Δεν περίμενα να ανοίξω την πόρτα και να τον βρω και αυτόν μέσα στο αμάξι.... για λίγο κανείς από τους δυο μας δεν μιλούσε... εκείνος φαινόταν να είναι απασχολημένος με το κινητό του.... Πως δεν φαντάστηκα πως θα πηγαίναμε μαζί σε εκείνο το μέρος;...ήμουν τόσο απασχολημένη με τις δικές μου ανησυχίες που είχα ξεχάσει κάτι τόσο 'σημαντικό'... θα φαινόταν πολύ παράξενο δυο άνθρωποι έτοιμοι να αραββωνιαστουν να μην έφταναν μαζί.... Τους τελευταίους 4 μήνες, από τότε που ο πατέρας μου ανακοίνωσε τους αρραβώνες μας οι δημοσιογράφοι ξεκίνησαν να μας παρακολουθούν... έβλεπα κατά καιρούς άρθρα στις εφημερίδες με τα πρόσωπα μας πρωτοσέλιδα από κάθε ραντεβού που βγαίναμε.... Υποθέτω πως και σήμερα δεν θα είχε μεγάλη διαφορά... δημοσιογράφοι θα στέκονται έξω από την αίθουσα έτοιμοι να καλύψουν αυτό το 'once in a lifetime' υπερθέαμα... υποθέτω δεν είναι και κάθε μέρα που η μοναδική κληρονόμος του μεγαλύτερου αυτοκινητιστικού κολοσσού της χώρας αρραβωνιάζεται... αν ήμουν και γώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα υποθέτω....

F:Φαντάζομαι πως θα συμπεριφερθείς αναλόγως σήμερα·Μην έχουμε επανάληψη όσων έγιναν εκείνη τη μέρα.... Η φωνή του σταθερή... ο τόνος του επιβλητικός αλλά ταυτόχρονα και ειρωνικός... η στάση του μου προκαλεί εκνευρισμό... ο τροπος με τον οποίο μου μιλάει δεν έχει αλλάξει καθόλου... από την ημέρα που τον γνώρισα μέχρι και σήμερα η στάση του υποδηλώνει πως είμαι κάποια κατώτερη από εκείνον ενώ στην πραγματικότητα αυτός με την μεγαλύτερη εξουσία είναι η δίκη μου οικογένεια... κάθε φορά που του λέω να σταματήσει εκείνος απλώς γελάει κοιτώντας με ειρωνικά... με βλέμμα σα να μου λέει «εξουσία έχει ο πατέρας σου όχι εσυ».... δεν θέλω να τον βλέπω... προσπαθούσα όλο αυτό το διάστημα να αφιερώσω χρόνο στη δουλειά μου για να τον αποφύγω αλλά και πάλι τις περισσότερες φορές δεν μπορούσα... έπρεπε να βγαίνω μαζί του αναγκάστηκα... για τα μάτια του κόσμου... έπρεπε για 2 ώρες να υπομένω αυτόν τον εξευτελισμό... είχαμε ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα μεταξύ μας... σε αυτη τη σχέση δεν χωρούσαν συναισθήματα... κανείς δεν θα μπλέκονταν στις υποθέσεις του άλλου... κανείς δεν είχε το δικαίωμα να έχει κάποιου άλλου είδους ερωτική σχέση μετά τους αρραβώνες... όταν πλέον ο γάμος γινόταν τότε ο καθ ένας θα μπορούσε να κάνει τη ζωή του μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας... ήταν αναγκαίο να βρισκόμασταν τουλάχιστον 1 με 2 φορές την εβδομάδα σε μέρη όπου υπήρχαν δημοσιογράφοι... έπρεπε κάπως να δικαιολογήσουμε πως ο λόγος που αρραβωνιαστήκαμε ήταν καθαρά και μόνο από 'κεραβνοβολο έρωτα' και όχι από κάποιο συμφέρον... αυτούς τους μήνες δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα και από τις δυο μεριές... φαντάζομαι μπορεί σε μένα να φέρεται έτσι αλλά έχει πραγματικά ανάγκη αυτό το γάμο... δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να του έχει τάξει ο πατέρα μου για να μπει σε αυτη τη διαδικασία... το μόνο που είχε περάσει από το μυαλό μου ήταν να του παραδώσει απλόχερα τις επιχειρήσεις του αλλά κρίνοντας από το χαρακτήρα του και τη στάση του πιο πιθανό ήταν να τα έδινε όλα στον Stefan παρα στο εικονικό του γαμπρό... κοιτά που έχεις φτάσει Αμαρυλλίς....ξέρεις... γνωρίζεις πως δεν πρόκειται να σου μείνει τίποτα... πως όλον αυτόν τον καιρο πάλευες και παλεύεις για το τίποτα και παρ όλα αυτά το δέχεσαι... δέχεσαι την ήττα σου... δέχεσαι το γεγονός πως δεν θα σου μείνει τίποτα στο τέλος...  είμαι πολύ μπερδεμένη... το κεφάλι μου ήδη πάει να σπάσει και ακόμα δεν ξεκίνησε η βραδιά... νιώθω απότομα ένα χέρι να αγγίζει τα μάγουλα μου αναγκάζοντας με να γυρίσω το βλέμμα μου προς το άτομο το οποίο προσποιουμουν τόση ώρα πως δεν υπήρχε...

« όταν σου μιλάω θα με κοιτάς»... το βλέμμα του έντονο... ένιωθα τα δάχτυλα του να σφίγγουν το δέρμα μου αρκετά δυνατά... με το χέρι μου απομακρύνω το δικό του από πάνω μου... νιώθω να ανακατεύομαι... το άγγιγμα του μου προκαλεί αηδία...

Α: μη μου ξανά πεις τι να κάνω!... λέω υψώνοντας το τόνο της φωνής μου ελαφρά... εκείνος με κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο έκπληξη;... φαντάζομαι είναι η πρώτη φορά που αντιδράω έτσι.. τόσο παρορμητικά μπροστά του... συνήθως απλώς δεν του απαντάω όταν με φέρνει στα όρια μου... «ξέρω πολύ καλά τι πρέπει να κάνω για αυτό φρόντισε και σύ να μη τα κανείς θάλασσα!».... Εκείνος κάτι πήγε να πει αλλά η φωνή του σοφέρ τον έκανε να σταματήσει

«Φτάσαμε»... ώστε ξεκινάει... αυτό το καλοστημένο θεατρικό έργο... πριν προλάβω να προετοιμάσω τον εαυτό μου εκείνος είχε ήδη κατέβει από τη λιμουζίνα και είχε ανοίξει την πόρτα μου απλώνοντας το χέρι του προς το μέρος μου... για λίγο το σώμα μου είχε παγώσει... το μυαλό μου είχε σταματήσει να σκέφτεται και τα μάτια μου είχαν τυφλωθεί από τα χιλιάδες φλας που άστραφταν δεξιά και αριστερά

F:χαμογέλα... η φωνη του σταθερή... χωρίς κανένα συναίσθημα... σήκωσα το βλέμμα μου για να αντικρίσω το πρόσωπο του... ένα ψεύτικο χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί στα χείλη του... τόσο αηδιαστικό... τόσο έντονα ενοχλητικό... έκανε όλο μου το είναι να ανατριχιάζει με έναν παράξενο και αποκρουστικό τρόπο... απότομα χωρίς να μπορώ να ελέγξω και να διαχειριστώ το τι μου συνέβαινε ένιωθα το σώμα μου να παθαίνει ότι και εκείνη τη μέρα... σαν το κορμί μου να μην είναι δικό μου... ένιωθα τα χείλη μου μηχανικά να σχηματίζουν ένα πλάγιο χαμόγελο... το χέρι μου σαν από μόνο του να άγγιξε το δικό του... ένιωθα ξανά σαν κάποιος άλλος να με καθοδηγεί... σαν περπατούσα αυτό το ευθείο μονοπάτι προς την είσοδο το μυαλό μου είχε θολώσει... δεν μπορούσα να σκεφτώ... να κάνω το οτιδήποτε... απλώς κοιτούσα... κοιτούσα μπροστά μου σα χαμένη... τα χιλιάδες φώτα από τα φλας ένιωθα να με τυφλώνουν...οι χιλιάδες ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους να βομβαρδίζουν τα αυτιά μου έφταναν σα βοή μέσα στο κεφάλι μου...δεν μπορούσα να αντιδράσω... ένιωθα το χέρι του στη μέση μου και ενώ ήθελα να το διώξω από πάνω μου εγώ απλός χαμογελούσα...σαν να μην είχα καν το δικαίωμα να αρνηθώ... χα... τώρα κατάλαβα... κάθε φορά που προσπαθώ να αντιδράσω... κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι άλλο από αυτό που είναι προσχεδιασμένο να γίνει... κάθε φορά που προσπαθώ να αρνηθώ αυτή τη πραγματικότητα... κάτι με κρατάει δέσμια του... κάποιος προσπαθεί να με σταματήσει... κάτι μέσα μου μου υπενθυμίζει πως ότι και να κάνω δεν πρέπει να ξεφύγω από αυτή τη κόλαση... αυτή τη χρυσαφένια φυλακή... πότε ποια θα το πάρω απόφαση;... πότε πια θα καταλάβω πως δεν υπάρχει σωτηρία;... πως δεν θα λύσω ποτέ αυτά τα καταραμένα δεσμά;... πως μια ζωή θα κάνω ότι κάποιος άλλος θέλει για μένα;....εκείνη τη στιγμή πια κατάλαβα... κατάλαβα πως ποτέ δεν θα είμαι ελεύθερη... πως ποτέ δεν θα μπορέσω να κάνω αυτό που θέλω όσο και να προσπαθώ... το σώμα μου πατά θα με προδίδει... θα με προδίδει προστατεύοντας με.. κάνοντας με να υπακούω κάποιον άλλο ώστε να μη πληγωθώ όταν επιτέλους αυτά τα αόρατα δέμα σπάσουν... μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι οι άλλοι αλλά εγώ;... μήπως εγώ η ίδια καταστρέφω τον εαυτό μου με τις πράξεις μου;... μήπως εγώ η ίδια κρατάω τα χέρια μου δεμένα από φόβο μήπως πληγωθώ και άλλο;...  δεν μπορώ να σκεφτώ... δεν μπορώ να καταλάβω... ο κόσμος που νόμιζα πως είχα χτίσει και ζούσα ασφαλής σε αυτόν είχε πλέον καταρρεύσει και είχα μείνει εκτεθειμένη και ευάλωτη... βαδίζοντας σε ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια... με κάθε βήμα ένιωθα τα πόδια μου να ματώνουν... αλλά παρ όλο τον πόνο εγώ συνέχιζα... συνέχιζα να περπατάω με την ελπίδα να βγω από κει... με την ελπίδα να βρω μια έξοδο διαφυγής... και τότε ήταν... που για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρο είδα μπροστά μου... στις σκέψεις μου... στην άλλη άκρη του μονοπατιού... να εμφανίζονται πεντακάθαρα αυτά τα έντονα γαλανά μάτια και να γδέρνουν την ψυχή μου για άλλη μια φορά...