Η ατμόσφαιρα γύρω μου αποπνικτική... νιώθω πως το οξυγόνο στο δωμάτιο απορροφάται από ένα και μόνο άτομο... πως τα παντα ανήκουν σε μια μόνο φιγούρα... το βλέμμα μου καρφώνεται πάνω στην σιλουέτα του... τόσο σοβαρός και επιβλητικός... κάνει όποιον στέκεται γύρω του να τρέμει από δέος...

«Πλησίασε Αμαρυλλίς »... η φωνή του βαριά και προστακτική... νιώθω το σώμα μου να κινείται από μόνο του σα να μην έχει άλλη επιλογή... σαν να μην υπάρχει περιθώριο για δεύτερες σκέψεις... σαν να μην υπάρχει άλλη επιλογή παρά μονάχα αυτή που σου δίνει εκείνος...

«Καλησπέρα πατέρα•»... λεω καθώς προσπαθώ να διατηρήσω ένα τόνο χωρίς συναίσθημα στη φωνή μου... το σώμα μου από μόνο του στέκεται σα λαμπάδα μπροστά του... νιώθω σαν ένα στρατιωτάκι παρατεταγμένο έτοιμο να εκτελέσει την επόμενη διαταγή... το βλέμμα του κοιτάζει το ρολόι πάνω στο γραφείο του... τα έντονα πράσινα μάτια του έπειτα συναντούν τα δικά μου...

«Τι ωρα είναι αυτή; Ξέρεις πολύ καλα ποσό πολύτιμος είναι ο χρόνος μου»... λέει αυστηρά... νιώθω το σώμα μου να τρέμει... σφίγγω τα χέρια τον καρπο του αριστερού μου χεριού με την παλάμη του δεξιού μου χεριού και σφίγγω έντονα τα δόντια μου

«Πατέρα τ-».... δεν προλαβα να τελειώσω και με διέκοψε

«Ξέρεις πολύ καλα επίσης πως σιχαίνομαι τις δικαιολογίες »... λέει αυστηρά αυξάνοντας ελαφρά τον τόνο στη φωνή του... τα χέρια του ξεφυλλίζουν κάτι χαρτιά μπροστά του«αν ήξερα πως μια τόσο απλή δουλειά θα σου έπαιρνε τόση ωρα να την διεκπεραιώσεις θα έστελνα τον Stefan»... λέει και με κοιτάζει έντονα στα μάτια... το σώμα μου έχει παγώσει στην θέση του... τα μάτια μου κοιτάζουν μόνο την φιγούρα του ανήμπορα να ξεφύγουν από εκείνον... όλο μου το σώμα βρίσκεται στην τσίτα... νιώθω πως θα καταρρεύσω...

«Εχεις δίκιο• σε απογοήτευσα, ο,τι και να πω θα είναι απλά άσκοπες δικαιολογίες»... λεω ανέκφραστα... όσα χρόνια και να περάσουν ποτε δεν θα καταφέρω να το συνηθίσω... όσες φορές και να γίνει κάτι τέτοιο ποτε δεν θα καταφέρω να αντιμιλήσω... από τότε που ημουν μικρή έως και σήμερα στα 22 μου τίποτα δεν έχει αλλάξει...

«Αρκετά! Να ακούσω το λόγο που ήρθες ως εδώ»... λέει απότομα... αμέσως μαζεύω τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου... ήρθα εδώ για δουλειά! Πρέπει να του αποδείξω τι αξίζω!... με το χέρι μου ψάχνω στην τσάντα μου να βρω τον φακελο... με τον που τον ανοίγω πιάνω τα χαρτιά από το μέσα και πλησιάζω λίγο πιο πιλυ το γραφείο του. Με το που τα αφήνω μπροστά του κάνω μερικά βήματα πίσω

«Οι οικονομικοί ισολογισμοί, οι αγορές, οι αποσβέσεις, ολα όσα έχουν καταναλωθεί, οι αναφορές των υπαλλήλων και ολα όσα χρειάζεται να ξέρεις για την εταιρία που με έχεις αφήσει να είμαι επικεφαλής».... λεω με μια ανάσα κοιτάζοντας το κενό... εκείνος πιάνει τα χαρτιά στα χέρια του και απλά τα ξεφυλλίζει

«Ξέχασα πως σήμερα ήταν η μέρα παράδοσης τους»... λέει και τα βάζει πάνω σε μια στιβα από έγγραφα... υποθέτω πως είναι από τις υπόλοιπες εταιρίες υπό την εποπτεία του...

«Αν δεν με χρειάζεσαι κάτι άλλο πατέρα δεν θα επιθυμούσα να σπαταλήσω άλλο από το πολύτιμο χρόνο σου»... λεω με κανενα είδος συναισθήματος στην φωνή μου και αμέσως χαμηλωνω το κεφάλι μου κοιτάζοντας το πάτωμα... δεν παίρνω καμία απάντηση όποτε ξεκινάω να περπατάω προς την τεράστια μαύρη πόρτα...

«Μια στιγμή»... λέει και παγώνω στην θέση μου... αμέσως ξανά γυρίζω στην θέση μου και τον κοιτάζω με την απορία ζωγραφισμένη στα μάτια μου... εκανα κάτι λάθος;... θα με επιπλήξει για κάτι;... μήπως είδε κάποιο σφάλμα όπως ξεφύλλιζε τα χαρτιά;... μήπως ξέχασα να του δώσω αναφορά για κάτι;... όλο μου το είναι βρίσκεται σε πανικό... νιώθω κρύο ιδρώτα για άλλη μια φορά να λούζει τους κροτάφους μου... «Τι ακριβώς είναι αυτό;».... λέει και πετάει ένα πάκο από χαρτιά στην άκρη του γραφείου του... σηκώνω το βλέμμα μου και το κοιτάζω... από μια και μόνο μάτια καταλαβαινω τι είναι

«Ο αυριανός μου λόγος»... λεω μη μπορώντας πλέον να ελέγξω την φωνή μου... με το ζόρι έφτασε μέχρι τα αφτια μου...

«ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ;»... λέει αυστηρά και με ένταση στη φωνή του... αμέσως το σώμα μου πετάγεται και το βλέμμα μου καρφώνεται στη φιγούρα του... μπορώ να δω πως η έκφραση στο πρόσωπο του αρχίζει να αλλάζει...

«Ο λόγος μου για την αυριανή συγκέντρωση»... λεω λίγο πιο δυνατά και με βεβαιότητα στη φωνή μου

«Αυτό;»... ρωτάει και το πιάνει στα χέρια του...
«Έχεις σκοπο να με γελοιοποιήσεις;»... ρωτάει και το αρπάζει στα χέρια του

«Οχι πατέρα-»... πήγα να μιλήσω αλλά η δυνατή φωνή του με έκανε να παγωσω στην θέση μου

«Αρκετά!ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΗ ΟΥΤΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΩΣΗ!»... «Ξέρεις πόσοι σπόνσορες; Ποσά σημαντικά πρόσωπα, πόσοι εκπρόσωποι, πόσες νέες εταιρίες για συνεργασίες θα είναι μαζεμένες αύριο;»

«Ξέρω...»

«ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΘΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ;»... φωνάζει πλέον έξαλλος και με με μια κίνηση σκίζει και πετάει τα χαρτιά μπροστά στα πόδια μου... το σώμα μου τρέμει ολόκληρο... η καρδιά μου χτυπάει σα τρελή... θέλω να φύγω... θέλω να αρχίσω να τρέχω μακριά του... μακριά από αυτή τη ζωή που ζω...
«ΚΑΝΟΝΙΣΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΣΤΩ ΝΑ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΜΟΥ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΟΠΩΣ ΔΕ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΞΑΝΑ ΔΕΙ ΠΟΤΕ!»... «καλύτερα να το είχα αναθέσει σε κάποιον άλλον! Ακόμα και η καθαρίστρια της εταιρίας ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΕ ΓΡΑΨΕΙ!»....λέει κάνοντας μια παύση... από τη στάση του φαίνεται κάπως να ηρεμεί...  «φύγε από μπροστά μου!»... λέει και χωρίς να κοιτάξω πίσω τρέχω βιάστηκα έξω από το γραφείο του...

Γιατί πρέπει κάθε φορά όλες οι συζητήσεις μας να καταλήγουν σε καβγά; Γιατί ποτε δεν είναι ευχαριστημένος με αυτά που κάνω;... γιατί οι προσδοκίες του είναι πιο πάνω από τις δικες μου δυνατότητες;... Κάθε φορά ζητάει όλο και περισσότερα και γω δεν μπορώ να του τα δώσω... έχω ξεπεράσει τα όρια μου τόσες φορές και παλι ότι κάνω για εκείνον δεν είναι ΠΟΤΕ αρκετό!... ποτε τελειο.... κουράστηκα!... δεν αντέχω άλλο να προσπαθώ...  δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια προσπαθώ να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες του... να κάνω τα αδύνατα δυνατά να ακούσω ένα συγχαρητήρια ... να τον δω επιτέλους να με αναγνωρίσει σαν κόρη του...
μπαίνω μέσα στο αμάξι μου και κλείνω με δύναμη την πόρτα μου...
δεν θα κλαψω... ορκίστηκα στον εαυτό μου πως δεν θα ξανά δείξω κανενα συναίσθημα αδυναμίας... επτά χρόνια τωρα δεν έχω κλαψει, δεν έχω ξεσπάσει, δεν έχω γελάσει ούτε παραπονεθεί ούτε τίποτα... έμαθα να θάβω καλα τα συναισθήματα μου και να τα ξεπερνάω δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στη δουλειά μου... και τωρα αυτό θα κάνω! Δεν πρόκειται να λυγισω...

[...]

Κοιτάζω το ρολόι μου... η ωρα είναι περασμένες 10:00 το μίτινγκ κράτησε παραπάνω απ όσο το υπολογιζα... βρίσκομαι μέσα στο αυτοκίνητο μου με προορισμό τη βίλα... είμαι σίγουρη πως ο πατέρας μου δεν θα έχει γυρίσει ακόμα από τον κολοσσο... πρέπει να μαζέψω το μυαλό μου και τις σκέψεις μου... έχω να ξανά γράψω τον αυριανό μου λόγο...
Αφήνω το αυτοκίνητο μου στο γκαράζ και δίνω τα κλειδιά στον Bruno. Κρατάω τους φακέλους σφιχτά στην αγκαλιά μου... όταν τελειώσω με τον λόγο έχω να τακτοποιήσω και άλλες εκκρεμότητες... μπαίνω μέσα στο σπιτι και παντού επικρατούσε νεκρά σιγή... όπως τι περιεμνα... κανεις δεν είναι εδώ... χωρίς να χασω άλλο χρόνο ανεβαίνω βιάστηκα τις γυάλινες σκάλες και κατευθυνομαι προς το γραφείο μου... ανοίγω με τον αγκώνα μου την πόρτα και μπαίνω μέσα στον σκοτεινό χώρο... αφήνω στα τυφλά το ντοσιέ και πλησιάζω το παράθυρο... ανοίγω τις βαριες κουρτίνες και αφήνω το φως να μπει μέσα στο χώρο... βγάζω το παλτό μου και κάθομαι στην καρέκλα μου... ανοίγω το λαπτοπ μου και όσο περιμένω κατεβαίνω ξανά κάτω στην κουζίνα να φτιάξω έναν καφέ.... ξέρω πολύ καλα που έχω κάνει λάθος... ξέρω ποια σημεία έπρεπε να αλλάξω και ποια να αφήσω αλλά δεν προλαβα... παντα αυτός ο άνθρωπος είναι 10 βήματα μπροστά μου... είμαι σίγουρη πως ο Stefan του έδωσε αυτό που είχα γράψει... γιατί ποτε αυτός ο άνθρωπος δεν κοιτάει τη δουλειά του;... κατευθύνομαι ξανά προς το γραφείο μου με την ζέστη κούπα του καφέ στα χέρια μου...
Τραβαω την δερμάτινη καρέκλα μου και κάθομαι στο γραφείο μου... πατάω τον φακελο όπου είχα αποθηκεύσει τον λόγο μου για αύριο και ξεκινάω να τον διορθώνω... το βλέμμα μου πέφτει στην στιβα με τα έγγραφα πάνω στην καρέκλα απέναντι μου... προβλέπεται μεγάλη και αυτή η νύχτα... ρίχνω μια μάτια στην ωρα στην κάτω άκρη του υπολογιστή μου και ξεφυσαω....