♡Birthday kiss♡

✩Lily Evans/ James Potter✩

˚ੈΔεν υπήρχε περίπτωση η Lily να βρισκόταν οικειοθελώς, μόνη της, στον ίδιο χώρο με τον James Potter. Εκείνο το απόγευμα έπρεπε να εκπληρώσουν την υποχρέωσή τους απέναντι στον Remus. Στο κάτω κάτω, ήταν απλά μια τούρτα που έπρεπε να φτιάξουν. Πόσο δύσκολο να είναι;˚ੈ

➳fluff, grumpy/sunshine in a way, a really pissed off Lily, ένας τρελά καψουρεμένος James. Κάντε την χάρη στον εαυτό σας και ακούστε το τραγούδι που έχω πάνω καθώς διαβάζετε το κεφάλαιο, or don't, I don't really care [as]

✎1,3k words

⸝⋆ Αυτό το κεφάλαιο είναι για την Louiza_HP . Εύχομαι να σου αρέσει και σε ευχαριστώ πολύ για το request γιατί είχα μήνες να ανεβάσω νέο κεφάλαιο! Για όσους ενδιαφέρονται, τα requests βρίσκονται στο πρώτο κεφάλαιο Information. Καλή ανάγνωση!!!

Δεν είχε ιδέα πώς κατέληξε σε αυτή τη θέση. Ή τουλάχιστον όχι ακριβώς. Το μόνο που γνώριζε ήταν ότι τα γενέθλια του Remus ήταν το ίδιο απόγευμα, και η ίδια ήταν εγκλωβισμένη με τον James στην κουζίνα του Hogwarts, με δύο ώρες στην διάθεσή τους να ετοιμάσουν την τούρτα για το πάρτι. Για να κάνουμε την κατάσταση ακόμη καλύτερη, η καθηγήτρια McGonagall είχε κατασχέσει τα ραβδιά και των δύο, κάτι που η Lily θεωρούσε άδικο. Όχι για την περίπτωση του James, αλλά για την δική της. Δεν ήταν δικό της λάθος που έτυχε να βρίσκεται στο καθιστικό του Gryffindor την στιγμή που η παρέα του κατάστρωνε το σχέδιό της για μια νέα επιδρομή στους κοιτώνες του Slytherin. Ήταν ένα ατυχές γεγονός. Όπως και εκείνο το απόγευμα. Το κάνεις για τον Remus, Lily. Για τον Remus.

«Potter», δήλωσε, προσπαθώντας να κερδίσει την προσοχή του αγοριού, το οποίο στήριζε το πηγούνι του στην παλάμη του χεριού του και την κοιτούσε με το πιο χαζό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. «Αυτό μπορεί να πάρει λίγη ώρα. Μπορούμε να τελειώσουμε νωρίς, αρκεί να συνεργαστούμε, εντάξει;».

«Μάλιστα κυρία», αποκρίθηκε ο James δίχως να κουνιέται.

«Ωραία. Βγάλε την συνταγή για την τούρτα. Και σταμάτα να με κοιτάς έτσι, φρικιό».

«Ορίστε;», συνοφρυώθηκε το αγόρι, το πρώτο σημάδι πως δεν υπέφερε από εγκεφαλική παράλυση.

«Είναι τρομακτικό, το κάνεις εδώ και ώρα, καιρός να...».

«Όχι, εννοώ, έπρεπε να φέρω συνταγή;», έκανε το αγόρι ξαφνιασμένο.

«Ναι! Υποτίθεται ότι θα διάλεγες εσύ την τούρτα, έτσι είχαμε συμφωνήσει!».

«Αμφιβάλλω ότι αυτό συνέβη ποτέ», ανασήκωσε τα φρύδια του.

«Σε ρώτησα σήμερα το πρωί και κούνησες το κεφάλι σου!».

«Α. Σε αυτό συμφωνούσα δηλαδή».

«Potter», κούνησε το κεφάλι της αναστενάζοντας εκνευρισμένη.

«Εσύ δεν ξέρεις να φτιάχνεις τούρτες;».

«Γιατί με περνάς, για ζαχαροπλάστη;».

«Όχι απλά είσαι...», άφησε την φράση του ημιτελή, καθώς έπαιζε νευρικά με το αυτί του.

«Κορίτσι; Πες το James, επειδή είμαι κορίτσι; Αυτό είναι πολύ σεξιστικό, ξέρεις!».

«Όχι, θα έλεγα ότι είσαι muggle. Οι μάγοι τα φτιάχνουν όλα με μαγικά, κάτι που δεν μπορεί να γίνει τώρα μιας και δεν έχουμε τα ραβδιά μας. Evans, είσαι όντως νευρική με αυτό το κόκκινο μαλλί», κούνησε το κεφάλι του.

«Σκάσε», έκανε και τον χτύπησε ελαφρά στο μπράτσο με την κουτάλα που βρισκόταν κοντά της. «Και τέλος πάντων, τί muggle, τί κορίτσι, δεν έχω ιδέα από μαγειρική», έκανε απογοητευμένη.

«Μην ανησυχείς Evans, θα παίρνουμε τις τούρτες των παιδιών μας από ζαχαροπλαστεία», προσπάθησε να την καθησυχάσει, δίχως να ξέρει πως την εκνεύριζε ακόμα περισσότερο.

«Είμαστε καταδικασμένοι».

«Εντάξει, μπορεί να μην είναι σαν τις σπιτικές αλλά και πάλι θα είναι...».

«Αρκετά! Πρέπει να βρούμε μια λύση, δεν γίνεται να απογοητεύσουμε τον Remus».

«Ο, δεν πρόκειται να τον απογοητεύσουμε. Θα φτιάξουμε την τούρτα. Νομίζω... νομίζω ότι ξέρω πως», κούνησε με βεβαιότητα το κεφάλι του, μια βεβαιότητα που τρόμαζε την Lily. «Ας το δούμε από επιστημονική άποψη...».

«Θεέ μου, την βάψαμε», αναστέναξε η κοπέλα.

«Θα χρειαστούμε παντεσπάνι. Και το παντεσπάνι είναι σαν ψωμί...».

«Τι;».

«Άρα θέλουμε αλεύρι και νερό. Και επειδή οι τούρτες είναι γλυκές, θα χρειαστούμε ζάχαρη. Και, και... Αυγά. Ναι, αυγά», εξακολουθούσε να μονολογεί καθώς τριγυρνούσε στην κουζίνα με χορευτικό βήμα, αναζητώντας όλα τα υλικά που απαριθμούσε. «Σήκω Evans, βιαζόμαστε!», έκανε επιτακτικά.

«Μην μου μιλάς έτσι εμένα, Potter».

«Σε αυτήν την κουζίνα, εγώ είμαι ο αρχιμάγειρας!», έκανε το αγόρι χτυπώντας το πόδι του στο πάτωμα, με αποτέλεσμα δυο αυγά να πέσουν από τα χέρια του και να σπάσουν. «Εντάξει, Evans», μίλησε, χαμηλώνοντας τον τόνο του.

«Καθάρισε τα και φέρε μου τα υπόλοιπα. Τι σόι ανιχνευτής είσαι αν έχεις τρύπια χέρια;», κούνησε το κεφάλι της. «Λοιπόν, έχω δει την μαμά μου να χωρίζει τον κρόκο από το ασπράδι προτού χτυπήσει τα αυγά».

«Γιατί;».

«Για να χρησιμοποιήσει ένα από τα δυο».

«Και τώρα ποιο θα χρειαστούμε;».

«Δεν έχω ιδέα».

«Τότε ας τα βάλουμε και τα δυο για να είμαστε καλυμμένοι».

«Αυτό δεν έχει καμιά λογική».

«Προτείνεις κάτι καλύτερο;», ανασήκωσε τα φρύδια του και το κορίτσι ξεφύσησε ηττημένο.

«Πόσα αυγά;».

«Τρία. Είναι τυχερός αριθμός», απάντησε με σιγουριά, καθώς κουβαλούσε στην αγκαλιά του ένα βαρύ τσουβάλι με αλεύρι. Η Lily επέλεξε να ακούσει την συμβουλή του, σπάζοντας τρία ολόκληρα αυγά.

«Και πόση ζάχαρη;».

«Πρέπει να είναι γλυκιά η τούρτα».

«Άρα μια κούπα;».

«Ένα τσουκάλι εννοείς», έκανε το αγόρι.

«Αυτό παραείναι γλυκό».

«Κι εσύ πώς το ξέρεις;», έκανε το αγόρι, καθώς γέμιζε ένα τσουκάλι με ζάχαρη ως το χείλος.

«Θα πάθουμε ζάχαρο αγόρι μου. Η υπερκινητικότητα του Peter θα χτυπήσει κόκκινο», τράβηξε το τσουκάλι κι έριξε μόνο το μισό από το περιεχόμενο. «Τώρα βάλε νερό και τέλος το αλεύρι».

«Με είπες αγόρι σου;», έκανε ο James πειραχτικά.

«Βάλε το νερό, Potter!».

«Όπως θες, κορίτσι μου», είπε και η Lily στριφογύρισε τα μάτια της. «Έτοιμο». Την στιγμή που η Lily πήγε να σηκώσει το τσουβάλι με το αλεύρι, ο James της έκοψε την φόρα. «Όχι, εγώ θα το κάνω αυτό. Είναι πολύ βαρύ για εσένα».

«Αυτό είναι...».

«Σεξιστικό», έκανε με μια ψιλή φωνή. «Evans, δεν χρειάζεται να τα παίρνεις όλα της μετρητής. Έτσι χάνεις το νόημα. Ξέρεις ότι το λέω από ευγένεια, μιας και είμαι ένας gentleman. Ποτέ δεν θα άφηνα μια όμορφη δεσποινίδα σαν εσένα να...», μα τα λόγια του κόπηκαν ευθέως από ένα άσπρο σύννεφο αλευριού που απλώθηκε ανάμεσά τους.

«James!», αναφώνησε η Lily. Το τσουβάλι είχε γλιστρήσει από το χέρι του αγοριού με αποτέλεσμα να πέφτει πολύ περισσότερο αλεύρι στο μπολ από όσο θα έπρεπε, σχηματίζοντας ένα βουνό σχεδόν πιο ψηλό από την ίδια.

«Σου πάει το άσπρο», γέλασε το αγόρι, εξίσου καλυμμένο από αλεύρι. Η Lily, αδυνατώντας να συγκρατήσει τα νεύρα της, γέμισε τις χούφτες της με αλεύρι από το όρος Κιλιμάντζαρο και το εκτόξευσε στον James. Εκείνος δεν φάνηκε ενοχλημένος. Ίσα ίσα, ξέσπασε σε γέλια και με την σειρά του έκανε έφοδο στον βουνό και αλεύρωσε την κοπέλα.

«James, σταμάτα! Υποτίθεται πως κάνουμε μια σοβαρή δουλειά!», φώναξε εκνευρισμένη.

«Είμαι σοβαρός», έκανε εκείνος και με μια βιαστική κίνησε, προτού καν τον πάρει είδηση η κοπέλα, ακούμπησε τον αντίχειρά του στην γλώσσα του κι έπειτα ζωγράφισε αστραπιαία μια χαμογελαστή φατσούλα στο μέτωπό της.

«James, αηδία!», τσίριξε με τα μάτια κλειστά, αδυνατώντας να πιστέψει ότι το αγόρι έκανε κάτι τέτοιο. Μα πλέον δεν στεκόταν απέναντί της. Για καλή του τύχη, είχε τραπεί σε άτακτη φυγή, απόφαση σοφή, γιατί η Lily πλέον τον κυνηγούσε με ένα τσουκάλι ζαχαρο-αλεύρι. «Θα το μετανιώσεις!».

«Απαγορεύονται τα cocktail, Evans!», φώναξε το αγόρι, μα η κοπέλα δεν του έδωσε σημασία. Ήταν αποφασισμένη να πάρει την εκδίκησή της. Σύντομα, η κουζίνα γέμισε με αλεύρι, μερικούς κόκκους ζάχαρης και τα άφθονα γέλια τους. Πλέον, το προηγουμένως βαρύ τσουβάλι κειτόταν αδειανό στο τραπέζι αφότου ο James το άδειασε στο κεφάλι της Lily, η οποία τον κυνηγούσε με μια χούφτα ελιές, το κοντινότερο και πιο επώδυνο πολεμοφόδιο που μπορούσε να εντοπίσει στον πανικό που οι δυο τους είχαν δημιουργήσει. Ξαφνικά, ένας γδούπος ακούστηκε, ακολουθημένος από έναν δεύτερο, και πριν καλά καλά προλάβει να γελάσει με την πτώση του James, βρέθηκε φαρδιά πλατιά πάνω του.

«Τα αυγά! Ήξερα ότι κάτι είχα ξεχάσει να καθαρίσω», αναφώνησε το αγόρι και η Lily ξέσπασε σε γέλια, ακουμπώντας το μέτωπό της πάνω στο δικό του. «Θα χαλάσεις την φατσούλα», της χαμογέλασε. Την κοιτούσε στα μάτια, με εκείνο το καστανοπράσινο χρώμα που ποτέ δεν πίστευε ότι τόσο πολύ της άρεσε. Τα γυαλιά του κάθονταν στραβά στην μύτη του και χαμογελούσε σαν ηλίθιος και τα μάγουλά του, κάτω από όλες εκείνες τις στρώσεις αλευριού ήταν κόκκινα, όπως και τα δικά της. Για την ακρίβεια έκαιγαν. Ίσως να έφταιγε η μυρωδιά από τις ελιές που ήταν πεσμένες λίγο πιο πέρα ή η ζέστη από τους φούρνους ή το ηλίθιο χαμόγελό του. Όπως και να 'χε, η Lily τύλιξε τα χέρια της γύρω από το πρόσωπο του James κι έφερε τα χείλη της πάνω στα δικά του σε ένα γλυκό, αργό φιλί.

«Σου άρεσε;».

«Δεν είμαι σίγουρος. Θα χρειαστεί ακόμη μια φορά για να βεβαιωθώ», χαμογέλασε, και τα χείλη της Lily βρέθηκαν ξανά πάνω στα δικά του χωρίς δισταγμό. Τα δάχτυλά του μπλέχτηκαν γύρω από τα πορφυρά μαλλιά της, ενώ το άλλο χέρι του χάιδευε απαλά την πλάτη της.

«Και η τούρτα;», η κοπέλα τραβήχτηκε ξανά, ωστόσο η άκρη της μύτης της ακουμπούσε στην δική του.

«Ο Remus μπορεί και χωρίς τούρτα».

«Θα στενοχωρηθεί όμως».

«Δεν νομίζω. Όχι όταν μάθει τον λόγο που δεν την φτιάξαμε», είπε και η Lily γέλασε, προτού χαθεί οριστικά στο φιλί τους.