– No więc... dajesz mi prowadzić swój samochód?

– Żeby nauczyć się prowadzić samochód, zazwyczaj trzeba siedzieć na miejscu kierowcy.

– Nie bądź taki przemądrzały – robię głupią minę, co tylko go rozbawia.

– Nie zniszcz mojego cudeńka – klepie bok samochodu – Pamiętaj to moje marzenie, a to twoje marzenie...

– Dobra, dobra, postaram się nie zniszczyć tego cudeńka. Jak ma na imię? – pytam.

– Pieprzona nadzieja.

– Nazwałeś samochód pieprzoną nadzieją? – jest taki dziwny.

– Nadzieją, ale nadzieja musi być pieprzona.

– To nie ma sensu. Czy nadzieja nie ma być czymś dobrym?

– Ale jest pieprzona, bo zawsze w jakiś sposób jest kłamstwem, wiesz?

– Chyba to ma jakiś głębszy sens, którego nie rozumiem.

Luke kiwa głową.

– Powiem ci, gdy będziesz gotowa.

– Muszę spełnić jakieś warunki z twojej innej listy? – chcę go wkurzyć.

– Skąd wiesz, że mam drugą listę?

– Wyglądasz mi na faceta, który jest perfekcjonistą we wszystkim.

– Ktoś tu myśli, że mnie zna – pstryka mnie w nos.

– Jak prowadzi się nadzieje?

– To nadzieja prowadzi ciebie – znowu pstryka mnie w nos, to cholernie mnie wkurza, więc blokuję jego dłoń.

– A gdzie te rączki? Dobierasz się do instruktora?

– Jesteś paskudny! — piszczę.

– Zazwyczaj mówią mi, że przystojny. Czy to jakaś nowa definicja tego słowa? Przestań gadać, Abbie i przekręć kluczyk.

– O cholera! O cholera! – Odpalam samochód, o Boże! Odpaliłam samochód! – Co teraz?

– Opuszczam wolno sprzęgło i dodajesz lekko gazu, ale lekko, Abbie.

– Okej, okej – No więc.. – Zgasł mi! Dlaczego mi zgasł! – krzyczę – Jeszcze raz! – cóż, umiem już włączyć silnik – Wolno.. wolno...

Gdy już słyszę, że kręci.. puszczam sprzęgło i lecimy do przodu.

Mocno.

– Aaa!

– Abbie! Hamuj!

Zamiast nacisnąć hamulec, na duszam pedał gazu i jeszcze przyśpieszamy.

– O Boże!

– Abbie! – całe życie przelatuje mi przed oczami.

W końcu udaje mi się zahamować, co powoduje, że oboje lecimy do przodu. Obracam głowę w kierunku Luke'a z nadzieją, że nie jest zły.

– Dobrze było? – uśmiecham się w najbardziej kokieteryjny sposób jaki udało mi się nauczyć.

– Do końca wolno, Abbie, proszę, do końca.

– Mogę spróbować jeszcze raz?

Luke wyjmuje listę spod mojego siedzenia, a z boku samochodu długopis. Dopisuje kolejny numer do listy i podaje mi ją.

Nauczyć kogoś prowadzić samochód.

– Teraz już nie mam wyjścia – uśmiecha się do mnie, a ja od razu nabieram chęci do nauki.

– Uśmiechaj się tak dalej, a może lepiej mi pójdzie.

– Nie flirtuj z instruktorem! – klepie mnie w udo.

– Jeszcze raz – znowu mi się nie udaje, ale się nie poddaję. Luke kładzie dłoń na moim udzie, ma to być zachęcający gest, ale to tylko mnie rozprasza.

– Jazda z dodatkowym utrudnieniem.

Zrzucam jego dłoń, co tylko go rozbawia.

– Jesteś okropny.

– Dalej, Abbie. Sprzęgło gaz, sprzęgło gaz, to nic trudnego.

– Zdałes za pierwszym razem?

– Oczywiście, że tak – mówi dumnie.

– Kłamiesz – zarzucam mu.

– Nie kłamię.

– Kłamiesz.

– Zobaczysz, że to proste, jeszcze raz.

– Jesteś takim kłamcą – kręcę z niedowierzaniem głową.

– A ty jesteś kapryśna. Co jednak zostajesz bogatą, ślepą dziewczynką z kierowcą?

– Nie! – krzyczę.

– To bierz się do roboty, Abigale.

– To nie jest moje imię!

– Przypomnisz mi jak masz na imię, nieznajoma?

– Jeszcze raz, potworze.

– Potwory pojawiają się w nocy, śnie ci się po nocach, Abbie?

– Wszystko wykorzystasz na swoją korzyść, co nie, Lucas? – przypadkowo naciskam klakson, co powoduje, że podskakuję na fotelu – Aaa!

– Dziewczyno, bo zniszczysz mi samochód.

Morduję go wzrokiem.

– Za dużo gadania, Abigale.

– Będę cię nazywać fiutem – warczę.

– Abbie, już uzgodniliśmy, że twoje myślenie o moich narządach rozrodczych jest zabronione.

Tylko przewracam oczami.

– No już, jeszcze raz – znowu klepie mnie po udzie.

– To przestań mnie rozpraszać! – fukam.

– Ja czy moje narządy rozrodcze!

– Fiut! Fiut! Fiut! Fiut!

– Moje jądra też zasługują na trochę uwagi – jest taki rozbawiony.

– Oblech! – piszczę.

– Same przyjemności z tych jajeczek.

Uderzam głową o kierownice.

– Żadna kobieta nie wytrzyma z kimś tak wkurzającym jak ty.

– Zapłać mi, to będę taki jak sobie życzysz.

Teraz dopiero naprawdę się krzywię.

– Prowadź samochód, młoda dziewczyno.

– Teraz mi się uda! – wykonuję wszystko w naprawdę wolnym tempie. Dodaję trochę gazu.

– Udało ci się! Brawo! – on naprawdę bije mi to brawo – Teraz się trochę przejdziemy!

– Ale jak...

– No cóż, Abbie.. nie chcę cię martwić, ale trzeba jeszcze zmieniać biegi. Złap za drążek i wrzuć dwójkę.

– Co? – patrzę na Luke'a.

– Patrz na drogę! – krzyczy.

– Jaki drążek!? – zabiera moją dłoń z kierownicy i układa ją chyba na skrzyni biegów, cóż na pewno to skrzynia biegów.

– Sprzęgło i dwójka.

– Sprzęgło... – dociskam sprzęgło, a Luke kieruje naszymi dłońmi i zmienia bieg.

– Brawo! – patrzy na mnie – Oczywiście nie tobie, to było brawo dla mnie.

– Fiut!

– Nie wiem czy ta nazwa by się przyjęła na skrzynie biegów. Dodaj więcej gazu, wrzucimy trójkę.

- Co! To ile jest ty biegów?

– Jesteś taka urocza – ściska moją dłoń – Och, Abbie dawno się tak dobrze nie bawiłem.