Flowers in your heart

♡⃕ James Potter/female oc (Marjorie)

James ήταν ανέκαθεν ο ρομαντικός τύπος. Έτσι, με την βοήθεια μιας φίλης, επισκέπτεται ένα ανθοπωλείο για να αγοράσει την ομορφότερη ανθοδέσμη που έχει χαρίσει κανείς σε έναν κορίτσι. Τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Σωστά;

๑2 k words

༄pure fluff, hella cheesy by the end, ας υποθέσουμε πως ο James δεν είναι ερωτευμένος με την Lily bcoz i really cant write them as a not-couple

«Περπατάς πολύ αργά», μίλησε η Marjorie. Γύρισε το κεφάλι της προς το αγόρι που ακολουθούσε, μονάχα για να το αντικρίσει μπροστά από μια τεράστια βιτρίνα με χιλιάδες παιχνίδια. Η φωνή της ωστόσο ήταν αρκετή για να τον αποσπάσει, καθώς τα διάπλατα μάτια του εγκατέλειψαν το πανέμορφο θέαμα. Παρόλ΄ αυτά, η ταχύτητά του δεν μεταβλήθηκε διόλου προκειμένου να προφτάσει την κοπέλα.

«Απλά κοιτάζω τις βιτρίνες», αποκρίθηκε ο James, δήθεν αδιάφορα. Η Marjorie σταμάτησε να περπατάει, ενώ το αυστηρό βλέμμα της διασταυρώθηκε με το δικό του.

«Χρονοτριβείς». Το σηκωμένο φρύδι της τον αποπήρε, καθώς τα χείλη του άνοιξαν, έτοιμος να δικαιολογηθεί. Ωστόσο, η κοπέλα δεν είχε όρεξη για τις δικαιολογίες του. «Ξέρεις τί θες να πάρεις, οπότε γιατί καθυστερείς; Θα δούμε τις βιτρίνες μετά».

«Μπορεί να αργήσουμε και να κλείσουν τα μαγαζιά».

«Είναι μόλις έντεκα».

Ο James έριξε πίσω το κεφάλι του, ηττημένος, προτού τα λόγια της Marjorie τον επαναφέρουν.

«Τί γίνεται James;», ήρθε η ερώτηση της. Μια ερώτηση την οποία το αγόρι ντρεπόταν να απαντήσει.

«Απλά... Αγχώνομαι λιγάκι, εντάξει; Φοβάμαι πως δεν θα της αρέσουν», ομολόγησε. Γνώριζε πως θα ακολουθούσαν άκακα πειράγματα εκ μέρους της, μάλιστα ήταν προετοιμασμένος για αυτά, μα το κορίτσι τον εξέπληξε.

«Σε όλα τα κορίτσια αρέσουν τα λουλούδια. Δεν έχει σημασία τί θα πάρεις, αυτό που μετράει είναι η χειρονομία. Και πίστεψε με, ένα μπουκέτο λουλούδια είναι το καλύτερο πράγμα που μπορείς να δώσεις στην Maya». Τα λόγια της δεν περιείχαν την παραμικρή δόση περιπαίγματος. Αντίθετα, ήταν μάλλον ανακουφιστικά. «Εξάλλου, θα σε βοηθήσω εγώ», συνέχισε, υπενθυμίζοντάς του τον λόγο για τον οποίο είχε καλέσει. Ήξερε πως δεν μπορούσε να βασιστεί στον Sirius ή στον Peter για κάτι τέτοιο, λόγω της ανώριμης φύσης τους. Από την άλλη, ο Remus ανέρρωνε από την χθεσινή πανσέληνο και την επώδυνη μεταμόρφωση που αυτή συνεπαγόταν. Επομένως επιστράτευσε την ισχύ της φίλης του.

Παρέμενε ακίνητος κι αμίλητος, με μια μικρή απόσταση να τους χωρίζει και έντονους ενδοιασμούς να τον πνίγουν, προτού η Marjorie αναλάβει τα ηνία.

«Έλα, Prongs. Κούνα τον πισινό σου και πάμε», τον πλησίασε με μεγάλες δρασκελιές, και σφίγγοντας το χέρι του, τον τράβηξε με δύναμη καθώς ξεκίνησαν να περπατάνε προς το ανθοπωλείο.

«Καλά», ξεφύσησε το αγόρι, ρίχνοντας ξανά το κεφάλι του πίσω, δίχως να κάνει την δουλειά της κοπέλας ευκολότερη, καθώς τα πόδια του σέρνονταν στις πλάκες του πεζοδρομίου.

Gif tiiiiime

Η Marjorie έσπρωξε την πόρτα του ανθοπωλείου. Ένα μικρό κουδουνάκι πάνω από την πόρτα χτύπησε, ελκύοντας την προσοχή της ανθοπώλισσας στους δυο νεαρούς πελάτες που εισήλθαν στο κατάστημα. Η κοπέλα χαμογελούσε ευγενικά, ενώ ο James είχε θάψει αμήχανα τα χέρια του στις τσέπες του. Τα μάγουλα της Marjorie ήταν κόκκινα από το κρύο, παρά τον μάλλινο σκούφο και το κασκόλ της και τα μάγουλα του James ήταν εξίσου κόκκινα από την ντροπή, παρά τα καθησυχαστικά λόγια της Marjorie.

«Καλημέρα σας. Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;», τους χαιρέτησε η πωλήτρια. Ήταν μια μεγάλη σε ηλικία γυναίκα, με γκρι μαλλιά πιασμένα πρόχειρα σε έναν κότσο με την αρωγή ενός μολυβιού. Τα δάχτυλα της ήταν πλεγμένα αναμεταξύ τους κι ακουμπούσαν στην λερωμένη με χώμα ποδιά εργασίας της. Τα μάτια της ήταν μαύρα και ζεστά, όπως και το χαμόγελο της, το οποίο φώτιζε το πρόσωπό της, καθιστώντας έξαφνα τις ρυτίδες ένα χαρακτηριστικό το οποίο όλες οι γυναίκες ευχόντουσαν να αποκτήσουν.

«Θα θέλαμε να φτιάξουμε μια ανθοδέσμη», αποκρίθηκε ευγενικά η Marjorie, παραπάνω από πρόθυμη να συμπληρώσει το κενό που δημιουργούσε η σιωπή του φίλου της.

«Πολύ όμορφα! Έχουμε μερικές έτοιμες, για ζευγάρια, που μπορούμε να δούμε αν θέλετε», τα λόγια της γυναίκας ξάφνιασαν εξίσου τα δυο παιδιά, με τον James να αφυπνίζεται από την αδράνεια του.

«Όχι, δεν είναι για εμένα η ανθοδέσμη», διευκρίνισε ταχύτατα η Marjorie, συνοδεύοντας τα λόγια της με ένα νευρικό γέλιο «Είμαι φίλη του και ήρθα για να τον βοηθήσω να αποφασίσει», έγνευσε αμήχανα με το χέρι της προς τον James, ο οποίος κούνησε έντονα το κεφάλι του, για περισσότερες στιγμές από όσες θα έπρεπε. Αυτή τη φορά τα αυτιά του απέκτησαν την ίδια κόκκινη απόχρωση με τα μάγουλά του.

«Συγγνώμη παιδιά μου. Απλά σας είδα να έρχεστε μαζί και υπέθεσα πως είστε...», απολογήθηκε η γυναίκα, φανερά μετανιωμένη που έκανε τους δυο φίλους να αισθανθούν άβολα.

«Δεν πειράζει, μην ανησυχείτε», την διαβεβαίωσε η Marjorie με ένα χαμόγελο. Σε αντίθεση με την ψυχρή ατμόσφαιρα που την τύλιγε στον έξω χώρο, αισθάνθηκε την θερμοκρασία του σώματος της υψηλή στο εσωτερικό του μαγαζιού, έτσι έβγαλε το παλτό της, κρατώντας το στο μπράτσο της.

«Πολύ ωραία λοιπόν. Ας φτιάξουμε μια ανθοδέσμη», η γυναίκα χτύπησε ενθουσιασμένη τα χέρια της, προτού στραφεί στον James. «Βλέπω πως είσαι λίγο χαμένος. Μην ανησυχείς, θα φτιάξουμε μια εκπληκτική ανθοδέσμη», χαμογέλασε, επιχειρώντας να απαλύνει την αμηχανία του. «Πώς λένε το κορίτσι;».

«Maya», αποκρίθηκε το αγόρι, τρίβοντας νευρικά τον σβέρκο του. Είχε αρχίσει να ιδρώνει, έτσι μιμήθηκε την Marjorie, βγάζοντας το πανωφόρι του. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό του πιο αμήχανο από όσο ήταν εκείνη την στιγμή. Πάντα ήταν χαλαρός και ανεπηρέαστος, ο κουλ Gryffindor που όλοι θαύμαζαν, όχι ο νευρικός James που δεν μπορούσε να σχηματίσει μια πρόταση χωρίς να κοκκινίζει.

«Πολύ ωραίο όνομα. Έχει κάποιο αγαπημένο λουλούδι η Maya;».

«Δεν ξέρω», αποκρίθηκε το αγόρι. Πίστεψε πως η γυναίκα θα τον κορόιδευε, μα η ίδια ξέφυγε των προσδοκιών του.

«Δεν πειράζει. Θα κάνουμε αυτό που πάντα συστήνει ο άντρας μου», χαμογέλασε. Ξαφνικά, το πρόσωπο του αγοριού φωτίστηκε, καθώς η φλόγα μια ελπίδας που μόλις γεννήθηκε ζέστανε ευχάριστα το στήθος του. Η Marjorie παρακολουθούσε με το ίδιο έντονο ενδιαφέρον, καθώς οι δυο φίλοι ακολούθησαν την γυναίκα προς το εσωτερικό του μαγαζιού.

«Έχουμε πολλά λουλούδια», μίλησε, αναφερόμενη στην τεράστια ποικιλία πολύχρωμων ανθών που απλωνόταν μπροστά τους. Τα δυο παιδιά θαύμαζαν με γουρλωμένα μάτια και μισάνοιχτα χείλη τα λευκά και κόκκινα μπουμπούκια, τα κίτρινα και τα μοβ πέταλα και το καταπράσινο φύλλωμα, που θύμιζαν ένα επίγειο κήπο της Εδέμ. «Ποια από αυτά σου θυμίζουν την Maya;».

Η ερώτηση της γυναίκας τον έπιασε πράγματι απροετοίμαστο. Η Maya ήταν όμορφη, πολύ όμορφη, αυτό ήταν σίγουρο. Και φαινόταν κι ευγενική. Αλλά πέρα από αυτά τα στοιχεία, δεν γνώριζε τίποτα άλλο για το κορίτσι που τόσο πολύ του άρεσε ώστε να θέλει να του αγοράσει λουλούδια. Οπότε τί έκανε; Έπαιρνε απλά τριαντάφυλλα και μαργαρίτες;

«Ειλικρινά δεν ξέρω», αποκρίθηκε. Ευτυχώς για την Marjorie και την πωλήτρια, ο James δεν ήταν πλέον εντελώς αμίλητος και ντροπιασμένος, παρά μονάχα αμήχανος, κάτι που λυνόταν πολύ εύκολα.

«Χαρακτήρισε την», τον προέτρεψε η γυναίκα. Το αγόρι γύρισε αυθόρμητα το βλέμμα του προς την Marjorie, μονάχα για να αντικρίσει την προσμονή που διαγραφόταν στα μάτια της, καθώς τον κοιτούσε.

«Είναι ευγενική. Και όμορφη», η απάντηση του ήταν λακωνική και, εύλογα, προβλημάτισε την πωλήτρια. «Δεν έχω ιδέα, δεν την ξέρω», ομολόγησε με έναν αναστεναγμό, ο οποίος ήταν απότοκο ενός συνδυασμού απογοήτευσης και απόγνωσης. Ωστόσο, προτού παραιτηθεί τελείως, η Marjorie εμφανίστηκε αμέσως προκειμένου να αναζωπυρώσει την φλόγα της ελπίδας.

«Πιστεύω πως αυτά θα είναι τέλεια». Το δάχτυλό της ακουμπούσε απαλά τα πέταλα ενός βιολετί άνθους. «Για αρχή τουλάχιστον».

Η γυναίκα κι ο James χαμογέλασαν. Το αγόρι, αφότου έριξε μια συνολική ματιά στην πανδαισία χρωμάτων που απλωνόταν μπροστά του, πλησίασε τα άνθη, έτοιμος να κάνει τις επιλογές του.

«Τα ηλιοτρόπια, γιατί είναι πάντα φωτεινή. Θυμίζει λίγο το χρώμα κίτρινο, έτσι δεν είναι;», ο James στράφηκε σε μια χαμογελαστή Marjorie.

«Για να το λες εσύ», γέλασε αυτή καλοπροαίρετα, προτού συνεχίσει να γνέφει το κεφάλι της ενθουσιασμένη σε όσο λουλούδια πρότεινε ο φίλος της.

«Αυτά τα ροζ. Όχι, τα διπλανά, με τα μεγάλα πέταλα. Ναι, γιατί είναι γλυκιά και ήρεμη». Η πωλήτρια, γεμάτη χαρά συνέλεγε όσα άνθη επιθυμούσε το αγόρι να συμπεριλάβει στην ανθοδέσμη, η οποία είχε αρχίσει να σχηματίζεται. «Πώς μοιάζουν οι λεβάντες;», ρώτησε, κάνοντας την γυναίκα να γελάσει. «Όχι, όχι τριαντάφυλλα. Δεν θα της άρεσαν».

Όταν η ευγενική πωλήτρια τους οδήγησε στο ταμείο, η ανθοδέσμη ήταν ήδη τεράστια, πλούσια σε ποικιλία λουλουδιών. Κίτρινα, μοβ, λευκά και πορτοκαλί μπουμπούκια ξεπρόβαλλαν, τα ζωηρά τους χρώματα ανακατεύονταν θαυμάσια με την πρασινάδα που η γυναίκα εύστοχα προσέθεσε. Ήταν πραγματικά ένα εξαίσιο θέαμα που θα έκανε κάθε κοπέλα να εύχεται το δώρο αυτό να προοριζόταν για την ίδια και κάθε αγόρι να χάριζε κάτι τόσο όμορφο.

«Είναι τέλεια James», του χαμογέλασε η Marjorie, πέφτοντας απαλά στον ώμο του, προτού τραβηχτεί ξανά στην θέση της.

«Δεν θα είχε γίνει χωρίς εσένα», της επέστρεψε το χαμόγελο. Τα λόγια του ήταν ειλικρινά, εννοούσε κάθε λέξη που είπε. Όχι μόνο η Marjorie τον είχε τραβήξει ως το ανθοπωλείο, αλλά τον είχε σώσει από την ντροπή, την αμηχανία και την αναποφασιστικότητα του. Χάρη σε αυτήν, η Maya θα απολάμβανε εκείνη την ανθοδέσμη. Ωστόσο, αυτή η σκέψη περισσότερο τον στενοχωρούσε παρά τον ενθουσίαζε.

«Μια όμορφη ανθοδέσμη για ένα πανέμορφο κορίτσι». Καθώς η πωλήτρια τύλιγε το μπουκέτο με όμορφα χαρτιά περιτυλίγματος και κορδέλες, ένας ηλικιωμένος άντρας έκανε την εμφάνισή του πίσω από τον πάγκο.

«Δεν είναι για αυτό το κορίτσι, Jerry, αλλά ισχύει πως είναι πανέμορφο», χαμογέλασε η γυναίκα.

«Με συγχωρείτε δεσποινίς», απολογήθηκε ο άντρας στην Marjorie, με μια ευγένεια και ζωηράδα στην φωνή του, που αναμφίβολα έκανε κάθε άνθρωπο να τον συμπαθήσει. Στο άκουσμα των σχολίων αυτών, ο James χτύπησε το μπράτσο της Marjorie με περισσότερη δύναμη από όση θα έπρεπε. Δίχως δεύτερη σκέψη, το κορίτσι ανταπέδωσε το χτύπημα, πιο δυνατά από αυτό που δέχθηκε από το αγόρι, μα δεν στάθηκε να ακούσει την γκρίνια του. Αντίθετα, το βλέμμα της εστίασε στον ηλικιωμένο, περίπου στην ίδια ηλικία με την γυναίκα, ο οποίος ακουμπώντας απαλά τα δάχτυλα του στο πιγούνι της, έστρεψε το πρόσωπό της προς το δικό του. Η γυναίκα έπαψε για μια στιγμή να απασχολεί τα δάχτυλά της με την ανθοδέσμη, η προσοχή της εστιασμένη στον άντρα.

«Δες τι έχω», της χαμογέλασε, προτού σηκώσει το χέρι του στο πρόσωπό της, στερεώνοντας επιδέξια ένα μικρό κόκκινο λουλούδι πίσω από το αυτί της. Η γυναίκα χαμογέλασε, τα μάγουλά της πιο κόκκινα από το άνθος που κοσμούσε τα μαλλιά της, καθώς κούνησε το κεφάλι της στην ρομαντική χειρονομία του συζύγου της. Ο άντρας τύλιξε τα μάγουλά της με τα χέρια του, και ακούμπησε απαλά τα χείλη του στο ρυτιδιασμένο μέτωπό της, προτού χαθεί ξανά στο εργαστήρι από το οποίο βγήκε.

Αυθόρμητα, ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί στα χείλη του James, το οποίο δεν αντιλήφθηκε, μέχρι την στιγμή που έστρεψε το βλέμμα του στην Marjorie. Το κεφάλι της έγερνε ελαφρώς, τα μάτια της έλαμπαν, ενώ ένα χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό της. Ο άντρας είχε δίκιο νωρίτερα.

Προτού η γυναίκα ολοκληρώσει το τύλιγμα της ανθοδέσμης, ο James καθάρισε τον λαιμό του, έκπληκτος με την ευρηματικότητα του. Έθαψε δήθεν τα χέρια του στις τσέπες του, μονάχα για να τα βγάλει κενά.

«Τα γάντια μου λείπουν. Νομίζω πως πρέπει να μου έπεσαν κάπου».

«Θα πάω να τα βρω εγώ. Έτσι κι αλλιώς, μια ευθεία περπατήσαμε και θυμάμαι πως τα φορούσες μπροστά από το κατάστημα με τα παιχνίδια. Θα σε περιμένω έξω», αποκρίθηκε η Marjorie εσπευσμένα. Φόρεσε γρήγορα το παλτό της, κι αφού χάρισε ένα αποχαιρετιστήριο λόγο στην γυναίκα κι ένα νεύμα στα ευχαριστώ του James, βγήκε από το μαγαζί.

«Με συγχωρείτε», μίλησε ο James, αφότου βεβαιώθηκε πως η κοπέλα είχε εξαφανιστεί πλήρως από το οπτικό τους πεδίο. «Μπορείτε να μου δώσετε την κάρτα της ανθοδέσμης για μια στιγμή;». Η ερώτηση εξέπληξε την γυναίκα, η οποία ωστόσο δεν προέβαλε την παραμικρή ένσταση.

«Φυσικά παιδί μου», αποκρίθηκε κι έσυρε την κάρτα στον πάγκο, μαζί με ένα μαύρο στυλό. Το αγόρι τύλιξε τα δάχτυλά του γύρω από το στυλό, ακουμπώντας με νεύρο την μύτη του στην ράχη της κάρτας.

Μπορεί να μην ήταν ο εξυπνότερος μαθητής του Hogwarts ή ο πιο εύστροφος της παρέας, ωστόσο αυτό που έγινε σήμερα ήταν αδύνατο να του διαφύγει. Όταν η ανθοπώλισσα του ζήτησε να διαλέξει λουλούδια που του θύμιζαν την Maya, το βλέμμα του έπεφτε σε κάθε άνθος με πρότυπο στο μυαλό του μια διαφορετική κοπέλα. Την Marjorie. Ήταν ευγενική και υποστηρικτική, ζεστή σαν τα ηλιοτρόπια, γλυκιά και ήρεμη μα τόσο ξεχωριστή σαν τις αζαλέες και τις ντάλιες, αποφασιστική και σίγουρη σαν τις πορτοκαλί τουλίπες, ζηλιάρα και πεισματάρα σαν τις μοβ καμπανούλες και τους πλατυκώδωνες. Στα δικά του μάτια ήταν τέλεια, όμοια με την ανθοδέσμη που της έφτιαξε.

Ο James επέστρεψε την κάρτα στην πωλήτρια, γυρνώντας επιφυλακτικά το κεφάλι του προς την είσοδο του μαγαζιού. Προς μεγάλη του ανακούφιση, η κοπέλα δεν διαγραφόταν πουθενά στο οπτικό του πεδίο. Ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη της γυναίκας, καθώς αντίκρισε την κάρτα.

«Είμαι σίγουρη πως θα την λατρέψει».