♡Golden apple of discord♡

✩Mattheo Riddle/ original character✩

˚ੈΑν υπήρχε η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει κανείς την σχέση μεταξύ του Mattheo και της Emma, αυτή θα ήταν frenemies, και συγκεκριμένα, αν ρωτούσες τον Mattheo, θα αφαιρούσε το πρώτο συνθετικό. Μία διαμάχη είναι αρκετή για να προκαλέσει ένα ρήγμα, μα μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει;˚ੈ

➳friends to enemies to ????, θα μπορούσε να έχει part 2, a loooot of tension, jealous Mattheo 😏😏

✎2,6k words

⸝⋆ Αυτό το κεφάλαιο είναι για την Sugardream171 Συγγνώμη που το καθυστέρησα τόσο πολύ, ωστόσο εύχομαι να σου αρέσει!! Για requests μπορείτε να δείτε το πρώτο κεφάλαιο <333

Μισούσε τα πάντα επάνω της. Τον τρόπο που ρουθούνιζε όταν χαχάνιζε, γιατί πάντα χαχάνιζε ενοχλητικά, ποτέ δεν γελούσε. Μισούσε τον τρόπο που πρόφερε το σίγμα όταν μιλούσε, μισούσε τις φύτρες στα μαλλιά της που ποτέ δεν έμεναν μαζεμένες στον κότσο της όταν έπιανε τα πορφυρά μαλλιά της ψηλά, μισούσε τα πράσινα μάτια της όταν στριφογύριζαν στο άκουσμα των εκνευριστικών λεγόμενων του, μισούσε τα βαριά της βήματα όταν περπατούσε, μισούσε τον τρόπο με τον οποίο χτυπούσε το μπράτσο του όταν εκείνος έλεγε κάτι αστείο. Εν ολίγοις, μισούσε την Isadora Fibblestone.

Ωστόσο δεν έπαυε να κάνει παρέα μαζί της, κι αυτό οφειλόταν κατά βάση σε δυο λόγους: Πρώτον, ο Mattheo είχε φτάσει σχετικά πρόσφατα στην συνειδητοποίηση του μίσους του για τον πρόσωπο του κοριτσιού και δεύτερον, είχε συνηθίσει την παρουσία της στην παρέα του. Πώς να το απέφευγε άλλωστε; Όσο ενοχλητική κι αν ήταν, η Isadora είχε καταφέρει να κερδίσει την συμπάθεια όλων και με το παραπάνω, έτσι που κάθε φορά που έλειπε, η απουσία της γινόταν αισθητή και λιγάκι ανυπόφερτη, θα έλεγε κανείς. Μα όχι ο Mattheo. Αν ρωτούσες τον Mattheo, θα σου έλεγε πως οι μέρες που η Isadora λείπει, ο ήλιος λάμπει λαμπρότερα κι ο ουρανός είναι πιο γαλάζιος.

«Πρέπει να κερδίσουμε τον αυριανό αγώνα του quidditch», μίλησε ο Draco αυστηρά.

«Θα κερδίσουμε, να είσαι σίγουρος. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα κερδίσουμε», δήλωσε ο Blaise γεμάτος αυτοπεποίθηση, μα αυτό δεν ήταν αρκετό για να αλλάξει την στάση του Malfoy.

«Το καλό που σου θέλω να έχεις δίκιο, γιατί μα τα γένια του Merlin, αν δω τον ηλίθιο Potter να ζητωκραυγάζει αγκαλιά με το κύπελλο, θα κάνω avada kedavra στον εαυτό μου».

«Αυτός ο εθισμός σου με τον Potter πρέπει να σταματήσει κάποτε. Εντάξει, το καταλάβαμε, τον γουστάρεις τρελά, δεν χρειάζεται να το παίζεις αντίθετη ψυχολογία και τα σχετικά», μίλησε η Isadora. Όχι πως ο ίδιος ο Mattheo έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια για τον ξάδερφό του, μα για κάποιον λόγο τα λόγια του κοριτσιού ήταν σαν φαγούρα προερχόμενη από τα έγκατα των σπλάχνων του, την οποία δεν μπορούσε με τίποτα να ανακουφίσει.

«Ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να είσαι πάντα σαρκαστική, έτσι;», έκανε εκνευρισμένος, αδυνατώντας να αντισταθεί στην ανάγκη να εκφράσει τις σκέψεις του.

«Ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να τα παίρνεις όλα της μετρητής και πως κάποια πράγματα είναι αστεία, έτσι;», αντείπε η Isadora με τον ίδιο τόνο. Το αγόρι περιορίστηκε στο να της απευθύνει ένα βλοσυρό βλέμμα, προτού ανοίξει νευρικά το βιβλίο του, γιατί διαφορετικά, θα πεταγόταν ως την απέναντι μεριά του τραπεζιού και θα της μαδούσε το μαλλί.

«Ωραία», μίλησε η Pansy, επιχειρώντας να διαλύσει την αμήχανη ατμόσφαιρα, κάτι που εν τέλη κατάφερε με την συνδρομή του μοναδικού πρόθυμου εθελοντή, του Blaise.

«Πού είναι ο Theo τέλος πάντων;», ρώτησε το αγόρι, μα όλοι παρέμειναν σιωπηλοί. Ο Draco βυθισμένος σε μια βουβή οργή για τον επικείμενο αγώνα, η Isadora κοιτώντας αμίλητη ένας Θεός ξέρει για ποιον λόγο το ξύλινο τραπέζι κι ο ίδιος ο Mattheo δήθεν αναλωμένος στο βιβλίο της ιστορίας μαγείας. Στην πραγματικότητα δεν διάβαζε ουσιαστικά, παρά μόνο τα μαύρα του μάτια διέτρεχαν αφηρημένα τις αράδες, καθώς η ενοχλητική φωνή της κοπέλας με το συριστικό σίγμα αντηχούσε στο μυαλό του. Πάντα έπρεπε να το παίζει έξυπνη κι αστεία, νόμιζε πως έτσι κατάφερνε κάτι, τραβούσε την προσοχή, μα στην ουσία έκανε μια τρύπα στο νερό. Ή μάλλον όχι, κατάφερνε όντως να τραβήξει την προσοχή, των λάθος ατόμων, των ηλίθιων ομοϊδεατών της που ασπάζονταν τον ανούσιο σαρκασμό της και την έντονη γλώσσα του σώματός της, που την έκαναν να μοιάζει με υπερκινητικό πεντάχρονο που πάσχει από διάσπαση προσοχής. Όχι πως τον ένοιαζε ιδιαίτερα τί έκανε ή με ποιους συναναστρεφόταν. Δεκάρα δεν έδινε, δεν θα μπορούσε να ενδιαφερθεί λιγότερο.

«Γεια παιδιά». Σαν να άκουσε το κάλεσμα του Blaise και τις σιωπηλές παρακλήσεις της Pansy για μια θεϊκή παρέμβαση, η οποία θα αποτελούσε την μοναδική σωτηρία από εκείνη την αμηχανία που διαπότιζε το ξύλο του τραπεζιού, ο Theo έκανε την εμφάνισή του στο τραπέζι των Slytherin.

«Τέλεια», χαμογέλασε πλατιά η Pansy, κι ο Blaise μιμήθηκε το χαμόγελό της.

«Έχω νέα», αποκρίθηκε το αγόρι ενθουσιασμένο, και μόνο τότε ο Mattheo σήκωσε το κεφάλι του από το βιβλίο του. «Λοιπόν, Isadora», στράφηκε προς την κοπέλα, η οποία τίναξε το κεφάλι της προς το μέρος του. «Μάντεψε τί έμαθα. Ή μάλλον για ποιόν το έμαθα;».

«Ορίστε;», έκανε απορημένη, κι ο Mattheo ξεφύσησε ενοχλημένος.

«Για ποιον έχω νέα;», χτύπησε ανυπόμονος τις παλάμες του στο τραπέζι.

«Δεν ξέρω».

«Σκέψου λίγο, κάνε μια μαντεψιά, έστω κάτι...».

«Απλά πες μας Theo», τον έκοψε η Pansy, η οποία ήταν πλέον τόσο περίεργη όσο και οι υπόλοιποι.

«Καλά», έκανε απογοητευμένος, μα τα μάτια του σύντομα απέκτησαν την χαμένη αίγλη τους την στιγμή που πρόφερε το όνομα κι αντίκρισε τις εκφράσεις των φίλων του. «Ron Weasley».

«Ron Weasley;», έκανε το κορίτσι.

«Ron Weasley, μαντάμ», επιβεβαίωσε με ένα λοξό χαμόγελο, και ακούμπησε την πλάτη του στην καρέκλα του, γεμάτος περηφάνια.

«Τί με αυτόν;».

«Τι εννοείς τί με αυτόν;». Ο πειραχτικός τόνος της Pansy συνοδεύτηκε με ένα απαλό σπρώξιμο στον ώμο της κοπέλας, η οποία παρέμενε δήθεν ανίδεη, έτσι που το αγόρι ήθελε ακόμη περισσότερο να της επιτεθεί.

Ο Mattheo μισούσε την όλη κατάσταση με τον Ron Weasley. Ποτέ δεν συμπάθησε την οικογένειά του, κι ο ίδιος δεν αποτελούσε εξαίρεση. Η ιστορία των δύο είχε ως εξής: Μια μέρα, ενώ περπατούσε με τα γελοία ψιλόλιγνα κι ατσούμπαλα πόδια του, έπεσε κατά λάθος πάνω στην Isadora. Δηλαδή δεν σκόνταψε απλά, έπεσε με όλη του την δύναμη πάνω στην πλάτη της έτσι που οι δυο τους τσακίστηκαν στο πάτωμα. Την απίστευτη τύχη να βρίσκεται μαζί της εκείνη την στιγμή είχε ο Draco, ο οποίος έτρεφε πραγματικό μίσος για τον Weasley και τους δυο φίλους του, έτσι που δεν έχασε αφορμή να προσβάλει με δριμύτατο τρόπο τον κοκκινομάλλη, αποπαίρνοντας τον με φωνές κι έντονες χειρονομίες, ώσπου η Isadora μπήκε στην μέση και τον έβαλε στην θέση του. Τον Draco. Ήταν αλήθεια, στις μετέπειτα αφηγήσεις τους, είχαν όλοι ακούσει ολόσωστα. Η Isadora Fibblestone υπερασπίστηκε τον Ron Weasley αντί τον Draco Malfoy. Από εκείνη την μέρα κι έπειτα, οι δυο τους αντάλλαζαν βλέμματα, έπειτα χαμόγελα, τέλος ''γεια'' και ''καλημέρα'' ή ''καλό μάθημα''. Κι όσο περνούσε ο καιρός, το αίμα του Mattheo έβραζε όλο και περισσότερο, το χρονόμετρο της ωρολογιακής του βόμβας έφτανε στην ώρα μηδέν. Αν ήθελε να μετρήσει τους λόγους στους οποίους οφειλόταν αυτός ο θυμός, τα δάχτυλα και των δυο χεριών του δεν θα του έφταναν.

«Τί με αυτόν;», επέμεινε η Isadora, αγνοώντας τα πειράγματα της Pansy, ενώ αντίθετα κρεμόταν από τα χείλη του Theo.

«Έβγαινα από τις τουαλέτες των αγοριών και ξέρεις τί άκουσα; Τον Dean Thomas ή κάποιον άλλον Gryffindor να λέει ότι ο Ron θα σου ζητήσει να πάτε μαζί στον χορό των Χριστουγέννων».

Αν η άφιξη του Theo αποσκοπούσε στην παύση της αμήχανης ατμόσφαιρας, τότε ίσως η Pansy έπρεπε να προσευχηθεί ξανά.

«Τί;», αναφώνησαν όλοι άξαφνοι, με μια φωνή.

«Είσαι σίγουρος Theo;», ρώτησε έντονα η Isadora.

«Γιατί να πω ψέματα;» έκανε εκείνος.

«Γιατί πολύ συχνά λες», είπε ο Blaise.

«Πράγματι, αλλά αυτό είναι διαφορετικό».

«Άρα είναι αλήθεια;», επανέλαβε η Isadora.

«Ναι σας λέω!».

«Είναι τόσο αστείο», έκανε η Pansy ενθουσιασμένη.

«Είναι τόσο αηδιαστικό», γρύλισε ο Draco, κι ο Mattheo συμφώνησε σιωπηλά μαζί του.

«Ίσως τον ελκύει το κόκκινο μαλλί ξέρεις. Μάλλον θέλει να το κρατήσει στην οικογένεια», αστειεύτηκε η Pansy, συνοδευόμενη από τον Blaise και τον Theo.

«Είναι όντως αλήθεια;».

Ειλικρινά, αν ο Mattheo την άκουγε άλλη μία φορά να επαναλαμβάνει το ποιηματάκι της, θα την έσπρωχνε στην ιτιά που δέρνει.

«Θα σταματήσεις επιτέλους;», φώναξε εκνευρισμένος. Η φωνή του βγήκε πιο δυνατή από όσο σκόπευε, έτσι που μερικοί μαθητές που καθόταν πιο πέρα στο τραπέζι του Slytherin έστρεψαν τα κεφάλι τους προς το μέρος της παρέας, μα το αγόρι δεν θα μπορούσε να ενδιαφερθεί λιγότερο. «Το καταλάβαμε, εντάξει. Ο Ron σε γουστάρει, δεν χρειάζεται να το παίζεις έκπληκτη. Έλεος», και με μια κίνηση, τινάχτηκε από το τραπέζι, αφήνοντας τους φίλους του σύξυλους, καθώς τα οργισμένα βήματά του τον οδηγούσαν έξω από την τραπεζαρία.

Ειλικρινά, ταίριαζαν οι δυο τους. Ήταν τόσο ηλίθιοι και ελαφρόμυαλοι και αφελής, που είναι πράγματι άξιο περιέργειας το πώς δεν κατέληξαν στον οίκο του Hufflepuff. Αλλά μάλλον ήταν γραφτό, γιατί τώρα θα μπορούσαν να είναι σαν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, να ζήσουν τον απαγορευμένο έρωτα και τέτοιες μπούρδες που σε μια τόσο άνευ ουσίας κοπέλα σαν την Isadora ταίριαζαν γάντι. Θα ήταν από τα ζευγαράκια που περπατάνε πιασμένα χέρι-χέρι και χαζογελούν, και ποιος ξέρει, μάλλον ο Ron θα καταδέχεται το ρουθούνισμα της, αν πράγματι είναι τόσο ερωτευμένος μαζί της. Και θα της δίνει και το κασκόλ του Gryffindor να φοράει στους αγώνες, μα φυσικά δεν θα την ενδιαφέρει το πόσο οργισμένος θα είναι ο Draco, ο παλιόφιλός της, ο ανιχνευτής της ομάδας του οίκου της στο quidditch, μα έτσι κι αλλιώς το πράσινο δεν της πήγαινε ποτέ ιδιαίτερα.

«Περίμενε! Mattheo περίμενε!». Η εκνευριστική φωνή της έφτασε στα αυτιά του, μα εκείνος δεν σταμάτησε να περπατάει. Ήθελε απλά να δραπετεύσει από εκείνο το άκουσμα. «Mattheo!», ωστόσο δεν ήταν έτοιμη να παραιτηθεί ακόμα, το αγόρι άκουγε τα βαριά της βήματα πίσω του καθώς έτρεχε προς το μέρος του, έτσι που άθελά του σταμάτησε. Ευτυχώς για την ίδια, δεν υπήρχε κανένα σίγμα στις λέξεις που πρόφερε. «Τί έγινε; Γιατί έφυγες;».

Να το σίγμα, που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.

«Γιατί πρέπει να είσαι έτσι; Είσαι τόσο χαζή αλήθεια, μα τα γένια του Merlin!», αναφώνησε εκείνος. Το φως του ήλιου που διείσδυε από το παράθυρο και φώτιζε το πρόσωπο του κοριτσιού, δημιουργούσε την ψευδαίσθηση ότι τα πράσινα μάτια της δάκρυσαν.

«Εσύ... εσύ είσαι ο χαζός», αποκρίθηκε με τρεμάμενη φωνή, προτού σκουπίσει τα μάτια της. Την είχε όντως στενοχωρήσει; Ήταν σκληρός μαζί της, μήπως εκείνη την φορά ξεπέρασε τα όρια; «Είσαι και ανώριμος! Απλά φεύγεις έτσι, χωρίς λόγο».

«Εσύ δεν καταλαβαίνεις τον λόγο!», αποκρίθηκε εκείνος. Ήθελε η φωνή του να βγει πιο μαλακή, λιγότερο αιχμηρή, μα ένιωθε λες και υπήρχαν δεκάδες αγκάθια στον λαιμό του, που απέτρεπαν την φωνή του να βγαίνει ως κάτι διαφορετικό πέρα από οργισμένη.

«Τότε εξήγησέ τον μου!».

«Δεν θα έπρεπε να το κάνω! Θα έπρεπε να μπορούσες να το καταλάβεις μόνη σου!». Μα η Isadora δεν είχε αυτογνωσία, δεν μπορούσε να καταλάβει πότε γινόταν δυσβάσταχτα ενοχλητική, κι ακόμη κι αν το καταλάβαινε μήτε θα μπορούσε να το παραδεχτεί μήτε θα κατάφερνε να το αποδώσει με λέξεις, πόσο μάλλον να διορθωθεί.

«Δεν μπορώ. Κι αν δεν θες να μου πεις, τότε θα πάω μέσα με τα παιδιά».

Ο Mattheo δεν μίλησε, μονάχα κοιτούσε την φιγούρα της με φλεγόμενα από οργή μάτια, αναρωτώμενος πώς το κορίτσι αδυνατούσε να δει τους καπνούς που έβγαιναν από τα αυτιά του. Έτσι, η Emma γύρισε την πλάτη της, μονάχα για να σταματήσει για μια στιγμή, προτού γυρίσει επιθετικά προς το μέρος του, και το αγόρι μπορούσε να διακρίνει την λάμψη στα πράσινα μάτια της.

«Βασικά όχι. Εσύ είσαι αυτός που μου χρωστάει εξηγήσεις. Εδώ και έναν μήνα είσαι σαν παγοκολόνα μαζί μου, χωρίς λόγο!». Ο Mattheo άνοιξε τα χείλη του, έτοιμος να υπερασπιστεί τον εαυτό του, μα ο εγωισμός της Emma, ή μάλλον το δίκιο που την έπνιγε, τον έκοψε προτού η παραμικρή συλλαβή δραπετεύσει από τα χείλη του. «Σταμάτα κι άκουσε με! Γιατί απλά μια μέρα άρχισες να είσαι τόσο ψυχρός; Συνέχεια με ειρωνεύεσαι και με αποπαίρνεις ενώ δεν σου έχω κάνει τίποτα!».

«Φυσικά και υπάρχει λόγος!», κάγχασε το αγόρι, κουνώντας με εκνευρισμό τα χέρια του.

«Α ναι, αλλά πρέπει αν τον είχα σκεφτεί ε; Καραμέλα το έχεις κάνει το ρημάδι», αντέτεινε σαρκαστικά εκείνη.

«Ο λόγος είναι ότι απλά συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο βάσανο είσαι!».

«Κρίμα για εσένα, δεν ήθελα ποτέ να χαλάσω την ζαχαρένια σου!».

«Ναι αλλά το έκανες!».

«Εντάξει, τότε ας μην είμαστε φίλοι!».

«Εντάξει!», φώναξε το αγόρι κι έπειτα επήλθε η απόλυτη σιωπή. Το κορίτσι φάνηκε να ξεθυμαίνει έπειτα από μερικές ανάσες, ωστόσο το μυαλό του ίδιου παρέμενε θολωμένο.

«Αλήθεια; Δεν θέλεις να είμαστε φίλοι πια;», ρώτησε ήρεμα. Το αγόρι επέλεξε να εντείνει την σιωπή του. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν όντως εννοούσε αυτό που ξεστόμισε ή αποτελούσε μέρος του ξεσπάσματός του. Ναι, σίγουρα η Emma τον ενοχλούσε, όπως εξάλλου και η Pansy, ο Draco, ο Blaise, ακόμη κι ο Theo καμιά φορά. Αλλά με την Emma ήταν τελείως διαφορετικά. Εκείνη είχε φτάσει σε σημείο να τον εξοργίζει και ήξερε ακριβώς τον λόγο. Μπορεί το περπάτημά της και το σίγμα και τα σπρωξίματα να τον πείραζαν, μα αυτά ήταν μόνο οι αφορμές. Η αιτία κρυβόταν στον Weasley, τον οποίο η κοπέλα άρχισε να καλοβλέπει και ο ίδιος προέβλεπε πως σύντομα θα αποτελούσε το μήλο της έριδος για την παρέα τους. Δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του πώς η Emma ήταν διατεθειμένη να θυσιάσει την φιλία τους για ένα ηλίθιο αγόρι στο οποίο όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε δώσει την παραμικρή σημασία, πόσο μάλλον συχνά το κακολογούσε όπως και τους υπόλοιπους Gryffindor.

«Γιατί τον Ron;». Δεν είχε καταλάβει πότε η σκέψη του από το ένα λεπτό στο άλλο κατάφερε να πάρει υπόσταση, και πλέον ήταν πολύ αργά για να το πάρει πίσω.

«Ο Ron;», έκανε εκείνη απορημένη. «Σοβαρά, όλο αυτό έχει να κάνει με τον Ron;».

«Φυσικά και ναι!», αναφώνησε απηυδισμένος με την φαινομενική ασχετοσύνη της. «Και απορώ πώς σου πήρε τόσο καιρό να το καταλάβεις!».

«Συγγνώμη που δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι αισθάνεσαι απειλούμενος από τον Ron», σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της, αμυντικά.

«Δεν αισθάνομαι απειλούμενος! Είναι ζήτημα κοινής λογικής, κι αν την διέθετες κι εσύ, θα καταλάβαινες πως η μικρή καψούρα σου θα διαλύσει την παρέα!».

«Ουάου», κάγχασε. «Πρώτον, αυτός είναι κυριολεκτικά ο ορισμός της λέξης ''απειλούμενος''. Και δεύτερον, δεν είμαι καψουρεμένη με τον Ron».

«Ναι σιγά! Νομίζεις ότι δεν βλέπω πώς τον κοιτάς;».

«Πώς τον κοιτάζω δηλαδή;», έκλινε το κεφάλι της, τα μπράτσα της εξακολουθούσαν να είναι σταυρωμένα στο στήθος της, ενώ πλέον απέπνεε έναν εκνευρισμό όμοιο με αυτόν που την είχε καταβάλει νωρίτερα.

«Σαν να είναι πρίγκιπας σε λευκό άλογο! Και χαμογελάς σαν ηλίθια και τα μάγουλά σου κοκκινίζουν!».

«Εντάξει, τί κι αν το κάνω; Εσένα γιατί σε νοιάζει;».

«Γιατί έτσι!».

«Πολύ ώριμη απάντηση, μπράβο Mattheo», χειροκρότησε ειρωνικά.

«Προφανώς δεν μπορώ να βάλω λίγο μυαλό στο κεφάλι σου, οπότε μπλέξε τα πράγματα, εμπρός! Μα μετά μην κλαίγεσαι από ΄δω κι από ΄κει».

«Δεν σε είχα για τέτοιο», κούνησε το κεφάλι της περιφρονητικά.

«Τι εννοείς;», ρώτησε, φανερά θιγμένος. Τα λόγια του πρέπει να είχαν τύχη αδιαφορίας, γιατί έπειτα από όλα αυτά, η Emma εντόπιζε το πρόβλημα σε αυτόν.

«Συμπεριφέρεσαι σαν κόπανος. Παριστάνεις ότι ο Ron θα χαλάσει την παρέα μας, κάτι που δεν ισχύει ενώ στην πραγματικότητα έχεις προσωπικό θέμα μαζί του».

«Είσαι τρελή! Τί θέμα έχω μαζί του;».

«Αυτό θα μου το πεις εσύ».

«Αν έχω θέμα μαζί σου, τότε είναι η απερισκεψία σου να επιλέξεις τον Ron!».

«Ψέματα», αποκρίθηκε με γουρλωμένα μάτια. «Ωραία, θα σου πω εγώ τότε πιο είναι το δικό μου πρόβλημα με εσένα. Είσαι δειλός».

«Δειλός;».

«Ναι, δειλός».

Αν έλεγε πως τα λόγια της δεν τον είχαν ξαφνιάσει, τότε θα ήταν ψεύτης. Εκείνος, ο Mattheo Riddle, γιος του Lord Voldemort, που κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει κι όλοι τον κοιτούσαν με δέος, βέβαιοι για το τί μπορούσε να κάνει αν έμπαιναν στην μαύρη λίστα του, δειλός;

«Και θα σου εξηγήσω γιατί, διότι το δεύτερο θέμα σου είναι η άρνηση. Όταν νιώθεις κάτι που δεν σου αρέσει, το πνίγεις και το πλακώνεις αντί να το παραδεχτείς, και κάνεις την ζωή σου και τις ζωές όλων μας χίλιες φορές πιο δύσκολη».

«Όταν... Δεν», προσπαθούσε να επεξεργαστεί τα λόγια της Emma, μα δεν γνώριζε από που να πρωτοπιαστεί, μονάχα παρακολουθούσε αμέτοχος το θαμπό θέατρο σκιών που παιζόταν στο μυαλό του. «Δεν ισχύει αυτό. Νιώθω... Αυτά που νιώθω...», μα δεν μπορούσε να σκεφτεί μια λογική πρόταση που να βγάζει έστω κι ελάχιστο νόημα, καθώς η κοπέλα είχε γκρεμίσει όλους τους πύργους του.

«Σκέψου. Κάτι υπάρχει εκεί μέσα που δεν θέλεις να το αντιμετωπίσεις. Κάτι συμβαίνει στην καρδιά σου κι εσύ τις γυρνάς πλάτη. Όταν το ανακαλύψεις, έλα να με βρεις». Και με αυτό, τον άφησε σύξυλο, ασάλευτο, στον άδειο διάδρομο.

Για πρώτη φορά, το συριστικό της σίγμα δεν τον ενόχλησε.