Ανοίγω την ντουλάπα μου και πιάνω το πρώτο ζευγάρι από τις μαύρες ψηλοτάκουνες γοβες μου.
Στρώνω καλύτερα τα μαλλιά μου και πλησιάζω τον καθρέπτη της μεγάλης τουαλέτας δίπλα από το κρεββάτι μου.
Ψεκάζω τον λαιμο μου με το επιβλητικό άρωμα μου και παίρνω την μαύρη τσάντα μου.
Ανοίγω την βαριά λευκή πόρτα και βγαίνω έξω από το δωμάτιο μου.
Προχωράω στον τεράστιο μαρμάρινο διάδρομο μέχρι που φτάνω στην μεγάλη γυαλινη σκαλα.
Αρχίζω να κατεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά και λίγο πριν κατέβω το τελευταίο βλέπω με την άκρη του ματιού μου τον Stefan να κοιτάζει κάτι χαρτιά με μεγάλη προσήλωση.
Το έντονο φως που περνούσε από τις τεράστιες γυάλινες τζαμαρίες σε συνδιασμο με τον αριστοκρατικό στολισμό που επικρατούσε σε όλο το σαλόνι έκανε αυτήν την εικόνα να μοιάζει με πίνακα της αναγέννησης.
Με το που τα τακούνια μου ακουμπούν στο λευκό μάρμαρο ένας έντονος ήχος ακούγεται στην σιγή που επικρατούσε.
Το βλέμμα του Stefan γυρίζει προς το μέρος μου και τότε ήταν που τα μάτια μας συναντήθηκαν.

S:Καλημερα δεσποινίς Windsor
Λέει με σταθερή και επιβλητική φωνή

Α:Καλημερα Stefan
Λεω απόλυτα σοβαρή και πλησιάζω ελάχιστα προς το μέρος του
«Ο πατέρας μου είναι στο δωμάτιο του;»
Η φωνή μου σταθερή και γεμάτη δυναμισμό

S:Οχι• ο κύριος Windsor έφυγε πριν μισή ωρα για μια σημαντική δουλειά• Νομίζω έπρεπε να το γνωρίζεται...
Λέει στο τέλος με μια ελαφριά ειρωνία στην φωνή του
Αυτό το υφάκι του με εξοργίζει! Ναι υποθέτω θα έπρεπε να το γνωρίζω αλλά ξέρει πολύ καλα πως ο πατέρας δεν μου λέει ποτε τι δουλειές έχει! Παντα με ενημερώνει για δουλειές που απαιτούν την παρουσία μου αλλά ποτε για δουλειές που δεν έχουν να κάνουν με μενα... Κάθε φορά τα ίδια!

Α:Ναι σωστα• μην με παρεξηγείς έχω πολλα στο μυαλό μου είναι ανθρώπινο να ξεχάσω ένα δυο πράγματα... λεω και προσπαθώ να κρύψω την πικρία στην χροιά της φωνης μου

S:Ακόμα και αν αυτή η συνάντηση είναι μεγίστης σημασίας για την πορεία των εταίρων του πατέρα σας;... νιώθω το σώμα μου να παγώνει... μπορώ να αισθανθώ τον κρύο ιδρώτα να λούζει τους κροτάφους μου...
Πως έπεσα ξανά σε αυτή του τη παγηδα; Πως αφήνω έναν απλό γραμματέα να με εξευτελίζει έτσι; Ξέρει παρά πολύ καλα σε τι θέση βρίσκομαι και τη σχέση έχω με τον πατέρα μου αλλά αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να με υποβαθμίζει και να με ταπεινώνει έτσι...

Α:Δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με τις γελοιότητες σου• ΜΗ ξεχνάς τη θέση σου Stefan!Δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένας απλός γραμματέας... λεω εγωιστικά και με μεγάλη υπεροψία στο βλέμμα μου καθώς κατευθύνομαι προς την μεγάλη σιδερένια εξώπορτα...
κανείς δεν έχει το δικαίωμα να με γελοιοποιεί με αυτό το τρόπο! Ξέρω πολύ καλα ποια είμαι και τι μου γίνεται! Έχω μάθει να στέκομαι στα πόδια μου μόνη μου χωρίς να έχω βοήθεια από κανενα και τίποτα...

Πλησιάζω στο μεγάλο γκαράζ στο κάτω μέρος της βίλας... το βλέμμα μου πέφτει σε μια αντρική φυγουρα ντυμένη από πάνω μέχρι κάτω στα μαύρα.

«Δεσποινίς Windsor»
Ακουω τον άντρα να λέει και να πλησιάζει προς το μέρος μου.

«Δεν θα σε χρειαστώ σήμερα Bruno• θα παω στην εταιρία με το δικό μου αυτοκίνητο»
Λεω επιβλητικά και εκείνος νευει ενώ κάνει στην άκρη αφού πρώτα χαμηλώσει το κεφάλι του. Γιατί δεν μπορεί και αυτός ο ηλιθιος ο Stefan να κάνει το ίδιο;... δεν ζητάω πολλα μόνο να με σέβεται!... σκέφτομαι καθώς μπαίνω μέσα στο μαύρο αυτοκίνητο μου...
αφήνω έναν αναστεναγμό να βγει από τα χείλη μου και βάζω μπροστά το αυτοκίνητο...

Καθώς προχωράω στη τεράστια λεωφόρο το μυαλό μου προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τις δουλειές που έχω να κάνω σήμερα.
Για αρχή πρέπει να παω στην εταιρία που έχω υπό την εποπτεία μου... έχω αφήσει κάτι χαρτιά στο γραφείο μου τα οποία θα τα χρειαστώ για το μίτινγκ στις 8:00 το βράδυ...
έπειτα πρέπει να φύγω από κει και να παω στην αυτοκινητοβιομηχανία κοντά στο λιμάνι της Odense. Έχουν βγάλει νεα σχέδια και νεα υλικά για την κατασκευή νέων αυτοκινήτων και πρέπει να παω από κει να επιβλέψω.
Όταν τελειώσω από κει έχω να περάσω από τον κολοσσό όπου βρίσκεται ο πατέρας μου. Την μεγαλύτερη εταιρία αυτοκινήτων σε όλη την Δανία... κάθε φάρα που πηγαίνω σε αυτό το μέρος μόνο τρόμος και ρίγος Νοιώθω... ολα είναι τόσο στην εντέλεια εκεί... Νοιώθω σα να μην ανήκω σε αυτό το μέρος...
πφ... και αυτά δεν είναι ούτε τα μισά απ όσα έχω να κάνω σήμερα...
το κυριότερο απ ολα είναι η εργασία που έχω να παραδώσω αύριο...
από αυτό το πρότζεκτ θα κριθούν παρά πολλα... νιώθω τα χέρια μου να ιδρώνουν από το άγχος που σιγά σιγά αρχίζει να με καταβάλλει.... Αμαρυλλίς ... στάσου στο ύψος σου... το πολύ πολύ αύριο στην παρουσίαση αν αποτύχεις να καταστρέψεις ολόκληρη την «ναυαρχίδα» που έχτιζε ο πατέρας σου εδώ και τόσα χρόνια, το πολύ πολύ να ντροπιάσεις μια και καλή το όνομα Windsor και να σε αποκληρώσει ο ίδιος σου ο πατέρας αφού πρώτα σε δώσει να σε φάνε τα σκυλιά...
νιώθω το κορμί μου να ανατροιχιαζει....
Πρέπει να συνέλθω... τσιμπάω τα μάγουλα μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα... ωρα να μπω στην εταιρία μου να πάρω τα χαρτιά μου• σκέφτομαι καθώς βγαίνω από το αυτοκίνητο μου...

[...]

Μπαίνω μέσα στο μεγάλο ασανσέρ και πατάω το 16, τον τελευταίο όροφο όπου βρισκόταν και το γραφείο μου... κάθε φορά με το που μπαίνω στην εταιρία επικρατεί νεκρά σιγή... όλοι τους δουλεύουν ακατάπαυστα και ευτυχώς δεν πιάνουν την κουβέντα... φαντάζομαι πως τουλάχιστον στον τομέα αυτό έχω καταφέρει να επιβληθω στα άτομα που δουλεύουν για μενα... μπορώ να νιώσω τον τρομο και την παγωνιά που επικρατεί στην εταιρία μου όταν εισέρχομαι στο χωρο....
είναι καλύτερο να με φοβούνται και αυτό να τους οδηγεί στο να με σέβονται.... με τον ιδιο τρόπο λειτουργεί και ο πατέρας μου... λίγοι τον σεβονται από θαυμασμό και πολύ τον σέβονται από φοβο....
οι μεγάλες σιδερένιες πόρτες ανοίγουν και επιτελούν εισέρχομαι στον όροφο μου... αμέσως το βλέμμα μου πέφτει στην γραμματέα μου... εκείνη με το που με βλέπει πετάγεται επάνω σαν ελατήριο...

«Κ-Καλημερα δεσποινίς Windsor»... λέει με τρεμάμενη φωνή... εγώ την πλησιάζω και της ρίχνω ένα πλάγιο βλέμμα πριν την χαιρετήσω και χαθώ πίσω από τις πόρτες του γραφείου μου...

[....]