεζάκι δίπλα μου και το παίρνω στα χέρια μου. Αφού κλείσω το ξυπνητήρι κοιτάζω την ωρα... «πήγε και ολας 7:00;»... το ξανά αφήνω στην θέση του και ξεφυσαω... κοιτάζω καλύτερα τον χώρο δίπλα μου και καταλαβαινω αμέσως τον λόγο που είμαι πιασμένη... με πήρε ο ύπνος στον καναπέ παλι... σκέφτομαι και παω να σηκωθώ όρθια και αμέσως ότι χαρτιά βρισκόντουσαν στοιβαγμένα πάνω στο σώμα μου έπεσαν στο πάτωμα γύρω μου... Δεν το πιστεύω!.... δυσανασχετώντας σηκώνομαι όρθια και βγαίνω από το γραφείο μου... κάνω δυο βήματα και ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου... αφού μπω μέσα ανάβω το φως και κατευθυνομαι προς την ντουλάπα μου... πιάνω ένα ζευγάρι καθαρά εσώρουχα και μια πετσέτα και κατευθυνομαι προς το μπάνιο... αφού μπω μέσα και βγάλω τα ρούχα μου αφήνω το νερό να γεμίσει την μπανιέρα... νιώθω τόσο πιασμένη που και η παραμικρή κίνηση με κάνει να διαμαρτυρηθώ από τον πόνο... με το που βεβαιωθώ πως το νερό είναι σε καλή θερμοκρασία και η μπανιέρα είναι γεμάτη μπαίνω μέσα και αφήνω το σώμα μου να μουλιάσει... η συγκεντωση είναι στις 10:00, πρέπει να ρίξω άλλη μια τελευταία μάτια στο λόγο μου και μετά να πάρω να κανονίσω κάποιες εκκρεμότητες που έχω αφήσει στην εταιρία μου.... χθες το βράδυ ήταν μια δύσκολη νύχτα... ο πατέρας μου γύρισε κατά τις 1:00 λίγο μετά αφότου είχα τελειώσει με τον λόγο μου. Στην αρχή όταν τον αντίκρισα ημουν ακόμα φοβισμένη όμως...

«Αμαρυλλίς δεν γίνεται κάθε φορά που σου φωνάζω να διορθώνεις τα λάθη σου• ποτε επιτέλους θα ωριμάσεις;»

«Είναι εντάξει•αν και θα μπορούσες πολύ καλύτερα• μη με ξανά απογοητεύσεις έτσι!»

Ότι και να έλεγα σε βάρος μου θα γύρναγε... εκεί που νόμιζα πως επιτέλους πλησίαζα στις προσδοκίες του πατέρα μου ήρθε το χθεσινο και με διέλυσε...

Τυλίγω μια πετσέτα γύρω από τα μαλλιά και το σώμα μου και βγαίνω στο δωμάτιο μου... αφού φορέσω τα εσώρουχα μου πηγαίνω προς την ντουλάπα μου. Την ανοίγω και αρχίζω να ψάχνω τι θα φορέσω..

Διαλέγω ένα λευκό πουκάμισο με ελαφρώς χαλαρά μανίκια. Μια μαύρη μάλλινη καζακα χωρίς μανίκια από πάνω και μαύρο στενό και επιβλητικό παντελόνι. Φοράω μια μαύρη ζώνη με ασημένιο κούμπωμα και για παπούτσια μαύρα ψηλοτάκουνα μποτακια... λίγο πριν καθίσω να βαφτώ ακουω την πόρτα του δωματίου μου να χτυπάει... με σταθερά βήματα πλησιάζω και την ανοίγω... μπροστά μου στεκόταν ο Stefan ντυμένος μέσα στα μαύρα.

«Ο κύριος Windsor ζήτησε την παρουσία σας στο σημερινό πρωινό»... λέει με σταθερή φωνή... χωρίς να πω τίποτα απλά έγνεψα καταφατικά και ξεκίνησα να προχωράω στον μεγάλο μαρμάρινο διάδρομο... ένιωθα την παρουσία του Stefan από πίσω μου σχετικά σε κοντινή απόσταση... κατέβηκα τις γυάλινες σκάλες και κατευθύνθηκα έξω προς τον κήπο... με το που πέρασα την μπαλκονόπορτα αντίκρισα την επιβλητική του παρουσία... στο ένα του χέρι κρατούσε τον καφέ του και στο άλλο κρατούσε στιβες από χαρτιά...
Πλησιάζω προς το τραπέζι

«Καλημερα πατέρα».. δεν ήξερα αν έπρεπε να τον ενοχλήσω αλλά τελικά είπα να μιλήσω... κάθισα στην καρέκλα ακριβώς απέναντι του... για καλή μου τύχη μας χώριζε μεγάλη απόσταση... όσο θυμάμαι... όταν ημουν μικρή ποσό ήθελα να καθίσω στην καρέκλα ακριβώς δίπλα του... όσο ημουν χαμένη στις σκέψεις μου δεν είχα καταλάβει ποσό επίμονα κοιτούσα εκείνη την καρέκλα στα αριστερά του

«Καλημερα »... η αυστηρή φωνή του με κάνει να γυρίσω το βλέμμα μου προς το μέρος του... εκείνος αφήνει τον καφέ του πάνω στο τραπέζι και φέρνει τα χαρτιά κοντά του ώστε να μπορέσει να τα κοιτάξει καλύτερα... αναρωτιέμαι γιατί με φώναξε να πάρουμε μαζί πρωινό... αν θυμάμαι καλα η τελευταία φορά ήταν πριν δυο χρόνια... η μέρα ακόμα δεν ξεκίνησε και το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος... πιάνω μια άδεια κούπα στα χέρια μου και σε δευτερόλεπτα μια καμαριέρα άρχιζε να την γεμίζει με καφέ... με το που τελείωσε απομακρύνθηκε από κοντά μου... πλησίασα την κούπα στα χείλη μου και άρχισα να πίνω...

« Σε κάλεσα εδώ γιατί θέλω να συζητήσουμε δυο πράγματα πριν από αυτή τη μεγάλη και σημαντική εκδήλωση»... λέει και αμέσως αφήνω την κούπα από τα χέρια μου.... εκείνος βγάζει τα γυαλιά του και τα ακουμπάει στο τραπέζι ακριβώς μπροστά του μαζί με τα χαρτιά που κρατούσε.

«Όπως ξέρεις πολύ καλά αυτή η εκδήλωση είναι πολύ σημαντική οχι μόνο για το παρόν αλλά και για την μετέπειτα εξέλιξη της εταιρίας μου• όλοι οι καλεσμένοι είναι πρόσωπα μεγίστης σημασίας»... λέει και ρίχνει μια μάτια στα χαρτιά μπροστά του... υποθέτω αυτά που κοιτούσε πριν ήταν η λίστα των καλεσμένων του «Η ηλικία σου δεν έχει καμία σημασία• φέρεις το όνομα Windsor• ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι από την ημέρα που γεννήθηκες φέρεις και τεράστιες ευθύνες»... λέει και κανει μια παύση... «Δεν πρόκειται να σου το συγχωρήσω εαν κανεις το παραμικρό λάθος σήμερα!»... λέει επιβλητικά και απότομα όλο μου το σώμα παγώνει... «Εγινα σαφής;»... ρωτάει εξίσου απότομα...

«ΝαΙ πατέρα»... λεω όσο πιο σοβαρά μπορουσα χωρίς να δείξω ποσό τρομοκρατημένη ημουν από τα λόγια του

«Πολύ καλα• μπορεις να πηγαίνεις δεν θα σε χρειαστώ άλλο»... λέει και χωρίς να χασω δευτερόλεπτο ξεκινάω να κατευθυνομαι προς το δωμάτιο μου...

[...]

Από τον τόνο του το πρωί καταλαβα ποσό σημαντική ήταν η σημερινή εκδήλωση... και ακόμα ποσό σοβαρές θα ήταν οι συνέπειες αν έκανα το παραμικρό λάθος από το γεγονός πως για πρώτη φορά μετά από χρόνια... πηγαίνουμε κάπου με το ίδιο αυτοκίνητο...
Όλο αυτό με κάνει να ασφυκτιώ από το άγχος μου... ο ένας κάθεται στην μια άκρη και ο άλλος στην άλλη... κανεις από τους δυο μας δεν μιλάει... αν κρίνω από την συμπεριφορά του το πρωί δεν θα είναι μόνο σημαντικά πρόσωπα μαζεμένα αλλά και κάμερες και δημοσιογράφοι... όλο αυτό μπορεί να δικαιολογήσει την έκρηξη του χθες το μεσημέρι... μπορώ να καταλάβω ποτε είναι στην τσίτα... και σήμερα δεν φαίνεται να είναι πολύ χαλαρός... αν εκείνος είναι αγχωμένος μετά από τόσα χρόνια δουλειάς και εμπειρίας εγώ πως πρέπει να είμαι;... Οχι Αμαρυλλίς ! Μη τρέχει το μυαλό σου σε άσκοπα σενάρια... το μόνο άτομο που έχω να φοβηθώ από αυτά τα τόσα που θα είναι μαζεμένα σήμερα είναι μόνο ένα.. ο Sebastian Windsor... κοινώς ο πατέρας μου....

S:Κύριε Windsor φτάσαμε... λέει ο Stefan απευθυνόμενος στον πατέρα μου και μόνο... μπορώ ήδη να ακούσω την φασαρία και να διακρίνω μέσα από τα φιμέ τζάμια τους δημοσιογράφους...

Απότομα διακρίνω το βλέμμα του πατέρα μου να καρφώνεται σα μαχαίρι πάνω μου... το σώμα μου μένει παγωμένο στη θέση του

«Όπως είπαμε»... λέει αυστηρά με έναν άγριο τόνο στη φωνή του... τα χέρια μου απότομα αρχίζουν να ιδρώνουν... σε δευτερόλεπτα η πόρτα του πολυτελούς αυτοκινήτου είχε ανοίξει και χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουν αντιμέτωπη με χιλιάδες δημοσιογράφους...