Rano musiałam się wymknąć, nie chciałam oglądać mojej rodziny i Juliana. Ubrana w świeże, ładne rzeczy, z świeżo pachnącymi włosami i kurtką Luke'a, ruszyłam ponownie w nieznane.

Chciałam tylko.. móc odkrywać siebie i być tym kim chcę, a nie z góry zaplanowaną panią domu, starego faceta.

Nie miałam tu przyjaciół, nie wiem, czy w ogóle ich miałam. Właściwie to oprócz bogactwa rodziców nie miałam nic.

Wybrałam się na poranny spacer, kolejnymi, co to nowymi dla mnie ulicami Hamptons. Nie wiedziała, gdzie idę, a tym bardziej po co. Wiecznie się tak czułam, jakbym nie miała celu w życiu.

Wiedziałam kim jestem, ale nie wiedziałam, co i jak chcę z tym zrobić.

Poranek był chłodny, co było zaskoczeniem, dlatego opatuliłam się jego kurtką. Nie zamierzałam mu jej oddać, niech jego właścicielka kupi mu nową, a ja będę cieszyć się moimi wspomnieniami.

Wtedy ktoś na mnie trąbi.

Tylko, żeby to nie był Julian, błagam, żeby to nie był on.

– Wiedziałem, że to moja kurtka! – to nienormalne jaką przyjemność sprawia mi  spotykanie go – Wsiadaj.

– A dokąd jedziesz?

– Byłem zawieść właścicielkę domu do pracy, chciała się kochać na swoim biurku – nagle przestaje mówić – Kurwa, nieważne, wsiadaj, zabiorę cię na śniadanie.

– Skąd wiesz, że nie jadłam śniadania?

– Bo znając ciebie, znowu uciekłaś z domu, siedemnastko – kpi ze mnie.

– Ty nic nie rozumiesz.

Wzrusza na to ramionami.

– Chcesz coś zjeść czy nie?

– Tak, jestem głodna – wskakuję górą do jego kabrioletu.

– Przepraszam za wczoraj.

Gwałtownie obracam się w jego stronę.

– Słucham? – na mojej twarzy pojawia się uśmiech.

– Nie powtórzę tego, Abbie – warczy.

– A za co mnie przepraszasz, proszę pana? Bo tym dla mnie jesteś panem? Skoro jesteś taki stary, a ja taka młodziutka..

– Żałuję, że mi powiedziałaś, wiesz?

– Chociaż w czymś się zgadzamy! – wyciągam dłoń i czochram mu włosy, co mu się nie podoba.

– Powinienem zauważyć.

– Myślę, że byłeś tak mną zauroczony, że nie myślałeś o moim wieku. Tak strasznie ci się podobam, że w ogóle o tym nie myślisz. Lukowi podoba się Abbie, Luke jest zauroczony Abbie – kiwam na boki głową, podśpiewując bez końca.

– Teraz to widzę.

– Wal się – rzucam do niego – To, co robię w twoim samochodzie? Hm? Po prostu nie możesz o mnie zapomnieć. Dlatego się zatrzymałeś i dlatego chcesz mnie nakarmić. Luke jest...

Zatyka mi usta ręką.

– Dlaczego nie mogę traktować cię jak młodszej siostry?

Otwieram usta, ale tego nie widać, chyba, że czuje to pod swoją ręką.

– Jesteś paskudnie denerwująca.

Chcę ugryźć go w dłoń, ale jest to trudne.

– Gdy ją zabiorę będziesz dla mnie miła?

Bez zawahania kiwam głową.

Luke zabiera dłoń, a ja od razu otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale on jakby się tego spodziewał znowu mi je zasłania.

– Będzie to coś miłego, paskudo?

Zabieram jego dłoń z mojej twarzy.

– Jestem za ładna na bycie paskudą!

– To kolejny problem – widzi ich bardzo dużo.

– Przepraszam, że ci nie powiedziałam – mówię szybko.

– Co powiedziałaś? Czy ty mnie właśnie przeprosiłaś? O nie! Muszę to usłyszeć jeszcze raz!

– Jesteś paskudny – mówię mu.

– Jestem za ładny na bycie paskudnym – puszcza do mnie oczko – Jak wypadłem? Brzmiałem wiarygodniej od ciebie?

– Ha ha! – oboje się uśmiechamy.

– Zamówimy na wynos, mówiłaś, że nie umiesz prowadzić.

– Co?

– Masz siedemnaście lat, nie umiesz prowadzić samochodu, twoi bogaci rodzice chcą, żebyś wyszła za starego bogacza, przydałoby ci się trochę niezależności.

– I ty mi w tym pomożesz? – pytań lekko zaskoczona.

– Jestem mistrzem niezależności.

– Nauczysz mnie prowadzić samochód?

– Czy to nie jest to, co właśnie powiedziałem? – pyta lekko wkurzony.

– O Boże! Nauczę się prowadzić samochód! Zawsze o tym marzyłam! Ale rodzice, żeby mnie kontrolować wszędzie mnie wozili! Będę mogła zdać na prawo jazdy! O Boże! To niesamowite! Tak! Tak! – podskakuję na siedzeniu – Nie muszę jeść! Od razu chodźmy prowadzić!

– Ja muszę jeść, spaliłem właśnie z tysiąc kalorii.

– Fuj! Nie chcę tego wiedzieć!

Luke się uśmiecha.

– Najpierw jedzenie, potem nauka jazdy.

– Jesteś moim wybawcą! Te wakacje bez ciebie były by okropne! – podskakuję dalej – Dziękuję! – rzucam się na niego i całuję go w policzek – Jesteś najlepszy!

– Teraz jestem najlepszy?

– Aaa! Rozumiem! Uraziłam cię nazwaniem cię paskudą i chciałeś zmienić moje zdanie o tobie. Dobrze, Lucas – klepię go po głowie – Udało ci się, Lucas.

– Wariatka – kręci głową z niedowierzaniem.

Całuję go jeszcze raz w policzek.

– To pierwszy krok do wolności! Spełniasz moje marzenia!

– Powinnaś zrobić własną listę, Abbie – ma racje, powinnam.

– Okej – chciałabym móc spełnić z nim więcej punktów.