— Aniu, co się wydarzyło pomiędzy tobą a Gilbertem? Przez cały czas próbuje zwrócić na siebie twoją uwagę — zapytała zmartwiona Ruby.

— To nic, nie musisz się martwić — burknęła w odpowiedzi rudowłosa.

Byli w szkole już od kilku godzin, a Gilbert w tym czasie starał się sprawić, żeby Ania przynajmniej na niego popatrzyła. Oczywiście, dziewczyna nie zwracała uwagi na jego starania, przez cały czas skupiając spojrzenie na tablicy.

Zadzwonił dzwonek na obiad, więc wszyscy uczniowie natychmiast wstali ze swoich miejsc, kierując się w stronę drzwi. Diana niechcący zepchnęła z ławki książki Ania, kiedy przechodziła obok.

— Och, bardzo cię przepraszam! — zawołała, szybko odchodząc i po drodze puszczając oczko Gilbertowi. Ten szybko podbiegł do Shirley, pomagając jej pozbierać rzeczy. Niedługo później zostali sami w szkole.

— Dzięki — warknęła Ania, starając się nie nawiązać z nim kontaktu wzrokowego.

— Proszę, wysłuchaj mnie — błagał Gilbert, a Ania powoli przeniosła na niego spojrzenie.

Gdy tylko uświadomiła sobie, jak smutny był chłopak, aż zabolało ją serce. Miał ciemne sińce pod oczami, które były przekrwione. Łatwo było zauważyć, że płakał i przez chwilę rudowłosa nawet zaczęła się obwiniać.

— Tak bardzo cię przepraszam, wszystko zepsułem... Po prostu... — Westchnął, nagle milknąc.

— Ja też przepraszam — szepnęła Ania, zaskakując ich oboje.

— Nie powinienem nazywać cię... Tym słowem. Tak bardzo przepraszam. Proszę, wybacz mi.

— Wybaczam ci, Gil. To już nieważne, naprawdę. Przesadnie się zdenerwowałam.

Gilbert jedynie skinął głową i głośno odetchnął.

— Czy uczynisz mi ten zaszczyt zjedzenia ze mną obiadu, Aniu Shirley? — spytał z uśmiechem grającym na jego ustach.

Dziewczyna szeroko się uśmiechnęła i pokiwała w odpowiedzi, łapiąc go pod ramię. I przez ten jeden dzień, wszystko było idealne.