W głowie brzmiała mu tak dobrze znana melodia głównej piosenki jego nowego albumu.

Uśmiechnął się, nieśpiesznie wyciągnął dłoń w kierunku stojącego manekina.

Z czułością, wdziękiem ujął rękaw czerwonej marynarki, aby włożyć w niego swoją rękę i móc zatańczyć. Aby móc poczuć to wszystko, aby móc przekazać jak bardzo cierpi, jak bardzo doskonale się z tym czuje.

Nic się nie liczyło.

Ani szalejący wiatr na zewnątrz, ani przechodzący ludzie na ulicy, ani to, że dzisiaj było Halloween, które obchodzono w sposób inny niż od tego za oceanem.

Dla Taehyunga to wszystko nie miało znaczenia.

Gdy tańczył, gdy swobodnie prowadził swoje ciało w nieznany teren podświadomości, gdy wraz ze swoim jedynym wiernym towarzyszem mógł odkrywać tajemniczy, niezbadany świat – był najszczęśliwszy.

– Odgłos pęknięcia. Budzę się ze snu – zaśpiewał cicho, splatając palce z palcami manekina.

Wolał myśleć, że to palce manekina, nie jego; że manekin ma swoje własne ciało, że odpowiada mu, że żyje, że jest razem z nim tu i teraz. W tym jednym tańcu, w tym jednym oddechu dwóch połączonych ze sobą dusz, które pragnęły tylko jedno – zatańczyć ten jeden raz.

[Ostatni raz]

– Dźwięk pełen obcości. Próbuję zakryć uszy, ale nie potrafię zasnąć.

Smukłe palce manekina chwyciły go za szczękę, odwracając ku sobie. Z lekkim uśmiechem, pochylił głowę w stronę szyi manekina, odtrącając jego dłoń.

Nadchodził ten moment.

Moment pożegnania i wyjścia w pustą przestrzeń.

– Jestem pozbawiony głosu – zawołał żałośnie - Dzisiaj ponownie dochodzi do mnie ten dźwięk.

Kolejne gesty, kolejne gładkie i szorstkie przejścia. Nogi wykonujące skomplikowane kroki i dłonie podążające za nimi. Ten ironiczny, pełen wdzięku i osobliwości uśmiech błąkający się po twarzy tancerza.

Następne przejście – białe maski w tle, które śledziły każdy jego ruch. Lekkie ugięcie.

– Kolejne pęknięcie na zamarzniętym jeziorze – wyśpiewał, odsuwając się od podążających za nim białych twarzy – Wiesz, że rzuciłem się do niego. Wiesz, że to dla ciebie pogrzebałem swój głos, wiesz o tym prawda? – odwrócił głowę do manekina, który stał tak samo, cichy, wyrozumiały, z żałośnie zwisającą mu z ramienia czerwoną marynarką.

Bez odpowiedzi tańczył dalej i dalej.

Złość i żal rosły w jego duszy, coraz bardziej i mocniej, chcąc się wydostać na zewnątrz. Nie przerywał spoglądania na manekin – tylko tak mógł wiedzieć, że jeszcze żyje, że jeszcze coś pozostało. Zagryzł zęby, chwytając się ostatniej kropli nadziei.

– A w śnie, do którego się przeniosłem na chwilę, dręczący, fantomowy ból wciąż nie ustaje ­– śpiewał, choć łzy zbierały się w jego ciemnych oczach, a palące uczucie narastało w jego gardle. Spojrzał z rezygnacją, z bólem, z rozdartym sercem na manekin – Czyżbym stracił siebie? A może zyskał ciebie?

Wciąż cisza.

– Zrywam się nagle w stronę jeziora... I widzę w nim swoją twarz.

Muzyka trwała, piosenka biegła do przodu, tak samo jak głos Taehyunga, który gonił ją i grzebał raz po raz.

Pustka i cierpienie tak samo mocno rozrywały jego duszę.

– Proszę cię, nic nie mów ­­– opuścił głowę w dół, zdejmując z ciemnych włosów mały, biały kwiat.

Wzniósł oczy ku niebu, żeby następnie na powrót utkwić je w cichym manekinie.

– ­Wyciągam swoją dłoń, by zakryć usta – podszedł powoli do niego, wpychając kwiat w kieszeń czerwonej marynarki. Pochylił się nad manekinem, zniżając swój śpiew do szeptu – Któregoś dnia wreszcie nadejdzie wiosna.

Gwałtownie odwrócił się, kontynuując swój taniec. Następne ruchy, które niosły go w dal, na samą krawędź wszystkiego, co było mu obce i takie znajome zarazem.

– Powiedz mi, jeśli mój głos nie jest prawdziwy, to czy nie powinienem był się do niego rzucać? ­– Głos pełen rozpaczy opuścił jego gardło, a spojrzenie poszukujące odpowiedzi przebiegło sylwetkę manekina.

Tancerz zamknął oczy, wiedząc, że jej nie otrzyma. Rzucił się na kolana.

– Powiedz mi, czy nawet jeśli ten ból nie jest prawdziwy, to, co zatem, powinienem był zrobić?

Wyczerpany, upadł na ziemię. Dłoń przysłoniła twarz.

Łza spłynęła po bladym policzku.

pierwszy rozdział i pierwsze spotkanie z taehyungiem. mam nadzieję, że się wam spodobało.

nie zapomnijcie włączyć piosenki!

do zobaczenia jutro o 19 :)

#mannequin_au