~Secret Diary~

Sirius Black/ Potter oc

Λένε πως η εσωτερίκευση των συναισθημάτων στο χαρτί είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη. Ωστόσο στην περίπτωση της Lydia, η κίνηση αυτή της προκάλεσε μονάχα μπελάδες. Ή μήπως όχι;

Nothing much really, a tiny little bit of angst, Sirius being a little bit of a jerk

1.5 k words

 "Μαμά, ο James δεν μάζεψε τα βρακιά του από το πάτωμα!".

"Ψέμα, τα έχω πλύνει!", ϕώναξε το αγόρι, κλωτσώντας τα εσώρουχα του κάτω από το κρεβάτι του. Ο Sirius γέλασε, καθώς το πρόσωπο του κοριτσιού κοκκίνησε από θυμό.

"Μπορείτε να μην μαλώνετε; Έχουμε καλεσμένο", ήρθε η απάντηση της μητέρας τους από την κουζίνα, "Και Lydia. Να τα λες εσώρουχα σε παρακαλώ".

"Ναι Lydia, μην είσαι απολίτιστη", κορόιδεψε ο James.

"Μίλησε αυτός που έχει ένα σωρό σκατωμένα βρακιά κάτω από το κρεβάτι του!", έκανε θυμωμένη, "Συγγνώμη, εσώρουχα ήθελα να πω", συνέχισε ειρωνικά.

"Σταμάτα να μου την λες όλη την ώρα!", γκρίνιαξε ο James, η κλωτσιά του βρέθηκε στο γόνατο της και αυτή έσκουξε από τον πόνο.

"Ηλίθιε τάρανδε! Τράβα", τον χτύπησε δυνατά στην πλάτη, "Στον βόριο πόλο μαζί με τον Ρούντολϕ", τον εϕνιδίασε με ένα κεϕαλοκλείδωμα καθώς άρχισαν να χτυπιούνται.

"Ελάϕι είναι όχι τάρανδος!".

"Αχ, αδελϕική αγάπη", χαμογέλασε ο Sirius ξαπλώνοντας στο κρεβάτι του ϕίλου του.

Του άρεσε να παρακολουθεί τα αδέρϕια να τσακώνονται για τόσο ασήμαντα γεγονότα. Διότι σαϕώς και τα δυο γνώριζαν πως δεν έτρεϕαν αντιπάθεια το ένα προς το άλλο. Γνώριζαν πως μερικά λεπτά αργότερα θα έτρωγαν δείπνο μαζί συζητώντας για τον πιο πρόσϕατο αγώνα quidditch ή για το νέο σκουπόξυλο του James με το οποίο έσκιζε την ατμόσϕαιρα ή για το πιο πρόσϕατο ϕυτό που συμπεριέλαβε η Lydia στην συλλογή της.

Με τον Regulus όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Επικρατούσε ένας μόνιμος ανταγωνισμός, στον οποίο ο νεώτερος Black κέρδιζε δίχως να καταβάλει σπουδαία προσπάθεια. Ο Sirius ήταν ανέκαθεν πνεύμα αντιλογίας, ένας αμετανόητος επαναστάτης, ένας ανόητος αμϕισβητίας. Πώς θα μπορούσε να μην είναι; Πώς θα μπορούσε να θεωρήσει την γενοκτονία που προάσπιζε ο Voldemort άξια θαυμασμού; Πώς θα μπορούσε να ανεχτεί την ψυχρότητα της οικογένειας του; Δεν άντεχε να είναι συναισθηματικά κενός.

Έτσι αποϕάσισε να γυρίσει πλάτη στην οικογένεια Black, βρίσκοντας καταϕύγιο στο σπίτι των Potter. Οι Potter ήταν μια αγαπημένη οικογένεια, δέχτηκαν τον Sirius με ανοιχτές αγκαλες, κάτι που συγκίνησε τον νεαρό. Πλέον αποκαλούσε τον James αδερϕό του και θεωρούσε τους Potter πραγματική του οικογένεια. Ήταν τόσο ευτυχισμένος στο νέο του σπίτι που δεν του έλειπε διόλου η οικογένεια του. Κοιτάζοντας πίσω, ξεκαθάρισε πως τα μόνα συναισθήματα που τρέϕει για αυτούς είναι το μίσος και η λύπηση.

"Άουτς, σταμάτα σταμάτα!", έσκουξε ο James, καθώς η αδερϕή του είχε ϕέρει το χέρι του πίσω από την πλάτη του.

"Καλά καλά, ϕτάνει οι δυο σας", παρενέβη εν τέλη ο Sirius, τραβώντας την απρόθυμη Lydia μακριά από τον James. Όσο κι αν του άρεσαν οι καυγάδες, υπήρχαν στιγμές που καταντούσαν κουραστικοί.

"Μια ακόμη όμορϕη μέρα που τσάκισα τον James στον ξύλο", χαμογέλασε περήϕανα η κοπέλα.

"Καλά, μην χαίρεσαι ψείρα", μουρμούρισε ο αδερϕός της, "αν δεν ήσουν μικρότερη θα σε χτυπούσα πραγματικά".

"Ναι ναι, λέγε τα αυτά για να απαλύνεις τον πόνο σου", ανασήκωσε τα ϕρύδια της.

"Η αλήθεια είναι ότι μια μπουνιά σε έχει", μίλησε ο Sirius αντλώντας ένα προσβεβλημένο βλέμμα από τον ϕίλο του.

"Ωραία, κάντε συμμαχία οι δυο σας", γκρίνιαξε ο James, ισιώνοντας τα γυαλιά του. "Χάσου νιάνιαρο", γρύλισε στην αδελϕή του.

"Ήρεμα ταρανδάκι. Μόλις δυο χρόνια διαϕορά έχουμε", κούνησε το κεϕάλι της, "Τέλος πάντων, είστε πολύ βαρετοί. Και ανόητοι. Και ανώριμοι. Και πολλά άλλα", μίλησε και βγήκε από το δωμάτιο.

"Δεν είμαι ταρανδάκι! Ελάϕι είμαι!", ϕώναξε ο James, ωστόσο η κοπέλα δεν γύρισε πίσω, καθώς κατέβαινε ήδη τις σκάλες.

Το σαλόνι ήταν άδειο, η ϕωτιά στο τζάκι σιγόκαιγε ζεσταίνοντας τον χώρο, ενώ παράλληλα αποτελούσε την μοναδική πηγή ϕωτός του δωματίου. Η Lydia αγαπούσε την σκοτεινή ατμόσϕαιρα, την μυρωδιά της βανίλιας των αρωματικών κεριών της μητέρας της, τον τρόπο που η βιβλιοθήκη ϕορτωμένη από παχιά βιβλία ϕωτιζόταν από το πορτοκαλί ϕως.

Ξάπλωσε στον πράσινο καναπέ, ακουμπώντας ένα από τα μαξιλάρια στο στομάχι της, καθώς το βλέμμα της βρέθηκε να πλανιέται στο ταβάνι. Δεν προσπάθησε να ελέγξει τις σκέψεις που άρχισαν να αναδύονται στο μυαλό της. Οι εικόνες του αγοριού με τα εβένινα μαλλιά έϕερναν πεταλούδες στο στομάχι της, καθώς ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της στην ενθύμηση της ϕωνής του.

Δεν προσπαθούσε να αρνηθεί τα συναισθήματα της για τον Sirius, ωστόσο κατάϕερνε να τα κρύψει με εξαιρετικό βαθμό επιτυχίας. Ακόμα και οι ϕίλες της βρίσκονταν σε άγνοια, καθώς ήταν βέβαιη πως δεν θα άντεχε τα πειράγματα που θα της απηύθυναν.

Όλα πήγαιναν εξαιρετικά, με την Lydia να θαυμάζει τον γοητευτικό Black από απόσταση, ανταλλάσσοντας ελάχιστες λέξεις λόγω του James. Ωστόσο όταν το χάσμα μεταξύ του Sirius και της οικογένειας του έγινε αμετάβλητο κι αποϕάσισε να τους γυρίσει πλάτη δια παντός, τα πράγματα άλλαξαν. Το αγόρι βρήκε καταϕύγιο στο σπίτι των Potter, όπου η οικογένεια τον καλοδέχτηκε και τον αντιμετώπιζε ως μέλος της. Έτσι η ανάπτυξη οικειότητας ανάμεσα στο κορίτσι και το αγόρι ήταν αναπόϕευκτη.

Όσο κι αν άρεσε στην κοπέλα αυτή η συχνότητα της επαϕής, κατέληξε στο γεγονός πως προκειμένου η κατάσταση να μην γίνει αμήχανη, ήταν καλύτερο να κρατήσει τα συναισθήματα της κρυμμένα.

Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι την πήρε ο ύπνος, μέχρι την στιγμή που δυνατές ϕωνές έϕτασαν στα αυτιά της.

"Lydia πήγαινε να μαζέψεις το δωμάτιο σου τώρα!", η μητέρα της χτύπησε την ξύλινη κουτάλα που κρατούσε στο κεϕάλι της κόρης της.

"Άουτς", έκανε η κοπέλα και ανακάθισε. "Ναι αλλά στον James δεν λες τίποτα".

"Ο James είναι… Ιδιαίτερο παιδί. Ο James ζει στην βρώμα του δίχως πρόβλημα. Είναι σαν αρουραίος", αποκρίθηκε η γυναίκα και η Lydia γέλασε.

"Τί μαγειρεύεις;".

"Ριζότο".

"Η απάντηση σου είναι ικανοποιητική. Θα πάω να τακτοποιήσω τον βιότοπο μου", μίλησε και σηκώθηκε από τον καναπέ. Ανέβηκε στο δωμάτιο της, αϕήνοντας πίσω την μητέρα της η οποία επέτρεψε στην κουζίνα.

Αντικρίζοντας την πόρτα του δωματίου της μισάνοιχτη, ξεϕύσηξε ενοχλημένη.

"James, μην μπαίνεις στο δωμ…", η ϕράση της κόπηκε απότομα καθώς αντίκρισε τον Sirius, ένα τετράδιο καταλάμβανε χέρι του, ένα πονηρό χαμόγελο στόλιζε τα χείλη του. 

Όχι, όχι, δεν είναι δυνατόν!

"Sirius, ϕέρε το μου!", έκανε προσπαθώντας να αποσπάσει το ημερολόγιο από το αγόρι, το οποίο σήκωσε ψηλά το χέρι του, ώστε η κοπέλα να μην το ϕτάνει, όσο κι αν τεντωνόταν.

"Ωραία αυτοκόλλητα έχεις βάλει. Και αυτό το ροζ στυλό, πολύ ωραίο", χαμογέλασε. Άγχος είχε πλημμυρίσει την Lydia, η οποία δεν είχε όρεξη για τα αστεία του.

"Είναι προσωπικό αυτό, δεν έπρεπε να το είχες πάρει!", επέμεινε, σϕίγγοντας το χέρι του προσπαθώντας να το κατεβάσει, ωστόσο ο Sirius μετέϕερε το ημερολόγιο στο άλλο χέρι.

"Αν είναι προσωπικό τότε γιατί βρισκόταν ανοιχτό πάνω στο γραϕείο σου;".

"Γιατί… Γιατί δεν έπρεπε να εισβάλεις στον ιδιωτικό μου χώρο!", έκανε.

"Καλά εντάξει, αλλά γράϕεις πολλά ενδιαϕέροντα πράγματα", χαμογέλασε και τραβήχτηκε μακριά από την Lydia, πηδώντας στο κρεβάτι της.

"Σήμερα ήταν η πιο τέλεια μέρα του κόσμου. Ο Sirius καθόταν έξω με την παρέα του και όταν κοιταχτήκαμε μου χαμογέλασε. Ήταν τόσο όμορϕος, κάτω από τον χρυσαϕένιο ήλιο. Αχ, τον αγαπώ τόσο πολύ!", μιμήθηκε μια τσιριχτή ϕωνή, καθώς διάβαζε μία από τις σελίδες που η ίδια είχε γράψει.

Τα μάγουλα της κοκκίνησαν, δάκρυα άρχισαν να σχηματίζονται στα μάτια της καθώς στεκόταν απέναντι του, πλήρως ντροπιασμένη.

"Φέρε το πίσω τώρα!", απαίτησε εκνευρισμένη, μα ο Sirius την αγνόησε, ϕέρνοντας το χέρι του μπροστά του, κρατώντας την μακριά του.

"Έχει κι άλλο! Αγαπητό ημερολόγιο, η ζωή μου δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη! Σήμερα ο James ανακοίνωσε πως ο Sirius θα έρθει να μείνει στο σπίτι μας. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που θα βλέπω το υπέροχο…", συνέχισε ανενόχλητος.

"Sirius, σταμάτα", επέμεινε η κοπέλα σκουπίζοντας τα δάκρυα της, μα τα λόγια της ήταν μάταια.

"Κάθε πρωί! Είμαι το πιο τυχερό κορίτσι του κόσμου! Είμαι τόσο…".

"Είπα σταμάτα!", ϕώναξε αρπάζοντας το ημερολόγιο απότομα από το αγόρι. Το έσϕιξε στο στήθος της και του γύρισε την πλάτη της, εκείνη την στιγμή απεχθανόταν την υπεροπτική όψη του. Τον άκουσε να κατεβαίνει από το κρεβάτι.

"Τί έγινε;", ρώτησε ανήσυχος, ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο της. Η Lydia τινάχτηκε μακριά του.

"Φύγε τώρα", μίλησε αυστηρά, δεν γύρισε στιγμή να τον κοιτάξει.

"Όχι μέχρι να μου πεις τι έγινε".

Η κοπέλα γύρισε απότομα προς το μέρος του, εκνευρισμός την κατέκλυζε.

"Τί έκανες; Πας καλά; Με γελιοποίησες μονάχα για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, ηλίθιο γουρούνι!", του ϕώναξε. "Και έχεις το θράσος να παριστάνεις πως τίποτα δεν συμβαίνει!".

"Δεν είχα σκοπό να σε… Γελιοποιήσω. Νόμιζα ότι είμαστε άνετα μεταξύ μας, ήθελα απλά να σπάσω πλάκα. Συγγνώμη αν σε πλήγωσα, ειλικρινά συγγνώμη", μίλησε, το βλέμμα του ήταν ϕανερά λυπημένο.

"Να σπάσεις πλάκα; Εγώ έχω γράψει το εσώψυχα μου εκεί μέσα, έχω γεμίσει σελίδες μονάχα με τα αισθήματα μου για εσένα και εσύ το βρίσκεις αστείο;", έκανε θυμωμένη. "Μα ϕυσικά. Για εσένα είναι κομπλιμέντο, άλλο ένα κοριτσάκι που κατάϕερες να ξεμυαλίσεις. Για εσένα δεν είναι τίποτα σημαντικό".

"Ποιος το λέει αυτό;".

"Τι;", ρώτησε έκπληκτη, βέβαιη πως ερμήνευσε εσϕαλμένα τα λόγια του.

"Ποιος σου λέει ότι δεν έχω κι εγώ αισθήματα για εσένα;". Έκανε μερικά βήματα πιο κοντά της.

Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που ϕοβόταν ότι θα πηδήξει έξω από το στήθος της, οι παλάμες της είχαν ιδρώσει καθώς εξακολουθούσε να σϕίγγει νευρικά το ημερολόγιο στο στήθος της.

"Όντως; Έχεις;", ρώτησε δειλά, η ϕωνή της χαμηλή.

"Ναι, αλλά δεν το γράϕω σε ημερολόγια με ϕανταχτερά στυλό και γκλίτερ", ανασήκωσε τους ώμους του και η κοπέλα χαμογέλασε.

"Μπορώ να σου δώσω κανένα τετράδιο αν θες".

"Αλήθεια;", ρώτησε. Η κοπέλα έγνευσε καταϕατικά.

"Θα μου άρεσε πολύ. Απλά μην το πεις στο ταρανδάκι", γέλασε και η Lydia τον μιμήθηκε.